Interactions between International Law and Private Fisheries Certification

The management of fisheries at the international level is no longer the exclusive preserve of states and international organizations. The proliferation of private certification initiatives – the reach of which defies territorial boundaries – has heralded an era of transnational fisheries governance. Whereas the interactions between private standards and national regulation have attracted scholarly attention, the function of international law in the context of transnational fisheries governance is largely unexplored. This article maps the interactions between international fisheries law and the most prominent among private certification standards, namely the Marine Stewardship Council Fisheries Standard and Guidance (MSC FSG). The article proposes a methodology to assess such interactions at the stage of norm development and argues that the interactions between the two regimes are multidirectional and complex. International law serves as a model for private standard setting and as a yardstick for private decision making. Conversely, the MSC FSG has acted as a model for the Food and Agriculture Organization of the United Nations Ecolabelling Guidelines. Moreover, the MSC FSG may constitute a benchmark for resolutions adopted by regional fisheries management organizations. The MSC FSG, in incorporating international fisheries law, affirms the latter’s resilience as a global point of reference for the management of fisheries globally. Yet, at the same time, by prompting states to comply with their international obligations in order to secure market access for their fishing industry, the MSC FSG may be exposing the inability of international law to generate compliance autonomously

Staatsimmuniteit van executie: beslagmogelijkheden voor crediteuren na de herfstarresten van de Hoge Raad (2016)

In de herfst van 2016 heeft de Hoge Raad een aantal belangwekkende arresten inzake de staatsimmuniteit van executie gewezen,1 waarin hij met name het vermoeden bevestigt dat de vreemde staat immuniteit geniet in zowel executoriale als conservatoire beslagprocedures. De schuldeiser kan dit vermoeden weerleggen door te bewijzen dat de beoogde beslagobjecten gebruikt worden of bestemd zijn voor andere dan publieke doeleinden.2 Een en ander doet de vraag rijzen in hoeverre de schuldeiser de volgens de Hoge Raad op hem rustende stelplicht en bewijslast kan effectueren, en bijgevolg in hoeverre hij nog executiemaatregelen kan nemen ten aanzien van goederen van vreemde staten. In deze bijdrage situeer ik de arresten van de Hoge Raad in een internationaalrechtelijke context (paragraaf 1). Vervolgens voer ik aan dat de Hoge Raad de op de schuldeiser rustende stelplicht praktisch werkbaar heeft willen houden teneinde de bescherming die de restrictieve immuniteitsleer aan de schuldeiser hoort te bieden niet illusoir te maken (paragraaf 2). Ik argumenteer vervolgens dat de schuldeiser in het kader van de herfstarresten ermee kan volstaan aannemelijk te maken dat de onmiddellijke bestemming of het onmiddellijke gebruik van de opbrengsten uit de schuldvordering niet-publiek of niet-soeverein van aard zijn (paragraaf 3). Ten slotte argumenteer ik dat de algemene gewoonterechtelijke regels inzake staatsimmuniteit niet onverkort gelden voor een bijzondere categorie van executieprocedures, namelijk deze die betrekking hebben op arbitrale vonnissen. Door met arbitrage in te stemmen wordt de betrokken vreemde staat geacht afstand te hebben gedaan van de immuniteit waarop hij eventueel recht heeft (paragraaf 4). Ik concludeer ten slotte dat de Hoge Raad de deur niet volledig heeft dichtgedaan voor schuldeisers die beogen beslag te leggen op goederen van vreemde staten (paragraaf 5). Methodologisch is mijn betoog gebaseerd op een analyse van de relevante staatspraktijk, waarop de internationaal-gewoonterechtelijke immuniteit van executie is gebaseerd. Ik baseer mij daarbij met name op buitenlandse rechtspraak waar vergelijkbare kwesties zijn gerezen

The Dual Vulnerability of Transnational, Science-Based Standards in the National Legal Order

This paper highlights the scientific and political vulnerability of transnational science-based standards. This paper focuses on radiation standards formulated by the decentralised web of expert committees and inter-governmental forums. Transnational science-based standards are beset with scientific fragility, precisely because they provide certain regulatory stability in the scientifically uncertain areas. This scientific fragility is accompanied by political vulnerability. Transnational science-based standards are often formulated without the involvement of those private entities and individuals on whom the standards have visible consequences. This paper exposes the domestic neglect of dual vulnerability by analysing the Japanese stories after Hiroshima–Nagasaki (1945) and Fukushima (2011). While this paper discusses a specific scenario, the issue of dual vulnerability would likely arise in many other science-based standards which are formulated transnationally and absorbed into the domestic legal order on the basis that they are scientifically authoritative with little need for political input