92 research outputs found
Comparison of prognostic values of cardiopulmonary and heart rate parameters in exercise testing in men with heart failure
Background: Cardiopulmonary exercise testing (CPET) is the gold standard in the evaluation of patients with chronic heart failure (CHF). However, this test is relatively expensive, assessment of its results requires experience, and in Poland it is available only in tertiary health care centers. Many heart rate (HR) parameters taken during a standard electrocardiographic (ECG) exercise test also shows prognostic values. Thus, the aim of this study is to compare prognostic values of ventilatory and HR parameters in exercise testing in CHF patients, and to find out if HR parameters can be used instead of ventilatory in the evaluation of a prognosis.
Methods: One hundred thirty two men (mean age 49 ± 11 years) with CHF with reduced left ventricular ejection fraction (< 45%) underwent a treadmill CPET using a modified Bruce’s protocol, during which both HR and ventilatory parameters were measured. The patients were followed for 27 ± 13 months after CPET.
Results: Mortality was 28% (n = 37). Non-survivors demonstrated significantly shorter exercise time (342 ± 167 vs. 525 ± 342 s, p < 0.001), lower maximal HR (122 ± 22 vs. 138 ± 21 bpm, p < 0.001), smaller difference between maximal HR and at rest (36 ± 19 vs. 52 ± 21 bpm, p < 0.001), and lower HR recovery rate (HRR; 16 ± 10 vs. 24 ± 13 bpm, p = 0.002), chronotropic index (CHI; 0.45 ± 0.23 vs. 0.61 ± 0.23, p < 0.001), peak oxygen consumption (13.82 ± 4.62 vs. 18.54 ± 5.68 mL/kg/min, p < 0.001) and oxygen uptake efficiency slope (OUES) value (1.56 ± 0.58 vs. 1.94 ± 0.63, p = 0.001), and higher ventilation to carbon dioxide production (VE/VCO2) slope value (40.56 ± 9.11 vs. 33.33 ± 7.36, p < 0.001). Two parameters that showed good prognostic value and availability in a routine CPET were chosen for receiver operating characteristic analysis, VE/VCO2 slope and CHI, which showed cut-off values of 35 (sensitivity 74%, specificity 71%, p < 0.001) and 64 (sensitivity 74%, specificity 68%, p < 0.001) respectively.
Conclusions: Heart rate parameters show significant prognostic values; CHI is the best of them, however, it is weaker than VE/VCO2 slope. HR parameters show somewhat weaker prognostic values in comparison with ventilatory parameters, yet they may be useful in cases of CPET unavailability
Oxygen uptake efficiency slope correlates with brain natriuretic peptide in patients with heart failure
Background: Cardiopulmonary exercise testing is a well-established tool for clinical and
prognostic assessment of patients with chronic heart failure (CHF). Recently, a new parameter
of this examination - oxygen uptake efficiency slope (OUES) - has been described and
proposed as a new prognostic factor in patients with CHF. Brain natriuretic peptide (BNP) is
an established prognostic factor in CHF. The purpose of the study was to assess OUES in
patients with CHF in relation to other cardiopulmonary parameters and BNP levels.
Methods: The study group consisted of 42 patients with CHF and left ventricular ejection
fraction (LVEF) < 45% (mean age 50.2 ± 9.3 years, mean ejection fraction 26.1 ± 8.1% and
NYHA functional class - 2.5 ± 0.8) and eight healthy controls (age 43.6 ± 14.7 years).
Coronary artery disease was diagnosed in 16 patients (38%). All underwent maximal cardiopulmonary
exercise treadmill test. BNP level was measured using Abbott AxSYM Immunoassay
system.
Results: There were significant (p < 0.001) differences between the patients and controls in
BNP levels (350 ± 520 vs 14 ± 19 pg/mL), OUES (1.7 ± 0.4 vs 2.7 ± 0.5), peak VO2 (17.1 ±
± 5.1 vs 36.9 ± 4.9 mL/kg/min), O2 pulse (10.9 ± 3.3 vs 15.9 ± 2.7) and VE/VCO2 slope
(35.7 ± 7.8 vs 25.7 ± 2.7). In patients, OUES was significantly (p < 0.001) correlated with
LVEF (r = 0.54), BNP levels (r = -0.49), peak VO2 (r = 0.80), VO2 AT (r = 0.65) and
VE/VCO2 slope (r = -0.59). BNP was independently related to OUES in multivariate regression
analysis.
Conclusions: Oxygen uptake efficiency slope is significantly reduced in patients with CHF
and correlates with peak VO2 and other parameters of cardiopulmonary exercise treadmill test.
It is not related to age. BNP is an independent marker of OUES in patients with CHF.
(Cardiol J 2010; 17, 4: 362-366
Left ventricular diastolic function in patients with impaired glucose tolerance and heart failure with low left ventricular ejection fraction
Background: According to epidemiological studies, impaired glucose tolerance (IGT) is, in
common with diabetes, related to an increased risk of cardiovascular disease, including heart
failure (HF). Diastolic left ventricular function is one of the indices of HF severity, and
a restrictive filling pattern is related to increased mortality and a need for heart transplantation.
The aim of the study was to evaluate left ventricular diastolic function in patients with
IGT and HF due to left ventricular systolic dysfunction.
Material and methods: In 61 patients with HF and left ventricular ejection fraction (LVEF)
< 45%, of mean age 50.5 ± 8.0 years, echocardiography with Doppler measurement of
diastolic function parameters and oral glucose tolerance test (OGTT) were performed. Restrictive
filling pattern (RFP) was diagnosed with E/A > 2 or between 1 and 2 and DTE ≤ 130 ms.
Results: IGT was diagnosed in 25 patients and normal glucose tolerance (NGT) in
36 patients. There were no significant differences in baseline clinical characteristics and
LVEF between the two groups. In patients with IGT RFP was significantly more frequent
(60 vs. 33%; p = 0.039) and the patients were in a higher NYHA class than those with NGT.
In a multivariate regression analysis 2-h glucose level during OGTT was a significant predictor
of E/A ratio independent of NYHA class, diuretic dose and LVEF.
Conclusion: Diastolic dysfunction and functional status according to NYHA class is worse in
patients with HF due to left ventricular systolic dysfunction and IGT than in patients with NGT
Zwężenie pnia lewej tętnicy wieńcowej w badaniu koronarograficznym — ostre rozwarstwienie aorty w rozpoznaniu śródoperacyjnym
Acute aortic dissection occurs in 0.5–2.95 cases per 100,000 citizens-year. Although the modern diagnostic tools help in
more accurate diagnosis, the missleading findings still occure. We present a case of a 72-year-old man who was admitted to
cardiology ward due to persistent chest pain. Initial diagnosis of acute coronary syndrome was confirmed by electrocardiography
(ST segment depression in V1–V5 leads), transthoracic echocardiography (anterior wall dyskinesis) and laboratory tests
(Tn-I: 6.92 μ/L, CK-MB: 226.24 ng/mL). Due to aortic aneurysm history, computer tomography (CT) was performed. Neither
CT nor transthoracic echocardiography were negative for aortic dissection. Intraoperatively aortic dissection limited to Valsalva
sinuses was found. Left main orifice was blindly closed followed by Bentall procedure and coronary artery revascularisation.Acute aortic dissection occurs in 0.5–2.95 cases per 100,000 citizens-year. Although the modern diagnostic tools help in
more accurate diagnosis, the missleading findings still occure. We present a case of a 72-year-old man who was admitted to
cardiology ward due to persistent chest pain. Initial diagnosis of acute coronary syndrome was confirmed by electrocardiography
(ST segment depression in V1–V5 leads), transthoracic echocardiography (anterior wall dyskinesis) and laboratory tests
(Tn-I: 6.92 μ/L, CK-MB: 226.24 ng/mL). Due to aortic aneurysm history, computer tomography (CT) was performed. Neither
CT nor transthoracic echocardiography were negative for aortic dissection. Intraoperatively aortic dissection limited to Valsalva
sinuses was found. Left main orifice was blindly closed followed by Bentall procedure and coronary artery revascularisation
Zmienność rytmu serca a polimorfizm I/D genu konwertazy angiotensyny u chorych z niewydolnością serca
Wstęp: W niewydolności serca (HF) obserwuje się zaburzenia czynności układu autonomicznego,
prawdopodobnie złożonej natury, częściowo dające się tłumaczyć zwiększoną aktywacją
układu renina-angiotensyna. Celem pracy była ocena, czy istnieją powiązania pomiędzy genotypem
ACE a parametrami zmienności rytmu serca (HRV) u chorych z niewydolnością serca.
Materiał i metody: U 60 chorych z wyrównaną HF w klasie I–IV według NYHA i frakcją
wyrzutową lewej komory wynoszącą poniżej 45% przeprowadzono analizę czasową HRV na
podstawie 24-godzinnej rejestracji EKG metodą Holtera oraz określono genotyp ACE, stosując
metodę łańcuchowej reakcji polimerazy.
Wyniki: Rozkład genotypów był zgodny z oczekiwanym według reguły Hardy-Weinberga
i wynosił 15 (25%) — II, 25 (42%) — ID i 20 (33%) — DD. Rozkład genotypów był podobny
u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną i rozstrzeniową. Nie stwierdzono istotnych różnic
w podstawowej charakterystyce klinicznej oraz stosowanym leczeniu między grupami
z genotypami II, ID i DD. Parametry HRV nie różniły się znacząco między grupami z genotypami
DD, ID oraz II, a także między grupą z genotypem DD i połączoną z genotypami ID oraz II.
Wnioski: Nie potwierdzono związków pomiędzy parametrami analizy czasowej HRV a polimorfizmem
genu ACE u pacjentów z HF, niezależnie od choroby podstawowej. Wyniki te są
zgodne z danymi przedstawionymi w pracach, w których poddano w wątpliwość znaczenie
genotypu ACE w chorobach układu krążenia (Folia Cardiol. 2005; 12: 364–369)
Tętniak lewej komory u chorej z kardiomiopatią przerostową zawężającą rozpoznany w tomografii komputerowej
Zmienność rytmu serca a polimorfizm I/D genu konwertazy angiotensyny u chorych z niewydolnością serca
Wstęp: W niewydolności serca (HF) obserwuje się zaburzenia czynności układu autonomicznego,
prawdopodobnie złożonej natury, częściowo dające się tłumaczyć zwiększoną aktywacją
układu renina-angiotensyna. Celem pracy była ocena, czy istnieją powiązania pomiędzy genotypem
ACE a parametrami zmienności rytmu serca (HRV) u chorych z niewydolnością serca.
Materiał i metody: U 60 chorych z wyrównaną HF w klasie I–IV według NYHA i frakcją
wyrzutową lewej komory wynoszącą poniżej 45% przeprowadzono analizę czasową HRV na
podstawie 24-godzinnej rejestracji EKG metodą Holtera oraz określono genotyp ACE, stosując
metodę łańcuchowej reakcji polimerazy.
Wyniki: Rozkład genotypów był zgodny z oczekiwanym według reguły Hardy-Weinberga
i wynosił 15 (25%) — II, 25 (42%) — ID i 20 (33%) — DD. Rozkład genotypów był podobny
u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną i rozstrzeniową. Nie stwierdzono istotnych różnic
w podstawowej charakterystyce klinicznej oraz stosowanym leczeniu między grupami
z genotypami II, ID i DD. Parametry HRV nie różniły się znacząco między grupami z genotypami
DD, ID oraz II, a także między grupą z genotypem DD i połączoną z genotypami ID oraz II.
Wnioski: Nie potwierdzono związków pomiędzy parametrami analizy czasowej HRV a polimorfizmem
genu ACE u pacjentów z HF, niezależnie od choroby podstawowej. Wyniki te są
zgodne z danymi przedstawionymi w pracach, w których poddano w wątpliwość znaczenie
genotypu ACE w chorobach układu krążenia (Folia Cardiol. 2005; 12: 364–369)
Bezpieczeństwo i przydatność kliniczna testów wysiłkowych u chorych z niewydolnością serca oraz wszczepionym kardiowerterem-defibrylatorem
Wstęp: Wszczepialny kardiowerter-defibrylator (ICD) może stanowić pomost
do transplantacji serca u chorych z niewydolnością serca oraz groźnymi komorowymi
zaburzeniami rytmu. Badanie spiroergometryczne odgrywa istotną rolę przy kwalifikacji
do transplantacji serca. Niewiele jest prac oceniających bezpieczeństwo i znaczenie
kliniczne tego badania, a oceniane grupy chorych ze znacznie upośledzoną frakcją
wyrzutową lewej komory (LVEF) oraz ICD są nieliczne (2–16 chorych).
Materiał i metody: Do analizy włączono 9 chorych z ICD (LVEF 25 ± 9%) oraz
8 pacjentów bez ICD (LVEF 28 ± 8%), u których wykonano maksymalne badanie spiroergometryczne
wyjściowo oraz po 6 miesiącach.
Wyniki: U żadnego chorego nie wystąpiły istotne zaburzenia rytmu serca
ani interwencja ICD w czasie badania wysiłkowego ani bezpośrednio po nim. Nie
obserwowano istotnych różnic pomiędzy chorymi z ICD oraz bez ICD pod względem
czasu trwania wysiłku (427 ± 250 s vs. 508 ± 162 s) oraz wartości peak VO2 (16,3
± 6,7 ml/kg/min vs. 16,3 ± 4,2 ml/kg/min). Po 6 miesiącach stwierdzono wydłużenie
czasu trwania wysiłku (o 18% w grupie ICD oraz o 7,5% w grupie bez ICD) oraz wzrost
wartości peak VO2 (odpowiednio o 7,5% i 5%). W czasie obserwacji u 5 chorych stwierdzono
2–7 interwencji ICD z powodu migotania komór (VF) lub częstoskurczu komorowego
(VT). W tej grupie zanotowano nieznacznie wyższą wartość LVEF (28 ± 8% vs. 24
± 9%) oraz krótszy czas trwania wysiłku (352 ± 327 s vs. 522 ± 130 s) i niższą
wartość peak VO2 (14,2 ± 6,4 ml/kg/min vs. 18,8 ± 7,0 ml/kg/min). Po 6 miesiącach
obserwowano wydłużenie czasu trwania badania wysiłkowego, wzrost osiągniętego
obciążenia wyrażonego w jednostkach MET bez zmiany wartości peak VO2.
Wnioski: Wyniki niniejszych badań sugerują, że u chorych z niewydolnością
serca, niską frakcją wyrzutową oraz ICD wszvzepionym z powodu VT/VF można bezpiecznie
wykonywać testy wysiłkowe. Pacjenci z niewydolnością serca i ICD są zdolni do
wykonania wysiłku o podobnej intensywności jak chorzy o zbliżonej charakterystyce
i bez ICD. Obserwacje te powinny być potwierdzone w dodatkowych badaniach z udziałem
większej liczby chorych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 953–960
- …