Comparison of prognostic values of cardiopulmonary and heart rate parameters in exercise testing in men with heart failure

Background: Cardiopulmonary exercise testing (CPET) is the gold standard in the evaluation of patients with chronic heart failure (CHF). However, this test is relatively expensive, assessment of its results requires experience, and in Poland it is available only in tertiary health care centers. Many heart rate (HR) parameters taken during a standard electrocardiographic (ECG) exercise test also shows prognostic values. Thus, the aim of this study is to compare prognostic values of ventilatory and HR parameters in exercise testing in CHF patients, and to find out if HR parameters can be used instead of ventilatory in the evaluation of a prognosis. Methods: One hundred thirty two men (mean age 49 ± 11 years) with CHF with reduced left ventricu­lar ejection fraction (< 45%) underwent a treadmill CPET using a modified Bruce’s protocol, during which both HR and ventilatory parameters were measured. The patients were followed for 27 ± 13 months after CPET. Results: Mortality was 28% (n = 37). Non-survivors demonstrated significantly shorter exercise time (342 ± 167 vs. 525 ± 342 s, p < 0.001), lower maximal HR (122 ± 22 vs. 138 ± 21 bpm, p < 0.001), smaller difference between maximal HR and at rest (36 ± 19 vs. 52 ± 21 bpm, p < 0.001), and lower HR recovery rate (HRR; 16 ± 10 vs. 24 ± 13 bpm, p = 0.002), chronotropic index (CHI; 0.45 ± 0.23 vs. 0.61 ± 0.23, p < 0.001), peak oxygen consumption (13.82 ± 4.62 vs. 18.54 ± 5.68 mL/kg/min, p < 0.001) and oxygen uptake efficiency slope (OUES) value (1.56 ± 0.58 vs. 1.94 ± 0.63, p = 0.001), and higher ventilation to carbon dioxide production (VE/VCO2) slope value (40.56 ± 9.11 vs. 33.33 ± 7.36, p < 0.001). Two parameters that showed good prognostic value and availability in a routine CPET were chosen for receiver operating characteristic analysis, VE/VCO2 slope and CHI, which showed cut-off values of 35 (sensitivity 74%, specificity 71%, p < 0.001) and 64 (sensitivity 74%, specificity 68%, p < 0.001) respectively. Conclusions: Heart rate parameters show significant prognostic values; CHI is the best of them, however, it is weaker than VE/VCO2 slope. HR parameters show somewhat weaker prognostic values in comparison with ventilatory parameters, yet they may be useful in cases of CPET unavailability

Zmienność rytmu serca a polimorfizm I/D genu konwertazy angiotensyny u chorych z niewydolnością serca

Wstęp: W niewydolności serca (HF) obserwuje się zaburzenia czynności układu autonomicznego, prawdopodobnie złożonej natury, częściowo dające się tłumaczyć zwiększoną aktywacją układu renina-angiotensyna. Celem pracy była ocena, czy istnieją powiązania pomiędzy genotypem ACE a parametrami zmienności rytmu serca (HRV) u chorych z niewydolnością serca. Materiał i metody: U 60 chorych z wyrównaną HF w klasie I–IV według NYHA i frakcją wyrzutową lewej komory wynoszącą poniżej 45% przeprowadzono analizę czasową HRV na podstawie 24-godzinnej rejestracji EKG metodą Holtera oraz określono genotyp ACE, stosując metodę łańcuchowej reakcji polimerazy. Wyniki: Rozkład genotypów był zgodny z oczekiwanym według reguły Hardy-Weinberga i wynosił 15 (25%) — II, 25 (42%) — ID i 20 (33%) — DD. Rozkład genotypów był podobny u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną i rozstrzeniową. Nie stwierdzono istotnych różnic w podstawowej charakterystyce klinicznej oraz stosowanym leczeniu między grupami z genotypami II, ID i DD. Parametry HRV nie różniły się znacząco między grupami z genotypami DD, ID oraz II, a także między grupą z genotypem DD i połączoną z genotypami ID oraz II. Wnioski: Nie potwierdzono związków pomiędzy parametrami analizy czasowej HRV a polimorfizmem genu ACE u pacjentów z HF, niezależnie od choroby podstawowej. Wyniki te są zgodne z danymi przedstawionymi w pracach, w których poddano w wątpliwość znaczenie genotypu ACE w chorobach układu krążenia (Folia Cardiol. 2005; 12: 364–369)

Zmienność rytmu serca a polimorfizm I/D genu konwertazy angiotensyny u chorych z niewydolnością serca

Wstęp: W niewydolności serca (HF) obserwuje się zaburzenia czynności układu autonomicznego, prawdopodobnie złożonej natury, częściowo dające się tłumaczyć zwiększoną aktywacją układu renina-angiotensyna. Celem pracy była ocena, czy istnieją powiązania pomiędzy genotypem ACE a parametrami zmienności rytmu serca (HRV) u chorych z niewydolnością serca. Materiał i metody: U 60 chorych z wyrównaną HF w klasie I–IV według NYHA i frakcją wyrzutową lewej komory wynoszącą poniżej 45% przeprowadzono analizę czasową HRV na podstawie 24-godzinnej rejestracji EKG metodą Holtera oraz określono genotyp ACE, stosując metodę łańcuchowej reakcji polimerazy. Wyniki: Rozkład genotypów był zgodny z oczekiwanym według reguły Hardy-Weinberga i wynosił 15 (25%) — II, 25 (42%) — ID i 20 (33%) — DD. Rozkład genotypów był podobny u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną i rozstrzeniową. Nie stwierdzono istotnych różnic w podstawowej charakterystyce klinicznej oraz stosowanym leczeniu między grupami z genotypami II, ID i DD. Parametry HRV nie różniły się znacząco między grupami z genotypami DD, ID oraz II, a także między grupą z genotypem DD i połączoną z genotypami ID oraz II. Wnioski: Nie potwierdzono związków pomiędzy parametrami analizy czasowej HRV a polimorfizmem genu ACE u pacjentów z HF, niezależnie od choroby podstawowej. Wyniki te są zgodne z danymi przedstawionymi w pracach, w których poddano w wątpliwość znaczenie genotypu ACE w chorobach układu krążenia (Folia Cardiol. 2005; 12: 364–369)

Polimorfizm genu konwertazy angiotensyny u chorych z niewydolnością serca

Wstęp: Polimorfizm genu konwertazy angiotensyny (ACE) wiąże się z osoczowym i tkankowym stężeniem ACE. Wykazano związki genotypu DD z chorobami układu sercowo-naczyniowego. Kontrowersje wzbudza rola genotypu ACE w niewydolności serca. Celem pracy była ocena powiązań genotypów ACE z niewydolnością serca. Materiał i metody: Genotyp ACE określono za pomocą metody łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR) u 88 chorych z niewydolnością serca i frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) wynoszącą poniżej 45%: 36 z kardiomiopatią niedokrwienną (ICM) i 52 z kardiomiopatią rozstrzeniową (DCM). Wyniki: Rozkład genotypów był zgodny z oczekiwanym według reguły Hardy-Weinberga i nie różnił się istotnie od podawanego dla osób zdrowych populacji polskiej. Genotyp II stwierdzono u 20 (22,7%), ID — u 35 (39,8%) a DD — u 33 (37,5%) chorych. Rozkład genotypów był podobny u osób z ICM i DCM. Nie stwierdzono istotnych różnic w podstawowych parametrach oraz stosowanym leczeniu między grupami z genotypem II, ID i DD (wiek, BMI, klasa wg NYHA, rozpoznanie ICM i DCM, LVEF, czas trwania objawów niewydolności serca) zarówno, gdy analizę prowadzono w całej badanej grupie, jak i oddzielnie dla chorych z ICM i z DCM. Wnioski: Nie stwierdza się powiązań genotypu ACE z występowaniem niewydolności serca, niezależnie od etiologii leżącej u podłoża tego zespołu. Nie zaobserwowano zależności genotypu ACE z wiekiem i stopniem zaawansowania niewydolności serca ocenianym przy uwzględnieniu wartości LVEF, klasy według NYHA i czasu trwania objawów. (Folia Cardiol. 2005; 12: 103–110

Serum concentration of visfatin is decreased in patients with chronic heart failure

Background. There is an increasing interest in the role of adipocytokines in cardiovascular pathophysiology. Aim. The aim of the study was to compare visfatin levels, a novel adipokine, in patients with heart failure (HF) due to the left ventricular systolic dysfunction with those in age- and body mass index (BMI) - matched healthy controls in relation to the parameters of glucose metabolism and high sensitivity C-reactive protein (hsCRP) levels. Material/Subjects and Methods. The study population consisted of 28 males with systolic HF referred for cardiopulmonary exercise testing, divided into two subgroups based on their NYHA class (HF patients NYHAI+II, n=17, and HF patients NYHAIII+IV, n=11), and 23 controls. The following indices were measured in a serum samples: visfatin, hsCRP, glucose and lipid metabolism parameters, and the insulin resistance index HOMAIR (homeostasis model assessment insulin resistance) was calculated. Results. Concentrations of visfatin and high-density lipoprotein cholesterol (HDL-cholesterol) in the HF subjects were significantly lower (p≤0.01) than in controls. The Kruskal-Wallis test showed significant differences between three groups (controls and both subgroups of heart failure patients) in mean levels of visfatin, hsCRP, glucose, HOMAIR and HDL-cholesterol. Conclusion. Serum visfatin concentrations in patients with systolic HF, particularly with more advanced NYHA classes, are significantly lower in comparison to healthy controls and are independent of age or anthropometric and metabolic parameters

Beneficial Effects of Pulsed Electromagnetic Field during Cast Immobilization in Patients with Distal Radius Fracture

To assess whether pulsed electromagnetic field therapy during cast immobilization of distal radius fractures has beneficial effects on pain and limb function, the study included 52 patients (mean age 60.8 ± 15.0 years) with distal radius fractures treated with cast immobilization. Patients were allocated to a pulsed electromagnetic field group (n = 27) or a control group (n = 25). Pain; forearm and arm circumference; range of motion; disabilities of the arm, shoulder, and hand score; and touch sensation were evaluated on the day of the plaster cast dressing and 3 and 6 weeks after. In comparison to the control group, the pulsed electromagnetic field group reported significant changes after 3 and 6 weeks of treatment: lower pain levels (p=0.0052; p<0.0001, respectively), greater mobility of upper-limb joints, improvement in exteroceptive sensation, and reduction in disability of the upper limb (disabilities of the arm, shoulder, and hand) (p=0.0003; p<0.0001, respectively). Our results suggest that early addition of pulsed electromagnetic field treatment, during cast immobilization of distal radius fractures, has beneficial effects on the pain, exteroceptive sensation, range of motion, and daily functioning of patients

Kinesio Taping Does Not Alter Quadriceps Isokinetic Strength and Power in Healthy Nonathletic Men: A Prospective Crossover Study

Objectives. The effects of Kinesio Taping (KT) on muscular performance remain largely unclear. This study aimed to investigate the acute effects of KT on the maximum concentric and eccentric quadriceps isokinetic strength. Study Design. This is a single-blinded, placebo crossover, repeated measures study. Methods. Maximum isokinetic concentric/eccentric extension torque, work, and power were assessed by an isokinetic dynamometer without taping (NT) and with KT or placebo taping (PT) in 17 healthy young men. Repeated measures one-way analysis of variance (ANOVA) was used for statistical analyses. Results. Testing concentric contractions at 60°/s or 180°/s isokinetic speed, no significant differences in peak torque (Nm), total work (J), or mean power (W) were noted among the application modes under different conditions. Testing eccentric contractions at 30°/s or 60°/s isokinetic speed, no significant differences in mentioned parameters were noted, respectively. KT on the quadriceps neither decreased nor increased muscle strength in the participants. Conclusion. KT application onto the skin overlying the quadriceps muscle does not enhance the strength or power of knee extensors in healthy men

Czynniki wpływające na skuteczność aerozoloterapii u dzieci

Aerozoloterapia należy do najczęściej wybieranych metod w postępowaniu leczniczym wielu chorób pul‑ monologicznych wieku rozwojowego. W aerozoloterapii – jest to jej podstawowa zaleta – leki są bezpośred‑ nio kierowane do chorych obszarów płuc, gwarantując szybszy efekt terapeutyczny oraz możliwość stoso‑ wania mniejszych dawek leku. Efekty inhalowania zależą od budowy anatomicznej układu oddechowego dziecka i jego funkcjonowania, właściwie dobranego leku, wielkości cząsteczek oraz zastosowanej aparatury. Integralną częścią aerozoloterapii jest także dobrze przeprowadzona edukacja w wieku rozwojowym. Sposób podawania aerozolu powinien być skoncentrowany na inhalatorach najłatwiejszych w użyciu, pra‑ widłowo dobranych do różnych grup wiekowych oraz niewymagających wielokrotnych szkoleń w zakresie obsługi. Systemy aerozoloterapii różnią się pod względem budowy, sposobu wytwarzania chmury aerozolu, techniki optymalnej inhalacji i trudności w obsłudze. W aerozoloterapii pediatrycznej w celu wdychania leków najczęściej stosowane są cztery systemy: indywidualne inhalatory ciśnieniowe pMDI (pressurized metered‑dose inhaler), pMDI ze spejserem, inhalatory suchego proszku DPI (dry powder inhaler) i nebuli‑ zatory. U małych dzieci, zwykle oddychających przez nos, problemem może być nawiązanie współpracy, dlatego stosuje się u nich maski twarzowe. Bez względu na wybór inhalatora najważniejsza jest poprawna i wielokrotna edukacja poprzez demonstrację techniki oddychania i nadzorowanie wykonania inhalacji. Ważnym elementem dobrze przeprowadzonej inhalacji jest również analiza indywidualnych potrzeb dziecka ze zmianami pulmonologicznymi

Factors affecting the effectiveness of aerosol therapy in children

Aerosol therapy is one of the most important administration routes in the treatment of many pulmonary diseases in childhood. The basic advantage of aerosol therapy is that drugs are directly targeted at the diseased site in the lung, which warranties a more rapid therapeutic effect and possibility to lower doses of drug application. Effectiveness of inhalation is dependent on anatomical build and action of child’s respiratory system, proper drug application, droplet size, used aerosol delivery devices. Integral part of the aerosol treatment is also patients’ good education in childhood. The aerosol administration method should be focus on those inhalers which are easiest to use, correctly matched to the different age groups of children and do not require a large number of training needed to achieve the correct technique. Systems of aerosol therapy differ from each other in terms of construction, way of producing aerosol stream, optimal inhalation technique and difficulties of using. In paediatric pulmonary diseases four different systems to inhale drugs are used: pMDI (pressurized metered‑dose inhaler), pMDI with spacer, DPI (dry powder inhaler) and nebulizer apparatus. In young children who breath usually through the nose a difficulty with establishing cooperation may arise, therefore we use a face mask. Regardless of the choice the most important thing is proper and repeated education by demonstration of a breathing technique and of the inhalation process control. Analysis of the needs of the child with pulmonary changes is an important element of the well done inhalation treatment.Aerozoloterapia należy do najczęściej wybieranych metod w postępowaniu leczniczym wielu chorób pulmonologicznych wieku rozwojowego. W aerozoloterapii – jest to jej podstawowa zaleta – leki są bezpośrednio kierowane do chorych obszarów płuc, gwarantując szybszy efekt terapeutyczny oraz możliwość stosowania mniejszych dawek leku. Efekty inhalowania zależą od budowy anatomicznej układu oddechowego dziecka i jego funkcjonowania, właściwie dobranego leku, wielkości cząsteczek oraz zastosowanej aparatury. Integralną częścią aerozoloterapii jest także dobrze przeprowadzona edukacja w wieku rozwojowym. Sposób podawania aerozolu powinien być skoncentrowany na inhalatorach najłatwiejszych w użyciu, prawidłowo dobranych do różnych grup wiekowych oraz niewymagających wielokrotnych szkoleń w zakresie obsługi. Systemy aerozoloterapii różnią się pod względem budowy, sposobu wytwarzania chmury aerozolu, techniki optymalnej inhalacji i trudności w obsłudze. W aerozoloterapii pediatrycznej w celu wdychania leków najczęściej stosowane są cztery systemy: indywidualne inhalatory ciśnieniowe pMDI (pressurized metered‑dose inhaler), pMDI ze spejserem, inhalatory suchego proszku DPI (dry powder inhaler) i nebulizatory. U małych dzieci, zwykle oddychających przez nos, problemem może być nawiązanie współpracy, dlatego stosuje się u nich maski twarzowe. Bez względu na wybór inhalatora najważniejsza jest poprawna i wielokrotna edukacja poprzez demonstrację techniki oddychania i nadzorowanie wykonania inhalacji. Ważnym elementem dobrze przeprowadzonej inhalacji jest również analiza indywidualnych potrzeb dziecka ze zmianami pulmonologicznymi

Effects of Whole-Body Cryotherapy in Comparison with Other Physical Modalities Used with Kinesitherapy in Rheumatoid Arthritis

Whole-body cryotherapy (WBC) has been frequently used to supplement the rehabilitation of patients with rheumatoid arthritis (RA). The aim of this study was to compare the effect of WBC and traditional rehabilitation (TR) on clinical parameters and systemic levels of IL-6, TNF-α in patients with RA. The study group comprised 25 patients who were subjected to WBC (−110°C) and 19 patients who underwent a traditional rehabilitation program. Some clinical variables and levels of interleukin-6 (IL-6) and tumor necrosis factor-α (TNF-α) were used to assess the outcomes. After therapy both groups exhibited similar improvement in pain, disease activity, fatigue, time of walking, and the number of steps over a distance of 50 m. Only significantly better results were observed in HAQ in TR group (p < 0.05). However, similar significant reduction in IL-6 and TNF-α level was observed. The results showed positive effects of a 2-week rehabilitation program for patients with RA regardless of the kind of the applied physical procedure