Occurrence and genetic diversity of pigeon circovirus strains in Poland

Pigeon circovirus (PiCV) is an immunosuppressive agent widespread throughout the world, which causes a disease in pigeons called Young Pigeon Disease Syndrome. The aim of the study was to evaluate the prevalence of PiCV in Poland and investigate the genetic diversity relative to other known PiCV isolates. Samples from 152 pigeon flocks (88 flocks of racing pigeons and 64 flocks of fancy pigeons) from various regions of Poland were tested by polymerase chain reaction and an approximately 326-base fragment of the capsid protein gene (Cap gene) of the virus was amplified. The average viral prevalence was found to be 70.3% (76.13% in racing pigeons and 62.5% in fancy pigeons). Among the obtained positive samples, 21 were selected for sequencing and a phylogenetic analysis was performed. It was found that the majority of Polish PiCV isolates, to varying degrees, are related to isolates occurring in Europe. It was also observed that the Cap gene is variable and mutations often occur in it, which impacts the amino acid sequences in the capsid protein (nucleotide similarity averaged 86.57%, amino acid similarity averaged 89.02%)

Evidence of Mycoplasma spp. Transmission by Migratory Wild Geese

Mycoplasma infections have been found in different species of waterfowl worldwide. However, the question of how the pathogens have been transmitted and dispersed is still poorly understood. Samples collected from clinically healthy greater white-fronted geese (Anser albifrons) (N = 12), graylag geese (Anser anser) (N = 6), taiga bean geese (Anser fabalis) (N = 10), and barnacle geese (Branta leucopsis) (N = 1) were tested for Mycoplasma spp. All Mycoplasma-positive samples were specified by species-specific PCR for Mycoplasma anserisalpingitidis (formerly known as Mycoplasma sp. 1220), M. anseris, M. anatis, and M. cloacale. The presence of Mycoplasma spp. was confirmed in 22 of 29 sampled birds (75.9%). Mycoplasma anserisalpingitidis was the most frequently detected species (15 of 22, 68.2%). However, we did not detect any of the other Mycoplasma spp. typical for geese, among which are M. anatis, M. anseris, and M. cloacale. Phylogenetic analysis revealed that Polish sequences of M. anserisalpingitidis formed a distinct branch, along with 2 Hungarian isolates obtained from domestic geese. Eight of the samples identified as Mycoplasma spp.-positive were negative for the aforementioned Mycoplasma species. A phylogenetic tree constructed based on partial 16S rRNA gene analysis showed that Mycoplasma spp. sequences collected from Polish wild geese represent a distinct phylogenetic group with Mycoplasma sp. strain 2445 isolated from a domestic goose from Austria. The results of our study showed that wild geese could be a reservoir and vector of different species of the Mycoplasma genus that can cause significant economic losses in the domestic goose industry

Podatność aorty u pacjentów ze skurczową niewydolnością serca, leczonych perindoprilem - badanie Compliprest

Wstęp: Inhibitory enzymu konwertazy angiotensyny (ACE) są od wielu lat stosowane jako leki pierwszego rzutu u pacjentów z niewydolnością serca. Jednym z hemodynamicznych mechanizmów działania preparatów z tej klasy jest zmniejszenie wysokiego oporu w krążeniu systemowym, który pomaga odciążyć niewydolne serce. Jednak wpływ inhibitorów ACE na elastyczne naczynia wykazujące podatność, takie jak aorta, oraz jego znaczenie kliniczne pozostają kontrowersyjne. Istnieją nieliczne dane wiążące zmiany wydolności uszkodzonej lewej komory serca z możliwymi zmianami sztywności tętnic pojemnościowych u ludzi. Celem badania było określenie wpływu 6-miesięcznego leczenia perindoprilem na podatność aorty, określaną na podstawie szybkości fali tętna (PWV) w dużych tętnicach u pacjentów ze skurczową niewydolnością serca. Materiał i metody: Do prowadzonego metodą otwartej próby wieloośrodkowego badania włączono 45 osób (w średnim wieku 56,5 roku), których poddano 6-miesięcznej terapii perindoprilem. W chwili rozpoczęcia badania u wszystkich pacjentów występowała stabilna niewydolność serca (klasa II&#8211;III wg NYHA, frakcja wyrzutowa lewej komory: LVEF &#8804; 40%) o etiologii głównie niedokrwiennej, bez zaburzeń rytmu serca. Przed włączeniem do badania żadnego pacjenta nie leczono w sposób stały inhibitorem ACE. Terapię perindoprilem rozpoczynano od dawki 4 mg/d., którą w ciągu 2 tygodni zwiększano do dawki docelowej 8 mg/d., o ile była ona dobrze tolerowana. Szybkość fali tętna i LVEF mierzono przy rozpoczęciu badania i po 6 miesiącach leczenia perindoprilem. Wyniki: Sześciomiesięczne leczenie zgodne z protokołem ukończyło 39 pacjentów. Podczas wizyty końcowej 31 (79%) osób otrzymywało perindopril w dawce docelowej 8 mg, a 8 (21%) &#8212; w największej tolerowanej: 4 mg/d. Po 6 miesiącach leczenia perindoprilem w całej grupie zaobserwowano statystycznie istotny spadek szybkości fali tętna z 11,34 &plusmn; 0,47 m/s do 10,7 &plusmn; &plusmn; 0,45 m/s (średnia &plusmn; SE) (p < 0,05), spadek obserwowano tylko w podgrupie otrzymującej dawkę docelową 8 mg, jak również bardzo istotny wzrost LVEF z 33,7 &plusmn; 0,9 do 38,3 &plusmn; 1,3% (p < 0,0001). Przeprowadzono także analizy w dwóch podgrupach wyodrębnionych na podstawie wartości wyjściowych PWV w odniesieniu do mediany. Pacjenci z wysokimi wartościami PWV (PWV większe niż mediana, n = 20) byli starsi (62,5 &plusmn; 1,1 vs. 50,3 &plusmn; 1,6 roku) i występowały u nich wyższe wartości ciśnienia tętna (54,4 &plusmn; 3,6 vs. 39,6 &plusmn; 1,7 mm Hg) niż u pacjentów z niskimi wyjściowymi wartościami PWV (n = 19), choć pomiędzy obiema podgrupami nie odnotowano różnicy w klasie niewydolności serca według NYHA. W grupie osób z wysokimi wartościami wyjściowymi wystąpił wyraźny i statystycznie istotny spadek PWV z 13,48 &plusmn; 0,59 m/s do 12,22 &plusmn; 0,66 m/s (p < 0,05), podczas gdy w grupie z niskimi wartościami wyjściowymi PWV nie uległa zmianie. Efekty te były niezależne od zmian we frakcji wyrzutowej lewej komory serca, która była zbliżona w obu analizowanych grupach. Wnioski: Sześciomiesięczne leczenie perindoprilem u pacjentów z niewydolnością serca powodowało istotne zmniejszenie szybkości fali tętna w aorcie. Spadek ten zaobserwowano tylko u pacjentów z wysokimi wyjściowymi wartościami szybkości fali tętna i był on niezależny od zmian frakcji wyrzutowej lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2005; 12: 199&#8211;209

Assessment of right ventriclar function by tissue Doppler in relation to plasma NT-proBNP concentration in patients with dilated cardiomyopathy

Background: Impairment of right ventricular function is a common finding in patients with dilated cardiomyopathy (DCM). The aim of the study was to assess the function of the right ventricle by tissue Doppler imaging (TDI) in relation to NT-proBNP concentration in patients with DCM. Methods: 29 patients with DCM were studied. Group I (n = 21) constituted of subjects with a NT-proBNP concentration > 500 pg/ml and group II (n = 8) constituted of patients with NT-proBNP < 500 pg/ml. In all patients the TDI parameters for the free-wall of the right ventricle were analysed: velocity of myocardium (VEL), strain (&#949;) and strain rate (SR). Results: There were no significant differences between the two groups with respect to clinical characteristics, parameters of global and regional left ventricular systolic function or between indicators of global right ventricular function. In group I the maximal values of e in the apical and medial segments of the right ventricular free wall were significantly lower than in group II (-17 &#177; 10 vs. -29 &#177; 7%; p = 0.0168 and -13 &#177; 6 vs. -25 &#177; 5%; p = 0.0023 respectively). Moreover, in group I the maximal SR in the apical and medial segments of the right ventricular free wall were significantly lower than in group II (1.56 &#177; 0.6 &#949;-1 vs. -1.071 &#177; 0.5 &#949;-1; p = 0.0358 and -0.99 &#177; 0.38 &#949;-1 vs. -1.55 &#177; 0.37 &#949;-1; p = 0.0044 respectively). Conclusions: Impairment of right ventricular function is most visible in the apical and medial segments. The maximal values of e and SR for the right ventricle free wall are lower in patients with DCM and NT-proBNP > 500 pg/ml. (Cardiol J 2007; 14: 167-173

Pigeon circoviruses display patterns of recombination, genomic secondary structure and selection similar to those of beak and feather disease viruses

Pigeon circovirus (PiCV) has a ~2 kb genome circular ssDNA genome. All but one of the known PiCV isolates have been found infecting pigeons in various parts of the world. In this study, we screened 324 swab and tissue samples from Polish pigeons and recovered 30 complete genomes, 16 of which came from birds displaying no obvious pathology. Together with 17 other publicly available PiCV complete genomes sampled throughout the Northern Hemisphere and Australia, we find that PiCV displays a similar degree of genetic diversity to that of the related psittacine-infecting circovirus species, beak and feather disease virus (BFDV). We show that, as is the case with its pathology and epidemiology, PiCV also displays patterns of recombination, genomic secondary structure and natural selection that are generally very similar to those of BFDV. It is likely that breeding facilities play a significant role in the emergence of new recombinant PiCV variants and given that ~50 % of the domestic pigeon population is infected subclinically, all pigeon breeding stocks should be screened routinely for this virus

Recombinant Goose Circoviruses Circulating in Domesticated and Wild Geese in Poland

Circoviruses are circular single-stranded DNA (ssDNA) viruses that infect a variety of animals, both domestic and wild. Circovirus infection in birds is associated with immunosuppression and this in turn predisposes the infected animals to secondary infections that can lead to mortality. Farmed geese (Anser anser) in many parts of the world are infected with circoviruses. The majority of the current genomic information for goose circoviruses (GoCVs) (n = 40) are from birds sampled in China and Taiwan, and only two genome sequences are available from Europe (Germany and Poland). In this study, we sampled 23 wild and 19 domestic geese from the Gopło Lake area in Poland. We determined the genomes of GoCV from 21 geese; 14 domestic Greylag geese (Anser anser), three wild Greylag geese (A. anser), three bean geese (A. fabalis), and one white fronted goose (A. albifrons). These genomes share 83–95% nucleotide pairwise identities with previously identified GoCV genomes, most are recombinants with exchanged fragment sizes up to 50% of the genome. Higher diversity levels can be seen within the genomes from domestic geese compared with those from wild geese. In the GoCV capsid protein (cp) and replication associated protein (rep) gene sequences we found that episodic positive selection appears to largely mirror those of beak and feather disease virus and pigeon circovirus. Analysis of the secondary structure of the ssDNA genome revealed a conserved stem-loop structure with the G-C rich stem having a high degree of negative selection on these nucleotides

Ocena prawej komory za pomocą tkankowej echokardiografii doplerowskiej a stężenie NT-proBNP w surowicy u chorych na kardiomiopatię rozstrzeniową

Wstęp: W przebiegu kardiomiopatii rozstrzeniowej (DCM) często dochodzi do upośledzenia funkcji prawej komory. Celem niniejszej pracy była ocena czynności prawej komory z użyciem tkankowej echokardiografii doplerowskiej (TDI) oraz analiza związku między stężeniem N-końcowego mózgowego peptydu natriuretycznego (NT-proBNP) w surowicy krwi a parametrami mechanicznymi prawej komory u chorych na DCM. Metody: Badaniem objęto 29 osób z DCM. W zależności od stężenia NT-proBNP chorych podzielono na grupę I (n = 21), ze stężeniem NT-proBNP powyżej 500 pg/ml, i grupę II (n = 8) ze stężeniem NT-proBNP poniżej 500 pg/ml. Porównywano parametry uzyskane w trakcie badania za pomocą TDI: prędkości miokardium (VEL), odkształcenie ( e) i tempo odkształcania (SR) dla wolnej ściany prawej komory. Wyniki: Analizowane grupy nie różniły się charakterystyką kliniczną, parametrami globalnej i regionalnej funkcji skurczowej lewej komory, a także globalnymi wskaźnikami czynności prawej komory. W grupie I stwierdzono statystycznie znamiennie niższe warto&#339;ci maksymalnego e w segmencie koniuszkowym (-17 &#177; 10% vs. -29 &#177; 7%; p = 0,0168) i środkowym (-13 &#177; 6% vs. -25 &#177; 5%; p = 0,0023) wolnej ściany prawej komory. Ponadto w grupie I stwierdzono istotnie niższe wartości maksymalnego SR w segmencie koniuszkowym (-1,56 &#177; 0,6 s-1 vs. -1,071 &#177; 0,5 s-1; p = 0,0358) i środkowym (-0,99 &#177; 0,38 s-1 vs. -1,55 &#177; 0,37 s-1; p = 0,0044) wolnej ściany prawej komory. Wnioski: Zaburzenia funkcji prawej komory są najwyraźniej zaznaczone w segmencie środkowym i koniuszkowym. Wartości maksymalnego e i SR dla wolnej ściany prawej komory są niższe u chorych na DCM ze stężeniem NT-proBNP powyżej 500 pg/ml w porównaniu z pacjentami z DCM i NT-proBNP poniżej 500 pg/ml. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 194-200

Expected Performance of the ATLAS Experiment - Detector, Trigger and Physics

A detailed study is presented of the expected performance of the ATLAS detector. The reconstruction of tracks, leptons, photons, missing energy and jets is investigated, together with the performance of b-tagging and the trigger. The physics potential for a variety of interesting physics processes, within the Standard Model and beyond, is examined. The study comprises a series of notes based on simulations of the detector and physics processes, with particular emphasis given to the data expected from the first years of operation of the LHC at CERN

Search for dark matter produced in association with bottom or top quarks in √s = 13 TeV pp collisions with the ATLAS detector

A search for weakly interacting massive particle dark matter produced in association with bottom or top quarks is presented. Final states containing third-generation quarks and miss- ing transverse momentum are considered. The analysis uses 36.1 fb−1 of proton–proton collision data recorded by the ATLAS experiment at √s = 13 TeV in 2015 and 2016. No significant excess of events above the estimated backgrounds is observed. The results are in- terpreted in the framework of simplified models of spin-0 dark-matter mediators. For colour- neutral spin-0 mediators produced in association with top quarks and decaying into a pair of dark-matter particles, mediator masses below 50 GeV are excluded assuming a dark-matter candidate mass of 1 GeV and unitary couplings. For scalar and pseudoscalar mediators produced in association with bottom quarks, the search sets limits on the production cross- section of 300 times the predicted rate for mediators with masses between 10 and 50 GeV and assuming a dark-matter mass of 1 GeV and unitary coupling. Constraints on colour- charged scalar simplified models are also presented. Assuming a dark-matter particle mass of 35 GeV, mediator particles with mass below 1.1 TeV are excluded for couplings yielding a dark-matter relic density consistent with measurements

Drons col·laboratius

La robòtica col·laborativa és senzillament robots dissenyats per dur a terme treballs de col·laboració amb els humans. Els robots col·laboratius o cobots són cada cop més utilitzats a les indústries. La robòtica col·laborativa és un dels àmbits d'actualitat en aquests moments. Però també és un dels més interessants en més d'un sentit. Com es comuniquen dos drons autònoms que col·laboren per fer una tasca? Com són aquests missatges que s'envien? Que poden fer que no podrien fer sols? Aquestes són algunes de les preguntes que ens volem respondre en aquest projecte. En aquest treball es presenta un disseny i implementació de dos drons terrestres que es comuniquen per col·laborar entre ells per resoldre una tasca.Collaborative robotics is simply robots designed to perform collaborative work with humans. Collaborative robots or cobots are increasingly used in industries. Collaborative robotics is one of the current topics now. But it is also one of the most interesting in more ways than one. How do two autonomous drones that collaborate to perform a task communicate? How are these messages sent? What can they do that they could not do alone? These are some of the questions we want to answer in this project. This work presents a design and implementation of two ground drones that communicate to collaborate with each other to solve a task.La robótica colaborativa es sencillamente robots diseñados para llevar a cabo trabajos de colaboración con los humanos. Los robots colaborativos o cobots son cada vez más utilizados en las industrias. La robótica colaborativa es uno de los ámbitos de actualidad. Pero también es uno de los más interesantes en más de un sentido. ¿Cómo se comunican drones autónomos que colaboran para hacer una tarea? ¿Cómo son estos mensajes que es envían? ¿Qué pueden hacer que no lo podrían hacer solos? Estas son algunas de las preguntas que queremos responder con este proyecto. En este trabajo se presenta un diseño e implementación de dos drones terrestres que se comunican para colaborar entre ellos para resolver una tarea