Ponowne operacje chorych z glejakami wysoko zróżnicowanymi położonymi w okolicach elokwentnych mózgu lub w pobliżu okolic elokwentnych mózgu

Background and purpose Reoperations of patients with recurrent low-grade gliomas (LGG) are not always recommended due to a higher risk of neurological deficits when compared to initial surgery. The purpose of the present study was to evaluate surgical outcomes of patients operated on for recurrent LGG. Material and methods Sixteen patients who had surgery for recurrent LGG out of 68 LGG patients who underwent surgery at the Department of Neurosurgery in Sosnowiec, Poland between 2005 and 2011 were enrolled in the study. Results A large tumour volume prior to the initial surgery was the most significant parameter influencing LGG progression (96.6 cm3 vs. 47.9 cm3, p = 0.01). Increased incidence of epileptic seizures and decreased mental ability according to Karnofsky score were the most common symptoms associated with tumour recurrence. In the group of patients with malignant transformation, the relative cerebral blood volume (rCBV) was considerably increased (1.21 vs. 2.41, p < 0.01). No statistically significant difference was found in terms of the extent of resection between initial surgery and reoperation. Similarly, no significant difference was found in the number of patients with a permanent neurological deficit after initial surgery and reoperation. Conclusions Reoperations of the patients with recurrent LGG are not burdened with a higher risk of neurological sequelae when compared to initial surgery. The extent of resection during the surgery for LGG recurrence is comparable to initial surgery. The increase of rCBV seems to be a significant biomarker that indicates malignant transformation.Wstęp i cel pracy Ponowne operacje chorych z odrostem wysoko zróżnicowanego glejaka mózgu (WGM), zwłaszcza zlokalizowanego w obszarach elokwentnych mózgu, nie zawsze są zalecane. Powodem tego jest przekonanie, że ryzyko wystąpienia deficytów neurologicznych jest większe niż podczas pierwszej operacji. Celem pracy była ocena wyników leczenia chorych operowanych ponownie z powodu odrostu WGM. Materiał i metody W okresie od 2005 r. do 2011 r. w Klinice Neurochirurgii w Sosnowcu operowanych było 68 chorych z rozpoznaniem WGM. Do analizy włączono 16 chorych operowanych ponownie z powodu odrostu guza. Wyniki Jednym z najistotniejszych parametrów decydujących o progresji WGM była duża objętość guza przed pierwszą operacją (96,6 cm3 vs 47,9 cm3; p = 0,01). Głównym objawem odrostu guza była zwiększona częstość napadów padaczkowych oraz pogorszenie sprawności intelektualnej ocenianej w skali Karnofsky'ego. Wśród guzów, w przypadku których doszło do zezłośliwienia odrostu, obserwowano istotny wzrost względnej mózgowej objętości krwi (rCBV) (1,21 vs 2,41; p < 0,01). Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy pod względem doszczętności resekcji między pierwszą i ponowną operacją. Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w liczbie chorych z utrwalonym deficytem neurologicznym po pierwszym zabiegu i po ponownej operacji. Wnioski Ponowne operacje chorych z odrostem WGM, również tych zlokalizowanych w obszarach elokwentnych mózgu, nie są obarczone większym ryzykiem powikłań neurologicznych w porównaniu z pierwszą operacją. Stopień resekcji osiągany przy operacjach odrostu WGM jest porównywalny z zakresem resekcji po pierwszej operacji. Istotnym parametrem wskazującym na zezłośliwienie procesu nowotworowego jest wzrost rCBV

Effect of blood glucose levels on prognosis in acute myocardial infarction in patients with and without diabetes, undergoing percutaneous coronary intervention

Background: Diabetes mellitus (DM) is a significant factor regarding poor outcome in patients with myocardial infarction. Recently a new prognostic factor is under consideration - a baseline glucose level on admission. We sought to assess the influence of blood glucose levels on admission on prognosis of patients with acute ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) treated with percutaneous coronary intervention (PCI). Methods and results: Consecutive patients treated with PCI for STEMI were analyzed. Presence or absence of DM was the first grouping criterion. The secondary criterion was the blood glucose level on admission [threshold ≥ 7.8 mmol/L (140 mg/dL)]. Hyperglycemic and non-hyperglycemic subgroups were selected within both DM and non-DM groups according to the threshold. One-year mortality of diabetics was 16.0%. There was no significant difference in 1-year mortality between hyperglycemic and non-hyperglycemic patients with DM. One-year mortality in the non-DM group was 5.6%. Patients without DM but with hyperglycemia showed a higher 1-year mortality rate than non-hyperglycemic patients (8.51% vs. 3.68%, p = 0.001). Multivariate analysis revealed that in the non-DM group blood glucose level (per 1 mmol/L) on admission was a factor affecting 1-year mortality [HR = 1.09 (1.01–1.17)]. Conclusions: Elevated blood glucose levels in STEMI affect the prognosis of patients without DM; however, it is not an independent death risk factor of patients with DM treated with PCI

Wpływ wartości glikemii w ostrej fazie zawału serca na rokowanie u chorych na cukrzycę i bez cukrzycy leczonych przezskórną interwencją wieńcową

Wstęp: Cukrzyca jest istotnym czynnikiem pogarszającym rokowanie chorych z zawałem serca. Ostatnio zwrócono uwagę na nowy czynnik prognostyczny, którym jest stężenie glukozy przy przyjęciu do szpitala. Celem niniejszego badania była ocena wpływu wartości glikemii przy przyjęciu na rokowanie chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) leczonych przezskórną interwencją wieńcową (PCI). Metody i wyniki: Przeanalizowano kolejnych chorych ze STEMI leczonych PCI. Pierwszym kryterium podziału na grupy była obecność cukrzycy lub jej brak. Drugie kryterium stanowiło stężenie glukozy przy przyjęciu [wartość progowa ≥ 7,8 mmol/l (140 mg/dl)]. Na tej podstawie w grupie chorych na cukrzycę i bez cukrzycy wyodrębniono podgrupy z hiperglikemią i bez hiperglikemii. Śmiertelność 1-roczna u chorych na cukrzycę wynosiła 16,0%. W grupie tej nie stwierdzono istotnej różnicy w śmiertelności 1-rocznej między pacjentami z hiperglikemią i bez niej. Śmiertelność 1-roczna u osób bez cukrzycy wyniosła 5,6%. W grupie chorych bez cukrzycy i z hiperglikemią śmiertelność 1-roczna była istotnie wyższa w porównaniu z pacjentami bez hiperglikemii (8,51% vs. 3,68%; p = 0,001). W analizie wieloczynnikowej wykazano, że u chorych bez cukrzycy wartość glikemii przy przyjęciu jest niezależnym czynnikiem śmiertelności 1-rocznej [na każdy wzrost glikemii o 1 mmol/l HR = 1,09 (1,01–1,17)]. Wnioski: Podwyższona wartość glikemii w ostrej fazie zawału serca determinuje rokowanie pacjentów bez cukrzycy, natomiast nie jest niezależnym czynnikiem zgonu wśród chorych na cukrzycę leczonych PCI

Wpływ wyjściowego przepływu w tętnicy odpowiedzialnej za zawał u chorych z zawałem serca leczonych pierwotną przezskórną interwencją wieńcową na rokowanie wewnątrzszpitalne i jednoroczne

Wstęp: Przezskórna interwencja wieńcowa (PCI) jest obecnie rekomendowaną metodą leczenia chorych z ostrym zawałem serca. Celem pracy była ocena wyników leczenia osób z ostrym zawałem serca leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową w zależności od wyjściowego przepływu przez tętnicę odpowiedzialną za zawał (IRA). Materiał i metody: Przeanalizowano 1230 kolejnych chorych z ostrym zawałem serca leczonych metodą pierwotnej PCI w latach 1998-2003. Wykluczono pacjentów leczonych trombolitycznie. Chorych podzielono na dwie grupy w zależności od wyjściowego przepływu w IRA: grupa pierwsza - TIMI 0-1 (924 osoby), grupa druga - TIMI 2-3 (306 osób). Wyniki: U chorych z wyjściowym przepływem TIMI 0&#8211;1 odnotowano wyższy odsetek występowania cukrzycy (22,1% vs. 15,7%; p = 0,044), wstrząsu kardiogennego (11,0% vs. 4,6%; p = 0,0008) i dłuższy czas bólu zawałowego (5,1 h vs. 4,3 h; p = 0,01). W grupie tej stwierdzono częstsze występowanie wielonaczyniowej choroby wieńcowej (55,2% vs. 48,5%; p = 0,044), niższą skuteczność PCI (88,2% vs. 97,1%; p < 0,0001), mniejszą częstość implantacji stentów (68,8% vs. 75,4%; p = 0,027), wyższe stężenie kinazy kreatyninowej(2572,7 vs. 1674,5 IU/l; p < 0,0001) oraz mniejszą frakcję wyrzutową lewej komory (44,1% vs. 46,4%; p < 0,0001) w porównaniu z grupą chorych z wyjściowym przepływem TIMI 2-3. Śmiertelność wewnątrzszpitalna była wyższa u pacjentów z wyjściowo gorszym przepływem (7,5% vs. 2,3%; p = 0,0012). W rocznej obserwacji różnica ta utrzymała się i wynosiła odpowiednio (12,3% vs. 5,3%; p = 0,00049). Wniosek: Wyjściowy przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał jest czynnikiem wpływającym na rokowanie chorych z zawałem serca leczonych pierwotną PCI

Wpływ wyjściowego przepływu w tętnicy odpowiedzialnej za zawał u chorych z zawałem serca leczonych pierwotną przezskórną interwencją wieńcową na rokowanie wewnątrzszpitalne i jednoroczne

Wstęp: Przezskórna interwencja wieńcowa (PCI) jest obecnie rekomendowaną metodą leczenia chorych z ostrym zawałem serca. Celem pracy była ocena wyników leczenia osób z ostrym zawałem serca leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową w zależności od wyjściowego przepływu przez tętnicę odpowiedzialną za zawał (IRA). Materiał i metody: Przeanalizowano 1230 kolejnych chorych z ostrym zawałem serca leczonych metodą pierwotnej PCI w latach 1998-2003. Wykluczono pacjentów leczonych trombolitycznie. Chorych podzielono na dwie grupy w zależności od wyjściowego przepływu w IRA: grupa pierwsza - TIMI 0-1 (924 osoby), grupa druga - TIMI 2-3 (306 osób). Wyniki: U chorych z wyjściowym przepływem TIMI 0&#8211;1 odnotowano wyższy odsetek występowania cukrzycy (22,1% vs. 15,7%; p = 0,044), wstrząsu kardiogennego (11,0% vs. 4,6%; p = 0,0008) i dłuższy czas bólu zawałowego (5,1 h vs. 4,3 h; p = 0,01). W grupie tej stwierdzono częstsze występowanie wielonaczyniowej choroby wieńcowej (55,2% vs. 48,5%; p = 0,044), niższą skuteczność PCI (88,2% vs. 97,1%; p < 0,0001), mniejszą częstość implantacji stentów (68,8% vs. 75,4%; p = 0,027), wyższe stężenie kinazy kreatyninowej(2572,7 vs. 1674,5 IU/l; p < 0,0001) oraz mniejszą frakcję wyrzutową lewej komory (44,1% vs. 46,4%; p < 0,0001) w porównaniu z grupą chorych z wyjściowym przepływem TIMI 2-3. Śmiertelność wewnątrzszpitalna była wyższa u pacjentów z wyjściowo gorszym przepływem (7,5% vs. 2,3%; p = 0,0012). W rocznej obserwacji różnica ta utrzymała się i wynosiła odpowiednio (12,3% vs. 5,3%; p = 0,00049). Wniosek: Wyjściowy przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał jest czynnikiem wpływającym na rokowanie chorych z zawałem serca leczonych pierwotną PCI

Original articleDoes glucose level at hospital discharge predict one-year mortality in patients with diabetes mellitus treatedwith percutaneous coronary intervention for ST-segment elevation myocardial infarction?

Background: It has been shown that diabetes mellitus (DM) is an independent prognostic factor in patients with myocardial infarction (MI). In addition to that fact the prognostic significance of blood glucose (BG) abnormalities in the acute phase of MI has also been suggested. Recently, a new prognostic factor has been evaluated &#8211; the glucose level at hospital discharge. Aim: To assess whether the glucose level at hospital discharge is associated with one-year mortality in patients with DM treated with percutaneous coronary intervention (PCI) for ST-segment elevation MI (STEMI), taking into account hypoglycaemic treatment. Methods: Consecutive patients with STEMI and DM treated with PCI, who survived hospitalisation, were included in the analysis. Patients were assumed to have DM if previous diagnosis of DM or newly diagnosed DM during hospital stay was noted. Criteria of newly diagnosed DM were as follows: fasting BG &#8805;7 mmol/l at least twice after acute phase of STEMI, BG &#8805;11.1 mmol/l in a 2-hour glucose tolerance test performed before discharge. Fasting plasma glucose at hospital discharge was used for analysis. Results: Out of 2762 consecutive patients with STEMI, 565 had DM. In-hospital mortality in this group was 9.4% (53 patients), so the final DM group consisted of 512 patients. After discharge 59 (11.5%) patients died during one-year follow-up. The glucose level at discharge was not an independent prognostic factor of one-year mortality in the whole analysed group, however insulin treatment at discharge was (HR 2.61, 95% CI 1.29-5.29; p=0.008). Afterwards, we undertook multivariate analysis separately in the group treated with insulin (253 patients) and in the group treated with oral drugs or diet only (259 patients). This analysis showed that in the group treated with insulin the glucose level at discharge was not an independent prognostic factor of one-year mortality (HR 1.07, 95% CI 0.95-1.22; p=0.27), whereas in patients treated with hypoglycaemic agents or diet it was significantly associated with a one-year mortality (HR 1.30, 95% CI 1.01-1.68; p=0.049). Conclusions: 1. Patients with STEMI and DM treated with insulin at hospital discharge have higher risk of death, probably because of more advanced DM and more severe complications, than patients treated with oral drugs or diet. 2. Elevated glucose level at hospital discharge predict one-year mortality only in patients with MI and DM treated with oral drugs or diet.Wstęp: Cukrzyca jest niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu w obserwacji wewnątrzszpitalnej i odległej u chorych z zawałem serca (MI). W grupie tej poznano wpływ poziomu glikemii przy przyjęciu na rokowanie. Zwraca się uwagę na fakt, że niezależnie od poziomu glikemii przy przyjęciu, podwyższony poziom glikemii po ostrej fazie MI może być związany z gorszym rokowaniem. Zastanawiające jest, czy poziom glikemii przy wypisie, tak jak poziom glikemii przy przyjęciu, może mieć znaczenie rokownicze. Cel: Ocena wpływu poziomu glikemii przy wypisie u chorych z MI z uniesieniem odcinka ST (STEMI) i cukrzycą leczonych przezskórną interwencją wieńcową (PCI) na śmiertelność jednoroczną, z uwzględnieniem sposobu leczenia hipoglikemizującego. Metodyka: Przeanalizowano kolejnych chorych ze STEMI leczonych PCI. Z analizy wyłączono chorych bez cukrzycy oraz chorych, którzy nie przeżyli okresu wewnątrzszpitalnego. Grupę chorych z cukrzycą wyodrębniono na podstawie wywiadu (udokumentowana cukrzyca leczona insuliną lub doustnymi lekami hipoglikemizującymi, lub dietą) oraz podwyższonych wartości glikemii w trakcie hospitalizacji. Nowo rozpoznaną cukrzycę stwierdzano, jeśli poziom glikemii był co najmniej dwukrotnie podwyższony na czczo &#8805;7 mmol/l po ostrej fazie MI lub &#8805;11,1 mmol/l po doustnym teście obciążenia glukozą, wykonanym pod koniec hospitalizacji. W analizie uwzględniono poziom glikemii oznaczony na czczo w dniu wypisu. Oceny wpływu poziomu glikemii przy wypisie na śmiertelność jednoroczną dokonano z uwzględnieniem sposobu leczenia hipoglikemizującego. Wyniki: Analizie poddano 2762 kolejnych chorych ze STEMI. Z grupy tej wyodrębniono 565 (20,5%) chorych z cukrzycą. W okresie wewnątrzszpitalnym zmarło 53 (9,4%) chorych. Ostatecznie grupę badaną stanowiło 512 chorych z cukrzycą. W obserwacji jednorocznej po wypisie zmarło 59 chorych (11,5%). Przeprowadzona analiza wieloczynnikowa nie wskazała poziomu glikemii przy wypisie jako niezależnego czynnika determinującego śmiertelność jednoroczną (HR 1,08, 95% CI 0,98&#8211;1,2; p=0,13). Obserwowano natomiast silną korelację śmiertelności jednorocznej &#8211; poza zawałem ściany przedniej i frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) &#8211; z koniecznością stosowania insuliny przy wypisie (HR 2,61, 95% CI 1,29&#8211;5,29; p=0,008). W dalszej części badania chorych podzielono na dwie grupy w zależności od sposobu leczenia cukrzycy. W grupie leczonej insuliną znajdowało się 253 (49,4%) chorych, natomiast w leczonej doustnymi lekami hipoglikemizującymi lub dietą &#8211; 259 (50,6%) chorych. Wykazano istotnie wyższy średni poziom glikemii przy wypisie (8,7&plusmn;3,4 vs 7,2&plusmn;2,2 mmol/l; p=0,00001) oraz wyższą śmiertelność jednoroczną (15,8 vs 7,3%; p=0,003) w grupie chorych leczonych insuliną w porównaniu z chorymi leczonymi doustnymi lekami hipoglikemizującymi lub dietą. W grupie chorych leczonych insuliną nie wykazano istotnej statystycznie zależności pomiędzy poziomem glikemii przy wypisie a śmiertelnością jednoroczną (HR 1,07, 95% CI 0,95&#8211;1,22; p=0,27). Natomiast parametrami determinującymi tę śmiertelność były: zawał ściany przedniej, poziom enzymów martwiczych mięśnia sercowego oraz LVEF. W przeciwieństwie do chorych leczonych insuliną, w grupie leczonej doustnymi lekami hipoglikemizującymi lub dietą poziom glikemii przy wypisie, oprócz nadciśnienia tętniczego i zawału ściany przedniej, był niezależnym predyktorem śmiertelności jednorocznej (HR 1,30, 95% CI 1,01&#8211;1,68; p=0,049). Wnioski: 1. Chorzy ze STEMI leczeni przy wypisie insuliną mają zwiększone ryzyko zgonu, prawdopodobnie z powodu większego zaawansowania cukrzycy i jej powikłań, niż chorzy, u których przy wypisie stosuje się doustne leki hipoglikemizujące lub dietę. 2. Poziom glikemii oznaczany przy wypisie ma znaczenie rokownicze jedynie w grupie leczonej doustnymi lekami hipoglikemizującymi lub dietą

Original articleAnalysis of apoptotic markers Fas/FasL (CD95/CD95L) expression on the lymphocytes in patients with acute coronary syndrome

Background: Diabetes mellitus in patients with myocardial infarction affects in-hospital and late mortality. It has been shown that the glucose level on admission can also affect prognosis. This conclusion was based on an analysis performed on a heterogeneous group of patients, treated not only with percutaneous coronary intervention (PCI) but also with fibrinolysis. Moreover, the threshold values hyperglycaemia for the diagnosis of were also variable. Aim: To assess whether glucose level on admission affects in-hospital and one-year prognosis in patients with ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) treated with PCI. Methods: Consecutive patients with STEMI treated with PCI were included in the analysis. Patients with STEMI complicated by cardiogenic shock were also included. Three groups according to the glucose level on admission were analysed: group I &#8211;Wstęp: Występowanie cukrzycy u chorych z zawałem serca zwiększa śmiertelność wewnątrzszpitalną i odległą. Istnieją doniesienia, że poziom glikemii w ostrej fazie zawału może determinować rokowanie chorych. Niewiele jest publikacji, w których badano zależność pomiędzy poziomem glikemii przy przyjęciu a rokowaniem chorych z zawałem serca bez względu na obecność cukrzycy. Cel: Określenie wpływu poziomu glikemii przy przyjęciu na rokowanie wewnątrzszpitalne i jednoroczne chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) leczonych za pomocą przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI). Metodyka: Analizie poddano kolejnych chorych z ostrym STEMI leczonych za pomocą PCI. Do badania włączono także chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym. Przepływ w tętnicy nasierdziowej oceniano wg skali TIMI (Thrombolysis in Myocardial Infarction). Skuteczny zabieg PCI definiowano jako uzyskanie przepływu TIMI 3 i obecność rezydualnej stenozy Ł30% bez cech dyssekcji ograniczającej przepływ przez tętnicę. Na potrzeby niniejszej analizy chorych podzielono na trzy grupy w zależności od poziomu glikemii przy przyjęciu. Grupę pierwszą stanowili chorzy z poziomem glikemii przy przyjęci

Original articleEffects of direct stenting on epicardial and myocardial perfusion in patients with acute ST segment elevation myocardial infarction

Background: Results of studies comparing direct stenting (DS) with conventional stenting (CS) after balloon predilatation in patients with acute myocardial infarction (MI) have been reported in the past, however they are conflicting. There are only few randomised studies that aim to answer whether DS improves epicardial and myocardial patency. Aim: To assess the effects of DS on epicardial and myocardial patency in patients with acute MI. Methods: Consecutive patients with acute MI were randomised either to DS or CS strategy. Clinical exclusion criteria were as follows: clinical and electrocardiographic features of reperfusion, pulmonary oedema, cardiogenic shock, contradictions to coronarography, allergy to aspirin, ticlopidine, clopidogrel, heparin and stainless steel. Angiographic exclusion criteria were as follows: lesionWstęp: Od kilku lat pojawiają się wyniki badań porównujących konwencjonalną metodę implantacji stentów (ang. conventional stenting, CS) z techniką stentowania bez uprzedniej predylatacji balonowej (ang. direct stenting, DS) w ostrym zawale serca (MI). Niewiele jest badań z randomizacją, w których oceniano przydatność DS w poprawie przepływu na poziomie nasierdziowym i mięśniowym. Ponadto istnieją rozbieżne doniesienia na temat roli DS w uzyskaniu przepływu. Cel: Określenie wpływu DS na stopień perfuzji nasierdziowej i mięśniowej u chorych z MI dobranych losowo. Metodyka: Praca jest oparta na podanalizie badania DIRAMI, do którego włączono kolejnych chorych z ostrym MI z uniesieniem odcinka ST (STEMI). Z analizy wyłączono chorych: 1) z klinicznymi i elektrokardiograficznymi cechami reperfuzji przy przyjęciu, 2) z obrzękiem płuc i wstrząsem kardiogennym, 3) z przeciwwskazaniami do cewnikowania serca, 4) z alergią na kwas acetylosalicylowy, tiklopidynę, klopidogrel, heparynę, stal nierdzewną, 5) wobec których podjęto decyzje o niewykonywaniu koronarografii w trybie natychmiastowym. W wyniku randomizacji chorych zakwalifikowano do dwóch grup. Grupę pierwszą stanowili chorzy, u których zamierzano wykonać DS (grupa DS), grupę drugą chorzy, u których zamierzano wykonać CS (grupa CS). Po wykonaniu koronarografii dodatkowymi kryteriami wykluczenia były: 1) zwężeni

In-bore MR prostate biopsy — initial experience

Introduction: The introduction of multiparametric MRI (mpMRI) has been a breakthrough in the diagnosis of noninvasive clinically significant prostate cancer. Currently, MR-guided prostate biopsy (in-bore biopsy) is the only biopsy method that uses real-time MRI in patients with suspected prostate cancer. The aim of the study was a retrospective analysis of the correlation between MRI results and histological findings of prostate samples suspected of malignancy, which were taken during MRI-guided biopsy. Material and methods: Thirty-nine patients with 57 lesion biopsies were enrolled in the study. Patients were aged 48–84 years (mean age 67.2 ± 9.4 years). Results: Cancer was histologically confirmed in 24 lesions, including primary cancer in 14 lesions and local recurrence in 10 lesions. Cancer was not detected in the remaining lesions (n = 33). Malignancy was confirmed in 90% of lesions previously reported as PI-RADS 5. Only one Prostate Imaging and Reporting and Data System (PI-RADS 5) lesion was histologically negative (prostatitis). Cancer was detected in 50% of lesions defined as PI-RADS 4. Cancer cells were not found in any of 23 lesions defined as PI-RADS 3 (53.5%). Most of the lesions assessed as PI-RADS 3 were located in the transitional zone (n = 19). Only four PI-RADS 3 lesions were found in the peripheral zone. Large lesions or lesions feasible for cognitive TRUS biopsy were not referred for MRI biopsy, which resulted in a higher proportion of lesions assessed as PI-RADS 3. Fourteen lesions suspected of local recurrence were assessed in our study. Cancer was found in approximately 72% of the lesions. Conclusions: Performing prostate biopsy under the guidance of real-time MRI allows precise collection of material for histological examination (even from a very small lesion). As a result, both primary cancer and local recurrence after previous radiotherapy of prostate cancer can be confirmed