The role of stereotactic body radiotherapy in the management of oligometastatic soft tissue and bone sarcomas

Sarcomas are a highly heterogeneous group of rare malignancies. Historically, metastatic disease was considered incurable and was an indication for a palliative approach. Modern local therapies have led to a paradigm shift, making long-term disease-free survival possible for selected groups of metastatic sarcoma patients. Oligometastatic and oligoprogressive disease constitute such indications. Although the administration of stereotactic radiation therapy (SBRT) for sarcoma metastases has been continuously rising over the past years, the evidence for such treatment is relatively scarce, lacking in larger prospective randomized clinical trials, and there is no consensus regarding strict indications, patient selection, and the time order of multimodal treatment. In this article, we discuss available clinical data regarding the efficacy and safety of SBRT in oligometastatic and oligoprogressive sarcoma, highlighting its indications in specific organ sites, as well as the possible limitations of this treatment modality

Current advances in radiotherapy for soft tissue sarcomas

Radiotherapy (RT) is a part of the routine treatment of locally advanced or high-grade soft-tissue sarcomas (STS). However, RT has changed significantly over the last 20 years. Modern RT techniques have extended its potential application in STS treatment. That includes advances in contouring, fractionation regimens, RT techniques and combined treatment. This article summarizes the available data, current strategies and future research directions in RT for STS

Radioterapia przerzutów do kości: wskazania, metody, możliwości

Bone metastases (BM) are a significant challenge in the advanced stages of various cancers, leading to debilitating symptoms and decreased quality of life for patients. Radiotherapy (RT) plays a crucial role in managing BM by alleviating symptoms and improving local tumour control. RT for bone metastases has undergone substantial scientific and technological advancements, with external beam RT (EBRT) being the primary approach. Advanced modalities such as intensity modulated RT (IMRT) and stereotactic body RT (SBRT) have revolutionised treatment precision, resulting in improved outcomes and reduced toxicities. This narrative review aims to present the current state-of-the-art role of RT in the multidisciplinary management of patients with BM. Spinal metastases are often associated with neurological disorders, pain, and fractures. Palliative EBRT provides pain relief but – lacks sufficient local efficacy. SBRT, with its high local efficacy and tolerability, is recommended for selected cases, including previous radiation or adjuvant treatment after surgical treatment. Qualification for SBRT involves multidisciplinary collaboration and considerations of performance status, cancer progression, and available treatment options. Pathological fractures significantly impact patient performance and quality of life. Early identification of high-risk lesions using tools like the SINS scale for spinal stability and the Mirels scoring system for fracture risk assessment in long bones is crucial. Preventive surgical treatment, including prophylactic stabilisation, is recommended for impending fractures. A comprehensive multidisciplinary approach involving radiation oncologists, medical oncologists, and surgeons is crucial for developing optimal treatment plans for patients with BM. With the advancements in oncology, effective local therapy can improve patients’ chances of continuing systemic treatment and enhance their quality of life.Przerzuty do kości stanowią poważne wyzwanie w leczeniu nowotworów. Często prowadzą do wystąpienia poważnych objawów i obniżonej jakości życia chorych. Radioterapia (RT) odgrywa kluczową rolę w leczeniu przerzutów do kości poprzez łagodzenie bólu oraz poprawę skuteczności miejscowej. RT doświadczyła znacznego postępu naukowego i technologicznego, przy czym główną metodą leczenia chorych z przerzutami do kości jest radioterapia z pól zewnętrznych (EBRT). Zaawansowane metody, takie jak radioterapia z modulacją intensywności dawki (IMRT) i radioterapia stereotaktyczna (SBRT), zrewolucjonizowały precyzję leczenia, skutkując poprawą skuteczności miejscowej i zmniejszeniem toksyczności. Niniejsza praca przeglądowa ma na celu przedstawienie aktualnej roli RT w leczeniu pacjentów z przerzutami do kości. Przerzuty do kości kręgosłupa często wiążą się z zaburzeniami neurologicznymi, bólem i złamaniami. Paliatywna EBRT to efektywna metoda leczenia przeciwbólowego, ale nie zapewnia wystarczającej skuteczności miejscowej. SBRT, charakteryzująca się wysoką skutecznością miejscową i dobrą tolerancją, jest zalecana w wybranych przypadkach, w tym w przypadku wcześniejszego napromieniania lub leczenia uzupełniającego po zabiegu operacyjnym. Kwalifikacja do SBRT wymaga oceny wielodyscyplinarnej i uwzględnienia stanu sprawności, zaawansowania nowotworu oraz dostępnych opcji leczenia. Złamania patologiczne znacząco wpływają na sprawność i jakość życia pacjentów. Wczesna identyfikacja zmian wysokiego ryzyka przy użyciu narzędzi takich jak skala SINS dla kości kręgosłupa i systemu Mirels dla oceny ryzyka złamań kości długich ma kluczowe znaczenie w praktyce klinicznej. Profilaktyczna stabilizacja jest zalecana w przypadku zagrożenia złamaniem patologicznym. Konsylia wielodyscyplinarne obejmujące onkologów-radioterapeutów, onkologów klinicznych oraz chirurgów mają kluczowe znaczenie dla ustalenia optymalnego planu leczenia chorego z przerzutami do kości. Dzięki postępowi w onkologii, skuteczna terapia miejscowa może zwiększyć szanse chorego na kontynuację leczenia systemowego i poprawić ich jakość życia

Current advances in radiotherapy for soft tissue sarcomas

Radiotherapy (RT) is a part of the routine treatment of locally advanced or high-grade soft-tissue sarcomas (STS). However, RT has significantly changed for the last 20 years. Modern RT techniques extended its potential application in STS treatment. That includes advances in contouring, fractionation regimens, RT techniques, and combined treatment. This article summarizes the available data, current strategies and future research directions in RT for STS.Radiotherapy (RT) is a part of the routine treatment of locally advanced or high-grade soft-tissue sarcomas (STS). However, RT has changed significantly over the last 20 years. Modern RT techniques have extended its potential application in STS treatment. That includes advances in contouring, fractionation regimens, RT techniques and combined treatment. This article summarizes the available data, current strategies and future research directions in RT for STS.

Treatment of Malignant Adnexal Tumors of the Skin: A 12-Year Perspective

Malignant adnexal cancers of the skin—extremely rare neoplasms—are mostly reported as non-symptomatic, slow-growing nodules. These carcinomas occur mainly in the middle-aged (50–60 years of age); they are mostly localized on the upper part of the body and are locally aggressive, infiltrate surrounding tissue, and metastasize to regional lymph nodes. The patients’ outcomes depend on multiple prognostic factors, including the size of the primary tumor and its mitotic count. Surgical resection of the primary tumor with or without regional lymph nodes is the treatment method of choice; however, due to aggressive tumor behavior, perioperative treatment may be considered. The role and efficacy of radiotherapy in the treatment of skin adnexal malignancies are not yet fully defined. Some authors suggest that adjuvant radiotherapy may be considered in locally advanced and regional disease. The aim of this study was to evaluate treatment outcomes and assess the efficacy of combined therapy in patients with adnexal malignancies. Our analysis covered all cases of cutaneous adnexal tumor patients diagnosed and provided with multidisciplinary treatment with surgery and radiotherapy since the beginning of 2009

Feasibility and Long-Term Efficacy of PEComa Treatment—20 Years of Experience

Perivascular epithelioid cell tumors (PEComas) represent a family of rare mesenchymal neoplasms, some of which are malignant. There are no specific management guidelines for PEComas, and factors correlating with the disease course are not well defined. This analysis aimed to describe the outcomes of PEComa patients treated radically, including those treated exclusively in the national reference sarcoma center. The secondary aim of the study was to analyze factors associated with PEComa treatment efficacy. We performed an analysis of 27 patients subsequently treated radically for PEComa between 1999 and 2019 who were in follow-up in the national sarcoma reference center. The proportional-hazards model was used to compare the risk of death. The median age at diagnosis was 45 (21–67) years, and 67% of patients were female. The median follow-up period was 68 months (95% CI: 39–101). At the time of analysis, eleven patients (40.7%) experienced progression of the disease and four (14.8%) died. Surgery in the reference sarcoma center was associated with a longer disease control (log-rank p < 0.001). The 5-year-OS rate was 88% (95% CI: 74–100) for the whole analyzed group. We concluded that PEComa treatment should be managed in reference sarcoma centers by a multidisciplinary tumor board with an experienced surgical team. Microscopically radical resection is associated with a longer disease-free survival. Patients requiring long-term follow-ups as late recurrence may be expected

New Perspectives for Eye-Sparing Treatment Strategies in Primary Uveal Melanoma

Uveal melanoma is the most common intraocular malignancy and arises from melanocytes in the choroid, ciliary body, or iris. The current eye-sparing treatment options include surgical treatment, plaque brachytherapy, proton beam radiotherapy, stereotactic photon radiotherapy, or photodynamic therapy. However, the efficacy of these methods is still unsatisfactory. This article reviews several possible new treatment options and their potential advantages in treating localized uveal melanoma. These methods may be based on the physical destruction of the cancerous cells by applying ultrasounds. Two examples of such an approach are High-Intensity Focused Ultrasound (HIFU)—a promising technology of thermal destruction of solid tumors located deep under the skin and sonodynamic therapy (SDT) that induces reactive oxygen species. Another approach may be based on improving the penetration of anti-cancer agents into UM cells. The most promising technologies from this group are based on enhancing drug delivery by applying electric current. One such approach is called transcorneal iontophoresis and has already been shown to increase the local concentration of several different therapeutics. Another technique, electrically enhanced chemotherapy, may promote drug delivery from the intercellular space to cells. Finally, new advanced nanoparticles are developed to combine diagnostic imaging and therapy (i.e., theranostics). However, these methods are mostly at an early stage of development. More advanced and targeted preclinical studies and clinical trials would be needed to introduce some of these techniques to routine clinical practice

Rozpoznanie i leczenie mięsaków prążkowanokomórkowych

Mięśniakomięsak prążkowanokomórkowy (RMS, rhabdomysarcoma) należy do mięsaków tkanek miękkich. Guz pierwotny najczęściej zlokalizowany jest w rejonie głowy i szyi, układu moczowo-płciowy oraz kończyn. Klasyfikacja Światowej Organizacji Zdrowia wyodrębniła cztery podtypy histopatologiczne RMS: zarodkowy, pęcherzykowy, pleomorficzny oraz wrzecionowatokomórkowy/szkliwiejący. Diagnostyka różnicowa RMS obejmuje czerniaka, złośliwy nowotwór z osłonek nerwów obwodowych, tłuszczakomięsaka oraz PEComa. Do typowych zmian cytogenetycznych w RMS zaliczamy translokacje chromosomowe t(2;13)(q35;q14) oraz t(1;13)(p36;q14). Prowadzą one do powstania genów fuzyjnych, które cechuje wartość prognostyczna. W przebiegu RMS obecne mogą być także zmiany w szlakach sygnałowych, do których należą: RAS-PI3K, Wnt/β-katenina, ścieżki receptorów kinaz tyrozynowych i regulacji miogenezy. U 30% chorych w momencie rozpoznania RMS stwierdza się obecność przerzutów odległych, najczęściej do płuc, węzłów chłonnych, kości i szpiku kostnego. Leczenie chorych na RMS wymaga podejścia wielodyscyplinarnego, a wciąż doskonalone techniki diagnostyczne przyczyniają się do indywidualizacji strategii terapeutycznych. Optymalne leczenie RMS w postaci zlokalizowanej opiera się o chirurgię skojarzoną z radioterapią i chemioterapią. W przypadku obecności przerzutów odległych, podstawową metodę terapeutyczną stanowi wielolekowa chemioterapia, najczęściej oparta o winkrystynę, daktynomycynę, ifosfamid/cyklofosfamid i etopozyd. Pomimo intensywnego leczenia, wskaźnik 5-letniego przeżycia u dorosłych chorych na RMS nie przekracza 50%. Wciąż brakuje jednoznacznych wytycznych dotyczących postępowania u chorych z nawrotem miejscowym bądź odległymMięśniakomięsak prążkowanokomórkowy (RMS) należy do mięsaków tkanek miękkich. Guz pierwotny najczęściej zlokalizowany jest w rejonie głowy i szyi, układu moczowo-płciowego oraz kończyn. Klasyfikacja Światowej Organizacji Zdrowia wyodrębniła cztery podtypy histopatologiczne RMS: zarodkowy, pęcherzykowy, pleomorficzny oraz wrzecionowatokomórkowy/szkliwiejący. Diagnostyka różnicowa RMS obejmuje czerniaka, złośliwy nowotwór z osłonek nerwów obwodowych, tłuszczakomięsaka oraz PEComa. Do typowych zmian cytogenetycznych w RMS zalicza się translokacje chromosomowe t(2;13)(q35;q14) oraz t(1;13)(p36;q14). Prowadzą one do powstania genów fuzyjnych, które cechuje wartość prognostyczna. W przebiegu RMS obecne mogą być także zmiany w szlakach sygnałowych, do których należą: RAS-PI3K, Wnt/b-katenina, ścieżki receptorów kinaz tyrozynowych i regulacji miogenezy. U 30% chorych w momencie rozpoznania RMS stwierdza się obecność przerzutów odległych, najczęściej do płuc, węzłów chłonnych, kości i szpiku kostnego. Leczenie chorych na RMS wymaga podejścia wielodyscyplinarnego, a wciąż doskonalone techniki diagnostyczne przyczyniają się do indywidualizacji strategii terapeutycznych. Optymalne leczenie RMS w postaci zlokalizowanej bazuje na chirurgii skojarzonej z radioterapią i chemioterapią. W przypadku obecności przerzutów odległych, podstawową metodę terapeutyczną stanowi wielolekowa chemioterapia, najczęściej oparta na: winkrystynie, daktynomycynie, ifosfamidzie/cyklofosfamidzie i etopozydzie. Pomimo intensywnego leczenia, wskaźnik 5-letniego przeżycia u dorosłych chorych na RMS nie przekracza 50%. Wciąż brakuje jednoznacznych wytycznych dotyczących postępowania u chorych z nawrotem miejscowym bądź odległym

Regional hyperthermia for soft tissue sarcoma - a survey on current practice, controversies and consensus among 12 European centers.

PURPOSE To analyze the current practice of regional hyperthermia (RHT) for soft tissue sarcoma (STS) at 12 European centers to provide an overview, find consensuses and identify controversies necessary for future guidelines and clinical trials. METHODS In this cross-sectional survey study, a 27-item questionnaire assessing clinical subjects and procedural details on RHT for STS was distributed to 12 European cancer centers for RHT. RESULTS We have identified seven controversies and five consensus points. Of 12 centers, 6 offer both, RHT with chemotherapy (CTX) or with radiotherapy (RT). Two centers only offer RHT with CTX and four centers only offer RHT with RT. All 12 centers apply RHT for localized, high-risk STS of the extremities, trunk wall and retroperitoneum. However, eight centers also use RHT in metastatic STS, five in palliative STS, eight for superficial STS and six for low-grade STS. Pretherapeutic imaging for RHT treatment planning is used by 10 centers, 9 centers set 40-43 °C as the intratumoral target temperature, and all centers use skin detectors or probes in body orifices for thermometry. DISCUSSION There is disagreement regarding the integration of RHT in contemporary interdisciplinary care of STS patients. Many clinical controversies exist that require a standardized consensus guideline and innovative study ideas. At the same time, our data has shown that existing guidelines and decades of experience with the technique of RHT have mostly standardized procedural aspects. CONCLUSIONS The provided results may serve as a basis for future guidelines and inform future clinical trials for RHT in STS patients

Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) clinical practice guidance for the prevention of breast cancer-related arm lymphoedema (BCRAL): international Delphi consensus-based recommendationsResearch in context

Summary: Background: Developing strategies to prevent breast cancer-related arm lymphoedema (BCRAL) is a critical unmet need because there are no effective interventions to eradicate it once it reaches a chronic state. Certain strategies such as prospective surveillance programs and prophylactic lymphatic reconstruction have been reported to be effective in clinical trials. However, a large variation exists in practice based on clinician preference, organizational standards, and local resources. Methods: A two-round international Delphi consensus process was performed from February 27, 2023 to May 25, 2023 to compile opinions of 55 experts involved in the care and research of breast cancer and lymphoedema on such interventions. Findings: Axillary lymph node dissection, use of post-operative radiotherapy, relative within-arm volume increase one month after surgery, greater number of lymph nodes dissected, and high body mass index were recommended as the most important risk factors to guide selection of patients for interventions to prevent BCRAL. The panel recommended that prospective surveillance programs should be implemented to screen for and reduce risks of BCRAL where feasible and resources allow. Prophylactic compression sleeves, axillary reverse mapping and prophylactic lymphatic reconstruction should be offered for patients who are at risk for developing BCRAL as options where expertise is available and resources allow. Recommendations on axillary management in clinical T1–2, node negative breast cancer patients with 1–2 positive sentinel lymph nodes were also provided by the expert panel. Routine axillary lymph node dissection should not be offered in these patients who receive breast conservation therapy. Axillary radiation instead of axillary lymph node dissection should be considered in the same group of patients undergoing mastectomy. Interpretation: An individualised approach based on patients' preferences, risk factors for BCRAL, availability of treatment options and expertise of the healthcare team is paramount to ensure patients at risk receive preventive interventions for BCRAL, regardless of where they are receiving care. Funding: This study was not supported by any funding. RJC received investigator grant support from the Australian National Health and Medical Research Council (APP1194051)