Struggle at the Site of Nerve Injury: a rat sciatic nerve study on fundamental problems of peripheral nerve injury

Het klinisch herstel na letsel van een perifere zenuw is matig. Een groeiende kennis op het gebied van de (patho)fysiologie van de neurobiologie vertaalt zich maar deels in een functionele verbetering na perifeer zenuwletsel. Het proefdiermodel speelt een cruciale rol in deze vertaalslag. Klinisch onderzoek op het gebied zenuwletsel wordt bemoeilijkt door heterogeniteit van letsels en patiëntenpopulatie. Gerichte en kwantitatieve evaluatietechnieken van perifeer zenuwletsel in een proefdiermodel maken de uiteindelijke stap naar een klinische setting kleiner en/of makkelijker. De nervus ischiadicus van de rat is een veel gebruikt experimenteel model voor het evalueren van perifeer zenuwletsel. Het doel van dit proefschrift is middels het rattenmodel (patho)fysiologische processen, die zich afspelen op de plek van het letsel, in kaart te brengen en in getal uit te kunnen drukken. Een ex vivo model is ontwikkeld waarin neurofysiologische metingen plaatsvinden. Magnetoneurografie (MNG) is een techniek waarin biomagnetische velden van een geleidende zenuw worden gemeten, om zodoende de geleidingscapaciteit van een (ratten)zenuw te bepalen. MNG metingen van relatief kleine rattenzenuwen blijken in een ex vivo meetbad zeer reproduceerbaar en accuraat. Het looppatroon van de rat geldt al jaren als functionele maat voor herstel van de zenuw in een rattenmodel. Een vereenvoudigde methode van deze tijdrovende functie analyse is onderzocht. Statische voetzool analyse is een efficiënte vervanger van de oude looppatroon analyse. Het herstel in tijd, na doorsnijding van een rattenzenuw, is onderzocht middels MNG, statische voetzool analyse en spiergewicht analyse. Er bestaat een evident verschil tussen het herstelpatroon van MNG en het herstel van het voetzoolpatroon. Verschillen en tekortkomingen van indirecte evaluatiemethoden (voetzool analyse en spiergewicht) t.o.v. een directe evaluatiemethode (MNG) van de geleidingscapaciteit van een zenuw worden uitgebreid besproken. Een zenuw kan niet worden beschouwd als een elastiek. Een biomechanische studie naar rattenzenuwen laat zien dat de rekbaarheid van een zenuw verschilt per zenuwsegment en afhangt van de nabijheid van een gewricht. Verklevingen van zenuwen met omliggend weefsel zijn een groot klinisch probleem. Experimentele technieken om dit anti adhesieve middelen te testen hebben ernstige beperkingen. Een biomechanisch model is ontwikkeld waarin neurale verklevingen kwantitatief en objectief kunnen worden vastgelegd in het rattenmodel. De anti adhesieve werking van Hyaluronzuur gel en RGTA worden met dit model aangetoond na diverse soorten zenuwletsel. Dit proefschrift omvat een overzicht van alle gangbare evaluatiemethoden van zenuwletsel, die beschikbaar zijn in een experimentele setting. In de diverse hoofdstukken worden tekortkomingen uitgelicht en worden oplossingen aangedragen in de vorm van nieuw ontwikkelde experimentele modellen (neurofysiologisch, functioneel, biomechanisch). Deze modellen worden gebruikt om op een gerichte wijze en kwantitatief strategieën te testen die het herstel na zenuwletsel kunnen beïnvloeden.In summary, we have proven the effectiveness of RGTAs in reducing the pull out force after nerve crush injury. The results of this study do not reveal positive or negative influence of RGTAs on axonal regeneration. We conclude that local and systemic application of RGTAs after peripheral nerve trauma has a therapeutic effect on neural adhesions and should further be investigated

Epidemiology, treatment, costs, and longterm outcomes of patients with fireworksrelated injuries (ROCKET); A multicenter prospective observational case series

Objective People in the Netherlands are legally allowed to celebrate New Year's Eve with consumer fireworks. The aim of this study was to provide detailed information about the patient and injury characteristics, medical and societal costs, and clinical and functional outcome in patients with injuries resulting from this tradition. Methods A multicenter, prospective, observational case series performed in the Southwest Netherlands trauma region, which reflects 15% of the country and includes a level I trauma center, a specialized burn center, a specialized eye hospital, and 13 general hospitals. All patients with any injury caused by consumer fireworks, treated at a Dutch hospital between December 1, 2017 and January 31, 2018, were eligible for inclusion. Exclusion criteria were unknown contact information or insufficient understanding of Dutch or English language. The primary outcome measure was injury characteristics. Secondary outcome measures included treatment, direct medical and indirect societal costs, and clinical and functional outcome until one year after trauma. Results 54 out of 63 eligible patients agreed to participate in this study. The majority were males (N = 50; 93%), 50% were children below 16 years of age, and 46% were bystanders. Injuries were mainly located to the upper extremity or eyes, and were mostly burns (N = 38; 48%) of partial thickness (N = 32; 84%). Fifteen (28%) patients were admitted and 11 (20%) patients needed surgical treatment. The mean total costs per patient were 6,320 (95% CI 3,400 to 9,245). The most important cost category was hospital admission. Only few patients reported complaints in patient-reported quality of life and functional outcome after 12 months follow-up. Conclusion This study found that young males are most vulnerable for fireworks injuries and that most injuries consist of burns, located to the arm and hand, and eye injuries. On the long-term only few patients experienced

Vuurwerkletsel in Zuidwest-Nederland rond de jaarwisseling 2017-2018

OBJECTIVE: To report the number of patients with firework-related injuries treated in December 2017 and January 2018 in a hospital in the south-west Netherlands trauma region, and to provide details about the types of firework used and the specific injuries. DESIGN: A prospective multicentre cohort study (NTR6793). METHODS: Patients of all ages with firework-related injuries were eligible for inclusion. The injury had to have been sustained between 1 December 2017 and 31 January 2018, and treated at a hospital in the south-west Netherlands trauma region (approximately 2.5 million inhabitants). Data were extracted from patients' medical files and additional information was obtained from patient interviews. RESULTS: Fifty-four patients were included. The majority were male (93%) and the median age was 15 years. Twenty-five (46%) patients were bystanders and 12 (22%) were injured by illegal fireworks. Fifty patients were injured by bangers (n=22) or decorative fireworks (n=28). The patients had a total of 79 injuries, of which 29 (37%) were localised to the upper extremity and 19 (24%) to the eyes. Most upper extremity injuries were burns (69%), primarily partial thickness. Of the eye injuries, 14 were caused by blunt trauma, seven by chemical trauma, and one by penetrating trauma. Three patients sustained indirect firework-related injuries. CONCLUSION: Between 1 December 2017 and 31 January 2018 in the south-west Netherlands trauma region mainly teenage males and bystanders sustained firework-related injuries. Most injuries were upper extremity burns and eye injuries, mainly due to legal fireworks and bangers or decorative fireworks. The extent of the sample indicatDoel Een volledig overzicht geven van het aantal vuurwerkslachtoffers dat in december 2017 en januari 2018 behandeld werd in een ziekenhuis in de traumaregio Zuidwest-Nederland, het gebruikte soort vuurwerk en de specifieke letsels. Opzet Een prospectieve, multicentrische cohortstudie (NTR6793). Methode Patiënten van alle leeftijden met vuurwerkletsel kwamen in aanmerking voor inclusie. Het letsel moest zijn ontstaan in de periode 1 december 2017-31 januari 2018 en zijn behandeld in een ziekenhuis in de traumaregio Zuidwest-Nederland (circa 2,5 miljoen inwoners). Gegevens werden verzameld vanuit het patiëntendossier en aanvullende gegevens werden verkregen tijdens een interview. Resultaten Er werden 54 patiënten geïncludeerd. Het overgrote deel betrof mannen (93%) en de mediane leeftijd was 15 jaar. 25 gewonden (46%) waren omstander en 12 mensen (22%) raakten gewond door illegaal vuurwerk. Van de 54 patiënten raakten er 50 gewond door knalvuurwerk (n = 22) of siervuurwerk (n = 28). De 54 geïncludeerde patiënten hadden 79 letsels; het letsel was 29 keer (37%) gelokaliseerd aan armen of handen en 19 keer (24%) aan de ogen. Letsel aan de arm of hand bestond voornamelijk uit brandwonden (69%), met name tweedegraads. Oogletsel werd 14 keer door stomp inwerkend geweld veroorzaakt, 7 keer door chemisch letsel en 1 keer werd het oog gepenetreerd. Er raakten 3 patiënten indirect gewond door vuurwerk. Conclusie In de traumaregio Zuidwest-Nederland raakten in de 2 maanden rond de jaarwisseling 2017-2018 vooral minderjarige mannen en omstanders gewond. Slachtoffers liepen met name brandwonden aan armen of handen of oogletsel op. De verwondingen waren met name het gevolg van legaal knal- en siervuurwerk. Door de omvang van de steekproef lijken de studiebevindingen goed te extrapoleren naar het gehele land

A cell type-specific allele of the POU gene Oct-6 reveals Schwann cell autonomous function in nerve development and regeneration

While an important role for the POU domain transcription factor Oct-6 in the developing peripheral nerve has been well established, studies into its exact role in nerve development and regeneration have been hampered by the high mortality rate of newborn Oct-6 mutant animals. In this study we have generated a Schwann cell-specific Oct-6 allele through deletion of the Schwann cell-specific enhancer element (SCE) in the Oct-6 locus. Analysis of mice homozygous for this allele (deltaSCE allele) reveals that rate-limiting levels of Oct-6 in Schwann cells are dependent on the SCE and that this element does not contribute to Oct-6 regulation in other cell types. We demonstrate a Schwann cell autonomous function for Oct-6 during nerve development as well as in regenerating nerve. Additionally, we show that Krox-20, an important regulatory target of Oct-6 in Schwann cells, is activated, with delayed kinetics, through an Oct-6-independent mechanism in these mice

Prognostic Factors in Open Triangular Fibrocartilage Complex (TFCC) Repair

Purpose: Patients with triangular fibrocartilage complex (TFCC) injury report ulnar-sided wrist pain and impaired function. Open TFCC repair aims to improve the condition of these patients. Patients have shown reduction in pain and improvement in function at 12 months after surgery; however, results are highly variable. The purpose of this study was to relate patient (eg, age and sex), disease (eg, trauma history and arthroscopic findings), and surgery factors (type of bone anchor) associated with pain and functional outcomes at 12 months after surgery. Methods: This study included patients who underwent an open TFCC repair between December 2011 and December 2018 in various Xpert Clinics in the Netherlands. All patients were asked to complete Patient-Rated Wrist Evaluation (PRWE) questionnaires at baseline as well as at 12 months after surgery. Patient, disease, and surgery factors were extracted from digital patient records. All factors were analyzed by performing a multivariable hierarchical linear regression. Results: We included 274 patients who had received open TFCC repair and completed PRWE questionnaires. Every extra month of symptoms before surgery was correlated with an increase of 0.14 points on the PRWE total score at 12 months after surgery. In addition, an increase of 0.28 points in the PRWE total score at 12 months was seen per extra point of PRWE total score at baseline. Conclusions: Increased preoperative pain, less preoperative function, and a longer duration of complaints are factors that were associated with more pain and less function at 12 months after open surgery for TFCC. This study arms surgeons with data to predict outcomes for patients undergoing open TFCC repair. Type of study/level of evidence: Prognostic II.</p

Factors associated with return to work after open reinsertion of the triangular fibrocartilage

The aim of this study was to assess return to work (RTW) after open Triangular Fibrocartilage Complex (TFCC) reinsertion. RTW after open surgery for TFCC injury was assessed by questionnaires at 6 weeks, 3 months, 6 months, and 12 months post-operatively. Median RTW time was assessed on inverted Kaplan–Meier curves and hazard ratios were calculated with Cox regression models. 310 patients with a mean age of 38 years were included. By 1 year, 91% of the patients had returned to work, at a median 12 weeks (25%–75%: 6–20 weeks). Light physical labor (HR 3.74) was associated with RTW within the first 15 weeks; this association altered from 23 weeks onward: light (HR 0.59) or moderate physical labor (HR 0.25) was associated with lower RTW rates. Patients with poorer preoperative Patient-Rated Wrist Evaluation (PRWE) total score returned to work later (HR 0.91 per 10 points). Overall cost of loss of productivity per patient was €13,588. In the first year after open TFCC reinsertion, 91% of the patients returned to work, including 50% within 12 weeks. Factors associated with RTW were age, gender, work intensity, and PRWE score at baseline