Krzywa J w leczeniu hipotensyjnym - nadal aktualny problem kliniczny, który można rozwiązać?

Korzyści z obniżenia podwyższonego ciśnienia tętniczego w celu zmniejszenia częstości incydentów sercowo-naczyniowych, a zwłaszcza naczyniowo-mózgowych, są obecnie niepodważalne. Nadal jednak pozostaje nierozwiązany problem, do jakich wartości należy obniżać ciśnienie tętnicze. Wyniki opublikowanego w 2003 r. badania International Verapamil SR Trandolapril Study (INVEST), wskazujące na ryzyko związane ze znacznym obniżeniem ciśnienia tętniczego u osób ze współistniejącą chorobą wieńcową (CAD), wraz z krytyczną analizą przedstawioną przez Messerliego, uaktywniły trwającą od 25 lat dyskusję dotyczącą korelacji niskiego ciśnienia tętniczego ze zwiększoną śmiertelnością sercowo-naczyniową (tzw. zjawisko krzywej J). U chorych z podwyższonym ciśnieniem rozkurczowym (DBP) ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych wynikające z jego redukcji poniżej 80 mm Hg jest nieistotne, ale w przypadku współistnienia choroby niedokrwiennej serca niekontrolowane obniżanie ciśnienia może zwiększyć ryzyko zawału serca. Wydaje się więc, że u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez choroby wieńcowej terapeutyczne obniżanie DBP poniżej 80 mm Hg jest korzystne. Przy współistnieniu choroby wieńcowej należy pamiętać o możliwym zjawisku krzywej J między obniżeniem DBP a ryzykiem zawału serca, zaleca się zatem ostrożne i stopniowe obniżanie DBP, starając się ostatecznie osiągnąć wartości DBP poniżej 80 mm Hg. Równocześnie w grupie chorych z wysokim ryzykiem wystąpienia udaru mózgu wskazane jest bardziej intensywne obniżanie ciśnienia tętniczego. Z kolei normalizacja ciśnienia skurczowego do wartości zalecanych w aktualnych wytycznych prawdopodobnie nie wiąże się z większym ryzykiem sercowo-naczyniowym

Wiek badanego a wykrycie patologicznej zmienności rytmu zatokowego

Wstęp: Zależność zmienności rytmu serca (HRV) od wieku jest znana, jednak żadne wytyczne dotyczące uwzględnienia poprawki odnośnie wieku badanego w wykrywaniu patologicznie niskiej HRV nie zostały jak dotąd ogłoszone. Celem niniejszej pracy było określenie przydatności norm wybranych parametrów HRV skorygowanych względem wieku w wykrywaniu patologicznej HRV u chorych w późnym okresie po zawale serca (MI). Materiał i metody: Przebadano 332 chorych w czasie ponad 3 miesięcy po MI, w tym 83 kobiety i 249 mężczyzn w wieku 56 &plusmn; 10 lat. U każdego badanego rejestrowano 24-godzinne EKG. Zapisy poddano standardowej analizie HRV w celu określenia RRI, SDNN i SDANN. Frakcję HRV (HRVF) obliczono na podstawie oryginalnej metody numerycznego przetwarzania mapy powrotu. Normy wymienionych parametrów uzyskano na podstawie badania 247 zdrowych osób (ogółem) oraz oddzielnie dla zakresu wieku < 35 lat, 35&#8211;44 lat, 45&#8211;54 lat i . 55 rý. Za patologiczną wartość każdego z parametrów uznano wartość < 2,5 percentyla zakresu u osób zdrowych lub zgodnie w wartościami wskaźników odciętych podanych w piśmiennictwie. Wyniki: Patologiczne RRI (< 648 ms) stwierdzono u 16 chorych (4,8%), a wartości RRI < 750 ms u 60 badanych (18,1%). U 9 (2,7%) i 28 (8,4%) chorych występowały SDNN < 50 lub < 70 ms, a SDNN < 100 ms u 111 (33,4%) pacjentów. U 87 (26,2%) chorych stwierdzono wartości SDNN poniżej normy (< 89 ms), a poniżej normy uwzględniającej wiek - u 71 (21,4%) pacjentów. Wskaźnik SDANN < 40 ms lub < 55 ms obserwowano odpowiednio u 5 (1,5%) i 17 (5,1%) chorych, SDANN poniýej normy (< 79 ms) u 96 chorych (28,9%), z kolei poniýej normy dla wieku &#8212; u 87 pacjentów (26,2%). U 78 (23,5%) chorych, HRVF byůo poniýej normy (35,8%), a poniýej normy wiekowej u 66 (19,9%) osób. U 118 chorych z LVEF Ł 35% patologiczne wskaęniki HRV wystćpowaůy znamiennie czćúciej, zwůaszcza dla wartoúci odcinających niższych od normy, sięgając niemal 40%. Jednocześnie częściej (~20%) niż standardowe wskaźniki zagrożenia wskazywały na obniżoną HRV u chorych z LVEF > 35%, z wyjątkiem skorygowanej względem wieku frakcji HRV (10%). Wnioski: Uwzględnienie wieku nie wydaje się wpływać istotnie na wykrycie patologicznej HRV u chorych po zawale serca. Normy uwzględniające wiek nieznacznie zwiększają swoistość ocenianych wskaźników, głównie frakcji HRV. Ich znaczenie rokownicze wymaga dalszych badań

Wiek badanego a wykrycie patologicznej zmienności rytmu zatokowego

Wstęp: Zależność zmienności rytmu serca (HRV) od wieku jest znana, jednak żadne wytyczne dotyczące uwzględnienia poprawki odnośnie wieku badanego w wykrywaniu patologicznie niskiej HRV nie zostały jak dotąd ogłoszone. Celem niniejszej pracy było określenie przydatności norm wybranych parametrów HRV skorygowanych względem wieku w wykrywaniu patologicznej HRV u chorych w późnym okresie po zawale serca (MI). Materiał i metody: Przebadano 332 chorych w czasie ponad 3 miesięcy po MI, w tym 83 kobiety i 249 mężczyzn w wieku 56 &plusmn; 10 lat. U każdego badanego rejestrowano 24-godzinne EKG. Zapisy poddano standardowej analizie HRV w celu określenia RRI, SDNN i SDANN. Frakcję HRV (HRVF) obliczono na podstawie oryginalnej metody numerycznego przetwarzania mapy powrotu. Normy wymienionych parametrów uzyskano na podstawie badania 247 zdrowych osób (ogółem) oraz oddzielnie dla zakresu wieku < 35 lat, 35&#8211;44 lat, 45&#8211;54 lat i . 55 rý. Za patologiczną wartość każdego z parametrów uznano wartość < 2,5 percentyla zakresu u osób zdrowych lub zgodnie w wartościami wskaźników odciętych podanych w piśmiennictwie. Wyniki: Patologiczne RRI (< 648 ms) stwierdzono u 16 chorych (4,8%), a wartości RRI < 750 ms u 60 badanych (18,1%). U 9 (2,7%) i 28 (8,4%) chorych występowały SDNN < 50 lub < 70 ms, a SDNN < 100 ms u 111 (33,4%) pacjentów. U 87 (26,2%) chorych stwierdzono wartości SDNN poniżej normy (< 89 ms), a poniżej normy uwzględniającej wiek - u 71 (21,4%) pacjentów. Wskaźnik SDANN < 40 ms lub < 55 ms obserwowano odpowiednio u 5 (1,5%) i 17 (5,1%) chorych, SDANN poniýej normy (< 79 ms) u 96 chorych (28,9%), z kolei poniýej normy dla wieku &#8212; u 87 pacjentów (26,2%). U 78 (23,5%) chorych, HRVF byůo poniýej normy (35,8%), a poniýej normy wiekowej u 66 (19,9%) osób. U 118 chorych z LVEF Ł 35% patologiczne wskaęniki HRV wystćpowaůy znamiennie czćúciej, zwůaszcza dla wartoúci odcinających niższych od normy, sięgając niemal 40%. Jednocześnie częściej (~20%) niż standardowe wskaźniki zagrożenia wskazywały na obniżoną HRV u chorych z LVEF > 35%, z wyjątkiem skorygowanej względem wieku frakcji HRV (10%). Wnioski: Uwzględnienie wieku nie wydaje się wpływać istotnie na wykrycie patologicznej HRV u chorych po zawale serca. Normy uwzględniające wiek nieznacznie zwiększają swoistość ocenianych wskaźników, głównie frakcji HRV. Ich znaczenie rokownicze wymaga dalszych badań

The prognostic role of electrocardiographic left ventricular mass assessment for identifying PCI-treated patients with acute ST-elevation myocardial infarction at high risk of unfavourable outcome

Background: In prognostic terms, evaluation of an ECG recording in acute myocardial infarction (AMI) appears to be inferior to echocardiographic (ECHO) assessment of left ventricular remodelling and the activities of cardiac enzymes and certain hormones. It was our hypothesis that, in the era of interventional treatment of AMI, some ECG parameters are still valid for the purpose of risk stratification. Methods: A total of 66 consecutive patients with AMI (43 male and 23 female, with a mean age of 61 &#177; 11 years) were treated with primary percutaneous coronary intervention (PCI). In each patient ECG and ECHO examinations were performed within 5-7 days of admission for the detection of left ventricular hypertrophy (LVH). In further analysis the following ECG- based LVH parameters were taken into consideration: Sokolov-Lyon voltage duration (SLVd), Cornell voltage duration CVd), 12-lead QRS voltage duration (12QRSVd), their product with QRS duration and an ECG index of left ventricular mass (LVMIECG). Patients were followed for 6 months. The combined end-point included death, infarction, a need for prompt coronary intervention and hospitalization for heart failure. Results: The combined end-point was observed in 16 patients (24.2%). Survival analysis revealed that the most important prognostic factors were associated with a prolongation of the QRS duration. Increased SLVd was found in 43% of the patients with events compared to 14% in those without them (p < 0.01), CVd in 43% vs. 12% (p < 0.05), 12QRSVd in 81% vs. 44% (p < 0.05) and LVMIECG in 75% vs. 26%, p < 0.001). There was no evidence for a difference in Cornell voltage. Univariate logistic regression indicated a 4-fold to 8-fold increase in the risk of events associated with abnormal SLV, SLVd or LVMIECG. Multivariate Cox analysis showed that the LVH presence in the ECG, defined as an increased SLVd product or increased LVMIECG, was an independent predictor of cardiovascular events after AMI. Conclusions: In the era of interventional treatment of AMI, the ECG features of left ventricular hypertrophy carry independent significant prognostic information. (Cardiol J 2007; 14: 347&#8211;354

Czynniki warunkujące zmienność rytmu serca u chorych z przewlekłym migotaniem przedsionków

Wstęp: Przyjmuje się, że zmienność rytmu serca (HRV) należy oceniać wyłącznie u chorych z rytmem zatokowym. W tych warunkach czynniki determinujące HRV są dobrze poznane. Autorzy wprowadzili wskaźnik - frakcję HRV - oparty na numerycznym przetworzeniu mapy powrotu, który z powodzeniem można stosować do oceny HRV w migotaniu przedsionków (AF). Celem badania była ocena uwarunkowań HRV w przewlekłym AF. Materiał i metody: Przebadano 155 chorych z przewlekłym AF, w tym 93 mężczyzn i 62 kobiety w wieku 25-84 lat (śr. 64 &plusmn; 11 lat). U każdego badanego wykonano 24-godzinną rejestrację EKG. Analizie poddano standardowe czasowe parametry HRV oraz frakcję HRV (HRVF). W zależności od wartości tego wskaźnika grupę badanych podzielono na chorych z prawidłową (&#8805; 35%, n = 114) i obniżoną HRVF (< 35%, n = 38). W celu oceny uwarunkowań HRV w AF przeprowadzono analizę wieloczynnikową. Pod uwagę wzięto następujące parametry jakościowe: wiek (< 65, &#8805; 65), płeć (M, K), rozpoznanie (DCM, CAD, NCAD, przebyty zawał serca), cukrzycę (tak, nie), stosowanie &#946;-adrenolityków (tak, nie), klasę NYHA (I&#8211;II, III&#8211;IV), wartość frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF < 30, 30&#8211;49, &#8805; 50), wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD > 60, &#8804; 60) oraz częstość rytmu serca (< 70, 70&#8211;89, &#8805; 90 bpm). Wyniki: Wiek i płeć nie wpływały istotnie na HRV u chorych z AF. Niemniej niską HRV obserwowano częściej u osób w wieku 65 lat i więcej. Przebyty zawał serca był istotną determinantą HRV, występował 2 razy częściej u chorych z niską HRV. Odwrotnie, inna niż niedokrwienna etiologia AF łączyła się z wyższą HRV. Zredukowana HRV była częstsza u chorych z III&#8211;IV klasą NYHA. Obecność cukrzycy silnie wiązała się z niską HRV. Nie obserwowano zależności między HRV a stosowaniem b-adrenolityków. Najsilniejszym czynnikiem warunkującym HRV była LVEF. Niska HRV występowała 2-krotnie częściej u chorych z LVEF < 30%, podczas gdy prawidłowa HRV wiązała się z LVEF > 50%. Prawie połowa chorych z kardiomegalią (> 60 mm) charakteryzowała się obniżoną HRV w porównaniu z 80% pacjentów z prawidłową HRV i LVEDD. Częstość rytmu serca była drugą niezależną determinantą HRV w AF. Obniżoną HRV obserwowano prawie u połowy chorych z częstością rytmu serca > 90 bpm w porównaniu z 80% osób z prawidłową HRV, przy częstości rytmu serca < 90 bpm. Wnioski: Dysfunkcja skurczowa lewej komory i przyspieszona częstość rytmu serca są jedynymi niezależnymi czynnikami warunkującymi wartość HRV u chorych z AF. Mniejsze znaczenie mają etiologia niedokrwienna, obecność cukrzycy i zaawansowany wiek. Wydaje się zatem, że uwarunkowania HRV w AF są właściwie podobne jak przy zachowanym rytmie zatokowym. (Folia Cardiol. 2004; 11: 625&#8211;631

Effectiveness of Action on Prevention in a Population with High-risk for Coronary Heart Disease. Part II. Distribution of Blood Pressure in Relation to Body Mass

Wstęp Masa ciała jest jednym z najważniejszych czynników warunkujących podwyższone ciśnienie, zwłaszcza skurczowe. Celem przedstawianej pracy jest ocena skuteczności akcji profilaktyki pierwotnej w zakresie ciśnienia tętniczego u chorych z wysokim ryzykiem choroby wieńcowej w powiązaniu z masą ciała. Materiał i metody Grupę badanych stanowiły 992 wybrane losowo osoby, spośród 7965 uczestników akcji profilaktyki pierwotnej SPES, u których wykazano obecność wysokiego ryzyka wystąpienia incydentów wieńcowych. W badanej grupie było 771 mężczyzn (77,7%) w wieku 64 &plusmn; 7 lat (zakres 38&#8211;86 lat) i 221 kobiet (22,3%) w wieku 66 &plusmn; 7 lat (zakres 42-82 lata). W analizie uwzględniono wyniki pomiarów ciśnienia tętniczego i masy ciała w trzech grupach w zależności od indeksu masy ciała (BMI): < 25 - wagi należnej, 25-29,9 - nadwagi ł 30 - otyłości. Wyniki W badaniu wyjściowym nadwagę i otyłość stwierdzono łącznie u 802 osób (80,8%), a w badaniu powtórnym u 748 (75,4%). Największa zmiana dotyczyła spadku liczby osób z otyłością. Odsetek badanych z ciśnieniem prawidłowym był w obu badaniach najwyższy u osób z prawidłową masą ciała. Natomiast w każdej z grup obserwowano jego podwojenie w badaniu powtórnym, z 15,8% do 32,4% przy BMI < 25, z 11,7% do 20,6% u osób z nadwagą oraz z 5,7% do 11,5% u otyłych. Odnotowano wzrost liczby osób z prawidłową masą ciała i nadwagą, u których w powtórnym badaniu ciśnienie tętnicze osiągało wartości optymalne. Odsetek badanych osób z ciśnieniem prawidłowym (< 130/85 mm Hg) zwiększył się z 2,7% do 9,8%, w podobnym stopniu w każdej z grup BMI. Na opisane zmiany nakłada się wyraźny spadek częstości nadciśnienia tętniczego. U osób z BMI < 25 w powtarzanych pomiarach wartości SBP/DBP ł 140/90 obserwowano odpowiednio u 63,2% i 34,0%, przy BMI 25-29,9 u 71,0% i 52,2%, a przy BMI ł 30 u 82,3% i 67,2%. Redukcja częstości dotyczyła głównie występowania ciśnienia tętniczego kwalifikującego badanych do nadciśnienia tętniczego II° i III°, niezależnie od masy ciała. Odmienne wyniki osiągnięto, gdy analizowano częstość występowania wartości odpowiadających izolowanemu nadciśnieniu skurczowemu. W grupie z BMI < 25 odnotowano wzrost z 21,05% do 33,6%, z BMI 25-29,9 odpowiednio 17,3% i 27,2%, a u badanych z BMI = 30 wzrost z 12,0% do 21,3%. Wnioski Przedstawione wyniki wskazują na ograniczoną, jakkolwiek istotną statystycznie, skuteczność akcji profilaktycznej w zakresie kontroli masy ciała. Uzyskanie poprawy zaledwie u 5% badanych łączy się z istotnym zmniejszeniem częstości nadciśnienia tętniczego. Sugeruje to skuteczność działań profilaktycznych w zakresie nadciśnienia nawet u tych osób, u których nie uzyskuje się istotnego zmniejszenia masy ciała.Background An important link between arterial hypertension and body mass is well established, however not fully recognized not only by patients, but sometimes by their physicians. The aim of our study was to evaluate an effectiveness of action on prevention SPES (Southern Polish Epidemiological Survey) among persons with a high risk for coronary artery disease in relation to body mass. Methods An examined population consisted of 992 randomly selected subjects from 7965 participants of action on prevention SPES, who had carried an increased risk for coronary heart disease. There were 771 men (77,7%) aged 64 &plusmn; 7 year (range 38&#8211;86) and 221 women (22,3%) aged 66 &plusmn; 7 years (range 42&#8211;82). Blood pressure measurements and body mass index (BMI) were analyzed. Blood pressure changes between initial and subsequent measurements were evaluated in three groups according to BMI values: < 25, 25&#8211;29,9 and = 30 kg/m2. Results The prevalence of overweight and obesity was 80,8% initially and 75,4% 3 years later. The proportion of subjects with blood pressure measurements indicating hypertension rose along with BMI increase at first examination being: 84,2% in subjects with BMI < 25, 87,3% with BMI 25&#8211;29,9 and 94,3% with BMI = 30. Similar trend was observed after 3 years: 67,6%, 79,4% and 88,5%, respectively. Importantly, in subjects with normal BMI the percentage of BP measurements within optimal values was the greatest. However, isolated systolic hypertension almost doubled during this period, irrespective on initial BMI

Czynniki warunkujące zmienność rytmu serca u chorych z przewlekłym migotaniem przedsionków

Wstęp: Przyjmuje się, że zmienność rytmu serca (HRV) należy oceniać wyłącznie u chorych z rytmem zatokowym. W tych warunkach czynniki determinujące HRV są dobrze poznane. Autorzy wprowadzili wskaźnik - frakcję HRV - oparty na numerycznym przetworzeniu mapy powrotu, który z powodzeniem można stosować do oceny HRV w migotaniu przedsionków (AF). Celem badania była ocena uwarunkowań HRV w przewlekłym AF. Materiał i metody: Przebadano 155 chorych z przewlekłym AF, w tym 93 mężczyzn i 62 kobiety w wieku 25-84 lat (śr. 64 &plusmn; 11 lat). U każdego badanego wykonano 24-godzinną rejestrację EKG. Analizie poddano standardowe czasowe parametry HRV oraz frakcję HRV (HRVF). W zależności od wartości tego wskaźnika grupę badanych podzielono na chorych z prawidłową (&#8805; 35%, n = 114) i obniżoną HRVF (< 35%, n = 38). W celu oceny uwarunkowań HRV w AF przeprowadzono analizę wieloczynnikową. Pod uwagę wzięto następujące parametry jakościowe: wiek (< 65, &#8805; 65), płeć (M, K), rozpoznanie (DCM, CAD, NCAD, przebyty zawał serca), cukrzycę (tak, nie), stosowanie &#946;-adrenolityków (tak, nie), klasę NYHA (I&#8211;II, III&#8211;IV), wartość frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF < 30, 30&#8211;49, &#8805; 50), wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD > 60, &#8804; 60) oraz częstość rytmu serca (< 70, 70&#8211;89, &#8805; 90 bpm). Wyniki: Wiek i płeć nie wpływały istotnie na HRV u chorych z AF. Niemniej niską HRV obserwowano częściej u osób w wieku 65 lat i więcej. Przebyty zawał serca był istotną determinantą HRV, występował 2 razy częściej u chorych z niską HRV. Odwrotnie, inna niż niedokrwienna etiologia AF łączyła się z wyższą HRV. Zredukowana HRV była częstsza u chorych z III&#8211;IV klasą NYHA. Obecność cukrzycy silnie wiązała się z niską HRV. Nie obserwowano zależności między HRV a stosowaniem b-adrenolityków. Najsilniejszym czynnikiem warunkującym HRV była LVEF. Niska HRV występowała 2-krotnie częściej u chorych z LVEF < 30%, podczas gdy prawidłowa HRV wiązała się z LVEF > 50%. Prawie połowa chorych z kardiomegalią (> 60 mm) charakteryzowała się obniżoną HRV w porównaniu z 80% pacjentów z prawidłową HRV i LVEDD. Częstość rytmu serca była drugą niezależną determinantą HRV w AF. Obniżoną HRV obserwowano prawie u połowy chorych z częstością rytmu serca > 90 bpm w porównaniu z 80% osób z prawidłową HRV, przy częstości rytmu serca < 90 bpm. Wnioski: Dysfunkcja skurczowa lewej komory i przyspieszona częstość rytmu serca są jedynymi niezależnymi czynnikami warunkującymi wartość HRV u chorych z AF. Mniejsze znaczenie mają etiologia niedokrwienna, obecność cukrzycy i zaawansowany wiek. Wydaje się zatem, że uwarunkowania HRV w AF są właściwie podobne jak przy zachowanym rytmie zatokowym. (Folia Cardiol. 2004; 11: 625&#8211;631

Prognostyczne znaczenie elektrokardiograficznej oceny masy lewej komory w identyfikacji pacjentów z ostrym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST, leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową, z dużym ryzykiem niekorzystnego rokowania

Wstęp: Pod względem rokowniczym wydaje się, że analiza elektrokardiogramu (EKG) w ostrym zawale serca (AMI) ustępuje echokardiograficznej ocenie przebudowy lewej komory oraz oznaczaniu aktywności enzymów sercowych i stężenia niektórych hormonów. Postanowiono zbadać hipotezę, że w erze interwencyjnego leczenia AMI niektóre parametry EKG wciąż odgrywają rolę w stratyfikacji ryzyka. Metody: Łącznie 66 kolejnych pacjentów z AMI (43 mężczyzn i 23 kobiety, średni wiek 61 &#177; 11 lat) poddano pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI). U każdego pacjenta w ciągu 5-7 dni od przyjęcia wykonano EKG i badanie echokardiograficzne w celu wykrycia przerostu lewej komory (LVH). W dalszej analizie uwzględniono następujące elektrokardiograficzne parametry LVH: iloczyn wskaźnika Sokołowa-Lyona i czasu trwania zespołu QRS (SLVd), iloczyn wskaźnika Cornella i czasu trwania zespołu QRS (CVd), średnią sumę amplitud załamków zespołu QRS w 12 odprowadzeniach EKG, iloczyn tego parametru i czasu trwania zespołu QRS (12QRSVd) oraz elektrokardiograficzny wskaźnik masy lewej komory (LVMIECG). Pacjentów obserwowano przez 6 miesięcy. Złożony punkt końcowy obejmował zgony, zawały serca, konieczność niezwłocznej interwencji wieńcowej, hospitalizacje z powodu niewydolności serca oraz incydenty mózgowo-naczyniowe. Wyniki: Złożony punkt końcowy stwierdzono u 16 pacjentów (24,2%). Analiza przeżywalności wykazała, że najważniejsze czynniki rokownicze wiązały się z wydłużeniem zespołu QRS. Zwiększenie SLVd stwierdzono u 43% pacjentów z incydentami w porównaniu z 14% badanych bez incydentu (p < 0,01), zwiększenie CVd - odpowiednio u 43% i 12% pacjentów (p < 0,05), wzrost 12QRSVd - u 81% i 44% chorych (p < 0,005), a zwiększenie LVMIECG - u 75% i 26% badanych (p < 0,001). Wartość wskaźnika Cornella nie różniła się między grupami z incydentami i bez incydentów. W analizie jednozmiennej regresji logistycznej wykazano 4-8-krotnie zwiększone ryzyko w związku z nieprawidłowymi wartościami wskaźnika Sokołowa-Lyona, SLVd i LVMIECG. Wielozmienna analiza Coxa wykazała, że obecność cech LVH w EKG, zdefiniowana jako zwiększenie SLVd lub LVMIECG, była niezależnym wskaźnikiem predykcyjnym występowania incydentów sercowo-naczyniowych po AMI. Wnioski: W erze interwencyjnego leczenia AMI elektrokardiograficzne cechy LVH mają niezależną, istotną wartość rokowniczą. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 581-589)

Effectiveness of Action on Prevention in a Population with High-risk for Coronary Heart Disease. Part I. Distribution of Blood Pressure in Dependence on Age and Gender

Wstęp Wiek i płeć są podstawowymi i niemodyfikowalnymi czynnikami warunkującymi wysokość ciśnienia tętniczego.Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności akcji prewencyjnej SPES (Southern Poland Epidemiological Survey )wśród osób charakteryzujących się wysokim ryzykiem choroby wieńcowej w zakresie kontroli ciśnienia tętniczego w zależności od wieku i płci. Materiał i metody Grupę badaną stanowiły 992 wybrane losowo osoby,spośród 7965 uczestników akcji profilaktyki pierwotnej SPES,u których wykazano obecność wysokiego ryzyka wystąpienia incydentów wieńcowych.W badanej grupie było 771 mężczyzn (77,7%)w wieku 64 &plusmn;7 lat (przedział 38 &#8211;86 lat) i 221 kobiet (22,3%)w wieku 66 &plusmn;7 lat (przedział 42 &#8211;82 lat).W analizie uwzględniono wiek,płeć oraz wyniki pomiarów ciśnienia tętniczego.Zmiany ciśnienia oceniano w 5 grupach wiekowych:L 55 rż., 56 &#8211;60,61 &#8211;65,66 &#8211;70 lat i powyżej 70 rż.oraz oddzielnie u kobiet i mężczyzn. Wyniki W badaniu wyjściowym częstość nadciśnienia tętniczego nie różniła się istotnie między grupami wiekowymi i wynosiła 88 &#8211;91%.Izolowane nadciśnienie skurczowe (ISH)rosło w kolejnych grupach, występując u co 10 badanego do 55 rż.i u co 4 badane- go po 70 rż.Po 3 latach istotne zmniejszenie częstości nadciśnienia odnotowano u osób do 60 rż.(ok.20%). Znamiennie rzadziej obserwowano wartości ciśnienia tętniczego odpowiadające nadciśnieniu I stopnia (łagodne) i III stopnia.W starszych grupach wiekowych redukcja częstosci nadciśnienia była mniej wyraźna (ok.10%),natomiast stwierdzono zwiększenie częstości izolowanego nadciśnienia skurczowego,(do niemal 40%).Częstość nadciśnienia była wyjściowo wyższa u kobiet (93%)niż u mężczyzn (88%).Jednocześnie rozkład kategorii nadciśnienia był mniej korzystny u kobiet.Częściej,bo aż u 1/3,stwierdzano wartości odpowiadające nadciśnieniu III stopnia,podczas gdy u mężczyzn dominowało nadciśnienie I stopnia.W badaniu powtórnym liczba osób z prawidłowym wynikiem pomiaru podwoiła się,nadal jednak nadciśnienie występowało z dużą częstością zarówno u kobiet (86%),jak i u mężczyzn (77%).Największy spadek częstości nadciśnienia odnotowano w kategoriach,w których występowało najczęściejw badaniu wyjściowym.U kobiet dotyczył on redukcji nadciśnienia III stopnia o 53%,a u mężczyzn nadciśnienia łagodnego o 45%.W obu grupach zależnych od płci odnotowano podobny i znamienny wzrost częstości izolowanego nadciśnienia skurczowego (odpowiednio o 69%i 62%). Wnioski Przedstawione wyniki wskazują na celowość akcji profilaktycznej w grupie osób z wysokim ryzykiem choroby wieńcowej.Wskazują też na potrzebę należnego obniżenia nie tylko DBP,lecz także SBP.Background Age and gender are important,but not-modi- fiable factors influencing blood pressure.The aim of our study was to evaluate effectiveness of action on prevention SPES (Southern Poland Epidemiological Survey)among persons with a high risk for coronary heart disease in dependence on age and gender. Material and methods An examined population consisted of 992 randomly selected subjects from 7965 participants of action on prevention SPES,who had carried an increased risk for coronary heart disease.There were 771 men (77,7%)aged 64 &plusmn;7 year (range 38 &#8211; 86)and 221 women (22,3%)aged 66 &plusmn;7 years (range 42 &#8211; 82).Age,gender and blood pressure measurements were analyzed.Blood pressure changes between initial and repeat measurements were evaluated in five age-related groups:&pound; 55,56 &#8211;60,61 &#8211;65,66 &#8211;70 and above 70 years of age,and separately in men and women. Results The prevalence of arterial hypertension did not differ between age-related groups initially and varied between 88%and 91%.Isolated systemic hypertension rose along with increasing age,and was observed in every tenth subject of 55 years old or less,and every fourth after 70 year of age. After 3 years,a significant reduction of the prevalence of hypertension was noticed in subjects &pound; 60 years old (about 20%).Blood pressure measurements indicating I and III degree hypertension were especially reduced.In he elderly subjects blood pressure reduction was less clear (~10%), instead an increase of isolated systolic hypertension was observed (up to 40%).The prevalence of hypertension was higher among women (93%)compared to men (88%)with an unfavourable distribution.1/3 out of women had III °, while among men I °hypertension was mostly observed.In the repeated study,despite a significant reduction of increased BP measurements,women had hypertension still more frequent han men (86 vs.77%).The greatest reduction of BP was observed among subjects with the highest initial values.So,the BP reduction was found in 53%out of women with III °and in 45%out of men with I °hypertension.The increase of isolated systolic hypertension was seen independently of gender (in women 69%,in men 62%). Conclusions The results of our study indicate the usefulness of action on prevention among subjects with high risk for coronary heart disease.They indicate that there is a need for appropriate reduction of increased diastolic blood pressure,but also increased systolic blood pressure