Elektrofizjologiczna diagnostyka zespołów korzeniowych

Bólowe zespoły korzeniowe są jedną z najczęstszych przyczyn zasięgania porad lekarskich oraz wykonywania badań elektrofizjologicznych, a w razie potrzeby — obrazowych. Badania elektrofizjologiczne umożliwiają ocenę czynności korzeni rdzeniowych. Ułatwiają ponadto różnicowanie zespołów korzeniowych z uszkodzeniem nerwów obwodowych, na przykład w przebiegu polineuropatii. W diagnostyce elektrofizjologicznej zespołów korzeniowych za najbardziej przydatne uznaje się badanie elektromiograficzne, które powinno być uzupełnione elektroneurografią, z uwzględnieniem tak zwanych potencjałów późnych (fala F, odruch H). Znaczenie pomocnicze mają badania somatosensorycznych oraz ruchowych potencjałów wywołanych. Badania elektrofizjologiczne nie pozwalają na ustalenie etiologii zespołu korzeniowego oraz ścisłej lokalizacji zmian, a prawidłowy wynik tych badań nie wyklucza istnienia uszkodzenia korzeniowego. Pełna ocena zespołu korzeniowego wymaga często wykonania badań obrazowych (rezonansu magnetycznego i tomografii komputerowej). Umożliwiają one uwidocznienie i dokładną lokalizację zmian w strukturach anatomicznych, które są niekiedy znaleziskami przypadkowymi, nieujawnionymi w badaniu klinicznym. Polski Przegląd Neurologiczny 2010; 6 (2): 86–9

Zapalenia naczyń w etiopatogenezie udaru mózgu

W przebiegu pierwotnych układowych zapaleń naczyń może dojść do wtórnego zajęcia naczyń w ośrodkowym układzie nerwowym. Współistnienie objawów neurologicznych z objawami ogólnymi (gorączka, brak apetytu z utratą masy ciała, męczliwość), a także z objawami zapalenia stawów, zmianami skórnymi lub objawami narządowymi wskazuje na konieczność przeprowadzenia diagnostyki różnicowej pod kątem zapalenia naczyń. Jest to heterogenna grupa chorób, która charakteryzuje się występowaniem zmian zapalnych i martwiczych w ścianie naczyniowej. Istnieje kilka klasyfikacji zapaleń naczyń, obecnie najczęściej stosuje się klasyfikację ustaloną na konferencji w Chapel Hill oraz klasyfikację American College of Rheumatology (ACR). Według kryteriów Chapel Hill Consensus Conference (CHCC ) pierwotne układowe zapalenia naczyń można podzielić na trzy grupy: z zajęciem dużych, średnich i drobnych naczyń. Inny podział wyróżnia zapalenia ziarniniakowe i nieziarniniakowe. Poza pierwotnymi układowymi zapaleniami naczyń można wyróżnić także pierwotne zapalenie naczyń ośrodkowego układu nerwowego (PACNS, primary angitis of the central nervous system), które jest rzadkim schorzeniem dotyczącym średnich i drobnych naczyń mózgu, bez objawów zajęcia innych narządów. Najgroźniejszym następstwem zapaleń naczyń jest udar mózgu — niedokrwienny lub krwotoczny, do innych objawów należą między innymi bóle głowy oraz encefalopatia i mielopatia. Polski Przegląd Neurologiczny 2011; 7 (2): 97–10

Zaburzenia połykania w chorobach układu nerwowego — diagnostyka i leczenie

Zaburzenia połykania płynów, pokarmów i śliny często występują w przewlekłych chorobach układu nerwowego, szcze-gólnie w schorzeniach neurozwyrodnieniowych. Dysfagię neurogenną o nagłym początku w populacji osób starszych najczęściej stwierdza się u chorych z udarem mózgu. Występowanie dysfagii wiąże się z wieloma niebezpiecznymi dla chorych powikłaniami, takimi jak niedożywienie, odwodnienie oraz powikłania aspiracyjne, z możliwością groźnych dla życia infekcji płuc. Ponadto zaburzenia połykania w istotny sposób wpływają na jakość życia chorych

Severe course of neuromyelitis optica in a female patient with chronic C hepatitis

Neuromyelitis optica (NMO) is a rare, disabling, recurring inflammatory demyelinating disease affecting the spinal cord and optic nerves with predominance in women. We present the case of a female patient with chronic C hepatitis, who, despite treatment, developed severe symptoms of NMO during pregnancy and postpartum

Zaburzenia gałkoruchowe w chorobach ośrodkowego układu nerwowego

W pracy przedstawiono rodzaje ruchów gałek ocznych, opisując ich fizjologię oraz struktury anatomiczne biorące udział w ich powstawaniu. Omówiono także objawy kliniczne zaburzeń gałkoruchowych w zależności od miejsca uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego w przebiegu schorzeń ostrych (najczęściej naczyniowych). Uwzględniono także specyfikę zaburzeń gałkoruchowych w przewlekłych schorzeniach zwyrodnieniowych. Autorzy podkreślają istotne znaczenie elektrofizjologicznej diagnostyki zaburzeń gałkoruchowych w chorobach mózgu, która stanowi ważne uzupełnienie współczesnych metod diagnostyki obrazowej. Polski Przegląd Neurologiczny 2010; 6 (4): 202–21

Drżenie samoistne — nowe koncepcje patogenetyczne

W pracy przedstawiono przegląd współczesnego piśmiennictwa na temat drżenia samoistnego (ET, essential tremor), jego patogenezy (z uwzględnieniem czynników dziedzicznych i środowiskowych), obrazu klinicznego oraz leczenia. Zwrócono uwagę na wieloobjawowy charakter schorzenia, które dotychczas zwykle traktowano jako monosymptomatyczne, a także na różnorodność zmian neuropatologicznych mózgowia. Ponadto zaprezentowano aktualne możliwości leczenia objawowego; leczenie farmakologiczne, z oceną siły rekomendacji i bezpieczeństwa stosowanych preparatów oraz leczenia operacyjnego. W świetle współczesnej wiedzy nie ma przekonujących danych, czy ET jest izolowaną jednostką chorobową, czy też raczej stanowi grupę odrębnych schorzeń

Kurcz powiek jako powikłanie naczyniopochodnego uszkodzenia mózgu

Autorzy niniejszego artykułu przedstawili opis trzech chorych, u których rozpoznano kurcz powiek jako powikłanie naczyniowego uszkodzenia mózgu. W jednym przypadku objawy wystąpiły po krwotoku podpajęczynówkowym z pękniętego tętniaka na tętnicy podstawnej mózgu. W dwóch pozostałych przypadkach kurcz powiek wiązał się z przebytym udarem niedokrwiennym. W badaniach obrazowych stwierdzono u tych pacjentów zmiany niedokrwienne w okolicy skroniowej, torebce wewnętrznej, pniu mózgu oraz w jądrze ogoniastym. W leczeniu stosowano toksynę botulinową typu A - z dobrym efektem

Zaburzenia połykania w chorobach układu nerwowego — diagnostyka i leczenie

Zaburzenia połykania płynów, pokarmów i śliny często występują w przewlekłych chorobach układu nerwowego, szczególnie w schorzeniach neurozwyrodnieniowych. Dysfagię neurogenną o nagłym początku w populacji osób starszych najczęściej stwierdza się u chorych z udarem mózgu. Występowanie dysfagii wiąże się z wieloma niebezpiecznymi dla chorych powikłaniami, takimi jak niedożywienie, odwodnienie oraz powikłania aspiracyjne, z możliwością groźnych dla życia infekcji płuc. Ponadto zaburzenia połykania w istotny sposób wpływają na jakość życia chorych