Immediate ventricular tachycardia after abnormal microvolt T-wave alternans

Microvolt T-wave alternans (MTWA) is a promising non-invasive method of evaluating repolarization abnormalities. Its presence is strongly related to the occurrence of malignant ventricular tachyarrhythmias and is therefore regarded as a risk marker for sudden cardiac death. Most recent studies have described the usefulness of MTWA in selecting patients who may benefit from a cardioverter-defibrillator. This study presents two cases of patients suffering from ischemic cardiomyopathy, who underwent an MTWA test. Episodes of ventricular tachycardia occurred immediately after the end of the tests, with abnormal results

The incidence and risk factors of stroke in patients with acute myocardial infarction treated invasively and concomitant impaired renal function

Background: Impaired renal function is a marker of poor prognosis in patients with acutemyocardial infarction (AMI). The aim of the study was to assess the incidence and independent predictors of stroke in population of patients with AMI treated invasively and concomitant impaired renal function (IRF).Methods: We analyzed 2,520 consecutive AMI patients admitted to our Center between 2003 and 2007 and treated with percutaneous coronary intervention. The whole population was divided into patients with IRF, defined as glomerular filtration rate < 60 mL/min/1.73 m2 or contrast induced nephropathy (IRF group, n = 933; 37.02%) and patients without IRF (control group, n = 1587; 62.98%). The IRF group was subjected to further analysis. Data onlong-term follow-up were screened to identify the patients who experienced stroke.Results: During median of 25.5 months of follow-up 52 (2.07%) the patients experienced stroke — 33 (3.54%) in the IRF group and 19 (1.2%) patients in the control group. The risk of major adverse cardiovascular events in the IRF group, including repeated AMI (68.8 vs.14.9%, p < 0.001) and death (45.5 vs. 25.1%, p < 0.05) was significantly higher in patients with stroke. Previous stroke (HR 6.85), female gender (HR 3.13), as well as STEMI anterior (HR 2.55) were independent risk factors of stroke in this population.Conclusions: Patients with AMI treated invasively and concomitant IRF were at higher risk of stroke occurrence in the future. Stroke was associated with poor outcome in the studied population. Independent predictors of stroke in patients with IRF and AMI treated invasively were different from commonly recognized stroke predictors

Cardiac rupture risk estimation in patients with acute myocardial infarction treated with percutaneous coronary intervention

Background: Cardiac rupture (CR) is a common cause of death following acute myocardial infarction (AMI). Despite improvements in AMI treatment, the frequency of CR remains considerable and in most cases leads to death. The aim of the study was to define the independent prognostic CR risk factors of AMI in patients treated with percutaneous coronary intervention (PCI). Methods: A total of 4,200 AMI patients treated by PCI were studied retrospectively. Two hundred and seventy patients who had died of AMI were examined. In all cases CR was confirmed in post-mortem examination. Results: Cardiac rupture occurred in 49 patients (18.1%). In the CR group, 24.4% patients received thrombolysis and 22.6% in the non-CR group (p = NS). The following characteristics were associated with a higher rate of CR in univariable analysis: age (70.3 &#177; 3.2 vs. 65.2 &#177; &#177; 9.9; p < 0.001), female (75.0% vs. 60.2%; p < 0.001), prior cardiac event and absence of myocardial infarction history (61.2% vs. 40.2%; p < 0.05 and 14.2% vs. 33.4%; p < 0.05), presence of QS complex in first ECG (75.5% vs. 52.0%, p < 0.05) and multiple coronary heart disease (75.5% vs. 61.5%, p < 0.05), and long time from onset of symptoms to thrombolysis and to PCI (8.1 &#177; 2.8 vs. 4.7 &#177; 2.3 hours, p < 0.001 and 9.0 &#177; 5.5 vs. 4.5 &#177; 3.2 hours, p < 0.001). In the multivariable analysis, independent predictors of CR were: age (OR: 1.1; 95% CI: 1.02-1.19; p = 0.01); female gender (OR: 0.2; 95% CI: 0.07-0.52; p = 0.001); time from onset of symptoms to PCI (OR: 1.15; 95% CI: 1.07-1.47; p = 0.003). Conclusions: Old age, female gender and long time from onset of symptoms to AMI treatment (independent of previous fibrinolysis) are independent factors of CR in PCI patients. (Cardiol J 2007; 14: 538-543)

Ocena ryzyka pęknięcia serca u pacjentów z ostrym zawałem serca poddanych przezskórnej interwencji wieńcowej

Wstęp: Pęknięcie serca jest częstą przyczyną śmierci pacjentów z ostrym zawałem serca (AMI). Pomimo postępu w leczeniu AMI do pęknięcia serca dochodzi dość często, a powikłanie to w większości przypadków prowadzi do śmierci. Celem tego badania było określenie niezależnych wskaźników predykcyjnych pęknięcia serca w przebiegu AMI u pacjentów poddanych przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI). Metody: Zbadano retrospektywnie 4200 pacjentów z AMI leczonych za pomocą PCI. Analizą objęto 217 osób, które zmarły z powodu AMI. We wszystkich przypadkach pęknięcie serca potwierdzono w badaniu pośmiertnym. Wyniki: Pęknięcie serca wystąpiło u 49 pacjentów (18,1%). W grupie osób z pęknięciem serca leczenie trombolityczne zastosowano u 24,4% chorych, w porównaniu z 22,6% pacjentów, u których nie doszło do pęknięcia serca (p = NS). Z większym ryzykiem pęknięcia serca w analizie jednozmiennej wiązały się następujące cechy: wiek (70,3 &#177; 3,2 vs. 65,2 &#177; 9,9 roku; p < 0,001), płeć żeńska (75,0% vs. 60,2%; p < 0,001); wcześniejszy incydent sercowy (61,2% vs. 40,2%; p < 0,05), negatywne wywiady w kierunku uprzednio przebytego zawału (częstość występowania uprzednio przebytego zawału: 14,2% vs. 33,4%; p < 0,05), obecność zespołów QS w pierwszym elektrokardiogramie (75,5% vs. 52,0%; p < 0,05), choroba wielu tętnic wieńcowych (75,5% vs. 61,5%; p < 0,05) oraz długi czas od początku wystąpienia objawów do trombolizy lub PCI (odpowiednio 8,1 &#177; 2,8 vs. 4,7 &#177; 2,3 h, p < 0,001 oraz 9,0 &#177; 5,5 vs. 4,5 &#177; &#177; 3,2 h; p < 0,001). W analizie wielozmiennej niezależnymi wskaźnikami predykcyjnymi pęknięcia serca były: wiek [iloraz szans (OR) 1,1; 95-procentowy przedział ufności (CI) 1,02-1,19; p = 0,01], płeć żeńska (OR 0,2 dla płci męskiej w porównaniu z żeńską; 95% CI 0,07-0,52; p = 0,001) oraz czas od początku objawów do PCI (OR 1,15; 95% CI 1,07-1,47; p = 0,003). Wnioski: Starszy wiek, płeć żeńska i długi czas od początku wystąpienia objawów do leczenia AMI (niezależnie od wcześniejszej trombolizy) są niezależnymi czynnikami ryzyka pęknięcia serca u pacjentów poddawanych PCI. (Folia Cardiologica Excerpta 2008; 3: 79-84)

<Book Review> Yamanoi Kazunori, How does the politics change the social security

WSTĘP. Celem pracy była ocena wpływu otyłości oraz cukrzycy typu 2 na przerost lewej komory serca u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto grupę 554 osób z nadciśnieniem tętniczym (62% mężczyzn, 38% kobiet) oraz 97 osób z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 (61% mężczyzn, 39% kobiet). Średni wiek w obu grupach wynosił 53 &#177; 13 lat v. 58 &#177; 8 lat. U wszystkich badanych wykonano echokardiografię, dwukrotny pomiar ciśnienia tętniczego, mierzono obwód talii i bioder oraz określano wskaźnik masy ciała (BMI). WYNIKI. Masa lewej komory (LVM) oraz wskaźnik masy lewej komory serca (LVMI) były istotnie wyższe w grupie osób z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 w porównaniu z grupą osób bez cukrzycy, wynosiły one odpowiednio: LVM &#8212; 280,6 &#177; 67,4 g v. 247,3 &#177; 74,8 g, p < 0,0001; LVMI &#8212; 145,2 &#177; 33 g/ /m2 v. 129,9 &#177; 36 g/m2, p < 0,0001. W przypadku osób z nadciśnieniem tętniczym nieobciążonych cukrzycą wykazano dodatnią korelację BMI z LVMI (r = 0,17, p < 0,0001), zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet. W przypadku wskaźnika talia/biodro wykazano dodatnią korelację z LVMI tylko w grupie kobiet (r = 0,26, p < 0,0001). U pacjentów ze współistniejącą cukrzycą typu 2 nie stwierdzono związku BMI oraz wskaźnika talia/biodro z przerostem lewej komory serca. WNIOSKI. Czynnikami zwiększającymi ryzyko przerostu lewej komory serca wśród osób z nadciśnieniem tętniczym są wysoki wskaźnik masy ciała oraz otyłość brzuszna w przypadku kobiet. Pacjenci ze współistniejącą cukrzycą typu 2 cechują się bardziej zaznaczonym przerostem lewej komory serca. (Diabet. Prakt. 2011, tom 12, nr 4, 134&#8211;141)INTRODUCTION. The aim of this study was to assess the influence of obesity and diabetes mellitus on left ventricular hypertrophy in patients with arterial hypertension. MATERIAL AND METHODS. Study population consisted of 554 patients with hypertension (62% men, 38% women), and 97 patients with hypertension and concomitant diabetes mellitus (DM) (61% men, 39% women). The mean age in these two groups was 53 &#177; 13 years v. 58 &#177; 8 years respectively. We performed echocardiography as well as blood pressure (twice) and waist and hip circumference measurements. Body mass index (BMI) was assessed. RESULTS. Left ventricular mass (LVM) and left ventricular mass index (LVMI) were significantly higher in the group with hypertension and concomitant DM than in the group without DM, LVM &#8212; 280.6 &#177; 67.4 g v. 247.3 &#177; 74.8 g, p < 0.0001, LVMI &#8212; 145.2 &#177; 33 g/m2 v. 129.9 &#177; 36 g/m2, p < < 0.0001. In patients with hypertension without DM, BMI positively correlated with LVMI (r = 0.17, p < < 0,0001) in men and in women. Waist/hip ratio positively correlated with LVMI in women (r = 0.26, p < 0.0001). In the group of patients with concomitant DM, BMI and waist/hip ratio didn&#8217;t correlate with left ventricular hypertrophy. CONCLUSIONS. Higher body mass index and abdominal obesity in women are risk factors for left ventricular hypertrophy. Left ventricular hypertrophy is more prevalent in the group with concomitant DM. (Diabet. Prakt. 2011, vol. 12, no 4, 134&#8211;141

Microvolt T&#8722;wave alternans and other noninvasive predictors of serious arrhythmic events in patients with an implanted cardioverter&#8722;defibrillator

Wstęp: Wskaźniki przewidywania nawrotów złożonych arytmii komorowych po wszczepieniu kardiowertera-defibrylatora (ICD) są mało poznane. Wyniki badań z ostatnich lat, mimo pewnych rozbieżności, wskazują na przydatność mikrowoltowej naprzemienności załamka T (MTWA) w prognozowaniu zdarzeń arytmicznych po wszczepieniu ICD. Cel: Celem pracy była ocena wartości prognostycznej MTWA i innych nieinwazyjnych predyktorów w przewidywaniu poważnych zdarzeń arytmicznych u chorych z ICD. Metody: Badaniem prospektywnym objęto 155 osób (121 mężczyzn; śr. wiek 59 &#177; 11 lat) z ICD wszczepionym w ramach profilaktyki wtórnej nagłego zgonu sercowego. U wszystkich chorych 3 dni przed implantacją ICD oceniono stan kliniczny, frakcję wyrzutową lewej komory oraz MTWA, stosując system HearTwave Cambridge Heart, USA. Na podstawie spoczynkowego zapisu EKG obliczono skorygowany odstęp QT (QTc) i dyspersję QT (QTd). W 24-godzinnym badaniu holterowskim oceniono zaburzenia rytmu serca, odstęp QT, dynamikę QT i zmienność QT (QTSD) oraz czasowe parametry zmienności rytmu zatokowego (HRV). Wynik MTWA klasyfikowano jako dodatni, ujemny i nieokreślony na podstawie powszechnie akceptowanych kryteriów. W dalszych analizach wynik testu MTWA: dodatni i nieokreślony traktowano łącznie jako nieprawidłowy wynik testu [MTWA(+)], nazywany także nie-ujemnym, a wynik ujemny jako prawidłowy wynik testu [MTWA(&#8211;)]. Średni czas obserwacji wynosił 21,6 &#177; 11,6 miesiąca, w czasie którego odnotowywano poważne sercowe zdarzenia arytmiczne [MACE: zgon z jakiejkolwiek przyczyny i/lub wykonanie ablacji z powodu złośliwej arytmii komorowej, i/lub transplantacja serca (OHT) z powodu złośliwego charakteru arytmii komorowej po wyczerpaniu możliwości terapeutycznych]. Wyniki: Podczas średnio 21-miesięcznej obserwacji MACE wystąpiły u 17 (11%) osób, w tym 3 zgony sercowe. U pacjentów z MACE w porównaniu z osobami bez MACE istotnie częściej wystąpił nieprawidłowy wynik testu MTWA (94,1% v. 47,8%; p < 0,001). Ponadto pacjentów z MACE i bez MACE różnicowały istotnie: dłuższy czas trwania QTc, zwiększona QTd, zwiększona QTSD i obniżone parametry HRV. W analizie wieloczynnikowej wykazano, że niezależnymi czynnikami ryzyka wystąpienia MACE był nieprawidłowy wynik testu MTWA, zwiększający ryzyko 11-krotnie (95% CI 9,76&#8211;11,88; p < 0,05), oraz zwiększona QTSD, której wzrost o 1 ms powodował zwiększenie ryzyka o 8% (95% CI 1,05&#8211;1,08; p < 0,05). Obserwowano także znamienne różnice w wystąpieniu MACE w obserwacji odległej, w zależności od prawidłowego i nieprawidłowego wyniku testu MTWA (p < 0,001). Siła przewidywania negatywnego (NPV) dla MTWA wynosiła 98,6%. Przy połączeniu obu markerów siła przewidywania pozytywnego (PPV) wzrastała do 35%, przy 82% czułości i 81% swoistości. W przypadku prawidłowych wyników obu markerów prawdopodobieństwo wystąpienia MACE było równe 2,3%. Wnioski: Nieprawidłowy wynik testu MTWA jest silnym niezależnym czynnikiem ryzyka poważnych zdarzeń arytmicznych po wszczepieniu ICD. Innym słabszym markerem jest QTSD. W przewidywaniu MACE po wszczepieniu ICD najwyższą siłę predykcyjną ma nieprawidłowy wynik testu MTWA oceniany łącznie ze zwiększoną QTSD. Przy obu prawidłowych wynikach prawdopodobieństwo wystąpienia tych zdarzeń w obserwacji długoterminowej jest niskie. Standaryzacja badania MTWA pozwala na jego wykorzystanie w stratyfikacji ryzyka zdarzeń arytmicznych w warunkach klinicznych.Background: Prediction of recurrent malignant ventricular tachyarrhythmias after insertion of a implantable cardioverter- -defibrillator (ICD) is challenging. Microvolt T-wave alternans (MTWA) seems to be a promising marker of such events in ICD recipients. Aim: To assess prognostic significance of MTWA and other noninvasive parameters in the prediction of major arrhythmic events after ICD implantation. Methods: This prospective study included 155 patients (121 male, age 59 &#177; 11 years) in whom ICD was implanted for secondary prevention of a sudden cardiac death. In all patients, clinical evaluation along with estimation of ejection fraction, MTWA measurement using the HearTwave Cambridge Heart system, and determination of the corrected QT interval (QTc) and QT dispersion (QTd) based on resting ECG were performed 3 days before ICD implantation. Using 24-h Holter monitoring, cardiac arrhythmias, QT interval, QT dynamicity, QT variability (QTSD) and heart rate variability (HRV) time domain parameters were determined. MTWA results were categorised, based on the accepted criteria, as positive, negative or indeterminate. In further analyses, positive and indeterminate MTWA results were grouped together as abnormal or non-negative tests [MTWA(+)], while negative MTWA results were considered normal [MTWA(&#8211;)]. During the follow-up (mean duration 21.6 &#177; 11.6 months), major arrhythmic cardiac events (MACE), defined as death and/or the need for ablation and/or heart transplantation due to malignant ventricular tachyarrhythmias, were recorded. Results: During the follow-up, MACE occurred in 17 (11%) patients. Abnormal MTWA before ICD implantation was found significantly more frequently in patients with MACE as compared to patients without MACE. Multivariate Cox regression analysis identified abnormal MTWA and QTSD as independent risk factors for MACE, with hazard ratios of 10.82 (95% CI 9.76&#8211;11.88; p < 0.05) and 1.08 (95% CI 1.05&#8211;1.08), respectively. Significant differences in MACE-free survival rate with regard to MTWA results (abnormal vs normal MTWA) were shown during the follow-up (p < 0.001). The negative predictive value of normal MTWA for MACE was 98.6%. When both MTWA and QTSD were combined, the positive predictive value increased to 35%, with a sensitivity of 82% and specificity of 81%. The probability of MACE with normal results of both these tests was 2.3%. Conclusions: Abnormal MTWA is a strong independent predictor of MACE in ICD recipients, and QTSD is a weaker predictor. In the prediction of MACE after ICD implantation, the highest predictive value was noted for abnormal MTWA combined with QTSD. Normal values of these two parameters were associated with a low probability of MACE. These results suggest that standardised MTWA evaluation can be useful for risk stratification in the clinical practice