Młody pacjent z otyłością olbrzymią i niewydolnością serca — wpływ treningu fizycznego na przebieg choroby

According to the Central Statistical Office of Poland report “The health status of the Polish population in 2009”, 16.5% of Polish men and 15% of Polish women are obese. We report the case of a 32-year-old man with morbid obesity (body mass index [BMI] 51 kg/m2) and a four-year history of untreated hypertension admitted to hospital for symptoms of heart failure (HF), New Year Heart Association class IV and markedly elevated blood pressure (BP). He was prescribed appropriate medical treatment, calorie restriction to 1000–1200 kcal/day and regular, gradually increased physical activity. After one year, the body weight was reduced by approximately 70 kg (BMI 29.5 kg/m2), BP was adequately controlled and the symptoms and signs of HF subsided. This improved condition was maintained for 2 years until 2010 when the patient broke his leg and had to discontinue temporarily physical training while he was not able to sustain calorie restrictions and resumed his previous eating habits. As a result, over 3 years his body weight dramatically increased to 172 kg (BMI 54 kg/m2) and elevated BP required greater intensity of antihypertensive treatment. However, the patient remained free from HF symptoms and continued to demonstrate satisfactory exercise tolerance.Zgodnie z raportem Głównego Urzędu Statystycznego „Stan zdrowia ludności w 2009 r.” problem otyłości dotyczy w Polsce 16,5% mężczyzn i 15% kobiet. W artykule opisano przypadek 32-letniego mężczyzny z otyłością olbrzymią (wskaźnik masy ciała [BMI] 51 kg/m2) i wywiadem 4-letniego nieleczonego nadciśnienia tętniczego, który w 2008 roku był hospitalizowany z powodu objawów niewydolności serca (HF) IV klasy według Nowojorskiego Towarzystwa Kardiologicznego oraz wysokich wartości ciśnienia tętniczego (RR). W procesie terapeutycznym zastosowano leczenie farmakologiczne, dietę redukcyjną 1000–1200 kcal oraz regularny, stopniowo zwiększany wysiłek fizyczny. Po roku uzyskano zmniejszenie masy ciała o 70 kg (BMI 29,5 kg/m2), wartości RR znormalizowały się, a objawy HF całkowicie ustąpiły. Zadowalające rezultaty udało się utrzymać w sumie przez 2 lata. W 2010 roku pacjent złamał nogę, co zmusiło go do czasowego zaprzestania treningu fizycznego. Jednocześnie przestał przestrzegać ograniczeń dietetycznych. Spowodowało to w ciągu 3 lat gwałtowne zwiększenie masy ciała do 172 kg (BMI 54 kg/m2) i wzrost wartości RR, co wymagało intensyfikacji leczenia hipotensyjnego. Nie obserwowano natomiast objawów HF; nadal utrzymywała się również dobra tolerancja wysiłku

Kliniczna poprawa po treningu fizycznym u pacjenta z ciężką pozawałową niewydolnością serca, po wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej i licznych interwencjach wieńcowych

The case of patient with advanced congestive heart failure, NYHA III, of ischaemic and valvular aetiology and concomitant diseases is presented. Introduction of 6-month, controlled physical training resulted in improvement of health status, exercise performance, ventilation and left ventricular function. Quality of life got significantly better. This aspect of treatment should be considered in majority of patients with heart failure.The case of patient with advanced congestive heart failure, NYHA III, of ischaemic and valvular aetiology and concomitant diseases is presented. Introduction of 6-month, controlled physical training resulted in improvement of health status, exercise performance, ventilation and left ventricular function. Quality of life got significantly better. This aspect of treatment should be considered in majority of patients with heart failure

Skuteczna pierwotna angioplastyka wieńcowa poprawia rokowanie wczesne i odległe w ostrym zespole wieńcowym z uniesieniem odcinka ST u osób powyżej 80. roku życia

Background: ST segment elevation myocardial infarction (STEMI) in patients above 80 years of age continues to be a therapeutic challenge. Patients in this age group are rarely included in randomised clinical trials. Aim: Comparison of the effectiveness and safety of STEMI management in octogenarians in hospitals with a 24-hour percutaneous coronary intervention (PCI) capability and hospitals without PCI access. Methods: A retrospective analysis of medical records of 50 octogenarians who were treated with PCI (group 1) in one center and 50 patients treated noninvasively in the other 3 hospitals (group 2). We evaluated mortality and major adverse cardiac events after 10 days, 30 days and 1 year. Results: There were no significant differences in the demographic characteristics of the study groups. The duration of coronary pain was similar in both groups: 318 min in group 1 vs 383 min in group 2 (NS). Mortality in group 2 was significantly higher than in group 1: 40% vs 14%, respectively, after 10 days (p = 0.0034); 48 vs 18% after 30 days (p = 0.0014); and 54% vs 24% after 1 year (p = 0.0021). Thrombolytic treatment was used in only 40% of the patients in group 2. In group 2, acute heart failure (HF) (Killip class III and IV) was diagnosed more frequently than in group 1 (28% vs 12%, p = 0.034). In patients with Killip class I/II HF, mortality in patients in group 2 and group 1 was 22% vs 9%, at 10 days; 31% vs 14% at 30 days; and 39% vs 20% at 1 year. In patients with Killip class III/IV HF, mortality was 86% vs 50%, at 10 days; 93% vs 50% at 30 days; and 93% vs 50% at 1 year, respectively (all differences NS). In multivariate analysis adjusted for the differences between groups, HF (a negative effect) and a successful PCI (a positive effect) were independent predictors of 1-year survival. Conclusions: Successful primary PCI in STEMI patients above 80 years of age resulted in a reduction of early and long-term mortality compared to the medically treated patients. The benefits of PCI treatment accrued during the follow-up. In patients treated in the tertiary reference centre in whom PCI was not successful or was not deemed feasible, prognosis was similar to that in the medically treated patients. The latter patients rarely received thrombolytic treatment. Kardiol Pol 2011; 69, 4: 346-354Wstęp: W dostępnym piśmiennictwie jest mało danych oceniających skuteczność i bezpieczeństwo leczenia ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) u chorych powyżej 80. rż., gdyż osoby w tej grupie wiekowej rzadko są włączane do dużych, randomizowanych badań klinicznych. Cel: Celem pracy było porównanie skuteczności i bezpieczeństwa leczenia STEMI u pacjentów powyżej 80. rż. w ośrodku pełniącym 24-godzinny dyżur hemodynamiczny w odniesieniu do szpitali, w których nie było możliwości wykonania interwencji na naczyniach wieńcowych w warunkach dyżurowych. Metody: Analizie poddano historie chorób 50 pacjentów w wieku 80-90 lat ze STEMI leczonych inwazyjnie za pomocą angioplastyki wieńcowej (PCI) w ośrodku pełniącym 24-godzinny dyżur hemodynamiczny i porównano z wynikami leczenia w tym samym okresie w 3 ośrodkach kardiologicznych niedysponujących pracownią hemodynamiczną. Oceniono śmiertelność 10-dniową, 30-dniową i roczną oraz wystąpienie istotnych powikłań klinicznych. Wyniki: Porównywane grupy nie różniły się między sobą pod względem demograficznym. W obydwu grupach czas trwania bólu dławicowego, od momentu wystąpienia do przyjęcia do szpitala, nie różnił się znamiennie: grupa I bez PCI - 383 min, grupa II z PCI - 318 min, p = 0,35. W grupie I bez PCI częściej stwierdzano objawy zaawansowanej niewydolności serca (klasa Killipa III lub IV), odpowiednio 28% v. 12%, p = 0,034. We wszystkich przedziałach czasowych śmiertelność w grupie I bez PCI w porównaniu z grupą II z PCI była zdecydowanie wyższa i wynosiła odpowiednio: 10-dniowa - 40% v. 14% (p = 0,0034), 30-dniowa - 48% v. 18% (p = 0,0014), roczna - 54% v. 24% (p = 0,0021). Analiza śmiertelności w podgrupach I lub II wg Killipa i III lub IV wg Killipa wykazała również wyższą śmiertelność w poszczególnych podgrupach bez PCI. W klasie I lub II wg Killipa śmiertelność wynosiła odpowiednio: 10-dniowa 22% v. 9%, 30-dniowa 31% v. 14%, roczna 39% v. 20%. W klasie III lub IV wg Killipa natomiast wyniosła odpowiednio: 10-dniowa 86% v. 50%, 30-dniowa 93% v. 50%, roczna 93% v. 50% (p = NS ze względu na liczebność). W analizie wieloczynnikowej uwzględniającej różnice międzygrupowe stwierdzono, że niezależnym predyktorem rocznej przeżywalności są niewydolność serca w momencie hospitalizacji (wpływ negatywny) oraz zastosowanie skutecznego PCI (wpływ pozytywny). Wnioski: 1. Skuteczna pierwotna PCI u osób z STEMI w wieku > 80 lat prowadzi do zmniejszenia śmiertelności wczesnej i rocznej w porównaniu z chorymi nieleczonymi interwencyjnie. Korzyści z terapii pierwotną PCI wzrastają w dalszej obserwacji. 2. Chorzy, u których PCI nie była wykonana lub była nieskuteczna w ośrodku referencyjnym, mają rokowanie zbliżone do leczonych niezabiegowo w rejonowych oddziałach kardiologicznych. 3. Chorzy w podeszłym wieku leczeni na oddziałach kardiologicznych bez pracowni hemodynamicznych są rzadko (40%) kwalifikowani do terapii fibrynolitycznej. Kardiol Pol 2011; 69, 4: 346-35

Improvement of exercise tolerance in cardiopulmonary testing with sustained safety after regular training in outpatients with systolic heart failure (NYHA III) and an implantable cardioverter-defibrillator. Prospective 18-month randomized study

Introduction: The aim of the study was to evaluate the impact of individual training on the level of physical capacity and echocardiographic parameters in patients with systolic heart failure (SHF), NYHA III and an implantable cardioverter-defibrillator (ICD). Material and methods : The study included 84 patients with SHF, randomly assigned to one of two groups: with regular training (ICD-Ex) and a control group (ICD-control). The ICD-Ex group participated in a hospital rehabilitation program which after discharge was individually continued for 6 months in an outpatient setting. The ICD-control group participated in a training program during hospitalization, but after discharge did not perform any controlled activities. Prior to discharge, at 6 and 18 months cardiopulmonary exercise testing (CPX), standard echocardiographic examination and the 6-minute walk test (6-MWT) were performed in all patients. Results : After 18 months in the ICD-Ex group most of the CPX parameters improved significantly (VO2 peak, ml/kg/min: 13.0 ±4.1 vs. 15.9 ±6.1, p < 0.0017; VCO2 peak, l/min: 1.14 ±0.34 vs. 1.58 ±0.65, p < 0.0008; Watt: 74.5 ±29.7 vs. 92.6 ±39.1, p < 0.0006; METs 3.72 ±1.81 vs. 4.35 ±1.46, p < 0.0131). In the ICD-control group no significant improvement of any parameter was observed. Left ventricular systolic dimensions remained significantly lower at 18 months only in the ICD-Ex group (49.5 ±11.0 vs. 43.4 ±10.0, p < 0.011). Left ventricular ejection fraction in both groups significantly increased at 6 and 18 months compared to baseline (ICD-Ex: 25.07 ±5.4 vs. 31.4 ±9.2, p < 0.001, vs. 30.9 ±8.9, p < 0.002, ICD-C: 25.1 ±8.3 vs. 29.2 ±7.7, p < 0.012 vs. 30.1 ±9.1, p < 0.005). Distance of the 6-MWT was significantly improved after 6 and 18 months in the ICD-Ex group and was overall longer than in the ICD-control group (491 ±127 vs. 423 ±114 m, p < 0.04). Conclusions : An individual, 6-month training program, properly controlled in patients with SHF and an implanted ICD, was safe and resulted in a significant improvement of exercise tolerance and capacity and echocardiographic parameters