Czy stosujemy spersonalizowane leczenie raka płuca? Wykorzystanie badań molekularnych w planowaniu wielu linii leczenia u chorego na gruczolakoraka płuca

W wielodyscyplinarnym podejściu do leczenia chorych na raka płuca coraz większą rolę odgrywają terapie ukierunkowane molekularnie, które można zastosować w genetycznie wyselekcjonowanej grupie chorych. Personalizacja leczenia zwiększa liczbę opcji terapeutycznych, wydłuża przeżycie chorych oraz zmniejsza ryzyko wystąpienia efektów ubocznych terapii, mogących zagrażać życiu. W niniejszym opracowaniu przenalizowano proces leczenia 57-letniego mężczyzny chorego na gruczolakoraka płuca, u którego wykryto mutację aktywującą w genie EGFR. Oprócz diagnostycznej segmentektomii oraz paliatywnej hemipelwektomii i radioterapii przerzutu do stawu biodrowego, a także operacji cytoredukcyjnej guza pierwotnego, u chorego zastosowano sześć linii leczenia systemowego opartych zarówno na nowoczesnych terapiach ukierunkowanych molekularnie i immunoterapeutykach, jak i standardowych cytostatykach, co pozwoliło uzyskać trzyletnie przeżycie pacjenta. Niezależnie od dobrego stanu ogólnego i dobrej tolerancji leczenia uporczywość kontynuowania terapii mimo braku dłuższej stabilizacji choroby pozostaje dyskusyjna

Feminist identity style and conformity to masculine norms in the view of ideal and actual partner

Badania wskazują, że tożsamość feministyczna wiąże się z charakterystyką idealnegopartnera pod względem jego akceptacji kulturowych norm męskości. Kobiety prezentującedojrzałą tożsamość feministyczną preferują partnerów, którzy w mniejszym stopniuakceptują tradycyjne kulturowe normy męskości, w przeciwieństwie do kobiet o mniejdojrzałej tożsamości feministycznej. Dzięki temu mają większe szanse na to, by angażowaćsię w bezpieczne związki oparte na równości i partnerstwie. Celem niniejszej pracy byłareplikacja powyższych badań na polskiej próbie oraz rozszerzenie ich o zbadanie aktualnychpartnerów oraz sprawdzenie jakości relacji w związku. W badaniu wzięły udział 53heteroseksualne pary. Kobiety były badane narzędziami: Kwestionariuszem StylówTożsamości Feministycznej, po raz pierwszy zastosowanym w polskiej kulturze InwentarzemAkceptacji Kulturowych Norm Męskości (z perspektywy swojego idealnego partnera) orazKwestionariuszem Jakości Relacji. Mężczyźni byli badani Inwentarzem AkceptacjiKulturowych Norm Męskości oraz Kwestionariuszem Jakości Relacji. Wyniki wskazały, żekobiety akceptujące tradycyjne role płciowe i zaprzeczające nierównościom płciowym,preferowały partnerów, którzy akceptują tradycyjne kulturowe normy męskości (r=0,32;p<0,05), również w kwestii władzy nad kobietami (r=0,55; p<0,01). Sugeruje to, że mniejdojrzała tożsamość feministyczna, wiąże się z większym ryzykiem tworzenia związkówopartych na nierówności płciowej.Research indicates that feminist-identified women prefer men who conform less totraditional masculine gender role norms. Due to that, they involve in safe relationships basedon gender equality. The aim of this study was to replicate this findings, measure conformityto masculine norms of actual partners and the relationship’s quality. 53 couples were tested.Women completed measures assessing feminist beliefs, characteristics of an ideal partner’sconformity to masculine norms and the quality of the relationship. Men filled measures toassess their own conformity to masculine norms and their evaluation of the relationship’squality. Results indicated that lack of feminist identity is related to preferences of an idealmale partner’s conformity to masculine norms (r=0,32; p<0,05), also in a dimension Powerover Women (r=0,55; p<0,01). It suggests that lack of the feminist identity may be related tothe involvement in potentially risky relationships

The spectrum of psychological disorders in family members of patients suffering from delirium associated with critical illness: a prospective, observational study

Abstract During intensive care unit admission, relatives of critically ill patients can experience emotional distress. The authors hypothesized that families of patients who are diagnosed with intensive care unit (ICU) delirium experience more profound depression and anxiety disorders related to stress than do families of patients without delirium. We performed a prospective observational single-center study including families of adult patients (age above 18 years) hospitalized in a 17-bed ICU of a university hospital for at least 48 h who completed research questionnaires at day 2 after admission and day 30 after initial evaluation using dedicated questionnaires (HADS, CECS, IES, PTSD-C). A total of 98 family members of patients hospitalized in the ICU were included in the final analysis (50 family members whose relatives were CAM-ICU positive (DEL+), and 48 family members of patients without delirium (DEL−)). No statistically significant differences in demographics and psychosocial data were found between the groups. In the follow-up 30 days after the first conversation with a family member, the mean PTSD score for the relatives of patients with delirium was 11.02 (Me = 13.0; SD = 5.74), and the mean score for nondelirious patients' family members was 6.42 (Me = 5.5; SD = 5.50; p < 0.001). A statistically significant increase in IES scores for family members of patients with delirium was observed for total PTSD (p = 0.001), IES—intrusion (p < 0.001), and IES—hyperarousal (p = 0.002). The prevalence of anxiety symptoms, depression, and posttraumatic stress disorder (PTSD) was higher in families of patients diagnosed with ICU delirium within 48 h of admission to the ICU. No factors increasing the depth of these disorders in family members of patients with ICU delirium were identified. Taking appropriate actions and thus providing families with appropriate support will contribute to the understanding of unfavorable emotional states, including anxiety, stress, depression, anger, agitation, or avoidance

Antiplatelet therapy prior to COVID-19 infection impacts on patients mortality: a propensity score-matched cohort study

Abstract One of the major pathomechanisms of COVID-19 is the interplay of hyperinflammation and disruptions in coagulation processes, involving thrombocytes. Antiplatelet therapy (AP) by anti-inflammatory effect and inhibition of platelet aggregation may affect these pathways. The aim of this study was to investigate if AP has an impact on the in-hospital course and medium-term outcomes in hospitalized COVID-19 patients. The study population (2170 COVID-19 patients: mean ± SD age 60 ± 19 years old, 50% male) was divided into a group of 274 patients receiving any AP prior to COVID-19 infection (AP group), and after propensity score matching, a group of 274 patients without previous AP (non-AP group). Patients from the AP group were less frequently hospitalized in the intensive care unit: 9% vs. 15%, 0.55 (0.33–0.94), developed less often shock: 9% vs. 15%, 0.56 (0.33–0.96), and required less aggressive forms of therapy. The AP group had more coronary revascularizations: 5% vs. 1%, 3.48 (2.19–5.55) and strokes/TIA: 5% vs. 1%, 3.63 (1.18–11.2). The bleeding rate was comparable: 7% vs. 7%, 1.06 (0.54–2.06). The patients from the AP group had lower 3-month mortality: 31% vs. 39%, 0.69 (0.51–0.93) and didn’t differ significantly in 6-month mortality: 34% vs. 41%, 0.79 (0.60–1.04). When analyzing the subgroup with a history of myocardial infarction and/or coronary revascularization and/or previous stroke/transient ischemic attack and/or peripheral artery disease, AP had a beneficial effect on both 3-month: 37% vs. 56%, 0.58 (0.40–0.86) and 6-month mortality: 42% vs. 57%, 0.63 (0.44–0.92). Moreover, the favourable effect was highly noticeable in this subgroup where acetylsalicylic acid was continued during hospitalization with reduction of in-hospital: 19% vs. 43%, 0.31 (0.15–0.67), 3-month: 30% vs. 54%, 044 (0.26–0.75) and 6-month mortality: 33% vs. 54%, 0.49 (0.29–0.82) when confronted with the subgroup who had acetylsalicylic acid suspension during hospitalization. The AP may have a beneficial impact on hospital course and mortality in COVID-19 and shouldn’t be discontinued, especially in high-risk patients

Do we apply a personalised lung cancer therapy? Use of molecular tests in scheduling a multilineage treatment in a patient with lung adenocarcinoma

Molecularly targeted therapies, which can be used in genetically selected patients, play an increasing role in the multidisciplinary approach to the treatment of lung cancer. Treatment personalisation extends the scope of therapy, prolongs survival of patients and decreases the risk of life-threatening side effects. In this report, we present the diagnostic and therapeutic history of a 57-year-old male with lung adenocarcinoma and activating EGFR gene mutation. The whole therapeutic approach involved a diagnostic segmentectomy, cytoreductive surgery of the primary tumour, and a palliative hemipelvectomy of metastases in the right hip joint followed by adjuvant radiotherapy as well as six lines of systemic treatment based on standard cytostatics and novel personalised agents. Regardless of a patient’s good performance status and relatively good tolerance of the treatment, futile continuation of the therapy despite the lack of a longer stabilisation of the disease remains questionable

The Effect of Selenium Supplementation on Glucose Homeostasis and the Expression of Genes Related to Glucose Metabolism

The aim of the study was to evaluate the effect of selenium supplementation on the expression of genes associated with glucose metabolism in humans, in order to explain the unclear relationship between selenium and the risk of diabetes. For gene expression analysis we used archival samples of cDNA from 76 non-diabetic subjects supplemented with selenium in the previous study. The supplementation period was six weeks and the daily dose of selenium was 200 µg (as selenium yeast). Blood for mRNA isolation was collected at four time points: before supplementation, after two and four weeks of supplementation, and after four weeks of washout. The analysis included 15 genes encoding selected proteins involved in insulin signaling and glucose metabolism. In addition, HbA1c and fasting plasma glucose were measured at three and four time points, respectively. Selenium supplementation was associated with a significantly decreased level of HbA1c but not fasting plasma glucose (FPG) and significant down-regulation of seven genes: INSR, ADIPOR1, LDHA, PDHA, PDHB, MYC, and HIF1AN. These results suggest that selenium may affect glycemic control at different levels of regulation, linked to insulin signaling, glycolysis, and pyruvate metabolism. Further research is needed to investigate mechanisms of such transcriptional regulation and its potential implication in direct metabolic effects

Poszukiwanie przyczyn oporności na immunoterapię pembrolizumabem u chorej na gruczołowego raka płuca z ekspresją PD-L1 — mikrobiom jelitowy „pod lupą”

Immunoterapia anty-PD-1 lub PD-L1 u niektórych chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) może okazać się nieskuteczna, pomimo wysokiego odsetka komórek nowotworowych z ekspresją PD-L1 (≥ 50%). TMB (tumor mutation burden), status palenia tytoniu oraz niskie zróżnicowanie mikrobiomu jelitowego mogą wiązać się z brakiem skuteczności leczenia inhibitorami immunologicznych punktów kontroli u chorych na NDRP. Prezentowany w niniejszej pracy przypadek dotyczy niepalącej chorej na gruczołowego raka płuca, u której pomimo wysokiego odsetka komórek nowotworowych PD-L1 pozytywnych (50%) terapia pembrolizumabem okazała się nieskuteczna. U pacjentki wykonano sekwencjonowanie nowej generacji (NGS, next generation sequencing) z zastosowaniem panelu FOCUS pozwalającego na analizę 52 genów, których uszkodzenia są związane z różnymi typami guzów litych, w tym z rakiem płuca. Zaobserwowano zmiany genetyczne o statusie benign, co oznacza, że nie mają one w chwili obecnej znaczenia klinicznego dla chorych na NDRP. W międzyczasie wykonano profilowanie mikrobiomu jelitowego chorej, ze względu na to, że jego skład może być decydującym czynnikiem braku odpowiedzi na immunoterapię u chorych z wysoką ekspresją PD-L1 i bez mutacji kierujących (driver mutations). U opisywanej chorej zaobserwowano niskie zróżnicowanie bakterii występujących w jelitach z zauważalnym stanem dysbiozy (dysbakteriozy). Obecność bakterii Akkermansia, Enterococcaceae, Bifidobacteriaceae czy Coriobacteriaceae, zwłaszcza obecność Akkermansia mucinifila, wydaje się być czynnikiem korzystnym w odniesieniu do możliwości uzyskania odpowiedzi na immunoterapię oraz wydłużenia czasu wolnego od progresji (PFS, progression-free survival). W mikrobiomie jelitowym opisywanej chorej nie stwierdzono obecności bakterii z gromady Verrucomicrobia, do której należy A. mucinifila. Ponadto stwierdzono jedynie 0,011% bakterii z rodziny Enterococcaceae. Badania nad mikrobiomem jelitowym u chorych na nowotwory otrzymujących immunoterapię wydają się niezbędne w celu prawidłowego zrozumienia wpływu składu mikrobiomu na skuteczność tej metody leczenia

Poszukiwanie przyczyn oporności na immunoterapię pembrolizumabem u chorej na gruczołowego raka płuca z ekspresją PD-L1 – mikrobiom jelitowy „pod lupą”

Anti-PD-1 or PD-L1 immunotherapy in some patients with non-small cell lung cancer (NSCLC) may not be effective, despite the high percentage of cancer cells with PD-L1 expression (≥ 50%). TMB (tumor mutation burden), smoking status and low intestinal microbiome diversity may be associated with lack of efficacy of immune checkpoints inhibitors treatment in NSCLC patients. The case presented here concerns a non-smoking female patient with lung adenocarcinoma, in whom, despite the high percentage of PD-L1 positive tumor cells (50%), pembrolizumab therapy was ineffective. Next generation sequencing (NGS) was performed using the FOCUS panel allowing the analysis of 52 genes whose damage is associated with various types of solid tumors, including lung cancer. Benign genetic changes clinically irrelevant for patients with non-small cell lung cancer have been observed. In the meantime, profiling of the patient’s intestinal microbiome was performed, due to the fact that the composition of the intestinal microbiome may be a decisive factor in the lack of response to immunotherapy in patients with high PD-L1 expression and no driver mutations. Low diversity of bacteria in the intestines, with a noticeable dysbiosis (dysbacteriosis), was observed. The presence of bacteria Akkermansia, Enterococcaceae, Bifidobacteriaceae or Coriobacteriaceae, especially the presence of Akkermansia mucinifila seems to be a favourable factor of the possibility of obtaining response to immunotherapy and prolongation of progression-free survival (PFS). In the intestinal microbiome of the presented case, no bacteria from the Verrucomicrobia phylum, to which A. mucinifila belongs, were found. In addition, only 0.011% of Enterococcaceae were found. Studies on the intestinal microbiome in cancer patients receiving immunotherapy appear to be necessary to correctly understand the effect of microbiome composition on the effectiveness of this treatment method.

Kwalifikacja do programu lekowego B6 chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca w czasie pandemii COVID-19

Pandemia COVID-19 spowodowała ograniczenia w dostępie do diagnostyki i leczenia chorych na nowotwory. U chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) w celu kwalifikacji do leczenia ukierunkowanego molekularnie lub immunoterapii w ramach programu lekowego B6 należy przeprowadzić badania czynników predykcyjnych. Celem pracy było określenie, w jaki sposób pandemia COVID-19 wpłynęła na wykonywanie badań czynników predykcyjnych oraz poziom kwalifikacji chorych do leczenia w ramach programu lekowego B6. Obliczono liczbę wykonanych badań mutacji w genie EGFR, rearanżacji genu ALK i ekspresji białka PD-L1 oraz przeprowadzonych kwalifikacji do programu lekowego w wybranych okresach lat 2019 i 2020. W okresie kwiecień–maj 2020 roku zaobserwowano spadek liczby wykonywanych badań mutacji w genie EGFR w stosunku do analogicznego okresu roku 2019 — o 21,64%, a w porównaniu z okresem styczeń–luty roku 2020 — o 24,72%. W kwietniu i maju 2020 roku można też zauważyć spadek liczby przeprowadzonych badań oceniających ekspresję PD-L1 w stosunku do tego samego okresu 2019 roku — o 14,72% oraz w stosunku do stycznia i lutego roku 2020 — o 25,27%. W okresie kwiecień–maj 2020 roku odnotowano również spadek częstości wykonywania badań nieprawidłowości genu ALK w odniesieniu do tego samego okresu w roku 2019 — o 10,6% dla badań immunohistochemicznych oraz 7,15% dla badań metodą hybrydyzacji fluoroscencyjnej in situ. W kwietniu i maju 2020 roku zaobserwowano także spadek liczby przeprowadzonych badań genu ALK w stosunku do stycznia i lutego tego roku: 17,95% dla badań immunohistochemicznych oraz 36,85% dla badań metodą hybrydyzacji fluoroscencyjnej in situ. Od stycznia 2019 roku do lutego 2020 roku kwalifikacja do programów lekowych stopniowo się zwiększała. W analogicznych okresach (marzec–wrzesień) przeprowadzono 45 kwalifikacji do programu lekowego w 2019 roku i aż 58 w roku 2020. Natomiast w roku 2020 zaobserwowano spadek liczby kwalifikacji przeprowadzonych w kwietniu i maju (10 chorych) w stosunku do stycznia i lutego (23 chorych; spadek o 56,5%). Od czerwca nastąpił ponowny wzrost liczby chorych zakwalifikowanych do leczenia personalizowanego Początek pandemii COVID-19 znacząco wpłynął na badania czynników predykcyjnych u chorych na NDRP, powodując spadek ich liczby. Na początku trwania pandemii COVID-19 odnotowano także zmniejszenie kwalifikacji chorych na NDRP do programu lekowego, co zostało zrekompensowane w kolejnych miesiącach. Należy jednak uznać, że opóźnienia w zakresie testowania czynników genetycznych i kwalifikacji do właściwego leczenia skutkowały znaczącym obniżeniem sprawności chorych oraz wzrostem stopnia zaawansowania NDRP w momencie kwalifikacji do leczenia

Ocena rearanżacji genu ROS1 za pomocą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ w niedrobnokomórkowym raku płuca

Wstęp. Rearanżację genu kodującego protoonkogen ROS (ROS1) obserwuje się u bardzo niewielkiego odsetka (1–2%) chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP). Charakterystyka kliniczna chorych z omawianym zaburzeniem genu ROS1 jest podobna jak w grupie chorych z rearanżacją genu ALK. Wykrycie nieprawidłowości w genie ROS1 stanowi niezmiernie ważny czynnik predykcyjny, umożliwiający zastosowanie kryzotynibu w pierwszej linii leczenia u chorych na NDRP w stopniu IIIB (chorzy poza możliwością leczenia radykalnego) lub IV. W związku z dodaniem kryzotynibu do listy leków refundowanych od stycznia 2019 roku analiza tej zmiany genetycznej powinna być częścią panelu badań molekularnych wykonywanych u chorych na miejscowo zaawansowanego i zaawansowanego NDRP w ramach kwalifikacji do leczenia ukierunkowanego molekularnie. Cel badania. Celem badania była analiza częstości występowania rearanżacji genu ROS1 wśród chorych na NDRP w stadium IIIB lub IV, kwalifikowanych do terapii ukierunkowanych molekularnie. Przedstawiono także trudności metodologiczne badania fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH), wykonywanego w celu wykrycia tej nieprawidłowości genetycznej. Materiał i metody. Analiza rearanżacji genu ROS1 została przeprowadzona za pomocą metody fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ w próbkach materiału pobranego od 573 chorych na NDRP o typie innym niż płaskonabłonkowy w trakcie rutynowej diagnostyki patomorfologicznej. Wyniki. Analizie poddano materiał uzyskany z guza nowotworowego, utrwalony w formalinie i zarchiwizowany w parafinie. U 408 chorych uzyskano materiał histologiczny, a u 165 — cytologiczny (cytoblok). U 439 chorych otrzymano wiarygodny (diagnostyczny) wynik badania rearanżacji genu ROS1 (76,61%). Głównymi przeszkodami w dokonaniu analizy w pozostałych przypadkach były mała liczba komórek nowotworowych oraz wysokie zakłócenia fluorescencyjne tła i fragmentacja jąder komórkowych. Rearanżację genu ROS1 wykryto u 9 chorych na raka gruczołowego (1,57% wszystkich chorych), w tym u 5 mężczyzn i 4 kobiet. U 19 chorych zaobserwowano inne nieprawidłowości dotyczące genu ROS1, przede wszystkim polisomię badanego fragmentu genu ROS1 (3,32%). Polisomia nie współistniała z rearanżacją genu ROS1. Wnioski. Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ stanowi użyteczne narzędzie w wykrywaniu rearanżacji genu ROS1. Badanie może być przeprowadzone w materiale zarówno histologicznym, jak i cytologicznym (cytoblok). Niezmiernie istotne dla uzyskania wiarygodnego wyniku są jednak prawidłowe utrwalenie materiału oraz odpowiednia liczba komórek nowotworowych w badanym preparacie