Powikłania związane z zabiegami rekonstrukcji piersi

Zasadniczą zaletą zabiegów rekonstrukcji piersi jest przywrócenie ciału kobiety normalnego wyglądu oraz poprawa jej stanu psychicznego. Zmiany te są dobrze udokumentowane w literaturze. Istotnymi czynnikami wpływającymi negatywnie na tę poprawę są powikłania związane z zastosowaniem różnych metod odtworzenia piersi. W pracy autorzy prezentują doświadczenia własne związane z zabiegami rekonstrukcji piersi w odniesieniu do dostępnego piśmiennictwa. Omawiają główne powikłania charakterystyczne dla poszczególnych metod rekonstrukcji. Czynnikami decydującymi o występowaniu powikłań są: uzupełniająca radioterapia, palenie tytoniu, współistnienie chorób układowych, otyłość oraz doświadczenie chirurga. Liczba powikłań jest w istotny sposób związana z rodzajem zabiegu rekonstrukcyjnego, jak również ich charakter. Rekonstrukcja piersi tkankami własnymi wydaje się być metodą przynoszącą lepsze efekty estetyczne z mniejszą liczbą powikłań. Natomiast prostsza metoda z wykorzystaniem implantu obarczona jest większą liczbą powikłań. Jednocześnie, jak wynika z przeglądu piśmiennictwa, rekonstrukcja piersi trybem jednoczasowym jest związana z większą liczbą powikłań, aniżeli zabieg rekonstrukcji wykonany w trybie odroczonym. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 4, 302–30

Znaczenie czasu rekonstrukcji piersi po mastektomii

Zabieg rekonstrukcji piersi może być wykonany w każdym sprzyjającym dla pacjentki momencie. Jeżeli stopień zaawansowania klinicznego jest niski, stan ogólny pacjentki dobry i uzupełniająca radioterapia nie jest konieczna, pacjentce można zaproponować jednoczasową amputację z rekonstrukcją odpowiednią metodą. Jeżeli natomiast wynik badania histopatologicznego jest niekorzystny i konieczna będzie dodatkowa radioterapia, należy rozważyć rekonstrukcję w trybie odroczonym lub jednoczasową/odroczoną. Podczas rozmowy z pacjentką zawsze należy przedstawić jej wady i zalety czasu oraz metody, w taki sposób, aby mogła podjąć świadomą decyzję o sposobie leczenia. Czas wykonania zabiegu rekonstrukcji piersi zależy od wielu czynników, które pozwalają na zaproponowanie pacjentce jednej z trzech opcji: rekonstrukcji piersi jednoczasowej, odroczonej lub jednoczasowej/odroczonej. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 3, 210–21

Co powinien wiedzieć lekarz medycyny rodzinnej o współczesnych możliwościach odtwarzania piersi u kobiet po mastektomii

Mimo że leczenie oszczędzające pierś jest coraz popularniejsze, amputacja nadal pozostaje leczeniem z wyboru, pozostawiając świadectwo choroby w postaci blizny w miejscu utraconej piersi. Rekonstrukcja piersi pozwala pacjentce uporać się z defektami fizycznymi i psychicznymi, jakie pozostawia po sobie zabieg amputacji. Poddanie się zabiegowi rekonstrukcji piersi oraz wybór metody są decyzją indywidualną. Jednak trzeba ją podejmować, licząc się z oczekiwaniami pacjentki, jej anatomią oraz ewentualnym leczeniem dodatkowym. Wskazania do zabiegu rekonstrukcji powinny brać pod uwagę możliwość wykorzystania tkanek własnych pacjentki lub implantu silikonowego. Rekonstrukcja piersi z wykorzystaniem tkanek własnych zakłada przeniesienie tkanek podbrzusza z wykorzystaniem mięśnia prostego (płat uszypułowany) lub bez mięśnia (płat wolny). Rekonstrukcja piersi za pomocą implantu silikonowego polega na jego umieszczeniu pod mięśniem piersiowym większym w odpowiednim miejscu na klatce piersiowej. Zarówno implanty silikonowe, jak i tkanki własne pacjentki to bezpieczne i uznane metody rekonstrukcji piersi posiadające swoje wady i zalety. Leczenie uzupełniające w postaci radioterapii stanowi dodatkowy problem. Z tego powodu jest wskazana konsultacja z chirurgiem plastycznym w celu ustalenia rekonstrukcji odroczonej, jednoczasowej lub jednoczasowej/odroczonej. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 1, 115–12

Zmiana jakości życia po zabiegu rekonstrukcji piersi

Mimo że liczba kobiet w Polsce zainteresowanych rekonstrukcją piersi po amputacji stale wzrasta, nadal pozostaje niska. Coraz częściej zaleca się leczenie oszczędzające pierś, więc mniej pacjentek poddaje się mastektomii, jednak okaleczający zabieg amputacji nadal w wielu przypadkach jest konieczny. Znaczna część pacjentek w krótszym lub dłuższym odstępie czasu zwróci się z pytaniem o możliwość rekonstrukcji piersi. Wiele z nich od samego początku oczekuje rekonstrukcji utraconej piersi po zakończonym leczeniu onkologicznym. W tej sytuacji rodzi się pytanie, czemu zabieg ten jest rzadko przeprowadzany, skoro dostępne badania pokazują istotną poprawę jakości życia po zabiegu odtworzenia piersi. Badania jakości życia udowadniają, że kobiety z odtworzoną piersią są bardziej aktywne zawodowo i społecznie, zainteresowane otaczającym je światem oraz chętniej nawiązujące kontakty z ludźmi. Efekty te nie są wynikiem jednej metody rekonstrukcyjnej — uzyskana poprawa jakości życia we wszystkich aspektach jest taka sama dla wszystkich metod. W procesie leczenia chorej z rakiem piersi lekarz rodzinny/ pierwszego kontaktu ma do spełnienia bardzo ważną rolę. Powinien informować, przekonywać i kierować pacjentkę do ośrodków chirurgii plastycznej zajmujących się zabiegami rekonstrukcji piersi. W pracy autorzy przedstawiają wpływ odtworzenia piersi na poprawę jakości życia pacjentek. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 5, 414–41

5000 lat krzywej uczenia się chirurgii raka piersi

W pracy przedstawiono zmieniające się na przestrzeni wieków metody chirurgicznego leczenia raka piersi. Omówiono początki leczenia z uwzględnieniem technik chirurgicznych, przedstawiono jego wyniki, przyczyny niepowodzeń, hipotezy związane z szerzeniem się raka piersi oraz ich wpływ na decyzje terapeutyczne chirurgów. Przede wszystkim zwrócono uwagę na ostatnie dekady, które przyniosły radykalne zmiany w podejściu do chirurgicznego leczenia raka piersi. Wymieniono niektóre czynniki mające istotny wpływ na epidemiologię i metody terapeutyczne raka piersi. Zaprezentowano nowe koncepcje chirurgiczne mające na celu zmniejszenie kalectwa pooperacyjnego. Ponadto wymieniono aktualnie obowiązujące sposoby chirurgicznego leczenia raka piersi oraz wskazano kierunki dalszego rozwoju. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 2, 123–12

Odtworzenie zespołu brodawka-otoczka sutkowa — ostatni ważny etap rekonstrukcji piersi

Zespół brodawka-otoczka sutkowa (NAC) jest niepowtarzalną częścią ciała, w szczególności ciała kobiecego. Jest nie tylko strukturą funkcjonalną, ale także estetyczną. Nadaje odtworzonemu wzgórkowi piersi ostateczny wygląd, jego brak często jest powodem niezadowolenia pacjentek. Zabieg odtworzenia NAC jest ostatnim etapem długiego i trudnego procesu rekonstrukcji piersi po jej amputacji. Odtworzenie wzgórka brodawki oraz właściwego koloru jego otoczki przyczynia się do poprawy jakości życia pacjentki zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Metody rekonstrukcji są stale udoskonalane, ich głównym celem jest uzyskanie trwałej projekcji wzgórka i otoczki kolorystycznie odpowiadającej drugiej piersi zdrowej. W pracy autorzy opisują przynoszące oczekiwany efekt podstawowe metody rekonstrukcji NAC. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 4, 310–31