Wyniki leczenia operacyjnego zwężenia lewego ujścia tętniczego u chorych w podeszłym wieku

Wstęp: W ciągu ostatnich lat obserwuje się wzrost populacji ludzi w podeszłym wieku. Postęp i rozwój kardiochirurgii spowodował, że operacyjne leczenie schorzeń serca przeprowadza się u pacjentów w 7. i 8. dekadzie życia. Cel pracy: Ocena wyników wczesnych i odległych leczenia operacyjnego zwężenia zastawki aortalnej u osób po 74 rż. badanych w Klinice Wad Nabytych Serca w latach 1993–2001. Materiał i metody: Badaniem objęto 43 pacjentów (wiek 74–83 lat) z gradientem przezzastawkowym 60–150 mm Hg (średnio 104 mm Hg). Rozpoznanie wady serca, ocenę stopnia zaburzeń hemodynamicznych i kwalifikację do leczenia operacyjnego ustalono na podstawie obrazu klinicznego i badań dodatkowych.W obserwacji wczesnej (30 dni) i odległej (średnio 32 miesiące) oceniano wydolność czynnościową według klasyfikacji NYHA oraz parametry echokardiograficzne lewej komory. Powyższe parametry porównano w grupie chorych z zastawką mechaniczną vs. biologiczną. Wyniki: U 17 pacjentów wszczepiono zastawkę biologiczną, a u 27 - mechaniczną. Nie zanotowano zgonów śródoperacyjnych. We wczesnym okresie pooperacyjnym zmarł 1 chory. Powikłania pooperacyjne dotyczyły ogółem 76% pacjentów. W obserwacji wczesnej stwierdzono istotną poprawę wydolności czynnościowej. Parametry echokardiograficzne lewej komory i jej kurczliwość nie zmieniły się istotnie po operacji, jedynie objętość końcoworozkurczowa wykazywała znamienną poprawę. W obserwacji odległej wystąpiły 3 zgony, nie odnotowano powikłań zakrzepowo-zatorowych ani krowotocznych. Stwierdzano dalszą poprawę stanu klinicznego, badania echokardiograficznie wykazywały istotną poprawę funkcji lewej komory. Wyniki w grupach z zastawką mechaniczną i biologiczną nie różniły się istotnie. Wnioski: Wiek nie stanowi przeciwwskazania do wykonania operacji wymiany zastawki aortalnej. W okresie pooperacyjnym występujące powikłania są częste, ale nie zagrażają życiu pacjentów. Obserwacje odległe wskazują na poprawę wydolności fizycznej i parametrów echokardiograficznych lewej komory. Nie wykazano istotnych różnic w parametrach echokardiograficznych opisujących lewą komorę i zastawkę aortalną między grupami pacjentów z wszczepioną zastawką sztuczną vs. biologiczną

Wyniki leczenia operacyjnego zwężenia lewego ujścia tętniczego u chorych w podeszłym wieku

Wstęp: W ciągu ostatnich lat obserwuje się wzrost populacji ludzi w podeszłym wieku. Postęp i rozwój kardiochirurgii spowodował, że operacyjne leczenie schorzeń serca przeprowadza się u pacjentów w 7. i 8. dekadzie życia. Cel pracy: Ocena wyników wczesnych i odległych leczenia operacyjnego zwężenia zastawki aortalnej u osób po 74 rż. badanych w Klinice Wad Nabytych Serca w latach 1993–2001. Materiał i metody: Badaniem objęto 43 pacjentów (wiek 74–83 lat) z gradientem przezzastawkowym 60–150 mm Hg (średnio 104 mm Hg). Rozpoznanie wady serca, ocenę stopnia zaburzeń hemodynamicznych i kwalifikację do leczenia operacyjnego ustalono na podstawie obrazu klinicznego i badań dodatkowych.W obserwacji wczesnej (30 dni) i odległej (średnio 32 miesiące) oceniano wydolność czynnościową według klasyfikacji NYHA oraz parametry echokardiograficzne lewej komory. Powyższe parametry porównano w grupie chorych z zastawką mechaniczną vs. biologiczną. Wyniki: U 17 pacjentów wszczepiono zastawkę biologiczną, a u 27 - mechaniczną. Nie zanotowano zgonów śródoperacyjnych. We wczesnym okresie pooperacyjnym zmarł 1 chory. Powikłania pooperacyjne dotyczyły ogółem 76% pacjentów. W obserwacji wczesnej stwierdzono istotną poprawę wydolności czynnościowej. Parametry echokardiograficzne lewej komory i jej kurczliwość nie zmieniły się istotnie po operacji, jedynie objętość końcoworozkurczowa wykazywała znamienną poprawę. W obserwacji odległej wystąpiły 3 zgony, nie odnotowano powikłań zakrzepowo-zatorowych ani krowotocznych. Stwierdzano dalszą poprawę stanu klinicznego, badania echokardiograficznie wykazywały istotną poprawę funkcji lewej komory. Wyniki w grupach z zastawką mechaniczną i biologiczną nie różniły się istotnie. Wnioski: Wiek nie stanowi przeciwwskazania do wykonania operacji wymiany zastawki aortalnej. W okresie pooperacyjnym występujące powikłania są częste, ale nie zagrażają życiu pacjentów. Obserwacje odległe wskazują na poprawę wydolności fizycznej i parametrów echokardiograficznych lewej komory. Nie wykazano istotnych różnic w parametrach echokardiograficznych opisujących lewą komorę i zastawkę aortalną między grupami pacjentów z wszczepioną zastawką sztuczną vs. biologiczną

Dyspersja odstępu QT u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej

Dyspersja odstępu QT u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej Cel pracy: Ocena czasu trwania i dyspersji odstępu QT u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej oraz ocena zależności parametrów repolaryzacji od wieku, płci, stanu wydolności układu krążenia, obecności lub braku istotnych zmian w tętnicach wieńcowych oraz stopnia przerostu lewej komory. Materiał: Badaniem objęto 334 pacjentów (215 mężczyzn i 119 kobiet) z izolowanym zwężeniem zastawki aortalnej zakwalifikowanych do operacji wymiany zastawki. Średni wiek chorych wynosił 58 ± 11 lat (20–81). Metoda: Dyspersję (QTd) i czas trwania odstępu QT (wartości korygowano za pomocą formuły Bazetta — QTc) oceniano w standardowych zapisach EKG (przesuw 50 mm/s). W analizie uwzględniono również dane kliniczne oraz wyniki badania echokardiograficznego i koronarografii. Wyniki: Średnia QTd wynosiła 62 ± 22 ms, czas trwania QT max — 415 ± 32 ms, QTc — 449 ± 36 ms. U około 1/3 chorych QTd nie przekraczała 50 ms. Wartości QTd nie były zależne od wieku i płci badanych osób oraz od parametrów echokardiograficznych, w tym stopnia przerostu lewej komory (r = 0,08, p = NS). Wyniki QTd nie były również zależne od klasy NYHA oraz obecności istotnych zmian w tętnicach wieńcowych. Wnioski: Dyspersja odstępu QT jest zwiększona u pacjentów z istotnym zwężeniem zastawki aortalnej, aczkolwiek u około 1/3 z nich pozostaje w granicach normy. Wartość dyspersji nie zależy od wieku, płci badanych, stanu klinicznego oraz stopnia przerostu lewej komory. Współistnienie choroby wieńcowej nie zmienia dyspersji QT w badanej grupie

Związek między polimorfizmem insercyjno-delecyjnym genu enzymu konwertazy angiotensyny I i obecnością zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej

Wstęp: Celem pracy była ocena zależności między polimorfizmem insercyjno-delecyjnym genu konwertazy angiotensyny (ACE) a częstością występowania istotnych zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych u pacjentów z istotnym zwężeniem zastawki aortalnej. Materiał i metody: Badano 392 pacjentów (159 kobiet i 233 mężczyzn) w średnim wieku 61 &plusmn; 10 lat z izolowanym zwężeniem zastawki aortalnej. U wszystkich pacjentów przed operacją wymiany zastawki aortalnej wykonano koronarografię oraz oznaczono warianty polimorfizmu genu ACE. Za istotne przyjęto zwężenie tętnicy wieńcowej > 70% (lub > 50-procentową zmianę w pniu lewej tętnicy wieńcowej). Wyniki: Istotne zmiany miażdżycowe w tętnicach wieńcowych stwierdzono u 95 badanych - u 30 kobiet (19%) i 65 mężczyzn (28%). Istotne zwężenia odnotowano u 14% kobiet z genotypem II, u 20% z genotypem DI i u 21% pacjentek z genotypem DD. U mężczyzn istotne zwężenia obserwowano u 38% pacjentów z genotypem II, u 25% z genotypem DI i u 22% badanych z genotypem DD. Znamiennie częstsze istotne zwężenia stwierdzono wśród mężczyzn z genotypem II (p < 0,05). W grupie kobiet różnice nie były istotne statystycznie. Wnioski: U pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej zależność między polimorfizmem I/D genu ACE a występowaniem istotnych zmian miażdżycowych tętnic wieńcowych jest różna u kobiet i mężczyzn. U kobiet zaobserwowano tendencję do częstszego występowania istotnych zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych u pacjentek z allelem D, natomiast u mężczyzn zmiany takie zanotowano istotnie częściej u homozygot II. (Folia Cardiol. 2003; 10: 161&#8211;168

Związek między polimorfizmem insercyjno-delecyjnym genu enzymu konwertazy angiotensyny I i obecnością zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej

Wstęp: Celem pracy była ocena zależności między polimorfizmem insercyjno-delecyjnym genu konwertazy angiotensyny (ACE) a częstością występowania istotnych zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych u pacjentów z istotnym zwężeniem zastawki aortalnej. Materiał i metody: Badano 392 pacjentów (159 kobiet i 233 mężczyzn) w średnim wieku 61 &plusmn; 10 lat z izolowanym zwężeniem zastawki aortalnej. U wszystkich pacjentów przed operacją wymiany zastawki aortalnej wykonano koronarografię oraz oznaczono warianty polimorfizmu genu ACE. Za istotne przyjęto zwężenie tętnicy wieńcowej > 70% (lub > 50-procentową zmianę w pniu lewej tętnicy wieńcowej). Wyniki: Istotne zmiany miażdżycowe w tętnicach wieńcowych stwierdzono u 95 badanych - u 30 kobiet (19%) i 65 mężczyzn (28%). Istotne zwężenia odnotowano u 14% kobiet z genotypem II, u 20% z genotypem DI i u 21% pacjentek z genotypem DD. U mężczyzn istotne zwężenia obserwowano u 38% pacjentów z genotypem II, u 25% z genotypem DI i u 22% badanych z genotypem DD. Znamiennie częstsze istotne zwężenia stwierdzono wśród mężczyzn z genotypem II (p < 0,05). W grupie kobiet różnice nie były istotne statystycznie. Wnioski: U pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej zależność między polimorfizmem I/D genu ACE a występowaniem istotnych zmian miażdżycowych tętnic wieńcowych jest różna u kobiet i mężczyzn. U kobiet zaobserwowano tendencję do częstszego występowania istotnych zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych u pacjentek z allelem D, natomiast u mężczyzn zmiany takie zanotowano istotnie częściej u homozygot II. (Folia Cardiol. 2003; 10: 161&#8211;168

Czy redukcja przerostu lewej komory po korekcji chirurgicznej zwężenia zastawki aortalnej jest związana z rozmiarem wszczepionej zastawki?

Wstęp: Jednym z oczekiwanych skutków korekcji chirurgicznej zwężenia zastawki aortalnej jest redukcja zwiększonej masy mięśnia lewej komory. Celem pracy była ocena redukcji przerostu lewej komory serca po operacji wszczepienia sztucznej zastawki w ujście aortalne (AVR) z powodu jego zwężenia w zależności od rozmiaru implantowanej zastawki. Materiał i metody: Badania przeprowadzono w grupie 191 pacjentów zakwalifikowanych w latach 1997-1999 do AVR z powodu izolowanego zwężenia zastawki aortalnej. W badanej grupie było 116 mężczyzn (59%) i 75 kobiet (41%) w średnim wieku 61,5 &plusmn; 10 lat (32&#8211;82 lat). Stopień przerostu lewej komory serca przedstawiono jako sumę grubości ścian tylnej i przegrody międzykomorowej (LVWT) oraz masy lewej komory serca (LVM) i jej wskaźnika (LVMI). Porównano wyniki badań echokardiograficznych, wykonanych przed operacją i po średnio 18 miesiącach po AVR. Redukcję przerostu lewej komory serca oceniano jako zmniejszenie LVM, LVMI oraz LVWT. Wyniki: Redukcja LVMI wynosiła 18% u kobiet i 22% u mężczyzn; LVWT zmniejszył się w obu grupach o 16%. Wartości LVMI wróciły do normy u 13 kobiet (17%) i 28 mężczyzn (24%). U 18 kobiet (24%) i 20 mężczyzn (17%) nie stwierdzono redukcji LVMI. Wykazano dodatnią korelację (r = 0,27; p = 0,004) redukcji LVMI z efektywną powierzchnią przepływu przez zastawkę, natomiast redukcja przerostu lewej komory serca w grupach z implantowaną zastawką o średnicy < 23 mm i ł 23 mm była podobna. Wnioski: Redukcja przerostu lewej komory serca po operacji wszczepienia sztucznej mechanicznej zastawki aortalnej z powodu zwężenia ujścia nie zależy od rozmiaru wszczepionej zastawki, pod warunkiem, że efektywna powierzchnia przepływu przez zastawkę jest prawidłowa. Stopień redukcji przerostu lewej komory serca po 18 miesiącach od wymiany zastawki aortalnej jest podobny w grupie kobiet i mężczyzn. (Folia Cardiol. 2003; 10: 111-118

Czy redukcja przerostu lewej komory po korekcji chirurgicznej zwężenia zastawki aortalnej jest związana z rozmiarem wszczepionej zastawki?

Wstęp: Jednym z oczekiwanych skutków korekcji chirurgicznej zwężenia zastawki aortalnej jest redukcja zwiększonej masy mięśnia lewej komory. Celem pracy była ocena redukcji przerostu lewej komory serca po operacji wszczepienia sztucznej zastawki w ujście aortalne (AVR) z powodu jego zwężenia w zależności od rozmiaru implantowanej zastawki. Materiał i metody: Badania przeprowadzono w grupie 191 pacjentów zakwalifikowanych w latach 1997-1999 do AVR z powodu izolowanego zwężenia zastawki aortalnej. W badanej grupie było 116 mężczyzn (59%) i 75 kobiet (41%) w średnim wieku 61,5 &plusmn; 10 lat (32&#8211;82 lat). Stopień przerostu lewej komory serca przedstawiono jako sumę grubości ścian tylnej i przegrody międzykomorowej (LVWT) oraz masy lewej komory serca (LVM) i jej wskaźnika (LVMI). Porównano wyniki badań echokardiograficznych, wykonanych przed operacją i po średnio 18 miesiącach po AVR. Redukcję przerostu lewej komory serca oceniano jako zmniejszenie LVM, LVMI oraz LVWT. Wyniki: Redukcja LVMI wynosiła 18% u kobiet i 22% u mężczyzn; LVWT zmniejszył się w obu grupach o 16%. Wartości LVMI wróciły do normy u 13 kobiet (17%) i 28 mężczyzn (24%). U 18 kobiet (24%) i 20 mężczyzn (17%) nie stwierdzono redukcji LVMI. Wykazano dodatnią korelację (r = 0,27; p = 0,004) redukcji LVMI z efektywną powierzchnią przepływu przez zastawkę, natomiast redukcja przerostu lewej komory serca w grupach z implantowaną zastawką o średnicy < 23 mm i ł 23 mm była podobna. Wnioski: Redukcja przerostu lewej komory serca po operacji wszczepienia sztucznej mechanicznej zastawki aortalnej z powodu zwężenia ujścia nie zależy od rozmiaru wszczepionej zastawki, pod warunkiem, że efektywna powierzchnia przepływu przez zastawkę jest prawidłowa. Stopień redukcji przerostu lewej komory serca po 18 miesiącach od wymiany zastawki aortalnej jest podobny w grupie kobiet i mężczyzn. (Folia Cardiol. 2003; 10: 111-118