Diabetic enteropathy — still undefeated?

Diabetic enteropathy is a specific diabetic complica­tion. It could be presented as constipations, diarrhoea or faecal incontinence. The aetiology is multifactorial. The main role is attributed to irreversible autonomic neuropathy, which often coexists with peripheral sen­sorimotor neuropathy. Nowadays, enteropathy is diag­nosed after exclusion of other causes, like coeliac dis­ease, hypo- or hyperthyroidism, inflammatory bowel disease, small intestinal bacterial overgrowth, exocrine pancreatic insufficiency and adverse drug reaction. The article presents new reports about enteropathy reversibility after simultaneous pancreas-kidney trans­plantation in patients with abnormal levels of IGF-1 and IGFBP3. It provides new data on pathogenesis of enteropathy and presents new diagnostic and thera­peutic approaches. (Clin Diabetol 2017; 6, 3: 105–110)Diabetic enteropathy is a specific diabetic complica­tion. It could be presented as constipations, diarrhoea or faecal incontinence. The aetiology is multifactorial. The main role is attributed to irreversible autonomic neuropathy, which often coexists with peripheral sen­sorimotor neuropathy. Nowadays, enteropathy is diag­nosed after exclusion of other causes, like coeliac dis­ease, hypo- or hyperthyroidism, inflammatory bowel disease, small intestinal bacterial overgrowth, exocrine pancreatic insufficiency and adverse drug reaction. The article presents new reports about enteropathy reversibility after simultaneous pancreas-kidney trans­plantation in patients with abnormal levels of IGF-1 and IGFBP3. It provides new data on pathogenesis of enteropathy and presents new diagnostic and thera­peutic approaches. (Clin Diabetol 2017; 6, 3: 105–110

Do Leptin and Norepinephrine Influence Hypertension in Obese Individuals?

Wstęp: Otyłość kojarzy się często z występowaniem nadciśnienia tętniczego, cukrzycy typu 2, zaburzeń przemiany lipidów i innych składowych polimetabolicznego zespołu X. Na powstanie i rozwój otyłości wpływa wiele czynników, wśród których znaczącą rolę przypisuje się aktywności współczulnego układu nerwowego. Leptyna &#8212; niedawno odkryty hormon wydzielany przez tkankę tłuszczową &#8212; poza uczestniczeniem w regulacji przyjmowania pokarmów bierze także udział w regulacji układu sercowo-naczyniowego. Celem pracy była próba odpowiedzi na pytanie, czy i w jakim stopniu chorzy otyli z nadciśnieniem tętniczym różnią się od otyłych osób z ciśnieniem prawidłowym rodzajem parametrów metabolicznych, w tym &#8212; leptynemii i noradrenalinemii, oraz czy i w jakim stopniu wymienione hormony mają wpływ na ciśnienie tętniczego u tych chorych. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 30 chorych otyłych z nadciśnieniem tętniczym &#8212; grupa 1. (17 kobiet, 13 mężczyzn, średni wiek: 49,0 &plusmn; 8,13 lat) oraz u 25 chorych z izolowaną otyłością &#8212; grupa 2. (15 kobiet, 10 mężczyzn, średni wiek: 46,7 &plusmn; 9,81 lat). U pacjentów określono wskaźnik BMI, wskaźnik WHR oraz względną (% FAT) i bezwzględną (kg FAT) zawartość tkanki tłuszczowej (metodą bioimpedancji elektrycznej). Parametry gospodarki lipidowej, stężenia glukozy, insuliny, leptyny, noradrenaliny oznaczono z krwi żylnej pobranej od pacjentów pozostających na czczo. Insulinooporność wyliczono jako iloraz insulinemii i glikemii (IRI/G). Wyniki: W grupie pacjentów otyłych z nadciśnieniem tętniczym uzyskano statystycznie znamiennie wyższe wartości wskaźnika WHR, insulinemii, wskaźnika IRI/G, leptynemii (na granicy istotności statystycznej), stężeń cholesterolu całkowitego i cholesterolu frakcji LDL. W grupie pacjentów z otyłością i nadciśnieniem tętniczym uzyskano następujące dodatnie korelacje pomiędzy stężeniami leptyny i: wskaźnikiem BMI (p < 0,05; r = 0,75), wskaźnikiem WHR (p < 0,02; r = 0,40), kg FAT (p < 0,001; r = 0,71), % FAT (p < 0,007; r = 0,49), DBP (p < 0,05; r = 0,41), HR (p < 0,05; r = 0,35), stężeniem insuliny (p < 0,05; r = 0,35), IRI/G (p < 0,05; r = 0,39). W grupie tej stwierdzono także ujemną korelację między stężeniami leptyny i noradrenaliny (p < 0,05; r = &#8211;0,60). W grupie pacjentów z izolowaną otyłością statystycznie znamienne dodatnie korelacje wystąpiły pomiędzy leptynemią oraz: wskaźnikiem BMI (p < 0,05; r = 0,74), kg FAT (p < 0,001; r = 0,45), % FAT (p < 0,005; r = 0,45), HR (p < 0,05; r = 0,36). Uzyskano także ujemną korelację między leptynemią i stężeniami noradrenaliny (p < 0,05; r = &#8211;0,66). Wnioski: 1. W obydwu badanych grupach wartości noradrenalinemii i częstości akcji serca pozostają w granicach normy i nie różnią się znamiennie statystycznie. 2. Dodatnia korelacja pomiędzy stężeniami leptyny a wartościami rozkurczowego ciśnienia tętniczego, częstością akcji serca, stężeniami insuliny, wskaźnikiem WHR w grupie osób z otyłością i nadciśnieniem tętniczym jest zgodna z hipotezą sugerującą znaczenie leptyny w rozwoju pierwotnego nadciśnienia tętniczego. 3. Ujemna korelacja pomiędzy stężeniami leptyny i noradrenaliny u osób z hiperleptynemią sugeruje, że zmniejszenie aktywności współczulnego układu nerwowego może leżeć u podłoża rozwoju otyłości.Background: Obesity is commonly associated with hypertension, diabetes type 2, dyslipidaemia and other components of polymetabolic syndrome. There are several factors influencing the development of obesity, the activity of sympathetic nervous system belongs to the most important. Leptin, the newly discovered hormone, produced by adipose tissue, responsible for regulation of food intake, plays role also in the regulation of cardiovascular system and blood pressure. The aim of the study was an attempt of answering the question whether and in what degree obese subjects differ from obese hypertensives due to metabolic parameters, including leptinaemia and norepinephrinaemia, and whether those hormones play their role in forming hypertension in those patients. Methods: We examined 30 obese patients with mild to moderate hypertension &#8212; group 1 (17F:13M, mean age 49,0 &plusmn; &plusmn; 8,13) and 25 obese patients without hypertension &#8212; group 2 (15F:10M, mean age 46,7 &plusmn; 9,81). We measured BMI, WHR and amounts of relative (% FAT) and absolute (kg FAT) adipose tissue by the bioimpedance analysis. We also measured the following fasting parameters: glycaemia, insulinaemia, leptinaemia, lipidaemia, concentrations of norepinephrine. Insulin resistance was counted as a quotient of fasting insulinaemia to glycaemia (IRI/G). Results: We found significantly higher values of WHR, insulinaemia, IRI/G, leptinaemia (border-line significance), concentrations of total cholesterol and LDL-cholesterol in group 1. We found several positive correlations in group 1: between leptin and BMI (p < 0,05; r = 0,75), WHR (p < 0,02; r = 0,40), kg FAT (p < 0,001; r = 0,71), % FAT (p < 0,007; r = 0,49), DBP (p < 0,05; r = 0,41), HR (p < 0,05; r = 0,35), insulinaemia (p < 0,05; r = 0,35), IRI/G (p < 0,05, r = 0,39).We also found negative correlation between plasma leptin and norepinephrine (p < 0,05; r = &#8211;0,60) in this group. In the group with isolated obesity (group 2) we found the following positive correlations: between leptin and BMI (p < 0,05; r = 0,74), kg FAT (p < 0,001; r = 0,45), % FAT (p < 0,005; r = 0,45), HR (p < 0,05; r = 0,36). The negative correlation was found between plasma leptin and norepinephrine (p < 0,05; r = &#8211;0,66). Conclusions: 1. Concentrations of norepinephrine and heart rate were within the normal ranges and did not differ significantly in both analyzed groups. 2. Positive correlation between leptin and diastolic blood pressure, heart rate, insulinaemia, WHR in obese hypertensives is consistent with the hypothesis suggesting the role of leptin in the development of primary hypertension. 3. The negative correlation between leptin and norepinephrine concentrations in hyperleptinaemic subjects suggests that decreased activity of sympathetic nervous system may explain the development of obesity

Enteropatia cukrzycowa — wciąż niepokonana?

   Enteropatia cukrzycowa jest szczególnym powikłaniem cukrzycy. Może manifestować się pod postacią zaparć, biegunek i nietrzymania stolca. Etiologia jest wielo­czynnikowa. Główną rolę przypisuje się nieodwracalnej neuropatii autonomicznej, która często współwystę­puje z obwodową neuropatią czuciowo-ruchową. Dotychczas diagnoza była stawiana po wykluczeniu innych schorzeń, takich jak choroba trzewna, zaburze­nia funkcji tarczycy, nieswoiste zapalenia jelit, zespół rozrostu bakteryjnego jelita cienkiego, niewydolność zewnątrzwydzielnicza trzustki, i wpływu leków. W artykule zaprezentowano nowe doniesienia na temat odwracalności enteropatii u osób po przeszcze­pieniu nerki i trzustki, zwrócono także uwagę na rolę potencjalnej blokady receptorów dla białka IGFBP3 w regeneracji nabłonka jelitowego. Rzuca to nowe światło na patogenezę enteropatii i stwarza nowe możliwości diagnostyczne i terapeutyczne

Vitamin B12 in diabetes — a new treatment paradigm?

Vitamin B12 supplementation in specific clinical conditions in diabetic patients has been recommended in the guidelines. These recommendations reflect reports confirming the importance of vitamin B12 supplementation in the treatment of diabetic complications, as well as to correct its deficiency during metformin treatment. In the present article, we reviewed the issue of vitamin B12 deficiency, the relevant diagnostic approach, and the rationale for vitamin B12 supplementation in diabetic patients.Vitamin B12 supplementation in specific clinical conditions in diabetic patients has been recommended in the guidelines. These recommendations reflect reports confirming the importance of vitamin B12 supplementation in the treatment of diabetic complications, as well as to correct its deficiency during metformin treatment. In the present article, we reviewed the issue of vitamin B12 deficiency, the relevant diagnostic approach, and the rationale for vitamin B12 supplementation in diabetic patients

Health related quality of life in patients with diabetic foot ulceration — translation and Polish adaptation of Diabetic Foot Ulcer Scale short form

Differential item functioning (DIF) detection. (DOCX 14 kb

Radionuclide imaging and therapy in a patient with coexistent diabetic foot syndrome and psoriatic arthritis

We report a case of 67-year-old man suffering from psoriatic arthritis, type 2 diabetes and diabetic foot syndrome. The patient presented symptoms of inflammation of the right ankle joint. Scintigraphic imaging with radiolabeled white blood cells was performed to differentiate whether the inflammation was related to psoriatic arthritis or diabetic foot syndrome. After revealing that, the inflammatory process was restricted only to the articular space of subtalar joint, the patient was diagnosed with exacerbation of psoriatic arthritis and qualified for radionuclide synovectomy. In patients with coexistent diabetic foot syndrome and inflammatory arthritis of the foot it is of vital importance to accurately differentiate these two conditions. We conclude that this can be potentially achieved with radiolabeled white blood cells scintigraphic imaging

Influence of some medication on erectile dysfunction in patients with diabetes mellitus

Wstęp. Zaburzenia erekcji stanowią jedno z późnych powikłań cukrzycy i mogą być powodowane przez czynniki naczyniowe, neurogenne, hormonalne, dysfunkcję śródbłonka. Zdarza się również, że przyjmowanie niektórych leków negatywnie oddziałuje na funkcję seksualną. Celem tego retrospektywnego, epidemiologicznego badania ankietowego była ocena wpływu niektórych leków (&#946;-adrenolityki, diuretyki, inhibitory konwertazy angiotensyny (ACEI), leki blokujące receptory H2, psychotropowe, uspokajające, hipoglikemizujące) na występowanie zaburzeń erekcji. Materiał i metody. Do badania ankietowego włączono 6670 mężczyzn chorych na cukrzycę (39 nie wyraziło zgody na udział w badaniu) w wieku 18-91 lat, średnio 55,14 &#177; 12,11 roku (średnia &#177; SD), chorych na cukrzycę typu 1 - 1072 w średnim wieku 40,71 &#177; 12,38 roku, chorych na cukrzycę typu 2 - 5538 w średnim wieku 57,94 &#177; 9,88 roku. Wyniki. Zaburzenia erekcji wystąpiły w badanej grupie u 4637 mężczyzn (69,52%), u chorych na cukrzycę typu 1 u 591 (55,13%), a u chorych na cukrzycę typu 2 u 4009 (72,39%). Pacjenci w całej badanej grupie z zaburzeniami erekcji przyjmowali znacznie częściej &#946;-adrenolityki (3,02%; p < 0,01), diuretyki (3,37%; p < 0,01), ACEI (8,42%; p < 0,05) niż chorzy na cukrzycę i bez zaburzeń erekcji, natomiast leki należące do grupy blokujących receptor H2, psychotropowe, uspokajające i hipoglikemizujące nie wykazywały takiego związku. Wnioski. Chorzy na cukrzycę typu 1 i z zaburzeniami erekcji znacznie częściej przyjmowali diuretyki (2,64%; p < 0,01) i ACEI (7,04%; p < 0,01), natomiast z cukrzycą typu 2 tylko diuretyki (3,50%; p < 0,05), niż osoby bez zaburzeń erekcji. Seksuologia Polska 2010; 8 (1): 20-25Introduction. Erectile dysfunction (ED) is one of late complication of diabetes mellitus. The etiology of ED in diabetes mellitus is multifactorial, with neurovascular, endothelial, endocrinologial factors playing a prominent role. Some medications have been associated with erectile dysfunction. The aim of this retrospective, epidemiological questionnaire study was assess influence of some medication (&#946;-blockers, diuretics, ACE-inhibitors, histamine-2 receptors, antagonists psychotropic drugs, anxiolitic, oral anti-hyperglycemic agents /on ED in patients with diabetes mellitus (DM). Material and metods. Diabetic men (6670) were included (39 did not agree to participate) to the study. The mean age of the patient was 55.14 &#177; 12.11 yrs (mean &#177; SD). We analyzed a group of 1072 men with type 1 DM (age 40.71 &#177; 12.38 yrs) and 5538 men with type 2 DM (age 57.94 &#177; 9.88 yrs). Results. Erectile dysfunction was found in 4637 (69.52%) men in all group, in patients with DM type 1 was reported in 591 (55.13%) men, and in patients with type 2 DM in 4009 (74.39%). Patients in all study group with erectile dysfunction significantly more frequent were treated with &#946;-blokers (3.02%; p < 0.01), diuretics (3.37%; p < 0.01), ACE inhibitors (8.42%; p < 0.05) than patients with DM don&#8217;t suffer from erectile dysfunction. H2 blokers, psychotropic drugs, anxiolitics, oral anti hyperglycemic agents were taken in the same frequency in both of group. Conclusions. Patients with type 1 DM and erectile dysfunction significantly more frequencly taken diuretics (2.64%, p < 0.01) and ACE inhibitors (7.04, p < 0.05), than men without erectile dysfunction. Conclusion: Some medication can been associated with erectile dysfunction in patients with DM. Polish Sexology 2010; 8 (1): 20-2

Risk factors of diabetic foot of neuropathic origin in patients with type 2 diabetes

Wstęp: Zespół stopy cukrzycowej jest powikłaniem cukrzycy prowadzącym do powstania nawracających owrzodzeń, ryzyka zapalenia kości i szpiku kostnego, a ostatecznie martwicy tkanek wymagającej amputacji kończyny dolnej. Zespół stopy cukrzycowej o etiologii neuropatycznej jest najczęstszym rodzajem tego powikłania, w którym dominują objawy neuropatii autonomicznej i czuciowo-ruchowej. Celem pracy była ocena czynników ryzyka neuropatycznego zespołu stopy cukrzycowej u chorych z cukrzycą typu 2. Materiał i metody: Do badania włączono 240 osób, 74 chorych z zespołem stopy cukrzycowej typu neuropatycznego oraz 166 chorych z cukrzycą typu 2 bez zespołu stopy cukrzycowej. Grupę badaną i kontrolną dobrano pod względem struktury wieku. Chorych z chorobą naczyń obwodowych wyłączono z badania. Badanie przeprowadzono w Katedrze i Klinice Gastroenterologii i Chorób Przemiany Materii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Użyto modelu regresji logistycznej oraz testów: χ2, U Mann-Whitneya i t-Studenta. Wyniki: Analiza regresji logistycznej wykazała, że czynnikami ryzyka neuropatycznego zespołu stopy cukrzycowej były płeć męska (OR = 6,63; 95% CI: 3,31–13,27; p = 0,00001), czas trwania cukrzycy (OR = 1,10; 95% CI: 1,06–1,14; p = 0,00001), wzrost (OR = 1,09; 95% CI: 1,06–1,13; p = 0,00001), masa ciała (OR = 1,04; 95% CI: 1,04–1,06; p = 0,00001) i obwód talii (OR = 1,05; 95% CI: 1,02–1,08; p = 0,001). Zaobserwowano również korelację między neuropatycznym zespołem stopy cukrzycowej a wartością BMI, która nie miała wpływu na ryzyko wystąpienia zespołu stopy cukrzycowej (p = 0,01). Wnioski: Istnienie specyficznych czynników zwiększających ryzyko wystąpienia neuropatycznego zespołu stopy cukrzycowej może się przyczynić do wyłonienie grupy chorych, którzy mogliby odnieść największą korzyść z objęcia długoterminową opieką w warunkach specjalistycznej opieki zdrowotnej. Wczesna identyfikacja takich chorych może zmniejszyć ryzyko wielomiesięcznego gojenia owrzodzeń, a także amputacji kończyn dolnych.Introduction: Diabetic foot is a diabetes mellitus complication leading to recurrent ulcerations, risk of osteomyelitis and tissue necrosis which may finally result in amputation. Diabetic foot of neuropathic origin manifesting as autonomic and sensory motor neuropathy is the most common type of this complication. The aim of this study was to identify risk factors of diabetic foot of neuropathic origin occurrence in patients with type 2 diabetes. Material and methods: The study included 240 patients, 74 with diabetic foot of neuropathic origin and 166 with diabetes. Cases and controls were matched in terms of age structure. Patients with peripheral arterial disease were excluded from the study. The study was conducted in the Gastroenterology and Metabolic Diseases Department, Medical University of Warsaw, Poland. We used logistic regression models, χ2, U Mann-Whitney’s and t-Student tests. Results: Logistic regression analysis showed that diabetic foot of neuropathic origin risk factors were: male gender (OR = 6.63; 95% CI: 3.31–13.27; p = 0.00001), duration of diabetes (OR = 1.10; 95% CI: 1.06–1.14; p = 0.00001), height (OR = 1.09; 95% CI: 1.06–1.13; p = 0.00001), weight (OR = 1.04; 95% CI: 1.04–1.06; p = 0.00001) and waist circumference (OR = 1.05; 95% CI: 1.02–1.08; p = 0.001). Although there was a correlation between diabetic foot of neuropathic origin and BMI value, it had no impact on DF occurrence risk. Conclusion: It is possible to identify patients at risk of diabetic foot development by evaluating anthropometric features. The existence of specific factors increasing the odds of diabetic foot of neuropathic origin occurring may lead to the identification of patients at risk of its development

Diabetic foot risk factors in diabetes type 1 patients

Wstęp. Zarówno pacjenci z cukrzycą typu 1, jak i typu 2 są w grupie ryzyka wystąpienia zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). Czynniki ryzyka ZSC u pacjentów z cukrzycą typu 2 określono w wielu badaniach. Ze względu na różnice w etiopatogenezie cukrzycy typu 1 i typu 2 istnieje potrzeba wskazania czynników ryzyka oraz czynników chroniących przed wystąpieniem ZSC w grupie pacjentów z cukrzycą typu 1. Celem pracy było zbadanie czynników ryzyka oraz czynników wpływających ochronnie na wystąpienie ZSC u chorych z cukrzycą typu 1.Materiał i metody. Do badania włączono 58 pacjentów chorych na cukrzycę typu 1 — 25 chorych cierpiało na ZSC, a 33 nie miało tego powikłania. Badanie przeprowadzono w Katedrze i Klinice Gastroenterologii i Chorób Przemiany Materii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. W analizie wykorzystano modele regresji logistycznej, test U Manna-Whitneya, test t-Studenta przy użyciu oprogramowania STATISTICA 9PL (StatSoft).Wyniki. W modelu regresji logistycznej czas trwania cukrzycy zwiększa ryzyko wystąpienia ZSC o 8% na każdy rok trwania cukrzycy (średnie 25,1 vs. 14,97 roku;p = 0,002; OR = 1,08; 95% CI: 1,02–1,14; SD = 12,37). Średni wiek chorych, w którym rozpoznano cukrzycę typu 1, był mniejszy w grupie z ZSC w porównaniu z grupą kontrolną (średnio 24,49 vs. 53,67 roku; p = 0,0001; OR = 0,89; 95% CI: 0,84–0,94). Wiek pacjenta zmniejsza ryzyko wystąpienia ZSC o 7,5% na każdy rok (średnie 49,59 vs. 70,11 lat; p = 0,00001; OR = 0,93; 95% CI: 0,89–0,97; SD = 18,83). Zaskakujące jest, że w niniejszym badaniu palenie tytoniu (jako zmienna jakościowa) występowało rzadziej w grupie badanej (p = 0,03; OR = 0,23; 95% CI: 0,06–0,88). Nie zaobserwowano takiej zależności w przypadku liczby paczko-lat. Powikłania mikroangiopatyczne częściej były obserwowane u chorych z ZSC: nefropatia (p = 0,00036), schyłkowe stadium przewlekłej choroby nerek (p = 0,038) oraz retinopatia (p = 0,00001).Wnioski. Wiek jest czynnikiem ochronnym przed wystąpieniem ZSC. Im później wystąpi cukrzyca, tym mniejsze jest ryzyko rozwoju ZSC. Zakłada się, że u podstaw tej zależności leży również zmienność w zakresie genetycznego uwarunkowania ZSC. Kontrowersyjny wynik ochronnego wpływu palenia tytoniu powinien zostać oceniony w badaniach na większej grupie pacjentów. Nie zidentyfikowano wpływu czynników ryzyka ZSC typowych dla chorych na cukrzycę typu 2, takich jak wzrost, masa ciała, płeć męska, co potwierdza inne podłoże patogenetyczne ZSC u chorych na cukrzycę typu 1.Introduction. Patients with type 1 diabetes such as patients with type 2 diabetes are at risk of diabetic foot (DF) occurrence. DF risk factors in patients with type 2 diabetes were identified in many studies. There is a necessity to identify specifi c DF risk and protective factors for patients with type 1 diabetes because of differences in etiological background between type 1 and type 2 diabetes. The aim of the study was to assess risk and protective factors for diabetic foot occurrence in patients with type 1 diabetes.Materials and methods. We included 58 patients with type 1 diabetes, 25 with diabetic foot and 33 without. The study was performed in Department of Gastroenterology and Metabolic Diseases, Medical University of Warsaw. We used logistic regression models, U Mann-Whitney test, t-Student test in STATISTICA 9PL (StatSoft) software.Results. Duration of diabetes increases the risk of DF occurrence in patients with type 1 diabetes in logistic regression model by 8% per each year of diabetes (mean25.1 vs. 14.97 years, p = 0.002; OR = 1.08, 95% CI: 1.02–1.14, SD = 12.37). Mean age of diabetes diagnosis was lower in study group (mean 24.49 vs. 53.67 years, p = 0.0001; OR = 0.89, 95% CI: 0.84–0.94). The influence of age seems to be a factor decreasing the risk of DF occurrence by 7,5% per each year (mean 49.59 vs. 70.11 years, p = 0.00001, OR = 0.93; 95% CI: 0.89–0.97, SD = 18.83). Surprisingly, tobacco smoking was less often present in study group (p = 0.03, OR = 0.23; 95% CI: 0.06–0.88). We did not fi nd such relationship for pack-years count. Microangipathic complications were more often present in patients with DF: nephropathy (p = 0.0004), end-stage renal failure (p = 0.04) under dialysis and retinopathy (p = 0.00001).Conclusion. The age is a protective factor for the occurrence of DF (the latter the onset of diabetes the lower the risk of DF). It is suspected that the background of these relationship lays among others in genetic variations. Duration of diabetes increases the risk of DF. Tobacco consumption as a protective factor seems to be controversial, needs to be verifi ed on larger groups of patients. We did not identifi ed common DF risk factors (typical for type 2 diabetes) such as height, weight or male gender which confi rms different aetiopathogenesis of its complication in patients with type 1 diabetes

The influence of soybean extract on the expression level of selected drug transporters, transcription factors and cytochrome P450 genes encoding phase I drug-metabolizing enzymes

Objective: Soybean phytoestrogens, such as genistein and daidzein, reduce climacteric symptoms and the risk of certain chronic diseases such as cancer and cardiovascular diseases. Despite their widespread use in functional foods and dietary supplements, there is very little data available on their safety and herb-drug interactions, especially with antineoplastic agents. Hence, the aim of our study was to assess the effects of soybean extracts on the expression level of CYP genes and their transcriptional factors. We also investigated the effect of soybean on the mRNA level of transporters, such as P-glycoprotein (MDR1) and multidrug resistance-associated proteins (MRP1, MRP2). Materials and methods: Wistar rats were fed a standardized soybean extract (100 mg/kg, p.o.). cDNA was synthesized from total RNA isolated from different tissues (liver and intestinal epithelium) using reverse transcription. Gene expression level was analyzed by RT-PCR method. Results: We demonstrated a significant increase of CYP1A1 mRNA level (by 89%, p=0.002 and 125%, p=0.004) as compared with the control group. An increase of AHR and CAR expression after 10 days was also observed (by 60%, p0.05, respectively). Additionally, an inductive effect for CYP2D1 by 22% (p=0.008), Mdr1a by 267% (