An ALS-Linked Mutant SOD1 Produces a Locomotor Defect Associated with Aggregation and Synaptic Dysfunction When Expressed in Neurons of Caenorhabditis elegans

The nature of toxic effects exerted on neurons by misfolded proteins, occurring in a number of neurodegenerative diseases, is poorly understood. One approach to this problem is to measure effects when such proteins are expressed in heterologous neurons. We report on effects of an ALS-associated, misfolding-prone mutant human SOD1, G85R, when expressed in the neurons of Caenorhabditis elegans. Stable mutant transgenic animals, but not wild-type human SOD1 transgenics, exhibited a strong locomotor defect associated with the presence, specifically in mutant animals, of both soluble oligomers and insoluble aggregates of G85R protein. A whole-genome RNAi screen identified chaperones and other components whose deficiency increased aggregation and further diminished locomotion. The nature of the locomotor defect was investigated. Mutant animals were resistant to paralysis by the cholinesterase inhibitor aldicarb, while exhibiting normal sensitivity to the cholinergic agonist levamisole and normal muscle morphology. When fluorescently labeled presynaptic components were examined in the dorsal nerve cord, decreased numbers of puncta corresponding to neuromuscular junctions were observed in mutant animals and brightness was also diminished. At the EM level, mutant animals exhibited a reduced number of synaptic vesicles. Neurotoxicity in this system thus appears to be mediated by misfolded SOD1 and is exerted on synaptic vesicle biogenesis and/or trafficking

A review on the eco-epidemiology and clinical management of human granulocytic anaplasmosis and its agent in Europe

Anaplasma phagocytophilum is the agent of tick-borne fever, equine, canine and human granulocytic anaplasmosis. The common route of A. phagocytophilum transmission is through a tick bite, the main vector in Europe being Ixodes ricinus. Despite the apparently ubiquitous presence of the pathogen A. phagocytophilum in ticks and various wild and domestic animals from Europe, up to date published clinical cases of human granulocytic anaplasmosis (HGA) remain rare compared to the worldwide status. It is unclear if this reflects the epidemiological dynamics of the human infection in Europe or if the disease is underdiagnosed or underreported. Epidemiologic studies in Europe have suggested an increased occupational risk of infection for forestry workers, hunters, veterinarians, and farmers with a tick-bite history and living in endemic areas. Although the overall genetic diversity of A. phagocytophilum in Europe is higher than in the USA, the strains responsible for the human infections are related on both continents. However, the study of the genetic variability and assessment of the difference of pathogenicity and infectivity between strains to various hosts has been insufficiently explored to date. Most of the European HGA cases presented as a mild infection, common clinical signs being pyrexia, headache, myalgia and arthralgia. The diagnosis of HGA in the USA was recommended to be based on clinical signs and the patient’s history and later confirmed using specialized laboratory tests. However, in Europe since the majority of cases are presenting as mild infection, laboratory tests may be performed before the treatment in order to avoid antibiotic overuse. The drug of choice for HGA is doxycycline and because of potential for serious complication the treatment should be instituted on clinical suspicion alone

Vitamin D3 Deficiency Differentially Affects Functional and Disease Outcomes in the G93A Mouse Model of Amyotrophic Lateral Sclerosis

Amyotrophic lateral sclerosis (ALS) is a neuromuscular disease characterized by motor neuron death in the central nervous system. Vitamin D supplementation increases antioxidant activity, reduces inflammation and improves motor neuron survival. We have previously demonstrated that vitamin D3 supplementation at 10× the adequate intake improves functional outcomes in a mouse model of ALS

Zoonotic pathogens in raccoon dogs and raccoons in the Netherlands

De wasbeerhond en de wasbeer worden in Nederland steeds vaker waargenomen, vooral in het oostelijke grensgebied. De komst van nieuwe diersoorten als deze kan ziekteverwekkers (her)introduceren of invloed hebben op de mate waarin reeds aanwezige ziekteverwekkers voorkomen. Zo leggen wasbeerhonden grote afstanden af en kunnen ze zich in meerdere leefomgevingen handhaven. Zowel wasbeerhonden als wasberen kunnen ziekteverwekkers bij zich dragen waar mensen ziek van kunnen worden. Bij onderzoek in 2014-2015 werd bij één van negen onderzochte wasbeerhonden Trichinella spiralis gevonden en bij één wasbeerhond Echinococcus multilocularis. Daarnaast is bij twee wasberen, die eind 2014 dood werden gevonden in de omgeving van Doetinchem, Baylisascaris procyonis aangetoond. Daarom heeft het RIVM in 2016-2017 12 wasbeerhonden en 5 wasberen onderzocht om meer inzicht te krijgen in de mate waarin een aantal ziekteverwekkers voorkomt: Echinococcus multilocularis (vossenlintworm), Trichinella spp. en Francisella tularensis bij wasbeerhonden en Baylisascaris procyonis (wasberenspoelworm) bij wasberen. Vossenlintworm, Trichinella spp. en Francisella tularensis zijn niet gevonden. Bij één wasbeer is Baylisascaris procyonis aangetroffen. De wasbeer was afkomstig uit Limburg. Het is nog onduidelijk of de wasberen die worden gevonden in Nederland uit wilde populaties komen of dat ze ontsnapte of losgelaten huisdieren zijn. Dit maakt het lastig om de vondst van Baylisascaris procyonis in Limburg (Elsloo) te duiden. Bij besmette wasberen worden spoelwormeieren via de ontlasting uitgescheiden in de omgeving, waar zij lange tijd kunnen overleven. Wanneer mensen deze eieren binnenkrijgen, ontwikkelen zich larven die zich door het lichaam kunnen verplaatsen naar onder andere de hersenen en dan neurologische klachten kunnen veroorzaken. Die kans lijkt nu nog klein, maar meer inzicht in de verspreiding van besmette wasberen is van groot belang om een goede risico-inschatting te maken.Sightings of raccoon dogs and raccoon occur more frequently the last decade, especially in the eastern part of the Netherlands. New species like these can (re-)introduce pathogens or change the epidemiology of endemic pathogens. For example, raccoon dogs are known to roam long distances and can live in a variety of habitats, facilitating spread of pathogens. Both raccoon dogs and raccoons can carry infectious pathogens that can cause disease in humans. In a study performed in 2014-2015, one out of nine raccoon dogs tested positive for Trichinella spiralis and one for Echinococcus multilocularis. Two raccoons, found dead in 2014 in the area of Doetinchem, tested positive for Baylisascaris procyonis. Therefore, the RIVM examined in 2016-2017 12 raccoon dogs and five raccoons to gain insight in the occurrence of various pathogens: Echinococcus multilocularis (fox tapeworm), Trichinella spp. and Francisella tularensis in raccoon dogs and Baylisascaris procyonis in raccoons. The fox tapeworm, Trichinella spp. and Francisella tularensis were not detected. Baylisascaris procyonis was found in one raccoon. This raccoon originated from Limburg. It is unclear whether the raccoons that are seen in the Netherlands originate from wild populations, or whether they are released or escaped pet animals. Therefore, it is difficult to make statements about the finding of Baylisascaris procyonis in Limburg. Baylisascaris procyonis eggs are spread in the environment by infected raccoons through the feces. The eggs can survive for long periods in the environment. When humans ingest these eggs, larvae develop that can spread through the body, including the brain where they can cause neurologic symptoms. This chance seems currently small, but insight in the spread of infected raccoons is important for a good risk-assessment.NVW

Zoönotische pathogenen bij de wasbeerhond en wasbeer in Nederland

De wasbeerhond en de wasbeer worden in Nederland steeds vaker waargenomen, vooral in het oostelijke grensgebied. De komst van nieuwe diersoorten als deze kan ziekteverwekkers (her)introduceren of invloed hebben op de mate waarin reeds aanwezige ziekteverwekkers voorkomen. Zo leggen wasbeerhonden grote afstanden af en kunnen ze zich in meerdere leefomgevingen handhaven. Zowel wasbeerhonden als wasberen kunnen ziekteverwekkers bij zich dragen waar mensen ziek van kunnen worden. Bij onderzoek in 2014-2015 werd bij één van negen onderzochte wasbeerhonden Trichinella spiralis gevonden en bij één wasbeerhond Echinococcus multilocularis. Daarnaast is bij twee wasberen, die eind 2014 dood werden gevonden in de omgeving van Doetinchem, Baylisascaris procyonis aangetoond. Daarom heeft het RIVM in 2016-2017 12 wasbeerhonden en 5 wasberen onderzocht om meer inzicht te krijgen in de mate waarin een aantal ziekteverwekkers voorkomt: Echinococcus multilocularis (vossenlintworm), Trichinella spp. en Francisella tularensis bij wasbeerhonden en Baylisascaris procyonis (wasberenspoelworm) bij wasberen. Vossenlintworm, Trichinella spp. en Francisella tularensis zijn niet gevonden. Bij één wasbeer is Baylisascaris procyonis aangetroffen. De wasbeer was afkomstig uit Limburg. Het is nog onduidelijk of de wasberen die worden gevonden in Nederland uit wilde populaties komen of dat ze ontsnapte of losgelaten huisdieren zijn. Dit maakt het lastig om de vondst van Baylisascaris procyonis in Limburg (Elsloo) te duiden. Bij besmette wasberen worden spoelwormeieren via de ontlasting uitgescheiden in de omgeving, waar zij lange tijd kunnen overleven. Wanneer mensen deze eieren binnenkrijgen, ontwikkelen zich larven die zich door het lichaam kunnen verplaatsen naar onder andere de hersenen en dan neurologische klachten kunnen veroorzaken. Die kans lijkt nu nog klein, maar meer inzicht in de verspreiding van besmette wasberen is van groot belang om een goede risico-inschatting te maken