Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego — nowa jakość w pomiarze prędkości fali tętna

Arterial stiffness assessed by measuring the speed of propagation of the pulse wave (PWV) is now widely recognized as an independent predictor of morbidity and mortality on diseases of the cardiovascular system.Due to the simplicity and high predictive value of PWV, this parameter was incorporated into the recommendations of the European Society of Hypertension, and the value of PWV above 12 m/s has been added to the list of exponents of subclinical organ damage. Widely used non-invasive techniques are subject to errors arising primarily winding course of the aorta in the elderly and the overstatement of measurement in obese people.Magnetic resonance imaging (MRI) is considered optimal, non-invasive method of imaging the aorta and large vessels elective. The main limitations of the method is the high cost and the relatively long duration of the study.The advantage of the method of magnetic resonance imaging over other techniques is the direct measurement of the test and the possibility of aortic PWV assessment on any of its level. MRI can also specify a range of other parameters, such as the susceptibility of the vessel, or elasticity.Pulse wave velocity measurement of the magnetic resonance is carried out using phase-coding sequences (PC), which allows imaging of the flow in the vessel.Due to the limited availability of this technique are still difficult to study in large groups of patients that allow users to standardize the procedure, especially for the PWV in healthy subjects.Sztywność tętnic oceniana za pomocą pomiaru prędkości rozchodzenia się fali tętna (PWV) jest obecnie powszechnie uznawana za niezależny predyktor zachorowalności i umieralności dotyczącej chorób układu sercowo-naczyniowego.Ze względu na łatwość wykonania badania i dużą wartość predykcyjną, PWV zostało włączone do zaleceń European Society of Hypertension, a wartość PWV powyżej 12 m/s dołączono do listy wykładników subklinicznego uszkodzenia narządów. Stosowane powszechnie techniki nieinwazyjne obarczone są błędami wynikającymi przede wszystkim krętym przebiegiem aorty u osób starszych oraz zawyżeniem pomiaru u osób otyłych.Badanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) jest uznawane za optymalną, nieinwazyjną metodę obrazowania aorty i dużych naczyń w trybie planowym.Główne ograniczenia metody stanowią wysoki koszt i stosunkowo długi czas badania.Przewagą metody rezonansu magnetycznego nad innymi technikami jest bezpośredni pomiar badanego odcinka aorty oraz możliwość oceny PWV na dowolnym jej poziomie. W badaniu MR możliwe jest również określenie wielu innych parametrów naczynia, takich jak podatność, elastyczność czy moduł sprężystości.Pomiar PWV metodą MRI wykonuje się przy użyciu sekwencji kodowania fazowego (PC), która umożliwia zobrazowanie przepływu w naczyniu.Ze względu na ograniczoną dostępność tej techniki, nadal trudne są badania z udziałem dużych grup chorych, które pozwoliłyby na standaryzację tej procedury, zwłaszcza dotyczących wartości PWV u osób zdrowych

Występowanie nadciśnienia tętniczego i skuteczność leczenia hipotensyjnego u dorosłych pacjentów po skutecznej operacji chirurgicznej koarktacji aorty

Background Longitudinal observation of patients after a successful operation of coarctation of the aorta shows that surgical repair does not treat arterial hypertension. The guidelines of antihypertensive treatment in this group have not been univocally established. The aim of the study was to determine the frequency of occurrence of arterial hypertension and the analysis of efficacy of antihypertensive treatment in patients after successful surgical repair of coarctation of the aorta in grown-up congenital heart disease ambulatory. Material and methods We analyzed 93 patients age 17&#8211;59 years (the mean age was 29.87 &plusmn; 9.72) after a successful operation of the coarctation of the aorta. During control visit blood pressure was measured at rest with the use of mercury sphygmomanometer and current antihypertensive treatment was evaluated. These data were analyzed retrospectively comparing to the blood pressure during the first visit or the visit during which arterial hypertension was diagnosed. Antihypertensive treatment was also analyzed. The patients were observed in the period of 2 months to 5 years. Results Arterial hypertension was observed in 50 patients (54%) of whom 32 were in stage I, 15 in stage II, and the remaining 3 in stage III according to WHO classification. Antihypertensive management was started with the use of &#946;-blockers or ACE inhibitors in most of the patients. Monotherapy was maintained in 31 patients and 19 required combination therapy. A mean reduction of arterial blood pressure was 12/8 mm Hg. In patients treated with monotherapy blood pressure reduction (8/4 mm Hg) was significantly smaller (p < 0.0001) than in those treated with combination therapy (19/15 mm Hg). Normalization of blood pressure was achieved in 52% patients. The efficacy of monotherapy treatment was 32%, whereas in the group of combination therapy it reached 84%. Conclusions 1. The prevalence of hypertension in adults after surgical repair of coarctation of the aorta is high and approximates to 50%. 2. Normalization of blood pressure in this group of patients treated by specialists can be achieved in half of the group. 3. Arterial hypertension in adults after surgical repair of coarctation of the aorta is not resistant to treatment, however, the effective control of blood pressure requires a frequent use of combination therapy.Wstęp Wieloletnie obserwacje pacjentów po skutecznej operacji chirurgicznej koarktacji aorty wskazują, że udany zabieg chirurgiczny nie uwalnia od nadciśnienia tętniczego. Zasady leczenia hipotensyjnego tej grupy chorych nie zostały jednoznacznie określone. Celem pracy była ocena częstości nadciśnienia tętniczego oraz analiza sposobów i skuteczności leczenia hipotensyjnego pacjentów po skutecznej korekcji chirurgicznej koarktacji aorty w Poradni Wrodzonych Wad Serca u Dorosłych. Materiał i metody Analizie poddano 93 chorych w wieku 17&#8211;59 lat (średnio 29,87 &plusmn; 9,72 roku), operowanych z powodu koarktacji aorty. U wszystkich podczas wizyty kontrolnej oceniano spoczynkowe ciśnienie tętnicze za pomocą sfigmomanometru rtęciowego oraz aktualne leczenie hipotensyjne. Na podstawie dokumentacji lekarskiej retrospektywnie odnotowano wysokość ciśnienia tętniczego w czasie pierwszej wizyty w poradni lub wizyty, podczas której stwierdzono nadciśnienie tętnicze oraz rodzaj zastosowanego leczenia przeciwnadciśnieniowego. Okres leczenia pacjentów z nadciśnieniem tętniczym wynosił od 2 miesięcy do 5 lat. Wyniki Nadciśnienie tętnicze zaobserwowano u 50 pacjentów (54%), z czego u 32 było to nadciśnienie I stopnia, u 15 nadciśnienie II stopnia, a u pozostałych 3 nadciśnienie III stopnia. Leczenie hipotensyjne rozpoczynano u większości pacjentów od podawania &#946;-adrenolityka lub inhibitora ACE. Monoterapię utrzymano u 31 chorych, a u 19 pacjentów zastosowano złożoną terapię hipotensyjną. Średni spadek ciśnienia tętniczego wynosił 12/8 mm Hg. U pacjentów leczonych jednym lekiem hipotensyjnym efekt hipotensyjny wynosił 8/4 mm Hg i był istotnie mniejszy (p < 0,0001) niż w przypadku chorych, u których zastosowano terapię skojarzoną (19/15 mm Hg). Normalizację ciśnienia tętniczego uzyskano u 52% całej obserwowanej populacji. W grupie, w której stosowano monoterapię skuteczność leczenia hipotensyjnego wynosiła 32%, natomiast złożona terapia przeciwnadciśnieniowa okazała się skuteczna u 84% pacjentów. Wnioski 1. Częstość nadciśnienia tętniczego u dorosłych pacjentów po korekcji koarktacji aorty jest duża i wynosi około 50%. 2. Normalizację ciśnienia tętniczego w tej grupie pacjentów w warunkach poradni specjalistycznej udaje się uzyskać u połowy z nich. 3. Nadciśnienie tętnicze u dorosłych pacjentów po korekcji koarktacji aorty nie jest oporne na leczenie, jednak skuteczna kontrola ciśnienia wymaga częstego stosowania skojarzonej terapii hipotensyjnej

Zaburzenia przewodzenia i bodźcotworzenia u dorosłych pacjentów w odległej obserwacji po korekcji całkowitej tetralogii Fallota

Wstęp: Mimo dobrych rezultatów wykonywanej od pół wieku korekcji całkowitej tetralogii Fallota (ToF) u tych pacjentów obserwuje się groźne zaburzenia przewodzenia i bodźcotworzenia. Celem niniejszej pracy była ocena częstości występowania oraz stopnia zaawansowania zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz obecności zespołu chorej zatoki u pacjentów po całkowitej korekcji ToF, a także analiza wpływu na te zjawiska wieku, w którym została wykonana korekta całkowita wady, czasu, jaki upłynął od operacji, oraz częstości reoperacji wykonanych w przeszłości. Ponadto oceniono, czy obecność bloku przedniej wiązki lewej odnogi pęczka Hisa zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego w tej grupie chorych. Materiał i metody: U 103 pacjentów w wieku 28,35 &plusmn; 7,38 roku, operowanych w wieku 7,53 &plusmn; 5,15 roku w badaniach EKG oraz metodą Holtera oceniono rytm prowadzący, obecność zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego i/lub zespołu chorej zatoki. Wyniki: U 101 pacjentów stwierdzono zachowany rytm zatokowy z blokiem prawej odnogi pęczka Hisa, u 8,7% - blok górnej wiązki lewej odnogi pęczka Hisa, a u 12 pacjentów (11,6% badanych) - zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego i/lub zespół chorej zatoki. U 1 pacjenta występował zespół chorej zatoki, u 4 - okresowy blok przedsionkowo-komorowy I oraz II stopnia typu Wenckebacha, 7 wymagało stałej stymulacji elektrycznej. Nie wykazano istotnie statystycznych różnic dotyczących aktualnego wieku badanych, wieku w czasie operacji, czasu, jaki upłynął od zabiegu, liczby wykonanych reoperacji, sposobu przeprowadzenia zabiegu i częstości poprzedzających procedur paliatywnych. Wnioski: Zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego i/lub zespół chorej zatoki występują u 11,6% dorosłych pacjentów w odległej obserwacji po korekcji tetralogii Fallota. Na występowanie analizowanych zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego i/lub zespołu chorej zatoki nie wpływa wiek pacjenta w trakcie wykonywania operacji, czas, który upłynął od zabiegu, oraz wykonanie reoperacji w przeszłości. Obecność bloku przedniej wiązki lewej odnogi pączka Hisa nie wiąże się z występowaniem zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego

Zaburzenia przewodzenia i bodźcotworzenia u dorosłych pacjentów w odległej obserwacji po korekcji całkowitej tetralogii Fallota

Wstęp: Mimo dobrych rezultatów wykonywanej od pół wieku korekcji całkowitej tetralogii Fallota (ToF) u tych pacjentów obserwuje się groźne zaburzenia przewodzenia i bodźcotworzenia. Celem niniejszej pracy była ocena częstości występowania oraz stopnia zaawansowania zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz obecności zespołu chorej zatoki u pacjentów po całkowitej korekcji ToF, a także analiza wpływu na te zjawiska wieku, w którym została wykonana korekta całkowita wady, czasu, jaki upłynął od operacji, oraz częstości reoperacji wykonanych w przeszłości. Ponadto oceniono, czy obecność bloku przedniej wiązki lewej odnogi pęczka Hisa zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego w tej grupie chorych. Materiał i metody: U 103 pacjentów w wieku 28,35 &plusmn; 7,38 roku, operowanych w wieku 7,53 &plusmn; 5,15 roku w badaniach EKG oraz metodą Holtera oceniono rytm prowadzący, obecność zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego i/lub zespołu chorej zatoki. Wyniki: U 101 pacjentów stwierdzono zachowany rytm zatokowy z blokiem prawej odnogi pęczka Hisa, u 8,7% - blok górnej wiązki lewej odnogi pęczka Hisa, a u 12 pacjentów (11,6% badanych) - zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego i/lub zespół chorej zatoki. U 1 pacjenta występował zespół chorej zatoki, u 4 - okresowy blok przedsionkowo-komorowy I oraz II stopnia typu Wenckebacha, 7 wymagało stałej stymulacji elektrycznej. Nie wykazano istotnie statystycznych różnic dotyczących aktualnego wieku badanych, wieku w czasie operacji, czasu, jaki upłynął od zabiegu, liczby wykonanych reoperacji, sposobu przeprowadzenia zabiegu i częstości poprzedzających procedur paliatywnych. Wnioski: Zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego i/lub zespół chorej zatoki występują u 11,6% dorosłych pacjentów w odległej obserwacji po korekcji tetralogii Fallota. Na występowanie analizowanych zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego i/lub zespołu chorej zatoki nie wpływa wiek pacjenta w trakcie wykonywania operacji, czas, który upłynął od zabiegu, oraz wykonanie reoperacji w przeszłości. Obecność bloku przedniej wiązki lewej odnogi pączka Hisa nie wiąże się z występowaniem zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego

Masywny naciek wolnej ściany prawej komory przez chłoniaka z dużych komórek B

We presented a case of symptomatic secondary cardiac B-cell lymphoma localised in the free wall of the right ventricle (RV). It was detected during transthoracic echocardiography and confirmed by nuclear magnetic resonance imaging. The RV free wall motion abnormalities, decreased dimensions of RV and small pericardial effusion were found. The tumour dimensions declined after the first cycle of chemiotherapy with antracyclins.We presented a case of symptomatic secondary cardiac B-cell lymphoma localised in the free wall of the right ventricle (RV). It was detected during transthoracic echocardiography and confirmed by nuclear magnetic resonance imaging. The RV free wall motion abnormalities, decreased dimensions of RV and small pericardial effusion were found. The tumour dimensions declined after the first cycle of chemiotherapy with antracyclins

The value of Holter monitoring with heart rate variability assessment in predicting restenosis after successful percutaneous transluminal coronary angioplasty of isolated stenosis of left anterior descending artery

Background: The aim of our study was to examine the value of Holter monitoring and changes of heart rate variability (HRV) parameters in patients undergoing percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) and to assess their value for detection of restenosis after the elective PTCA of single-vessel coronary artery disease. Methods: 56 consecutive patients were studied - 41 men and 15 women (mean age: 56.2 &plusmn; 8.3 years) with left anterior descending artery stenosis who underwent successful PTCA. All patients underwent 24 hour Holter monitoring with HRV assessment within 1 week after PTCA and then again before repeated follow-up angiography. Results: Repeated coronary angiography revealed restenosis in 15 patients and no signs of significant stenosis in the remaining 41 patients. The sensitivity of standard ST-segment depression criteria for the prediction of restenosis was low (ranging from 7% to 27%), with quite high specificity (80&#8211;93%) and very low diagnostic accuracy (17&#8211;36%). However, the presence of ventricular extrasystoles (&#8805; 50 during 24 h registration) was statistically significantly associated with quite a high likelihood of the presence of restenosis - sensitivity (53% and 47%), specificity (76% and 85%) and diagnostic accuracy (44% and 54%), respectively. In baseline recordings the significantly higher values of rMSSD (p < 0.05) and pNN50 (p = 0.61) had been found among patients who later developed restenosis, compared to those that did not. The sensitivity of rMSSD &#8805; 30 ms for the prediction of restenosis was 60%, specificity 76%, diagnostic accuracy 47%. Also the sensitivity of pNN50 &#8805; 8% for prediction of restenosis was high and equalled 60%, specificity 78% and diagnostic accuracy 50%. Conclusions: The value of a 24 hour Holter ST-segment monitoring in the prediction of restenosis seems to be limited. The possible correlation between frequent ventricular extrasystoles and the presence of restenosis needs further studies. The value of heart rate variability in the prediction of restenosis remains to be defined

Impact of the presence of chronically occluded coronary artery on long-term prognosis of patients with acute ST-segment elevation myocardial infarction

Background: Multivessel disease (MVD) is a significant risk factor in patients with acute ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI). Whether the presence of chronic total occlusion (CTO) poses an additional hazard is still unknown. The objective of this study was to evaluate the impact of CTO on survival in STEMI patients. Methods: The study group consisted of 836 STEMI patients treated with primary percutaneous coro­nary intervention (PCI). MVD was diagnosed in 52.3%, and CTO in 17.5% of patients. Results: In MVD patients, 30-day mortality was 4.8% (6.8% in the CTO and 3.8% in the non-CTO group, p = 0.167). After 6 years, of the 437 patients with MVD, 56 (38.6%) died in the CTO group, and 74 (25.4%) in the non-CTO group (p = 0.0055). CTO was an independent predictor of long-term mortality (OR 2.07, 95% CI 1.30–3.28, p = 0.002), whereas triple vessel disease was not (OR 1.27, 95% CI 0.78–1.97, p = 0.358). The other independent predictors of mortality were: age, anterior myocardial infarction, and PCI failure. Conclusions: The presence of CTO is an independent predictor of the long-term mortality in STEMI patients treated with primary PCI. (Cardiol J 2017; 24, 2: 117–124