Etiology of the membrane potential of rat white fat adipocytes

The plasma membrane potential (Vm) is key to many physiological processes, however its ionic aetiology in white fat adipocytes is poorly characterised. To address this question, we have employed the perforated patch current-clamp and cell-attached patch-clamp methods in isolated primary white fat adipocytes and their cellular model: 3T3-L1. The resting Vm of primary and 3T3-L1 adipocytes were -32.1±1.2mV (n=95) and -28.8±1.2mV (n=87), respectively. Vm was independent of cell size and fat content. Elevation of extracellular [K+] to 50mM by equimolar substitution of bath Na+ did not affect Vm, whereas substitution of bath Na+ with the membrane impermeant cation N-methyl-D-glucamine+ hyperpolarized Vm by 16mV, data indicative of a non-selective cation permeability. Substitution of 133mM extracellular Cl- with gluconate, depolarised Vm to +5.5, whereas Cl- substitution with I- caused a -9mV hyperpolarization. Isoprenaline (10µM) but not insulin (100nM) significantly depolarized Vm. Single-channel ion activity was voltage independent; currents were indicative for Cl- with an inward slope conductance of 16±1.3pS (n=11) and a reversal potential close to the Cl- equilibrium potential: -29±1.6mV. Reduction of extracellular Cl- elevated the intracellular Ca2+ of adipocytes. In conclusion, the Vm of white fat adipocyte is well described by the Goldman-Hodgkin-Katz equation with a predominant permeability to Cl-. Consequently, changes in serum Cl- homeostasis or the adipocyte’s permeability to this anion via drugs will affect its Vm, intracellular Ca2+ and ultimately its function and its role in metabolic control

ประสิทธิผลของบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอน เรื่อง เภสัชวิทยาของยาต้านมะเร็ง Effectiveness of Computer-Assisted Instruction of the Pharmacology of Anticancer Drugs

วัตถุประสงค์: เพื่อเปรียบเทียบผลของการทบทวนบทเรียนด้วยตนเองหลังเรียนภาคบรรยาย โดยใช้เอกสารประกอบการเรียน (handout) และบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอน (computer-assisted instruction; CAI) เรื่อง เภสัชวิทยาของยาต้านมะเร็ง ในด้านผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ความคงทนทางการเรียนรู้และความพึงพอใจของนิสิตต่อสื่อ วิธีการศึกษา: กลุ่มตัวอย่าง คือ นิสิตเภสัชศาสตร์ชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยมหาสารคาม ที่ได้ผ่านการเรียนภาคบรรยาย เรื่อง เภสัชวิทยาของยาต้านมะเร็งมาแล้ว 3 วัน จำนวน 91 คน สุ่มแบบแบ่งชั้นภูมิจากเกรดเฉลี่ยสะสม โดยสุ่มแบ่งนิสิตเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่มควบคุม (n = 46) ทบทวนบทเรียนด้วย handout และกลุ่มทดลอง (n = 45) ทบทวนบทเรียนด้วย CAI โดยใช้เวลา 80 นาที กำหนดให้ทบทวนบทเรียนด้วยตนเอง 2 ครั้งห่างกัน 3 วัน ประเมินผลโดยเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง ได้แก่ คะแนนเฉลี่ยของแบบทดสอบก่อนทบทวน (PreInt) หลังทบทวนซ้ำสองครั้งทันที (PostInt2) หลังทบทวนซ้ำสองครั้งห่างกัน 15 วัน (Ret15) ผลสอบกลางภาค (หลังทบทวนซ้ำห่างกัน 25 วัน) และความพึงพอใจของนิสิตต่อสื่อ ผลการศึกษา: พบว่าหลังทบทวนซ้ำสองครั้งทั้งสองกลุ่มมีคะแนนเฉลี่ย PostInt2 สูงกว่า PreInt อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P-value < 0.001) แต่ไม่พบความแตกต่างเมื่อเปรียบเทียบระหว่างกลุ่ม เช่นเดียวกับการเปรียบเทียบคะแนนเฉลี่ยของการทดสอบความคงทนทางการเรียนรู้ระหว่าง PostInt2 และ Ret15 ในส่วนผลการสอบกลางภาค พบว่ากลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลองได้คะแนนมากกว่าร้อยละ 90 โดยไม่พบความแตกต่างกันทางสถิติระหว่างกลุ่มเช่นกัน พบว่ากลุ่มทดลองมีความพึงใจในส่วนภาพประกอบ ขนาดตัวอักษรและความกระชับของเนื้อหามากกว่ากลุ่มควบคุม (P-value < 0.05) สรุป: การทบทวนบทเรียนด้วยตนเองหลังการเรียนภาคบรรยายซ้ำสองครั้งจาก CAI หรือ handout ช่วยส่งเสริมด้านความรู้ความเข้าใจและความคงทนทางการเรียนรู้ได้ยาวนานถึง 25 วัน คำสำคัญ: บทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอน, เภสัชวิทยาของยาต้านมะเร็ง, ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน, ความคงทนทางการเรียนรู้Objective: To compare learning effectiveness and retention and satisfaction of providing a traditional handout and computer-assisted instruction (CAI) for post-lecture review of information on the pharmacology of anticancer drugs. Methods: A total of 91 3rd year pharmacy students of Mahasarakham University were enrolled in the study. All participants attended the lecture of pharmacology of anticancer drugs 3 days before the experiment. Students were allocated to 2 groups by stratified random sampling based on accumulated grade point average (GPAX). Of these, 46 students were assigned to control group (handout), and 45 students to test group (CAI). Eighty minutes was set for each of the two self-study sessions 3 days apart. All participants were assessed using a pre-test (PreInt), post-tests given immediateoy after the two self-study sessions (PostInt2), and retention tests given 15 days (Ret15) after the second self-study session. Midterm examination (given 25 days after the second self-study session) and student satisfaction were also identified. Results: At PostInt2, participants in both groups had significantly higher scores than PreInt (P–value < 0.001). However, no significant difference between groups was detected. In terms of learning retention, no significant differences were detected between PostInt2 and Ret15. Both groups scored well in their midterm examinations, with all scores over 90%, and no significant difference detected between groups. Regarding the average satisfaction scores for lecture reviewing materials, these were significantly higher for CAI than the handout (p<0.05), with students preferring the imagery, text size and conciseness of the CAI. Conclusion: Students’ learning effectiveness and long-term learning retention (25 days) could be improved when lecture content was reviewed with either CAI or a handout. Further improvements could be achievable if a second self-study session with CAI or a handout was scheduled. Keywords: computer-assisted instruction (CAI), pharmacology of anticancer drugs, learning effectiveness, learning retentio

แรงจูงใจทางการเรียนของนักศึกษาเภสัชศาสตร์ไทย Learning Motivation of Thai Pharmacy Students

วัตถุประสงค์: เพื่อพัฒนาเครื่องมือสำหรับวัดแรงจูงใจทางการเรียนของนิสิตเภสัชศาสตร์ไทย และเพื่อประเมินแรงจูงใจทางการเรียนของนิสิตเภสัชศาสตร์ ชั้นปีที่ 1 - 6 ของมหาวิทยาลัยมหาสารคาม และเปรียบเทียบแรงจูงใจระหว่างต้นและปลายภาคการศึกษา วิธีการศึกษา: ผู้วิจัยพัฒนาแบบสำรวจแรงจูงใจทางการเรียนของนิสิตเภสัชศาสตร์โดยแปลจาก Modified Archer’s Health Professions Motivation Survey (MAHPMS) ของ Perrot and Deloney (2013) รวมข้อคำถาม 62 ข้อ ประกอบด้วยตัวชี้วัดหลัก 4 ด้านได้แก่ เป้าหมายการเรียนรู้ (3 ด้านย่อย) กลยุทธ์การเรียนรู้ (2 ด้านย่อย) ปัจจัยที่ควบคุมการเรียนรู้ (2 ด้านย่อย) และความยากง่ายของงานที่เลือกทำ (2 ด้านย่อย) โดยใช้ Likert scale 5 ระดับ (1 = เห็นด้วยน้อยที่สุด, 5 = เห็นด้วยมากที่สุด) ได้ทดสอบคุณสมบัติทางจิตวิทยาของเครื่องมือ เก็บข้อมูลในภาคการศึกษา 1/2563 ที่ช่วงต้นและปลายภาคการศึกษา ได้เปรียบเทียบความต่างของคะแนนตัวชี้วัดย่อยของแต่ละตัวชี้วัดหลัก ผลการศึกษา: เครื่องมือมีความตรงของเนื้อหาและความเที่ยงเชิงความสอดคล้องภายในระดับยอมรับได้ ในนิสิตทุกชั้นปีนั้น คะแนนของการเรียนรู้ในด้านย่อยแบบเพื่อเรียนรู้ กลยุทธ์การเรียนรู้ด้านย่อยแบบเชิงรุก และการควบคุมการเรียนรู้ด้านย่อยแบบปัจจัยภายใน มีค่าสูงกว่าคะแนนของตัวชี้วัดย่อยอื่นในตัวชี้วัดหลักเดียวกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P-value < 0.05) นิสิตชั้นปีที่ 1 - 5 มีคะแนนของการเลือกงานที่มีความง่ายสูงกว่างานที่มีความยาก แต่นิสิตชั้นปีที่ 6 มีคะแนนการเลือกงานที่มีความยากสูงกว่า ในช่วงปลายภาค นิสิตชั้นปีที่ 1, 4 และ 6 มีคะแนนเป้าหมายการเรียนด้านย่อยแบบไม่มีเป้าหมายเพิ่มสูงขึ้นจากต้นภาคอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P-value < 0.05) ขณะที่นิสิตชั้นปีที่ 2 และ 3 มีคะแนนเป้าหมายการเรียนรู้ด้านย่อยแบบเพื่อเรียนรู้ลดลงจากต้นภาคอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P-value < 0.05) สรุป: เครื่องมือประเมินแรงจูงใจทางการเรียนของนิสิตเภสัชศาสตร์ฉบับภาษาไทยมีคุณสมบัติทางจิตวิทยาที่ยอมรับได้และสามารถวัดแรงจูงใจได้ คำสำคัญ: แรงจูงใจทางการเรียน, นิสิตเภสัชศาสตร์, การศึกษาทางเภสัชศาสตร์ เครื่องมือวัดแรงจูงใจObjective: To develop a questionnaire for measuring learning motivation of Thai pharmacy students, to measure learning motivation of 1st – 6th year pharmacy students of Mahasarakham University, and compare learning motivation at the beginning and the end of the semester. Methods: The Modified Archer’s Health Professions Motivation Survey (MAHPMS) of Perrot and Deloney (2013) was translated into Thai language. Of 62 items, 4 domans or indicators consisted of goal orientation (3 sub-domains), learning strategy (2 sub-domains), locus of control (2 sub-domains) and preference for task difficulty (2 sub-domains). The response was a Likert-type ratingscale of 1-least favored, to 5-strongest preference. Psychometri properties were tested. Data were collected in the first semester of the academic year of 2020. Within each domain, scores of sub-domains were compared. Results: Content validity and internal consistency reliability of the questionnaire were acceptable. Scores of mastery oriented goal sub-domain of learning goal, meta-cognitive sub-domain of learning strategy, and internal sub-domain of locus of control in students in all years of study were significantly higher than other sub-domains in their respective domain (P-value < 0.05). Students in their 1st – 5th year had scores of easy task higher than difficult ones; while the opposite was true for the 6th year students. At the end of the semester, students in 1st, 4th and 6th year of study had scores of academic alienation sub-domain of learning goal increased (P-value < 0.05), and 2nd and 3rd year students had scores of mastery oriented goal sub-domain decreased (P-value < 0.05). Conclusion: Thai version of the questionnaire for measuring learning motivation of pharmacy students had acceptable psychometric proterties and was able to measure learning motivation. Keywords: learning motivation, pharmacy students, pharmacy education, motivation assessment too

CaV1.2 and CaV1.3 voltage-gated L-type Ca2+ channels in rat white fat adipocytes

L-type channel antagonists are of therapeutic benefit in the treatment of hyperlipidaemia and insulin resistance. Our aim was to identify L-type voltage-gated Ca2+ channels in white fat adipocytes, and determine if they affect intracellular Ca2+, lipolysis and lipogenesis. We used a multidisciplinary approach of molecular biology, confocal microscopy, Ca2+ imaging and metabolic assays to explore this problem using adipocytes isolated from adult rat epididymal fat pads. CaV1.2, CaV1.3 and CaV1.1 alpha1, beta and alpha2delta subunits were detected at the gene expression level. The CaV1.2 and CaV1.3 alpha1 subunits were identified in the plasma membrane at the protein level. Confocal microscopy with fluorescent antibodies labelled CaV1.2 in the plasma membrane. Ca2+ imaging revealed that the intracellular Ca2+ concentration, [Ca2 +]i was reversibly decreased by removal of extracellular Ca2+, an effect mimicked by verapamil, nifedipine and Co2+, all blockers of L-type channels, whereas the Ca2+ channel agonist BAY-K8644 increased [Ca2+]i. The finding that the magnitude of these effects correlated with basal [Ca2+]i suggests that adipocyte [Ca2+]i is controlled by L-type Ca2+ channels that are constitutively active at the adipocyte depolarized membrane potential. Pharmacological manipulation of L-type channel activity modulated both basal and catecholamine-stimulated lipolysis but not insulin-induced glucose uptake or lipogenesis. We conclude that white adipocytes have constitutively active L-type Ca2+ channels which explains their sensitivity of lipolysis to Ca2+ channel modulators. Our data suggest CaV1.2 as a potential novel therapeutic target in the treatment of obesity

Roles of Calcium in Adipocyte Cell Function

EThOS - Electronic Theses Online ServiceGBUnited Kingdo

Antibiofilm and antibacterial activities of lupinifolin in combination with protein synthesis inhibitors against methicillin-resistant Staphylococcus aureus

Introduction: Methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA)-derived biofilm formation is a crucial virulence factor, which essentially contributes to therapeutic challenges. This study aims to evaluate the antibiofilm and antibacterial formation activities of lupinifolin, a prenylated flavanone derived from Derris reticulata Craib. stem, in combination with protein synthesis inhibitors. Methods: The crystal violet biofilm formation assay was performed to determine the biofilm formation activity. The synergistic antibacterial activities were evaluated using the checkerboard and time-kill assays. Results: Lupinifolin and tetracycline significantly reduced MRSA biofilm formation with IC50 values of 15.32 ± 5.98 and 13.42 ± 5.90 µg/mL, respectively. On the contrary, the individual treatment of streptomycin and clindamycin tended to enhance biofilm formation. Lupinifolin at the sub-MIC of 8 µg/mL in combination with certain sub-MICs of tetracycline (8 and 16 µg/mL), streptomycin (16, 32, and 64 µg/mL), or clindamycin (4, 8, and 16 µg/mL) caused significant inhibitions against MRSA biofilm formation (P<0.05). The combination of lupinifolin and streptomycin exhibited a synergy (FIC index <0.625), confirmed in the time-kill assay. Conversely, the combination of lupinifolin and tetracycline or clindamycin resulted in no interaction (FIC indices of 1.0078 and <1.0156, respectively). Conclusion: The antibacterial synergy of lupinifolin and streptomycin possibly contributed to their antibiofilm-forming activity. However, the combinations of lupinifolin and tetracycline or clindamycin conceivably executed their antibiofilm activity directly against the MRSA biofilm formation process. These findings indicate a potential role for lupinifolin as an antibiofilm enhancer to diminish MRSA biofilm formation