Ostra zatorowość płucna u chorych kierowanych do wczesnego inwazyjnego leczenia ostrego zespołu wieńcowego

Wstęp: Rozpoznanie ostrej zatorowości płucnej (APE) jest dużym wyzwaniem klinicznym, ponieważ jej objawy nie są czułe i swoiste. Ból w klatce piersiowej połączony z niedokrwiennymi zmianami w EKG i/lub podwyższonym stężeniem troponiny we krwi stanowi podstawę rozpoznania ostrego zespołu wieńcowego (ACS), jednak objawy te występują także w APE.Materiał i metody: Badaniem objęto 18 osób spośród 625 kolejnych chorych z ACS skierowanych do wczesnego inwazyjnego leczenia, u których wynik koronarografii był prawidłowy lub prawie prawidłowy. Angiografię płucną wykonano u 7 pacjentów (30%) z klinicznym podejrzeniem APE opartym, poza bólem w klatce piersiowej, na przynajmniej 2 innych objawach lub czynnikach ryzyka APE (duszność, omdlenie, przebyta zakrzepicy żylna, schorzenie nowotworowe, operacja, przedłużone unieruchomienie, otyłość). Wyniki: Potwierdzono APE u wszystkich 7 chorych (wskaźnik Millera: 9,7 ± 3,3, zakres: 6-15, średnie ciśnienie w tętnicy płucnej: 24 ± 5,2 mm Hg, zakres: 18-30 mm Hg, stężenie troponiny: 0,55 ± 0,7, zakres: 0-2,6 ng/ml, stężenie D-dimerów: 2901 ± 2709 ng/l, zakres: 286-7220 ng/ml). Poddając pacjentów ocenie klinicznego prawdopodobieństwa według Wells i wsp., 6 z nich uzyskało wynik poniżej 2 pkt (niskie prawdopodobieństwo APE), a u 2 osób wynik testu D-dimerów był prawidłowy. Wnioski: Ostrą zatorowość płucną można stwierdzić u znacznej części chorych z prawidłowymi naczyniami wieńcowymi skierowanymi z rozpoznaniem ACS do wczesnego leczenia inwazyjnego. Jednak kliniczne objawy, prosty wskaźnik prawdopodobieństwa APE i dane laboratoryjne są zbyt mało użyteczne, aby podejrzewać APE jeszcze przed wykonaniem angiografii wieńcowej

Ostra zatorowość płucna u chorych kierowanych do wczesnego inwazyjnego leczenia ostrego zespołu wieńcowego

Wstęp: Rozpoznanie ostrej zatorowości płucnej (APE) jest dużym wyzwaniem klinicznym, ponieważ jej objawy nie są czułe i swoiste. Ból w klatce piersiowej połączony z niedokrwiennymi zmianami w EKG i/lub podwyższonym stężeniem troponiny we krwi stanowi podstawę rozpoznania ostrego zespołu wieńcowego (ACS), jednak objawy te występują także w APE.Materiał i metody: Badaniem objęto 18 osób spośród 625 kolejnych chorych z ACS skierowanych do wczesnego inwazyjnego leczenia, u których wynik koronarografii był prawidłowy lub prawie prawidłowy. Angiografię płucną wykonano u 7 pacjentów (30%) z klinicznym podejrzeniem APE opartym, poza bólem w klatce piersiowej, na przynajmniej 2 innych objawach lub czynnikach ryzyka APE (duszność, omdlenie, przebyta zakrzepicy żylna, schorzenie nowotworowe, operacja, przedłużone unieruchomienie, otyłość). Wyniki: Potwierdzono APE u wszystkich 7 chorych (wskaźnik Millera: 9,7 ± 3,3, zakres: 6-15, średnie ciśnienie w tętnicy płucnej: 24 ± 5,2 mm Hg, zakres: 18-30 mm Hg, stężenie troponiny: 0,55 ± 0,7, zakres: 0-2,6 ng/ml, stężenie D-dimerów: 2901 ± 2709 ng/l, zakres: 286-7220 ng/ml). Poddając pacjentów ocenie klinicznego prawdopodobieństwa według Wells i wsp., 6 z nich uzyskało wynik poniżej 2 pkt (niskie prawdopodobieństwo APE), a u 2 osób wynik testu D-dimerów był prawidłowy. Wnioski: Ostrą zatorowość płucną można stwierdzić u znacznej części chorych z prawidłowymi naczyniami wieńcowymi skierowanymi z rozpoznaniem ACS do wczesnego leczenia inwazyjnego. Jednak kliniczne objawy, prosty wskaźnik prawdopodobieństwa APE i dane laboratoryjne są zbyt mało użyteczne, aby podejrzewać APE jeszcze przed wykonaniem angiografii wieńcowej

Chorzy trudni nietypowi Gruczołowy rak oskrzelikowy naśladujący ostrą zatorowość płucną

A case of a 31-year-old male with medical history, clinical symptoms and additional diagnostic tests strongly suggesting diagnosis of acute pulmonary embolism is presented. However, pulmonary emboli were not seen during pulmonary angiography. At autopsy bronchial carcinoma was found and this definitive diagnosis was confirmed by the results of histopathological study

Przebieg kliniczny nieoperowanego, łagodnego, przewlekłego zakrzepowo− −zatorowego nadciśnienia płucnego

Background: Pulmonary endarterectomy is the treatment of choice for a majority of patients with chronic thromboembolic pulmonary hypertension (CTEPH), however, haemodynamic criteria for the surgery have not been established. It is still unknown whether patients with mild CTEPH should be operated on and what is the clinical course of unoperated, anticoagulated mild CTEPH. Aim: To determine the clinical course in chronically anticoagulated, unoperated patients with mild CTEPH. Methods: A single-centre, non-randomised, follow-up study involved 10 anticoagulated, unoperated patients (3 males and 7 females aged 46 to 77 years) with mild CTEPH (mean pulmonary artery pressure [MPAP] £ 30 mm Hg and pulmonary vascular resistance £ 300 dynes ¥ s ¥ cm–5, ≥ 2 METs achieved during symptom limited treadmill exercise test) selected from 73 consecutive patients with CTEPH. The 3-year follow up included yearly echocardiographic evaluation of pulmonary artery systolic pressure (PASP), right ventricular end-diastolic diameter (RVEDD) and acceleration time (AcT) as well as NYHA functional class and symptom-limited treadmill exercise test. Results: All the patients survived the 3-year follow-up. The PASP, RVEDD and AcT (mean ± SD) at baseline and at the end of follow-up were 43.9 ± 6.1 mm Hg and 25.6 ± 8.0 mm Hg, p = 0.0017, 25.4 ± 4.9 mm and 17.8 ± 3.82 mm, p = 0.00006, 68.3 ± 10.0 ms and 104.4 ± 16.48 ms, p = 0.0004, respectively. The NYHA functional class improved from 2.1 ± 0.32 to 1.3 ± 0.48, p = 0.002 and was accompanied by the trend to improve results of exercise test. Conclusions: The results of the study suggest that patients with mild CTEPH can be treated successfully by anticoagulation alone with excellent 3-year survival rate, improved functional status and with gradual decrease of pulmonary pressure and right ventricular overload. Kardiol Pol 2011; 69, 5: 438–443Wstęp: Endarterektomia płucna jest leczeniem z wyboru u większości chorych z zakrzepowo-zatorowym nadciśnieniem płucnym (CTEPH), jednak hemodynamiczne kryteria doboru do tego zabiegu nie są w pełni ustalone. W praktyce klinicznej operuje się pacjentów ze stosunkowo niskimi wartościami nadciśnienia płucnego i oporów płucnych w celu zapobieżenia remodelingowi naczyń płucnych i progresji schorzenia, podczas gdy inni chorzy są poddani wyłącznie antykoagulacji i nie są narażani na ryzyko operacji. Cel: Celem pracy było ustalenie przebiegu klinicznego u nieoperowanych chorych z łagodnym CTEPH, poddanych przewlekłej antykoagulacji. Metody: Trzyletnia jednoośrodkowa, nierandomizowana obserwacja 10 nieoperowanych, poddanych antykoagulacji chorych (3 mężczyzn i 7 kobiet w wieku 46–77 lat) z łagodnym CTEPH, tj. ze średnim ciśnieniem płucnym (MPAP) £ 30 mm Hg i naczyniowym oporem płucnym (PVR) £ 300 dyn ¥ s ¥ cm–5 oraz ≥ 2 METs uzyskanych w czasie ograniczonego objawami testu wysiłkowego na bieżni Marquetta, wybranych z grupy 73 kolejnych pacjentów z CTEPH. Obserwacja obejmowała coroczną ocenę echokardiograficznie ocenionego skurczowego ciśnienia w tętnicy płucnej (PASP), końcoworozkurczowego wymiaru prawej komory (RVEDD), czasu przyspieszenia przepływu w tętnicy płucnej (AcT), klasy czynnościowej wg NYHA oraz tolerancji wysiłku za pomocą testu wysiłkowego na bieżni Marquetta. Ponadto u każdego chorego wykluczono inne niż CTEPH przyczyny nadciśnienia płucnego i regularnie kontrolowano leczenie przeciwzakrzepowe. Wyniki: Wszyscy pacjenci przeżyli 3-letni okres obserwacji. Wartości PASP, RVEDD i AcT (średnia ± SD) w badaniu wstępnym i na koniec obserwacji wynosiły odpowiednio 43,9 ± 6,1 mm Hg i 25,6 ± 8,0 mm Hg (p = 0,0017), 25,4 ± 4,9 mm i 17,8 ± 3,82 mm (p = 0,00006), 68,3 ± 10 ms i 104,4 ± 16,48 ms (p = 0,0004). Klasa wg NYHA poprawiła się z 2,1 ± 0,32 do 1,3 ± 0,48 (p = 0,002) i obserwowano trend do zwiększenia liczby METs osiągniętych podczas ograniczonego objawami testu wysiłkowego — z 4,2 ± 1,48 do 4,5 ± 1,43 (p = NS). Wnioski: Wyniki obserwacji sugerują, że chorzy z łagodną postacią CTEPH, niespełniający zasadniczych kryteriów kwalifikacji do endarterektomii płucnej mogą być leczeni tylko antykoagulacyjnie, ze 100-procentowym 3-letnim przeżyciem, poprawą stanu czynnościowego oraz ze stopniowym zmniejszeniem nadciśnienia płucnego i przeciążenia prawej komory. Badanie echokardiograficzne, ocena klasy wg NYHA i tolerancji wysiłku mogą być pomocne w monitorowaniu tych chorych i podjęciu decyzji o sposobie leczenia. Kardiol Pol 2011; 69, 5: 438–44

Chorzy trudni nietypowiObwodowa postać przewlekłego zakrzepowo-zatorowego nadciśnienia płucnego. Trudności diagnostyczne, nowe możliwości terapeutyczne

We present a case of a 77-year-old female with distal chronic thromboembolic pulmonary hypertension. Diagnostic and therapeutic difficulties are discussed. Clinical and haemodynamic benefits resulting from treprostinil therapy added to continuous anticoagulation are shown

Case reportsNormal coronary angiogram in patient with diagnosis of acute coronary syndrome

A case of a 48 year old male scheduled for early invasive treatment of acute coronary syndrome with ST segment elevation is presented. Clinical suspicion of acute pulmonary embolism was undertaken because of normal coronary angiogram and was confirmed by pulmonary angiography. Differential diagnosis based on medical history, electrocadiogram and laboratory findings was discussed

Original article Results of one-year anticoagulation in patients with newly detected chronic thromboembolic pulmonary hypertension not treated with pulmonary endarterectomy

Wstęp: Endarterektomia płucna jest obecnie uważana za postępowanie z wyboru u chorych z przewlekłym zakrzepowo-zatorowym nadciśnieniem płucnym (CTEPH). Nie wiadomo jednak, czy należy ją zalecać u wszystkich dogodnych, ale znacznie zróżnicowanych rokowniczo chorych. Wątpliwości budzi też wybór terminu kierowania chorych z CTEPH na zabieg. Cel: Ustalenie, czy niektórzy chorzy z CTEPH mogą odnieść korzyści kliniczne wyłącznie z leczenia antykoagulacyjnego i czy zastosowanie antykoagulacji może mieć wpływ na termin kierowania na zabieg endarterektomii płucnej. Metoda: Przeprowadzono prospektywną obserwację 29 chorych (9 mężczyzn, 20 kobiet) w wieku 37–82 lat, ze skurczowym ciśnieniem w tętnicy płucnej (PASP) wahającym się od 39 do 133 mmHg, ze świeżo rozpoznanym CTEPH, niepoddanych endarterektomii płucnej i wcześniej nieantykoagulowanych. Oceniono przeżycie, zmiany klasy czynnościowej NYHA, czas trwania zatorowości, tolerancję wysiłku i echokardiograficzne parametry przeciążenia prawej komory przed i rok po antykoagulacji. Wyniki: W czasie obserwacji wystąpiły 3 zgony chorych z wyjściowym PASP wahającym się od 120 do 133 mmHg. U 26 chorych z PASP od 39 do 115 mmHg, którzy przeżyli, obserwowano zmniejszenie się echokardiograficznych cech przeciążenia prawej komory serca, poprawę tolerancji wysiłku i klasy czynnościowej NYHA. U 12 z nich ciśnienie płucne się znormalizowało. Wnioski: Wyniki badania sugerują możliwość korzystnego rokowania wyłącznie u antykoagulowanych chorych ze świeżo rozpoznanym CTEPH, łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem płucnym i dobrą tolerancją wysiłku. Przemawiają też za potrzebą przeprowadzenia u tych chorych antykoagulacji przed ewentualnym skierowaniem na zabieg endarterektomii płucnej.Introduction: Currently pulmonary endarterectomy is considered the method of choice in patients with chronic thromboembolic pulmonary hypertension (CTEPH). It is not known if this option should be recommended in all suitable patients as it is highly variable with respect to prognosis. There is also doubt about selection of adequate time to refer patients with CTEPH for surgery. Aim: To establish whether some patients with CTEPH may clinically benefit from isolated anticoagulation with drugs and if the use of anticoagulation may have any impact on the time of patient referral for pulmonary endarterectomy. Methods: The prospective analysis involved 29 patients (9 male, 20 female) aged 37 to 82 years, with pulmonary arterial systolic pressure ranging from 39 to 133 mmHg and newly diagnosed CTEPH who had not been treated with pulmonary endarterectomy and were not receiving anticoagulation. Survival, functional status according to NYHA classification, duration of thromboembolism, exercise tolerance and echocardiographic parameters of right ventricular overload before and at one year after initiation of therapy with anticoagulants were evaluated. Results: During follow-up, 3 patients with PASP ranging from 120 to 133 mmHg died. In 26 patients with PASP 39–115 mmHg, who survived, improvement in echocardiographic parameters of right ventricular overload, better exercise tolerance as well as functional status according to NYHA classification was observed. In 12 survivors, pulmonary pressure returned to normal. Conclusions: The results of this study suggest that favourable effects of isolated anticoagulation are likely in patients with newly detected CTEPH, mild and moderate baseline pulmonary hypertension and acceptable exercise tolerance. They also indicate the necessity of anticoagulation in these patients prior to possible referral for pulmonary endarterectomy

Infekcyjne zapalenie wsierdzia - wciąż wielkie wyzwanie. Opis dwóch przypadków

Abstract: We present two patients with aortic valve disease who developed acute infective endocarditis. In both patients the disease started with infection of the upper respiratory tract. The patients were treated with antibiotics due to pneumonia. The diagnosis of infective endocarditis was established 4 months and 9 weeks after the onset of infection. The first patient died whereas the second underwent successful aortic valve replacement

Original article Pulmonary thromboembolism in 102 consecutive patients with chronic atrial fibrillation. Diagnostic value of echocardiography

Wstęp: Niewiele wiadomo o występowaniu i rozpoznawaniu u chorych z przewlekłym migotaniem przedsionków (CAF) zatorowości płucnej (PE). Nie ustalono także, czy echokardiografia, badanie użyteczne w ocenie obu schorzeń, może być wykorzystana w diagnostyce PE w CAF. Cel: Ustalenie występowania PE wśród chorych z nieantykoagulowanym lub niedostatecznie antykoagulowanym CAF, możliwości jej rozpoznania i roli diagnostycznej echokardiografii. Metodyka: Retrospektywnie zbadano występowania PE w populacji 102 chorych (52 mężczyzn, 50 kobiet, średni wiek 66,9 lat, zakres 32–90 lat) przyjętych na oddział od stycznia do grudnia 2004 r. z rozpoznaniem CAF. Analizowano własny algorytm diagnozowania PE w CAF opierający się na badaniu echokardiograficznym. Wyniki: Wśród 102 chorych z CAF rozpoznano 20 przypadków (19%) PE, wśród nich 12 przypadków ostrej PE (APE) i 8 przypadków zakrzepowo-zatorowego nadciśnienia płucnego (CTEPH). Echokardiograficznie chorzy z CAF+APE i CAF+CTEPH, w porównaniu z chorymi z CAF i bez PE mieli większy wymiar prawej komory (odpowiednio, p=0,0002 i p=0,001), wyższy gradient ciśnienia przez zastawkę trójdzielną (p=0,005 i p=0,001) i krótszy czas akceleracji (p=0,00006 i p=0,0004). Chorzy z CAF i PE mieli też istotnie mniejszy wymiar i lepszą funkcję lewej komory. Wnioski: Stwierdzono stosunkowo częste występowanie PE u nieantykoagulowanych lub niedostatecznie antykoagulowanych chorych z CAF i wykazano dużą wartość algorytmu diagnostycznego z zastosowaniem echokardiografii w rozpoznawaniu istotnej klinicznie APE i CTEPH w tej grupie chorych.Background: Little is known about the incidence and diagnosis of pulmonary thromboembolism (PE) in patients with chronic permanent atrial fibrillation (CAF). Also it has not been established if echocardiography, a diagnostic tool useful in clinical evaluation of both diseases, is of value in diagnosis of PE in CAF patients. Aim: To establish the prevalence of PE among patients suffering from CAF without or with poorly controlled anticoagulation as well as to evaluate the possibility to detect PE and to assess the diagnostic role of echocardiography. Methods: Prevalence of PE in a population of 102 patients (52 males and 50 females at the mean age of 68 years, range 32-88 years) admitted to hospital between January and December 2004 with diagnosis of CAF was studied retrospectively. Echocardiography-based original algorithm of PE diagnosis in such patients was analysed. Results: Among 102 patients with CAF, 20 (19%) cases of PE were diagnosed, including 12 with acute PE (APE) and 8 suffering from chronic thromboembolic pulmonary hypertension (CTEPH). Patients with CAF and APE as well as with CAF and CTEPH had increased right ventricular dimension (p=0.0002 and p=0.001, respectively), higher tricuspid pressure gradient (p=0.005 and p=0.001, respectively) and shorter pulmonary artery acceleration time (p=0.00006 and p=0.0004, respectively) estimated in echocardiography as compared to patients with CAF but without PE. Subjects with CAF and PE had also significantly decreased left ventricular dimension and better left ventricular performance. Conclusions: A relatively high incidence of PE among patients with CAF not treated with anticoagulants or with poorly controlled anticoagulation therapy was noted. The important value of a diagnostic algorithm employing echocardiography in a diagnosis of clinically significant APE and CTEPH in this group of patients was also shown