Diagnostyka, profilaktyka i leczenie majaczenia po operacjach kardiochirurgicznych — doświadczenia własne

Delirium after cardiac surgery is a major problem in a postoperative care period. It results in significant short- andlong-term morbidity and mortality and prolongs in-hospital stay. The paper presents tools to assist in diagnosing, preventing and treating postoperative delirium, developed and used in Intensive Care Unit at Cardiac Surgery Department of Medical University of Warsaw.Zaburzenia poznawcze po operacjach kardiochirurgicznych są znaczącym problemem w opiece pooperacyjnej. Powodująwzrost występowania powikłań miejscowych i ogólnych, zwiększają śmiertelność oraz przedłużają okres hospitalizacji.W pracy przedstawiono postępowanie diagnostyczne, profilaktykę oraz leczenie majaczenia pooperacyjnego opracowanei stosowane na Oddziale Intensywnej Opieki Kardiochirurgicznej Kliniki Kardiochirurgii Warszawskiego UniwersytetuMedycznego

Zasady kwalifikacji do ECMO u osób dorosłych

Extracorporeal Membrane Oxygenation (ECMO), is used in cases of extreme respiratory and/or circulatory insufficiency, resistant to conventional treatment methods. As science moved on and experience was gained, ECMO began to be used also in the treatment of the most serious stages of hypothermia, as well as during the preparation for a planned heart and/or lung transplant. Due to restrictive guidelines and an invasive character of treatment, ECMO is undertaken relatively rarely. However, it often constitutes an element of therapy critical for patient's survival and further treatment possibilities.Ciągłe pozaustrojowe natlenianie (oksygenacja) krwi (ECMO) stosuje się w skrajnych przypadkach niewydolności oddechowej i/lub krążeniowej, opornych na konwencjonalne metody leczenia. Wraz z postępem nauki i zdobywaniem doświadczenia rozpoczęto stosowanie tej metody także w leczeniu najgłębszych stadiów wychłodzenia oraz podczas przygotowania do planowanego przeszczepienia serca i/lub płuc. Ze względu na restrykcyjne wskazania i inwazyjny charakter leczenia ECMO wykorzystuje się stosunkowo rzadko. Niejednokrotnie jednak stanowi decydujący o przeżyciu i dalszych możliwościach leczniczych element terapii pacjenta

Reaktywność płytek krwi we wczesnym okresie po pomostowaniu tętnic wieńcowych bez użycia krążenia pozaustrojowego u pacjentów stosujących małą dawkę kwasu acetylosalicylowego

Introduction. Acetylsalicylic acid (ASA) is the antiplatelet drug most used in the perioperative period in patients undergoing coronary artery bypass grafting (CABG). Off-pump coronary artery bypass grafting (OPCAB) is likely to alter platelet (PLT) function to a lesser extent than CABG with the use of cardiopulmonary bypass and may potentially result in high on-aspirin platelet reactivity (HAPR) in the postoperative period. Materials and methods. The aim of this prospective study was to characterise serum thromboxane B2 (TXB2) variability and ASA-dependent platelet reactivity in patients with stable coronary artery disease undergoing OPCAB treated with a single daily dose of 75 mg of ASA. Blood sampling was performed 2 hours and 24 hours after ASA intake on the day before surgery, and on the 2nd and 7th days after the operation. Results. A PLT counts reduction and a mean platelet volume increase were observed on the 2nd day after OPCAB. A PLT counts increase was found on the 7th postoperative day. A significant increase (p = 0.03) in the percentage of patients with insufficient laboratory ASA efficacy (defined by serum TXB2 ≥ 7.2 ng/mL) was observed on the 7th postoperative day compared to preoperative values (52% vs 20% respectively, p = 0.02). A significant increase in median platelet reactivity and in the percentage of patients with HAPR (defined by VerifyNow® Aspirin test result ≥ 550 ARU) was observed on the 7th postoperative day in comparison with the values before OPCAB (48% vs 12%, p = 0.007). Conclusions. In the group of patients taking a standard daily dose of 75 mg of ASA, a substantial number of patients failed to attain optimal inhibition of serum TXB2 or had HAPR before surgery and on the 7th day after OPCAB. A significant decrease in serum TXB2 levels on the 2nd day after OPCAB did not correlate with PLT reactivity. The optimal dose of ASA is of interest for further studies of efficacy and clinical outcomes after OPCAB.Wstęp. Kwas acetylosalicylowy (ASA) jest podstawowym lekiem przeciwpłytkowym stosowanym w okresie okołooperacyjnym u chorych poddawanych operacjom pomostowania tętnic wieńcowych (CABG). Operacja pomostowania tętnic wieńcowych bez użycia krążenia pozaustrojowego (OPCAB) prawdopodobnie w mniejszym stopniu zaburza funkcję płytek krwi (PLT) niż operacja wykonywana w krążeniu pozaustrojowym i może być przyczyną wysokiej reaktywności płytek mimo leczenia ASA (HAPR) w okresie pooperacyjnym. Materiały i metody. Celem badania była prospektywna analiza zmienności stężenia tromboksanu B2 (TXB2) w surowicy krwi i reaktywności PLT zależnej od ASA u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową, poddanych OPCAB, leczonych standardową, pojedynczą dawką dobową 75 mg ASA. Próbki krwi do analizy pobierano po 2 i 24 h od przyjęcia porannej dawki ASA w dobie poprzedzającej operację, a następnie w 2. i 7. dobie po operacji. Wyniki. W 2. dobie po OPCAB obserwowano istotne zmniejszenie liczby PLT oraz zwiększenie średniej objętości płytekkrwi. W 7. dobie pooperacyjnej stwierdzono zwiększenie liczby PLT wobec wartości przed operacją. W 7. dobie po OPCABobserwowano istotne zwiększenie w odniesieniu do wartości przed operacją odsetka pacjentów z niedostatecznąw analizie laboratoryjnej skutecznością leczenia przeciwpłytkowego ASA (definiowaną jako stężenie TXB2 w surowicy krwi≥ 7,2 ng/ml), odpowiednio 52% w porównaniu z 20%; p = 0,02. W 7. dobie pooperacyjnej stwierdzono znamienny wzrostmediany reaktywności PLT oraz odsetka pacjentów z HAPR (wynik testu VerifyNow® Aspirin ≥ 550 ARU) w porównaniuz wartościami przed OPCAB (odpowiednio 48% v. 12%; p = 0,007). Wnioski. W grupie pacjentów stosujących pojedynczą, dobową dawkę 75 mg ASA u istotnego odsetka badanych(p = 0,03) przed operacją oraz w 7. dobie po OPCAB stwierdzono suboptymalne zahamowanie syntazy TXB2 oraz HAPR.Znamienne obniżenie stężenia TXB2 w surowicy krwi w 2. dobie pooperacyjnej nie korelowało z reaktywnością PLT.W przyszłych badaniach dotyczących efektywności leczenia przeciwpłytkowego oraz wyników klinicznych po OPCABnależy zwrócić szczególną uwagę na optymalizację dawkowania ASA

Temporal trends of transcatheter aortic valve implantation in a high-volume academic center over 10 years

Background: Indications for transcatheter aortic valve implantation (TAVI) have gradually expanded since its introduction.Aims: The aim was to analyze temporal trends in TAVI characteristics based on the experience of a high-volume academic center over the period of 10 years.Methods: Five hundred and six consecutive (n = 506) patients with 1-year follow-up were divided into early (G1, years 2010–2013, n = 130), intermediate (G2, 2014–2016, n = 164) and recent (G3, 2017–2019, n = 212) experience groups.Results: Patient’s age remained constant over time (mean [SD]; G1 = 79.1 [7.1] years vs G2 = 79.1 [7.1] years vs G3 = 79.7 [6.6] years, P = 0.73) but surgical risk in G3 was lower (log Euroscore, median [IQR]: G1 = 14.0 [8.4–20.2] vs G2 = 12.0 [7.0–22.2] vs G3 = 5.1 [3.5–8.5]; P <0.001). Major/life-threatening bleeding (G1 = 26.9% vs G2 = 12.8% vs G3 = 9.4%; P <0.001), major vascular complications (G1 = 15.4% vs G2 = 8.5% vs G3 = 5.7%; P = 0.02) and moderate/severe paravalvular leak (G1 = 16.2% vs G2 = 11% vs G3 = 7.5%; P = 0.046) were decreasing with time. There was a significant drop in all-cause 1-year mortality in G3 (G1 = 20% vs G2 = 17.7% vs G3 = 9.1%; log rank = 0.01).Conclusions: The age of TAVI recipients remained unchanged over the last decade. Decreasing surgical risk coupled with improvements in procedural technique and care resulted in fewer periprocedural complications and better 1-year survival

Effectiveness of tissue microarray technique for the assessment of estrogen and progesterone receptors expression in endometrioid endometrial cancer – preliminary report

Objectives: To assess the effectiveness of the donor-block biopsies with a 2 mm-size needle in endometrioid endometrial cancer (EEC) in the tissue microarray (TMA) technique and the application of the TMA for estrogen receptors (ER) and progesterone receptors (PR) expression in EEC. Material and methods: The study examined EEC tissues from 60 patients. Tissue cores, 2 mm in size, in duplicate, were taken from the formalin-fixed and paraffin-embedded tissue donor blocks and constructed into the TMA recipient block. The presence of EEC tissue in the TMAs was analyzed, and the ER and PR expressions were examined. Results: EEC tissue in TMAs was confirmed in 56 cases (93.33%). In 49 of them (81.67%), both cores presented with cancer tissues. In 4 cases (6.67%) EEC tissue was absent. All cases with ECC present on the TMA slides were appropriate for the ER and PR analysis. In 29 EEC cases (51.98%) both ER and PR were expressed. In 3 cases (5.36%) only ER was expressed, in 8 cases (14.29%) only PR was expressed, and in 16 cases (28.57%) ER and PR were assessed as negative. Conclusions: Two 2 mm-sized tissue cores from donor-block biopsies constructed into the TMA recipient block were sufficient to diagnose EEC and enabled the assessment of ER and PR expression in 93.3% of the cases. The use of the described TMA technique makes the immunohistochemical study of EEC easier and more timeefficient

Kliniczna charakterystyka pacjentów z dyslokacją elektrody stymulatora — doniesienie wstępne

Cel pracy: Ocena klinicznej i elektrofizjologicznej charakterystyki pacjentów z dyslokacją elektrody stymulatora. Możliwość przewidywania tego zjawiska może określić wskazania do zastosowania elektrody z aktywną fiksacją. Materiał i metody: Analizie poddano 688 przypadków implantacji stymulatorów: 71 AAI, 379 VVI, 52 VDD, 183 DDD, jednego dwuprzedsionkowego, trójjamowego i dwukomorowego. U 36 pacjentów (20 M, 16 K; wiek 60 ± 15 lat) wystąpiło 38 dyslokacji (5,5%), które wymagały repozycji elektrody: 6 stymulatorów AAI, 10 VVI, 18 DDD, 1 VDD i 1 dwuprzedsionkowy. Wyniki: W dwóch przypadkach stwierdzono balotowanie elektrody. Pozostałe dyslokacje były związane z nieznaczną zmianą pozycji elektrody, objawiającą się zaburzeniami sterowania lub stymulacji. Trudności z fiksacją elektrody wystąpiły podczas 6 implantacji. Parametry elektryczne w czasie zabiegu były stabilne i mieściły się w zalecanych granicach. Dyslokację elektrody przedsionkowej stwierdzono u 21 (8,2%) pacjentów, komorowej — u 14 (2,3%), w zatoce wieńcowej — u 1 pacjenta. U 35 pacjentów dyslokacje wystąpiły pomiędzy 1. a 9. dniem od implantacji. U 25 pacjentów występowała organiczna choroba serca, w tym 7 osób było poddanych operacji kardiochirurgicznej (4 — dyslokacja komorowa), 6 przebyło zawał serca (4 — ściany dolnej), u 10 stwierdzono niedomykalność zastawki trójdzielnej (w 6 przypadkach dyslokacji przedsionkowej), u 3 — kardiomiopatię rozstrzeniową. Wnioski: 1. Dyslokacje elektrody przedsionkowej występują znamiennie częściej. 2. Operacje w krążeniu pozaustrojowym z uszkodzeniem uszka prawego przedsionka wpływają na występowanie dyslokacji elektrody przedsionkowej. 3. Niedomykalność trójdzielna stanowi czynnik ryzyka wystąpienia zarówno dyslokacji elektrody przedsionkowej, jak i komorowej. 4. Określone czynniki ryzyka wymagają potwierdzenia poprzez porównanie z grupą pacjentów bez dyslokacji

Long-term outcomes and quality of life following implementation of dedicated mitral valve Heart Team decisions for patients with severe mitral valve regurgitation in tertiary cardiovascular care center

Background: This study was purposed to investigate which treatment strategy was associated with the most favourable prognosis for patients with severe mitral regurgitation (MR) following Heart Team (HT)-decisions implementation. Methods: In this retrospective study, long-term outcomes of patients with severe MR qualified after HT discussion to: optimal medical treatment (OMT) alone, OMT and MitraClip (MC) procedure or OMT and mitral valve replacement (MVR) were evaluated. The primary endpoint was defined as cardiovascular (CV) death and the secondary endpoints included all-cause mortality, myocardial infarctions (MI), strokes, hospitalizations for heart failure exacerbation and CV events during a mean (standard deviation [SD]) follow-up of 29 (15) months. Results: From 2016 to 2019, 176 HT meetings were held and a total of 157 participants (mean age [SD] = 71.0 [9.2], 63.7% male) with severe MR and completely implemented HT decisions (OMT, MC or MVR for 53, 58 and 46 patients, respectively) were included into final analysis. Comparing OMT, MC and MVR groups statistically significant differences between the implemented procedures and occurrence of primary and secondary endpoints with the most frequent in OMT-group were observed (p < 0.05). However, for interventional strategy MC was non-inferior to MVR for all endpoints (p > 0.05). General health status assessed at the end of follow-up were significantly the lowest for MVR, then for MC and the highest for OMT-group (p < 0.01). Conclusions: In the present study it was demonstrated that after careful HT evaluation of patients with severe MR at high risk of surgery, percutaneous strategy (MC) can be considered as equivalent to surgical treatment (MVR) with non-inferior outcomes

Nationwide experience with transcarotid transcatheter aortic valve implantation: Insights from the POL-CAROTID registry

BACKGROUND: :: To investigate the feasibility and safety of transcarotid (TC) access for transcatheter aortic valve implantation (TAVI) in comparison to the transfemoral (TF) approach in a multicenter setting. METHODS: :: A total of 41 patients, treated between December 2014 and December 2018, were retrospectively reported to the Polish Registry of Common Carotid Artery Access for TAVI (POL-CAROTID). The median follow-up time was 619 (365 – 944) days and Valve Academic Research Consortium-2 (VARC-2) definitions were applied. Clinical outcomes were compared with 41 propensity-matched TF-TAVI patients. RESULTS: :: The mean (SD) patients' age was 78.0 (7.2) years and 29 patients (70.7%) were men. Prohibitive iliofemoral anatomy and/or obesity (46.3%) and/or the presence of stent graft in the abdominal aorta (31.7%) were the most common indications for TC-TAVI. Device success for TC-TAVI was comparable with matched TF-TAVI group (90.2% vs 95.3%, P=0.396) and no periprocedural mortality was observed. Moreover, early safety was similar between the two groups (92.7% vs 95.3%, respectively, log-rank P=0.658) with only 1 case of non-disabling stroke during the first month after TC-TAVI. Consequently, no cerebrovascular events were observed in the mid-term, and the clinical efficacy of TC-TAVI corresponded well with TF-TAVI (90.2% vs 92.7%, log-rank P=0.716). A total of 4 (9.8%) deaths were noted in the TC-TAVI cohort in comparison to 3 (7.3%) in the TF-TAVI group. CONCLUSIONS: :: The results of the study indicated that the first cohort of transcarotid transcatheter heart valves of second-generation implantations in Poland were associated with a similar prognosis to TF-TAVI with regard to safety and feasibility. TC access may be considered an optimal alternative for patients, in whom the TF approach is precluded

Metabolomika — chemiczny „odcisk palca” i istotny element medycyny spersonalizowanej

Metabolomika jako część biologii systemowej zajmuje się badaniem metabolomu, czyli związków o małej masie cząsteczkowej (< 1,5 kDa). Metody, którymi posługuje się metabolomika, to spektrometria mas (MS) i spektroskopia NMR. W ciągu ostatniej dekady obserwuje się dynamiczny rozwój technik „omicznych” jako narzędzi medycyny spersonalizowanej. Można również zaobserwować znaczny wzrost liczby publikacji z zakresu metabolomiki i lipidomiki w dziedzinie chorób układu krążenia. Nowe biomarkery mogą przyczynić się do poprawy oceny ryzyka zaburzeń kardio-metabolicznych