Bezpieczeństwo krwi w aspekcie badań wirusologicznych

Current residual infection risk by transfusion for hepatitis B and C viruses (HBV, HCV) and for human immunodeficiency virus (HIV) is the lowest in the history. It has been achieved mainly by introduction of serological markers screening (HBsAg, anti-HCV and anti-HIV) and nucleic acid testing (NAT). These procedures allow identifying donors infected in chronic and very early stages of the infection.The incidence and prevalence of HBV and HCV infection among blood donors in Poland remain stable, however in the case of HIV, in recent years, an increasing trend is seen.The residual risk of infection is associated primarily with diagnostic window. For donations tested individually, this period is estimated to be 11.6, 1.5, 3.3 days for HBV, HCV and HIV, respectively. In the case of screening in plasma pools of eight donations it is calculated for 18.2, 2.7 and 5.5 days. Particularly for HIV, polymorphism at the genomic level is an additional risk factor.Recent observations confirm that, infectivity during window period is very high – even single virions could transmit infection. At the final stage of chronic HBV infection (OBI) infectivity is still significant but much lower (about 1,000 copies).In recent years it has been demonstrated that increased analytical sensitivity translates into a significant improvement of the clinical sensitivity. Further reduction of the diagnostic window for individual donations testing is possible by increasing the efficiency of the extraction and amplification (e.g. HBV in Ultrio Plus and Ultrio Elite) or by increasing the volume of the test sample (e.g., HCV and HIV in tests based on TMA or PCR). It was demonstrated that the amplification of more than one region of the HIV genome contribute to the recovery/improvement of clinical sensitivity lost in the case of blood donations infected with escape mutants.One way to reduce the number of infected donors is to improve selection process involving questionnaire and interview before every donation. The process should be updated based on the analysis of current sources of infection

Study on polymorphism of the transfusion transmitted viruses in Poland — hepatitis B virus (HBV) and parvovirus B19 (B19V)

Wstęp: Wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) oraz parvowirus B19 (B19V) badane są u dawców krwi, ten pierwszy u wszystkich dawców, drugi u dawców osocza przeznaczonego do produkcji immunoglobuliny anty-D oraz anty-HBs. Genotypy HBV, których dotychczas zidentyfikowano 8, różnią się dystrybucją geograficzną oraz przebiegiem zakażenia. Opisano mutacje zlokalizowane w genie S mające charakter mutacji ucieczki i prowadzące do obniżonej reaktywności antygenu powierzchniowego z przeciwciałami m.in. w testach diagnostycznych. W przypadku B19V obecnie znane są trzy genotypy. Opisano trudności w diagnostyce genotypu 2 i 3 manifestujące się wynikami fałszywie ujemnymi oraz zaniżaniem wyników badań ilościowych DNA B19V. Przebieg zakażenia oraz epidemiologia tych genotypów jest mało poznana. Celem obecnego opracowania było przedstawienie wyników badania polimorfizmu wirusa B19V oraz HBV w Polsce. Szczegółowe badanie polimorfizmu HBV prowadzono w osoczu pochodzącym od dawców na różnych etapach zakażenia. Próbki pochodziły z terytorium całego kraju. Badania genomu HBV obejmowały określenie genotypu oraz analizę specyficznych mutacji. Genotypy parvowirusa B19 badano u objawowo zakażonych pacjentów. Szczegółowo opisano przebieg zakażenia genotypami innymi niż klasyczny genotyp 1. Materiał i metody: Dawcy zakażeni HBV zostali zidentyfikowani w trakcie rutynowych badań przeglądowych antygenu powierzchniowego (HBsAg) oraz DNA HBV. W celu dokładnego określenia typu zakażenia oraz charakterystyki wirusologicznej badano u nich także inne markery zakażenia (antygen HBe, przeciwciała anty-HBc, anty-HBs oraz anty-HBe), oceniano ilość DNA HBV oraz, w przypadku obecności antygenu HBs, określano jego stężenie. Analizy polimorfizmu HBV dokonano w 7 próbkach pochodzących od dawców we wczesnej fazie zakażenia, w 170 próbkach od dawców z HBsAg oraz w 40 próbkach z tzw. „ukrytym” zakażeniem HBV (OBI). Genotypy HBV określano przez sekwencjonowanie, a następnie analizę filogenetyczną lub przez analizę sekwencji regionu pre-S/S za pomocą programu BLAST/genotyping. Analizie filogenetycznej poddano całe genomy (n = 53) lub sekwencje specyficznych regionów: pre-S/S oraz basic core promoter/ /pre-core (BCP/PC) (odpowiednio 91 i 154 próbki) dawców z HBsAg. Pacjentów zakażonych B19V identyfikowano metodą real-time PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy w czasie rzeczywistym), która wykrywa wszystkie trzy genotypy B19V. Spośród 69 DNA B19V dodatnich pacjentów z klinik hematologicznych oraz ginekologiczno-położniczych zdiagnozowanych w latach 2004-2008 do analizy polimorfizmu wybrano 30, przede wszystkim w ostrej fazie infekcji. Badanie genotypów przeprowadzono stosując analizę sekwencji regionu NS1/VP1u. U osób zakażonych genotypem innym niż 1 zbierano kolejne próbki, analizując w nich parametry morfologii krwi obwodowej oraz wirusologiczne markery zakażenia (anty-B19V oraz DNA B19V). Wyniki: Mediana wieku dawców zakażonych HBV na wczesnym etapie zakażenia wynosiła 40 lat, nie wykrywano u nich HBsAg, a jedynie DNA HBV (mediana 10,12 IU/ml, maksymalnie 140 IU/ml), u jednej osoby wykryto dodatkowo anty-HBs, anty-HBc klasy IgM oraz anty-HBe. Dawcy z HBsAg byli młodsi (mediana wieku 21 lat). Anty-HBs, anty-HBe oraz HBeAg wykryto odpowiednio u 5%; 92,4% oraz 10,5% dawców tej grupy. Stężenie DNA HBV wahało się między ilością niemierzalną a 3,1 × 1010 IU/ml (mediana: 4,10 × 103 IU/ml). Dawcy z OBI byli najstarsi (mediana 47 lat), wszyscy byli z anty-HBc, u 7 dawców (18,9%) wykryto niskie stężenie anty-HBs (mediana 1,45 IU/L), u żadnego z badanych nie stwierdzono HBeAg, natomiast u 8 wykryto przeciwciała do tego antygenu (38,1%). U polskich krwiodawców zakażonych HBV identyfikowano zakażenie trzema genotypami — A, D oraz H. Dwa pierwsze genotypy wykrywano na wszystkich trzech etapach zakażenia, genotyp H wykryto jedynie u dwóch dawców z OBI. Rozkład częstości genotypów A i D był odmienny u dawców z HBsAg i OBI. W pierwszej z wymienionych grup dominował genotyp A2 (80,5%), prawie czterokrotnie rzadziej wśród zakażonych identyfikowano genotyp D (19,5%). U osób z OBI dominował genotyp D (57,5% zakażonych), genotyp A wykrywano jedynie u 37,5% badanych. Szczegółowa analiza regionu MHR genu S u osób na wczesnym etapie zakażenia wykazała zakażenia jedynie forma dziką, u dawców na późniejszym etapie zakażenia obserwowano narastający polimorfizm na poziomie sekwencji aminokwasowych. Częstość nosicieli mutacji prowadzących do substytucji aminokwasowych w regionie MHR wynosiła odpowiednio 17,6% oraz 52,5% dawców z HBsAg oraz z OBI. Częstość nosicielstwa tego typu mutacji była większa u dawców zakażonych genotypem D niż genotypem A, zarówno u dawców z HBsAg, jak i tych z OBI. Zidentyfikowano mutacje ucieczki prowadzące do substytucji aminokwasowych utrudniających rozpoznanie HBsAg przez przeciwciała w trakcie diagnostyki metodami serologicznymi. Szczegółowa analiza filogenetyczna całych genomów pochodzących od dawców z HBsAg wykazała zakażenia podtypami A2 oraz D1 i D2. Mediana współczynnika HBsAg/HBV DNA wyrażona w IU/ml wynosiła około 1 dla obu genotypów, przy czym skrajnie niskie i skrajnie wysokie wartości obserwowano częściej dla genotypu D. Analiza regionu BCP/PC u dawców z HBsAg wykazała występowanie podwójnych mutacji 1762T/ /1764A w 49/125 (39,2%) sekwencji genotypu A2 oraz 6/29 (20,7%) genotypu D (p = 0,08). Mutacje w regionach pre-C i BCP nie korelowały ani z poziomem HBsAg, ani DNA HBV. Analiza polimorfizmu B19V wykazała, że większość pacjentów z B19V była zakażonych genotypem 1. U dwóch osób (6,6%), u biorczyni przeszczepu nerki z ciężką anemią oraz u chorej na białaczkę z pancytopenią w następstwie chemioterapii, zidentyfikowano zakażenie genotypem 2. W obu przypadkach zakażenie związane było z wysoką wiremią. Normalizację stanu klinicznego oraz spadek poziomu DNA B19V obserwowano u pierwszej pacjentki po zmianie leczenia immunosupresyjnego, u drugiej zaś po dożylnym podaniu immunoglobulin. Pomimo poprawy parametrów klinicznych oraz wirusologicznych, DNA B19V DNA wykrywano przez cały czas prowadzenia obserwacji. W późniejszym okresie biorczyni przeszczepu nerki zaszła w ciążę, jednak mimo przewlekłej infekcji genotypem 2 B19V nie obserwowano u niej żadnych objawów klinicznych. Wnioski: Dobór testów diagnostycznych, ich walidacja oraz inne formy kontroli jakości badań HBV i B19V, prowadzone zarówno u krwiodawców, jak i chorych, powinny uwzględniać, oprócz najpowszechniej występujących u osób zakażonych genotypów A HBV oraz genotypu 1 B19V, także genotypy występujące rzadziej; odpowiednio, D i H oraz genotyp 2. Obecne badania nie potwierdzają całkowitego zaniku genotypu 2 B19V w Polsce, natomiast są zgodne z wcześniejszymi informacjami o występowaniu zakażenia genotypem H HBV w naszym kraju. Przebieg zakażenia genotypem 2 u chorych leczonych immunosupresyjnie jest podobny jak w przypadku zakażenia genotypem 1 B19V. U osób z genotypem D HBV stwierdzono większy, niż w przypadku genotypu A, polimorfizm w regionie kodującym epitopy kluczowe dla wiązania antygenu HBs przez przeciwciała (neutralizujące), co ma potencjalne znaczenie dla prawidłowości diagnostyki metodami serologicznymi oraz dla skuteczności profilaktyki wykorzystującej szczepienia ochronne oraz immunoglobuliny anty-HBs. J. Transf. Med. 2011; 2: 45–81Background: Hepatitis B virus (HBV) and parvovirus B19 (B19V) are tested in blood donors; the markers of the former are screened in all donors, the DNA of the latter is tested in donor plasma for anti-D and anti-HBs immunoglobulin production. The eight HBV genotypes that have been discovered up to date differ in geographical distribution and infection course. Some mutations in gene S are called “escape mutations” and result in decreased reactivity of surface antigen with specific antibodies or even false negative results in diagnostic assays. In the case of B19V, three genotypes have been described. The difficulties related to the diagnosis of genotypes 2 and 3 manifested in false negative results and underestimation of the results of quantitative testing have been described in literature. The course of infection with these genotypes is not well understood. The aim of the study was to present the results of B19V and HBV polymorphism testing in Poland. Detailed analysis of HBV polymorphism was performed in plasma from donors at various stages of infection. Samples were collected from the territory of the whole country. The HBV genome study involved identification of genotype and specific mutations analysis. Parvovirus B19 genotypes were tested in symptomatic patients. The course of non-genotype 1 infections was described in detail. Material and methods: HBV infected donors were identified during HBsAg and DNA HBV blood donor screening. For precise discrimination of infection stage additional HBV infection markers were tested (HBe antigen, anti-HBc, anti-HBs and anti-HBe antibodies), HBV DNA level was estimated and when HBsAg was detected in the sample, we also determined the antigen load. The HBV polymorphism analysis was performed in seven donor samples in early infection stage, in 170 samples from HBsAg positive donors and in 40 donors with the so called “occult” HBV infection (OBI). The HBV genotype was determined with sequencing and subsequent phylogenetic analysis or by region pre-S/S analysis with BLAST/Genotyping software. The whole genome (n = 53) or/and specific regions pre-S/S and basic core promoter/pre-core (BCP/PC) were analysed. Patients infected with B19V were identified with real-time PCR (real time polymerase chain reaction), which detects all three B19V genotypes. In the period 2004–2008 sixty nine cases, mostly acute-phase B19V DNA positive, were identified in patients from hematological and obstetric/gynecological wards. Thirty patients were studied in greater detail and genotyping was performed by analysis of the NS1/VP1u region. Follow-up samples were collected from patients with non-genotype 1 infection. Peripheral blood morphology parameters and virological markers (anti-B19V and B19V) were analysed. Results: Median donor age at early stage of HBV infection was 40; they were HBsAg negative and HBV DNA positive (median 10.12 IU/ml, maximum 140 IU/ml). In one donor, anti-HBs, anti-HBc IgM and anti-HBe were also detected. HBsAg donors were younger (median age 21). In this group we detected anti-HBs, anti-HBe and HBeAg in 5%; 92.4% and 10.5% of donors, respectively. The HBV DNA load ranged between unquantifiable and 3.1 × 1010 IU/ml (median: 4.10 × 103 IU/ml). Donors with OBI were the oldest (median age 47), all anti-HBc positive; in 7 donors a low level of anti-HBs was detected (median 1.45 IU/ml); none of the donors in this group was found HBeAg positive, in 38.1% however we detected antibodies to this antigen. We identified three genotypes — A, D and H in Polish HBV infected blood donors. The first two genotypes were detected in all three groups of HBV infected donors, genotype H was identified only in two donors with OBI. The distribution of A and D genotypes in HBsAg positive and OBI donors was different. In the former (HBsAg positive) group most donors were infected with genotype A2 (80.5%) while genotype D was almost four fold less frequent (19.5%). In the latter group (OBI) genotype D was most frequent (57,5%) and genotype A was identified only in 37.5% of tested donors. Detailed analysis of MHR of gene S in donors at early infection stage revealed only wild type infection. In HBsAg positive and OBI donors we observed increasing polymorphism at amino acid sequence level. The frequency of HBV donors with amino acid substitutions in MHR was 17.6% and 52.5% of donors with HBsAg and OBI, respectively. In both groups of donors the frequency of this type of substitutions was higher in genotype D infected donors than those infected with genotype A. We identified mutations leading to amino acid substitution which obstracted the recognition of HBsAg by antibodies during diagnostics with serological methods. Detailed phylogenetic analysis of whole genomes from HBsAg positive donors revealed infections with subtypes A2, D1 and D2. The median HBsAg/HBV DNA ratio expressed in IU/ml was approximately 1 for both genotypes, but extremely low or very high ratios appeared more frequently in genotype D infections. BCP/PC region analysis in HBsAg positive donors revealed the double mutation 1762T/ /1764A in 49/125 (39.2%) genotype A2 and 6/29 (20.7%) genotype D strains (p = 0.08). Mutations in BCP/PC region correlated neither with HBsAg nor HBV DNA levels. The B19V polymorphism analysis revealed most samples to be infected with genotype 1. Two (6.6%) strains however were identified as genotype 2, associated with high viraemia and identified in a kidney transplant recipient with anemia and a leukemia patient with pancytopenia following chemotherapy. In both cases B19V viraemia was very high. Treatment with intravenous immunoglobulin in the former patient and a change of immunosupression treatment in the latter, resulted in normalization of clinical parameters, and whilst viral loads fell, B19V DNA was still detectable. The kidney transplant recipient subsequently became pregnant with no clinical complications, although persistently infected with B19V genotype 2. Conclusions: Decision to choose the appropriate diagnostic and screening tests, their validation and quality control should take into account not only the higher frequency of A genotype in HBV and genotype 1 of B19V, but also less frequent genotypes D and H and genotype 2 of respective viruses. The present study is in accordance with up to date information referring to the presence of HBV genotype H in Poland. Our observations do not confirm complete disappearance of genotype 2. in our country. The course of genotype 2 infection in immunosuppresive patients is similar to that observed for genotype 1 B19V infection. Polymorphism in the region which codes epitopes crucial for HBs antigen-binding by antibodies was observed to be higher in donors infected with genotype D HBV compared to donors infected with genotype A This may be significant for proper diagnostics with serological methods and for effectiveness of vaccination and anti-HBs immunoglobulin prophylaxis. J. Transf. Med. 2011; 2: 45–8

Safety of transfusion in terms of transmission of blood born infectious agents in the light of reports presented at the 23rd Congress of the International Society of Blood Transfusion

Podczas 23. Zjazdu Międzynarodowego Towarzystwa Przetaczania Krwi w Amsterdamie omawiano różnorodne aspekty działań zmierzających do ograniczania ryzyka przenoszenia czynników zakaźnych drogą krwi. W niniejszym opracowaniu zwrócono szczególną uwagę na: trudności związane z procedurą kwalifikacji dawców krwi, między innymi na zjawisko tak zwanych test seekers (osób zgłaszających się, by oddać krew przede wszystkim w celu uzyskania wyników badań wirusologicznych), sformułowania zawarte w ankietach epidemiologicznych, źródła zakażeń dawców, u których stwierdzono markery infekcji, oraz efektywność różnych strategii prowadzenia badań przeglądowych markerów zakażenia HBV. Przedstawiono najważniejsze informacje odnoszące się do nowo pojawiających się czynników zakaźnych, między innymi wirusów, takich jak wirus Zachodniego Nilu (WNV) i wirus Dengi (DENV) uznawanych obecnie za największe potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa przetoczeń oraz dokategoryzacji EID wprowadzonej przez grupy ekspertów ze Stanów Zjednoczonych i Europy. Poświęcono także uwagę innym czynnikom zakaźnym, istotnym dla bezpieczeństwa transfuzji, takim jak ludzki wirus cytomegalii (CMV) i parwowirus B19 (B19V). Podsumowano wyniki dotychczasowych prac badawczych, których celem było ograniczenie ryzyka powikłań wywoływanych przez bakterie. W niniejszym opracowaniu omówiono również doniesienia zaprezentowane przez polską służbę krwi

Cytomegalovirus-induced immune thrombocytopenia

Małopłytkowość immunologiczna (IT) jest chorobą nabytą, która charakteryzuje się zmniejszeniem liczby płytek we krwi obwodowej poniżej 100 G/l. U jej podłoża leżą zaburzenia immunologiczne, które mogą mieć charakter pierwotny (pierwotna małopłytkowość immunologiczna) lub wtórny do innych chorób. Pewną część przypadków wtórnej IT stanowią małopłytkowości na tle przetrwałego lub ostrego zakażenia wirusowego. Zakażenie wirusem cytomegalii (CMV) występuje powszechnie na całym świecie. Odsetek dodatnich wyników testów serologicznych (IgG CMV) u osób dorosłych w populacji ogólnej wynosi 60–100%. Z powodu złożonej patogenezy małopłytkowości związanej z CMV nie opracowano jednego obowiązującego schematu leczniczego. Decydujące znaczenie w sposobie leczenia IT i obecności CMV jest ustalenie, czy jest to IT zależna od zakażenia CMV czy też małopłytkowość indukowana CMV. W pracy przedstawiono opis przypadku 55-letniej pacjentki z zakażeniem CMV i wtórną małopłytkowością skutecznie leczoną dożylnym wlewem immunoglobulin.Immune thrombocytopenia (IT) is an acquired disease, that is characterized by a decrease in platelet count in peripheral blood below 100 G/l. IT can arise as a primary condition (primary immune thrombocytopenia), or secondary to other diseases. IT secondary cases comprise among others persistent or acute viral infections. CMV infection is common throughout the world. The percentage of positive serological tests (IgG CMV) results in general adult population is approximately60–100%. Treatment of IT in the presence of CMV is determined by the fact whether it is CMV-related or CMV-induced thrombocytopenia. The paper presents a case of the 55-year-old patient with CMV infection and secondary thrombocytopenia successfully treated with intravenousimmunoglobulin infusion

Limitation of West Nile Virus transmission through transfusion of blood/blood components — Polish recommendations

For many years, the West Nile virus (WNV) has been the focus of attention of specialists in transfusion medicine due to documented transmission of the virus through blood and blood components. In the recent years, a periodic increase in the number of infections in Europe (2018) has been reported as well as outbreaks of infections among animals and people in areas where the presence of the virus has not been observed so far. The study updates biological and epidemiological data on WNV published in 2013 (Journal of Transfusion Medicine) [1] and suggests measures to be taken to prevent the spread of WNV human infections via transfusion if WNV infections occurred in Poland. National recommendations were based on international guidelines developed by specialists in transfusion medicine and infectious diseases in cooperation with research centers that monitor epidemiology of the virus

Risk of transmission of blood-derived pathogens by transfusion in Poland

Blood transfusion in Poland is the safest in history. High virological level of safety has been achieved mainly by improving not only the qualification of donors and methods used for donor screening, but also applying leukoreduction, pathogen reduction technology and grace period for serum.In this article, we discuss the improvement of the epidemic situation among blood donors for hepatitis B virus (HBV) and hepatitis C virus (HCV) and the increasing trend for HIV. Preliminary results of residual risk calculation for these pathogens are presented.Hepatitis E virus (HEV) and Babesia microti were considered as new factors potentially relevant for the safety of blood transfusion in our country. Due to evidence of West Nile virus (WNV) circulation in the ecosystem in Poland, it is also necessary to monitor the infections with this pathogen.In this article, it was emphasized that the reporting of all possible complications associated with transfusion and meticulous implementation of the look-back procedure play a key role for monitoring the risk of transmission of infectious agents by blood. It is especially important in view of the increasing epidemiological problems associated with emerging infectious agents

The effect of weight loss on inflammation in obese women with polycystic ovary syndrome

Wstęp: Celem prezentowanej pracy była ocena wpływu umiarkowanej redukcji masy ciała na stężenia czynnika martwicy nowotworu α (TNF-α, tumour necrosis factor α) rozpuszczalnych receptorów dla TNF w osoczu otyłych kobiet z zespołem policystycznych jajników. Materiał i metody: Piętnaście otyłych kobiet (średnia wieku 28,5 ± 7,7 roku) z zespołem policystycznych jajników poddano kuracji odchudzającej składającej się z diety 1000 kcal oraz aktywności fizycznej. Oceniano stężenie czynnika martwicy nowotworów, rozpuszczalnych receptorów dla TNF oraz IL-6, insuliny, FSH, LH, DHEAS, androstendionu, całkowitego oraz wolnego testosteronu, kortyzolu, 17OH-progesteronu, estradiolu, SHBG, glukozy, cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji HDL oraz triglicerydów przed rozpoczęciem kuracji odchudzającej oraz po 10-procentowym zmniejszeniu masy ciała. Pacjentkom zalecono przestrzeganie diety 1000-1200 kcal z ograniczeniem spożycia węglowodanów prostych oraz tłuszczów zwierzęcych oraz regularną aktywność fizyczną (co najmniej 30 min, 3 razy w tygodniu). Skład ciała oznaczono przy użyciu metody bioimpedancji. Stężenia TNF-α, receptorów dla TNF oraz IL-6 w surowicy oznaczono metodą ELISA. Stężenie insuliny, FSH, LH, DHEAS, androstendionu, całkowitego i wolnego testosteronu, kortyzolu, 17OH-progesteronu, estradiolu oraz SHBG oznaczono przy użyciu metody RIA. Stężenia glukozy, cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji HDL oraz triglicerydów oznaczono metodą enzymatyczną. Wyniki: Nie zaobserwowano różnic w stężeniu TNF-α, rozpuszczalnych receptorów dla TNFR oraz IL-6 przed rozpoczęciem kuracji oraz po redukcji masy ciała. Wnioski: Wydaje się, że umiarkowana redukcja masy ciała jest niewystarczająca do uzyskania zmniejszenia stężeń cytokin prozapalnych u otyłych kobiet z zespołem policystycznych jajników oraz do poprawy czynności jajników. Endokrynol Pol 2008; 59 (1): 13-17Introduction: The aim of the present study was to evaluate the effect of modest weight reduction on serum concentrations of tumour necrosis factor α (TNF-α), TNF soluble receptors (sTNFRs) and interleukin-6 (IL-6) in obese women with polycystic ovary syndrome (PCOS). Material and methods: The study group consisted of 15 obese women with PCOS (mean age 28.5 ± 7.7 years). Serum concentrations of TNF-α, sTNFRs and IL-6, insulin, FSH, LH, DHEAS, androstendione, total and free testosterone, cortisol, 17OH-progesterone, oestradiol and sex hormone binding globulin (SHBG), glucose, total cholesterol, HDL cholesterol and triglycerides were measured before treatment and after 10% weight loss. All patients were advised to follow a 1000-1200 kcal diet with a limited intake of simple carbohydrate and animal fats and to exercise regularly (30 min, 3 times a week). Body composition was measured by bioimpedance. Serum concentrations of TNF-α, sTNFRs and IL-6 were determined by enzyme linked immunosorbent assay (ELISA). Plasma insulin, FSH, LH, DHEAS, androstendione, total and free testosterone, cortisol, 17OH-progesterone, oestradiol and SHBG were measured by a commercial RIA. Blood glucose, total cholesterol, HDL cholesterol and triglycerides were measured by an enzymatic procedure. Results: We observed no differences in serum concentrations of TNF-α, sTNFRs or IL-6 after treatment. Conclusions: It seems that more than a modest weight reduction is necessary to obtain a decrease in serum concentrations of proinflammatory cytokines and an improvement in ovarian function in obese women with polycystic ovary syndrome. Pol J Endocrinol 2008; 59 (1): 13-1

Stężenie w surowicy oreksyny i greliny w teście doustnego obciążenia glukozą u otyłych kobiet

Introduction: The aim of the present study was to examine the response of plasma orexin and ghrelin to the oral glucose tolerance test (OGTT) in obese women without additional disease. Material and methods: The study group comprised 15 obese women aged 30.4 ± 9.7 years of mean BMI 34.7 ± 3.8 kg/m2. The measurements were performed after an overnight fast and 30, 60 and 120 minutes after the oral administration of 75 grams of glucose. Serum concentrations of ghrelin and orexin A were measured by an enzyme - linked immunosorbent assay (ELISA) kit. Serum concentrations of insulin were measured by radioimmunoassay (RIA). Plasma glucose was determined by an enzymatic procedure. Body composition was determined by impedance analysis using Bodystat. Results: We observed no significant differences between serum concentrations of ghrelin and orexin during OGTT. No correlations were found between serum ghrelin and orexin concentrations and serum insulin and glucose concentrations in any of the measurements. Conclusion: Oral glucose administration did not change serum concentrations of ghrelin and orexin A in obese women without additional disease. (Pol J Endocrinol 2007; 58 (5): 422-425)Wstęp: Celem badania była ocena zmiany stężeń oreksyny i greliny w surowicy podczas testu doustnego obciążenia glukozą (OGTT, oral glucose tolerance test) u otyłych kobiet bez dodatkowych chorób towarzyszących. Materiał i metody: Badana grupa składała się z 15 otyłych kobiet w wieku 30,4 ± 9,7 lat ze średnim BMI wynoszącym 34,7 ± 3,8 kg/m2. Próbki krwi pobrano rano na czczo, a następnie po 30, 60 i 120 minutach po doustnym podaniu 75 gramów glukozy. Stężenie greliny i oreksyny A w surowicy oceniano metodą bioimpedancji (ELISA). Do pomiaru stężenia insuliny w surowicy wykorzystano metodę radioimmunologiczną (RIA). Stężenie glukozy w osoczu określono metodą enzymatyczną. Skład masy ciała określono, stosując analizę impedancji z użyciem aparatu Bodystat. Wyniki: Nie stwierdzono istotnych różnic między stężeniem greliny i oreksyny w surowicy podczas OGTT. Nie wykazano żadnych korelacji między stężeniem greliny i oreksyny w surowicy a stężeniem insuliny i glukozy. Wnioski: Doustne podanie glukozy nie spowodowało zmiany stężeń greliny i oreksyny A w osoczu u otyłych kobiet bez chorób towarzyszących. (Endokrynol Pol 2007; 58 (5): 422-425