Sentinel node biopsy in breast cancer patients undergoing induction chemotherapy should be performed prior to chemotherapy

Presently, preoperative chemotherapy is administered ever more frequently in breast cancer patients. It is administered in both non-resectable and resectable patients, i.e. those in whose case it is possible to undertake surgical treatment without the use of chemotherapy. Sentinel node biopsy may only be performed in patients classified as cN0. Hence, the dilemma of whether sentinel node biopsy should be performed before or after preoperative chemotherapy applies only to those patients in whom there are no axillary lymph node metastases before the chemotherapy in question (cN0). Even though the question of whether to perform sentinel node biopsy before or after preoperative chemotherapy in cN0 patients still remains open, a number of indicators testifying to the quality of the results obta­ined, tend to point in favour of sentinel node biopsy performed prior to chemotherapy. When sentinel node biopsy is performed before induction chemotherapy, the node identification rate is higher (100% vs 95%), and the rate of false negative results is lower (7.4% vs 11.4%) than in the case of a post-chemotherapy biopsy

The local treatment of DCIS should be different than that of early-stage invasive cancer

  Surgical methods currently applied in the local treatment of pre-invasive ductal carcinoma are largely the same as those used in early-stage invasive breast cancer. Both conditions are treated either with tumor excision (combined with radiation therapy) or with mastectomy. Comparable proportions of DCIS and early-stage breast cancer patients receive the most aggressive form of treatment. Nearly 30% of the former undergo mastectomy. A question thus presents itself: is this the way it should be? The purpose of DCIS treatment is to prevent its progression to invasive disease or detect a hidden invasive compo­nent. However, in and of itself, DCIS is not a terminal condition and does not directly put life at risk. Indeed, it may be a precursor of invasive cancer, but progression is known to occur in as few as 20–30% of untreated patients. At the same time, it is a quite heterogeneous diagnostic category. Some ductal carcinomas in situ with the lowest degree of malignancy behave more like atypias and show a similar risk of progression, only slightly higher than that for an average 65-year-old woman in the general population. It has even been argued that these DCIS cases are not properly carcinomas at all; labeling them as “cancer” provokes disproportionate fear in patients and compels physicians to take unnecessary and excessive treatment measures. In order to change that, it is first crucial to modify the terminology we use: changes with a very low risk of progression toward invasive carcinoma should be labeled as indolent lesions of epithelial origin (IDLE). To conclude, the local treatment of pre-invasive carcinoma in most cases should differ from that of early-stage invasive cancer. Aggressive methods should be avoided unless specifically required

Biopsję węzłów wartowniczych u chorych na raka piersi otrzymujących indukcyjną chemioterapię należy wykonywać przed chemioterapią

Współcześnie coraz częściej stosujemy chemioterapię przedoperacyjną u chorych na raka piersi. Stosujemy ją zarówno u chorych nieresekcyjnych, jak i u chorych resekcyjnych, czyli takich, u których możliwe jest podjęcie leczenia ope­racyjnego bez zastosowania chemioterapii. Biopsję węzła wartowniczego możemy wykonać tylko u chorych sklasy­fikowanych jako cN0. W związku z tym dylemat, czy wykonywać biopsję węzła wartowniczego przed chemioterapią czy po chemioterapii przedoperacyjnej, istnieje tylko u chorych, u których przed chemioterapią stwierdzono brak przerzutów w węzłach chłonnych pachowych (cN0). Chociaż pytanie o to, czy wykonywać biopsję węzła wartowni­czego przed chemioterapią przedoperacyjną czy po chemioterapii u chorych cN0, nadal pozostaje bez odpowiedzi, to wskaźniki świadczące o jakości uzyskiwanych wyników przemawiają na korzyść biopsji węzła wartowniczego wykonywanego przed chemioterapią. Gdy biopsja węzła wartowniczego jest wykonywana przed chemioterapią, wyższe są odsetki identyfikacji węzła (100% w porównaniu do 95%) i niższe są odsetki wyników fałszywie ujemnych (7,4% w porównaniu do 11,4%) niż ma to miejsce, gdy biopsję wykonuje się po chemioterapii

Miejscowe leczenie przedinwazyjnego raka przewodowego piersi nie powinno być takie samo jak wczesnego raka inwazyjnego

  Metody leczenia chirurgicznego stosowane do miejscowego leczenia chorych na przedinwazyjnego przewodowego raka piersi nie różnią od metod stosowanych do leczenia chorych na wczesnego raka inwazyjnego. W obu przypad­kach wykonywane są szerokie wycięcia guza (uzupełnione radioterapią) lub mastektomie. Odsetek chorych na DCIS i chorych na wczesnego raka naciekającego piersi, u których stosowana jest najbardziej agresywna metoda leczenia miejscowego, są do siebie zbliżone. U blisko 30% chorych wykonuje się amputację piersi. Warto jednak zadać pytanie: czy tak być powinno? Celem leczenia chorych na DCIS jest zapobiegnięcie wystąpieniu raka inwazyjnego lub wykrycie komponentu inwa­zyjnego w obrębie DCIS. Jednakże DCIS sam w sobie nie jest chorobą śmiertelną i w związku z tym bezpośrednio nie zagraża życiu chorych. DCIS może być prekursorem raka naciekającego, ale do progresji dochodzi tylko u 20–30% nieleczonych chorych. Jednocześnie DCIS jest bardzo heterogennym rozpoznaniem. Część raków przewodowych in situ, o najniższym stopniu złośliwości, zachowuje się tak jak atypia. W tych przypadkach ryzyko progresji do raka naciekającego jest zbliżone do ryzyka, jakim obciążone są chore z atypią, i jest niewiele wyższe niż ryzyko rozwoju raka piersi, jakim jest obarczona przeciętna przedstawicielka tzw. populacji ogólnej w wieku 65 lat. Argumentuje się wręcz, że przypadki DCIS o najniższym stopniu złośliwości nie są w rzeczywistości rakami, natomiast nazwa „rak” przypisana do tych przypadków wywołuje nieproporcjonalny do zagrożenia strach u chorych, a u lekarzy jest źródłem przesadnych decyzji terapeutycznych. Aby to zmienić, przede wszystkim należy zmienić nazewnictwo. Do zmian obarczonych bardzo niskim ryzykiem progresji do raka naciekającego właściwe byłoby stosowanie nazwy: zmiana łagodna pochodzenia nabłonkowego (IDLE — indolent lesion of epithelial origin). Podsumowując, miejscowe leczenie przedinwazyjnego raka przewodowego piersi u większości chorych nie powinno być takie samo jak wczesnego raka inwazyjnego. Powinno się leczyć agresywnie tylko te chore na DCIS, które tego wymagają

Is mastectomy with immediate breast reconstruction an alternative to breast-conserving treatment?

Mimo że leczenie oszczędzające pierś uznawane jest za metodę z wyboru w leczeniu chorych na wczesnego raka piersi, w niektórych badaniach zaobserwowano wzrost częstości wykonywanych mastektomii. Coraz częściej w trakcie mastektomii wykonywana jest natychmiastowa rekonstrukcja piersi, mająca na celu zmniejszenie okaleczenia związanego z utratą piersi. Wykazano, że zarówno leczenie oszczędzające pierś, jak i mastektomia z natychmiastową rekonstrukcją piersi są zabiegami bezpiecznymi onkologicznie i przynoszą porównywalny komfort życia. Jednak zabieg mastektomii z rekonstrukcją natychmiastową piersi jest obarczony większym odsetkiem powikłań pooperacyjnych, zwłaszcza w przypadku zastosowania radioterapii uzupełniającej. Dodatkową korzyścią leczenia oszczędzającego pierś jest możliwość odstąpienia od wykonania limfadenektomii pachowej w przypadku przerzutów ograniczonych do 1–2 węzłów wartowniczych, przez co chore mogą uniknąć powikłań związanych z usunięciem węzłów chłonnych pachowych. Ustalając plan leczenia chorych, należy zwrócić uwagę na potencjalną przewagę, jaką posiada leczenie oszczędzające pierś, nad mastektomią z rekonstrukcją natychmiastową pod względem ryzyka wystąpienia powikłań.Beside the fact that breast-conserving treatment is the method of choice in early breast cancer, several studies have demonstrated good results when mastectomy is involved in the treatment. Such studies are currently increasing. Immediate breast reconstruction is gaining popularity as the method that mitigates post-mastectomy deformation. Comparing breast-conserving treatment and immediate breast reconstruction after mastectomy both methods did not worsen the treatment outcome and have a positive impact to quality of life. However, the complications rate is higher after mastectomy with immediate breast reconstruction, especially in the subgroup of patients receiving postmastectomy radiotherapy. Breast-conserving therapy additionally gives the opportunity to avoid axillary lymph nodes dissection in the subgroup of patients with positive 1–2 sentinel nodes. It should be taken into consideration when a treatment schedule is established, that breast-conserving therapy has an advantage regarding risk of complications

Serum levels of circulating miRNA-21, miRNA-10b and miRNA-200c in triple-negative breast cancer patients

Introduction: Breast cancer can be classified into five subtypes based on variations in the status of three hormonal receptors that are responsible for the cancer’s heterogeneity: estrogen receptor (ER), progesterone receptor (PR), and human epidermal growth factor receptor 2 (HER2). These classifications influence the choice of therapies (either neoadjuvant or adjuvant), and the range of prognoses, from good (luminal A subtype) to poor (triple-negative cancers). Objective: The aim of the study was to compare the serum concentration of selected miRNAs (miRNA-21, miRNA-10b, and miRNA-200c) between in two groups of breast cancer patients with differing ER, PR, and HER2 statuses. Materials and methods: The study was performed on two groups of patients. One group (TNBC) consisted of patients with triple-negative cancer, and the other group (ER(+)/PR(+)) was comprised of patients with positive ER and PR receptors. Results: The mean level of miRNA-200c was significantly higher in the ER(+)/PR(+) group than in the TNBC group (p < 0.05). No statistically significant difference was found between the two groups with regard to the mean levels of miRNA-21 or miRNA-10b. Conclusion: The level of miRNA-200c was lower in triple-negative patients when compared with the levels in the study’s ER/PR positive group

Results of surgical treatment of eyelid skin cancers

Wstęp. Nasze wstępne obserwacje kliniczne wykazały, że względnie często wycięcia nowotworów skóry powiek były histologicznie niedoszczętne lub doszczętność wycięcia była wątpliwa. W związku z tym postawiliśmy hipotezę badawczą, iż odsetek wycięć niedoszczętnych lub wycięć o wątpliwej doszczętności nowotworów skóry powiek jest wyższy niż w innych umiejscowieniach anatomicznych. Uznając obawy przed uszkodzeniem narządu wzroku za potencjalną przyczynę wysokiego odsetka niedoszczętnych wycięć nowotworów skóry powiek, założyliśmy, że obaw takich nie powinni mieć okuliści, którzy z racji swojej specjalizacji są przygotowani do podjęcia ewentualnych działań naprawczych w obrębie gałki ocznej i tkanek oczodołu. Wobec powyższego postawiliśmy drugą hipotezę badawczą, iż odsetek niedoszczętnych wycięć oraz wycięć o wątpliwej doszczętności nowotworów złośliwych skóry powiek jest niższy, gdy wykonują je okuliści, niż wtedy gdy zabiegi te wykonują chirurdzy onkolodzy. Celem pracy była weryfikacja postawionych hipotez badawczych.Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 229 chorych, u których usunięto 236 nowotworów złośliwych skóry powiek, operowanych przez chirurgów onkologów w Klinice Chirurgii Onkologicznej od stycznia 1995 roku do grudnia 2011 r. W skład grupy porównawczej pierwszej weszło 217 chorych operowanych z powodu 279 pierwotnych raków skóry umiejscowionych na głowie (poza powiekami), szyi, tułowiu i kończynach. W skład grupy porównawczej drugiej weszło 64 chorych, u których usunięto 64 nowotwory złośliwe skóry powiek. Chorzy ci byli operowani przez okulistów w Oddziale Okulistyki Szpitala w Sieradzu od stycznia 1994 r. do czerwca 2012 r. Porównano radykalność wycięć nowotworów złośliwych skóry powiek z radykalnością wycięć nowotworów złośliwych skóry innych umiejscowień, a także porównano radykalność wycięć nowotworów złośliwych skóry powiek wykonywanych przez okulistów z radykalnością zabiegów wykonywanych przez chirurgów onkologów.Wyniki. Nowotwory złośliwe skóry powiek zostały usunięte przez chirurgów onkologów doszczętnie w 79,7% przypadków, niedoszczętnie w zaś 13,5%. W 6,8% przypadków doszczętność wycięcia guza była wątpliwa. Nowotwory skóry innych umiejscowień zostały usunięte przez chirurgów onkologów doszczętnie w 83,2% przypadków, niedoszczętnie w 15,4% przypadków. W 1,4% przypadkach doszczętność wycięcia guza była wątpliwa. Nowotwory złośliwe skóry powiek zostały usunięte przez okulistów doszczętnie w 72% przypadków, niedoszczętnie w 16%. W 12% przypadków doszczętność wycięcia guza była wątpliwa. Odsetek radykalnych wycięć nowotworów złośliwych skóry powiek wykonanych przez chirurgów onkologów nie różnił się istotnie statystycznie od odsetka radykalnych wycięć nowotworów złośliwych pozostałej skóry głowy i szyi (test χ2; p = 0,76). Odsetek radykalnych wycięć nowotworów złośliwych skóry powiek był istotnie statystycznie niższy od odsetka radykalnych wycięć nowotworów umiejscowionych na kończynach i tułowiu (dokładny dwustronny test Fishera p = 0,001). Radykalność wycięć nowotworów złośliwych powiek wykonanych przez chirurgów onkologów i przez okulistów nie różniła się istotnie statystycznie (test χ2, p = 0,18).Wnioski. Pierwsza hipoteza badawcza okazała się prawdziwa jedynie częściowo. Druga hipoteza badawcza okazała się nieprawdziwa.Introduction. Our initial clinical observation indicated that incomplete resections of eyelid malignancies were relatively common. Therefore we posed a first hypothesis that the percentage of incomplete resections and probably incomplete resections of eyelid skin malignancies is higher than such percentages in other locations of skin malignancies. As fear for eye injury is a probable reason for incomplete resections performed by surgeons, we hypothesised that it shouldn’t be the case when resections are made by opthalmologists who are eye specialists trained to cope with potential eye injuries and orbital tissue injuries. Therefore we posed a second hypothesis that percentages of incomplete resections and probably incomplete resections of eyelid tumors, performed by ophthalmologists, should be lower than percentages of incomplete resections and probably incomplete resections performed by surgeons. The aim of the study was to verify or not the two hypotheses.Material and methods. A study group was composed of 229 patients who underwent surgery in the Department of Surgical Oncology, Medical University of Lodz, from January 1995 to December 2011. In this group, surgical oncologists removed 236 primary eyelid skin cancers. A first comparison group was composed of 217 patients who underwent surgery in the same Department for 279 skin cancers located on the head (except eyelids), neck, trunk and extremities. A second comparison group was composed of 64 patients who underwent surgery in Department of Ophthalmology, Hospital in Sieradz, from January 1994 to June 2012. In this group, ophthalmologists removed 64 primary eyelid skin cancers. In order to verify the first hypothesis we compared percentages of complete resections of eyelid skin cancers with percentages of complete resections of skin cancers located in other anatomical sites. In order to verify the second hypothesis we compared the percentages of complete resections of eyelid skin cancers made by opthalmologists with the percentage of complete resections of eyelid skin cancers made by surgical oncologists.Results. Surgical oncologists resected eyelid skin cancers completely in 79.7% of cases, probably incompletely in 6.8% of cases, and incompletely in 13.5% of cases. Surgical oncologists resected skin cancers in other anatomical locations completely in 83.2% of cases, probably incompletely in 1.4% of cases, and incompletely in 15.4% of cases. Ophthalmologists resected eyelid skin cancers completely in 72% of cases, probably incompletely in 12% of cases, and incompletely in 16% of cases. Percentages of complete resections of eyelid skin cancers and complete resections of skin cancers located on the head and neck were similar (chi-squared test; p = 0.76). The percentage of complete resections of eyelid skin cancers was statistically significantly different from the percentage of complete resections of skin cancers located on the trunk and extremities (Fisher exact test; p = 0.001). The percentage of complete resections of eyelid skin cancers in the Deptartment of Surgical Oncology was similar to the percentage of complete resections of eyelid skin cancers in the Deptartment of Opthalmology (chi square test; p = 0.18).Conclusions. The first hypothesis turned out to be only partially true. The second hypothesis turned out to be untrue