Krytyczne zwężenie lewej tętnicy podobojczykowej przyczyną dolegliwości wiązanych z wadą aortalną

W pracy przedstawiono przypadek 64-letniego chorego z rozpoznaną przed kilku laty wadą zastawki aortalnej. Pacjent skarżył się na dolegliwości pod postacią zawrotów głowy i zaburzeń równowagi, które pojawiły się przed 5 miesiącami i były kojarzone z obecnością wady. Ze względu na stwierdzaną na obu kończynach górnych różnicę ciśnień wynoszącą 30–40 mm Hg w trakcie koronarografii wykonano również angiografię lewej tętnicy podobojczykowej, uwidaczniając w jej początkowym odcinku krytyczne przewężenie. Wykonano skuteczny zabieg angioplastyki z implantacją stentu, uzyskując pełne poszerzenie naczynia, wyrównanie wartości ciśnień na obu kończynach i ustąpienie obserwowanych wcześniej dolegliwości. W trakcie obserwacji odległej, po operacji wymiany zastawki, u chorego nie stwierdzono dolegliwości, a wartości są wyrównane. (Folia Cardiol. 2004; 11: 607–610

Krytyczne zwężenie lewej tętnicy podobojczykowej przyczyną dolegliwości wiązanych z wadą aortalną

W pracy przedstawiono przypadek 64-letniego chorego z rozpoznaną przed kilku laty wadą zastawki aortalnej. Pacjent skarżył się na dolegliwości pod postacią zawrotów głowy i zaburzeń równowagi, które pojawiły się przed 5 miesiącami i były kojarzone z obecnością wady. Ze względu na stwierdzaną na obu kończynach górnych różnicę ciśnień wynoszącą 30–40 mm Hg w trakcie koronarografii wykonano również angiografię lewej tętnicy podobojczykowej, uwidaczniając w jej początkowym odcinku krytyczne przewężenie. Wykonano skuteczny zabieg angioplastyki z implantacją stentu, uzyskując pełne poszerzenie naczynia, wyrównanie wartości ciśnień na obu kończynach i ustąpienie obserwowanych wcześniej dolegliwości. W trakcie obserwacji odległej, po operacji wymiany zastawki, u chorego nie stwierdzono dolegliwości, a wartości są wyrównane. (Folia Cardiol. 2004; 11: 607–610

Cognitive functions and sense of coherence in patients with carotid artery stenosis—Preliminary report

BackgroundThere is scarcely any data in the available literature on the relationship between sense of coherence (SOC) and cognitive functioning, and no information on the relationship between SOC and cognitive parameters in patients with carotid atherosclerosis.AimThe aim of this paper was to determine the relationship of SOC measured prior to carotid artery stenting (CAS) with neurocognitive functioning in patients with carotid atherosclerosis 12 months after CAS.MethodsA total of 35 patients with carotid atherosclerosis completed the SOC-29 Orientation to Life Questionnaire (SOC-29) and completed a cognitive test battery twice, i.e., before (baseline–T1) and 12 months after stent implantation (follow-up–T2). Selected cognitive functions such as memory, attention, perception, visuospatial and executive functions and non-verbal fluency were assessed.ResultsOne year after the procedure, patients with a higher SOC and sense of manageability present better performance in visual memory. Higher SOC and sense of meaningfulness are positively related to the speed of understanding the changing rules of card sorting (WCST).ConclusionHigher overall SOC and a component of sense of meaningfulness and manageability may be related to better cognitive functioning 1 year after the procedure

Leczenie jatrogennych tętniaków rzekomych za pomocą iniekcji trombiny - doświadczenia własne

Wstęp: Tętniaki rzekome powstają u 1–6% chorych poddawanych przezskórnym procedurom inwazyjnym. Iniekcja trombiny bydlęcej wydaje się skuteczną i bezpieczną alternatywą leczenia tętniaków rzekomych (PSA) za pomocą kompresji pod kontrolą ultrasonograficzną czy też leczenia chirurgicznego. Materiał i metody: Pod kontrolą ultrasonograficzną wprowadzono igłę 21 G × 1 1/2” do światła tętniaka rzekomego i podano trombinę (700–800 U). Przypadek 1: Zabieg farmakologicznego zamknięcia PSA powstałego po badaniu hemodynamicznym, z zastosowaniem trombiny wykonano u 53-letniej chorej z mechaniczną protezą aortalną, przyjmującej doustne leki przeciwzakrzepowe. W obserwacji 24-godzinnej zabieg okazał się skuteczny. Kontrolne badanie ultrasonograficzne przeprowadzone po 7 dniach ujawniło całkowitą rekanalizację PSA. Pomimo zmiany terapii przeciwzakrzepowej na leczenie frakcjonowaną heparyną, przy prawidłowym czasie kaolinowo-kefalinowym (APTT) ponowna próba obliteracji PSA trombiną okazała się nieskuteczna. Przyczyną niepowodzenia powtórnego zabiegu była najpewniej morfologia PSA, w tym krótkie i stosunkowo szerokie wrota PSA oraz szybki napływ krwi do światła PSA. Przypadek 2: Skuteczną obliterację PSA powstałego po PCI przeprowadzono u 71-letniej chorej. W trakcie zabiegu i po jego zakończeniu nie obserwowano powikłań. Wynikiem podania trombiny do światła PSA było jego całkowite i natychmiastowe wykrzepienie, które okazało się trwałe w obserwacji bliskiej i odległej, pomimo przyjmowania leków antyagregacyjnych. Wnioski: Wstępne doświadczenia pokazują, iż metoda ta może być skuteczniejsza i bezpieczniejsza niż mechaniczna kompresja PSA i pozwoli na znaczne ograniczenie konieczności interwencji chirurgicznej w leczeniu powikłań przezskórnych procedur inwazyjnych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 133–138

Leczenie jatrogennych tętniaków rzekomych za pomocą iniekcji trombiny - doświadczenia własne

Wstęp: Tętniaki rzekome powstają u 1–6% chorych poddawanych przezskórnym procedurom inwazyjnym. Iniekcja trombiny bydlęcej wydaje się skuteczną i bezpieczną alternatywą leczenia tętniaków rzekomych (PSA) za pomocą kompresji pod kontrolą ultrasonograficzną czy też leczenia chirurgicznego. Materiał i metody: Pod kontrolą ultrasonograficzną wprowadzono igłę 21 G × 1 1/2” do światła tętniaka rzekomego i podano trombinę (700–800 U). Przypadek 1: Zabieg farmakologicznego zamknięcia PSA powstałego po badaniu hemodynamicznym, z zastosowaniem trombiny wykonano u 53-letniej chorej z mechaniczną protezą aortalną, przyjmującej doustne leki przeciwzakrzepowe. W obserwacji 24-godzinnej zabieg okazał się skuteczny. Kontrolne badanie ultrasonograficzne przeprowadzone po 7 dniach ujawniło całkowitą rekanalizację PSA. Pomimo zmiany terapii przeciwzakrzepowej na leczenie frakcjonowaną heparyną, przy prawidłowym czasie kaolinowo-kefalinowym (APTT) ponowna próba obliteracji PSA trombiną okazała się nieskuteczna. Przyczyną niepowodzenia powtórnego zabiegu była najpewniej morfologia PSA, w tym krótkie i stosunkowo szerokie wrota PSA oraz szybki napływ krwi do światła PSA. Przypadek 2: Skuteczną obliterację PSA powstałego po PCI przeprowadzono u 71-letniej chorej. W trakcie zabiegu i po jego zakończeniu nie obserwowano powikłań. Wynikiem podania trombiny do światła PSA było jego całkowite i natychmiastowe wykrzepienie, które okazało się trwałe w obserwacji bliskiej i odległej, pomimo przyjmowania leków antyagregacyjnych. Wnioski: Wstępne doświadczenia pokazują, iż metoda ta może być skuteczniejsza i bezpieczniejsza niż mechaniczna kompresja PSA i pozwoli na znaczne ograniczenie konieczności interwencji chirurgicznej w leczeniu powikłań przezskórnych procedur inwazyjnych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 133–138

Zusammenfassender Kommentar zu den ersten sechs Kapiteln der "Phänomenologie des Geistes" von Hegel : Alexandre Kojève über Hegel: Eine Vergegenwärtigung seines Denkens (2)

Wstęp: Pomimo zastosowania stentów zabiegi udrażniania przewlekle zamkniętych tętnic wieńcowych są nadal obarczone wyższym odsetkiem restenoz i reokluzji w porównaniu z angioplastyką drożnych tętnic. Celem badania była ocena bezpośrednich i odległych efektów zastosowania abciximabu podczas udrażniania przewlekle zamkniętej gałęzi międzykomorowej przedniej (LAD). Materiał i metody: Spośród 55 pacjentów z przewlekle zamkniętą LAD, u których podjęto próbę udrożnienia, u 41 (75%) udało się przeprowadzić prowadnik poza miejsce okluzji. Zostali oni losowo przydzieleni do grupy leczonej abciximabem (21 chorych) i grupy kontrolnej (20 osób). Abciximab (bolus + wlew iv.) podawano po umieszczeniu prowadnika w dystalnej części naczynia. Dwóch chorych (po 1 z obydwu grup) wykluczono z badania z powodu braku możliwości implantacji stentu. Końcowej analizie poddano 20 chorych z grupy leczonej abciximabem i 19 osób z grupy kontrolnej. Obserwację odległą (kliniczną i angiograficzną) przeprowadzono średnio po 9,8 ± 3,6 miesiąca u wszystkich badanych. Wyniki: Wyjściowa charakterystyka grup była porównywalna. Końcowy przepływ TIMI 3 i zwężenie mniejsza niż 50% uzyskano u wszystkich chorych. Odsetki restenoz (ok. 40%) i reokluzji (ok. 15%) były podobne w obu grupach. Parametry kliniczne w obserwacji odległej były porównywalne w obu grupach: nawrót niedokrwienia - 30% vs. 32%, ponowny zawał - 10% vs. 0%, zgon - 0% vs. 0%, odpowiednio w grupach osób leczonych abciximabem i kontrolnej (p = NS). Stwierdzono istotny wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory u wszystkich chorych (przed zabiegiem 47,4 ± 7,4%; w obserwacji odległej 51,0 ± 9,2%; p = 0,025). Wnioski: Zastosowanie abciximabu w trakcie zabiegu stentowania przewlekłego zamknięcia LAD nie wpływa na wyniki bezpośrednie i odległe. Wykazano korzystny wpływ zabiegu na wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory w obserwacji odległej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 279–287

Prevalence of extracranial venous abnormalities: results from a sample of 586 multiple sclerosis patients

The aim of this study was to assess the prevalence of chronic cerebrospinal venous insufficiency in an unselected cohort of multiple sclerosis (MS) patients. A total of 586 patients with clinically defined MS underwent catheter venography of the internal jugular veins, brachiocephalic veins and azygos vein. The following findings were regarded as pathologic: no outflow, slowed outflow, reversal of flow direction, prestenotic dilation accompanied by impaired outflow, outflow through collaterals, intraluminal structures obstructing the vein, hypoplasia, agenesia or significant narrowing of the vein. Venous abnormalities were found in 563 patients (96.1%). Lesions in one vein were found in 43.5%, in two veins in 49.5%, and in three veins in 3.1% of patients. Venous pathologies in the right internal jugular vein were found in 64.0% of patients, in the left internal jugular vein in 81.7%, in the left brachiocephalic vein in 1.0%, and in the azygos vein in 4.9%. Venous pathologies were found to be highly associated with MS, yet the clinical relevance of this phenomenon remains to be establishe

Wpływ palenia tytoniu na wczesne wyniki leczenia chorych z zawałem serca za pomocą agioplastyki wieńcowej

Wstęp: Palenie tytoniu należy do głównych czynników ryzyka wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych. Niewiele jest prac oceniających wpływ wykonania angioplastyki w ostrej fazie zawału (PCI) na przebieg wewnątrzszpitalny w grupach chorych palących i niepalących. Celem pracy była analiza porównawcza powyższych chorych leczonych za pomocą PCI w zawale serca. Materiał i metody: Analizie poddano kolejnych 1176 pacjentów z zawałem serca leczonych od stycznia 1998 r. do grudnia 2002 r., u których wykonano zabieg PCI. W grupie palących znajdowało się 750 (63,8%) chorych, a w grupie niepalących 426 osób (36,2%). Wyniki: Chorzy palący byli młodsi i rzadziej płci żeńskiej. Analizując występowanie czynników ryzyka, stwierdzono, że u chorych palących nadciśnienie tętnicze oraz cukrzyca występują rzadziej. Wstrząs kardiogenny obserwowano rzadziej u osób palących (16,0% vs. 8,0%; p < 0,001). Wśród chorych palących zmiana zamykająca światło naczynia częściej była obecna w prawej tętnicy wieńcowej. U pacjentów palących rzadziej występowała wielonaczyniowa choroba wieńcowa. Spośród chorych palących zmarło 3,7%, a spośród niepalących 8,5%; p = 0,00061. Po uwzględnieniu innych czynników palenie tytoniu nie było niezależnym czynnikiem związanym ze śmiertelnością (iloraz szans: 0,57; 95% przedział ufności: 0,24&#8211;1,47; p = 0,26). Wnioski: Lepsze rokowanie chorych palących z zawałem serca poddanych angioplastyce wieńcowej wynika głównie ze stwierdzanych różnic charakteryzujących obie grupy, a mających decydujący wpływ na przebieg zawału serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 743&#8211;749

Porównanie wyników leczenia chorych z niepowikłanym zawałem serca oraz zawałem z obecnością wstrząsu kardiogennego, leczonych angioplastyką wieńcową. Analiza z Rejestru ZABRZE

Wstęp: Wstrząs kardiogenny (CS) jest najczęstszą przyczyną zgonu u pacjentów hospitalizowanych z powodu ostrego zawału serca. Celem pracy było porównanie wyników leczenia chorych z niepowikłanym zawałem serca oraz zawałem z obecnością CS, poddanych angioplastyce wieńcowej. Materiał i metody: Analizą objęto 79 chorych z CS i 588 chorych bez CS, leczonych angioplastyką wieńcową w ostrym zawale serca. Wyniki: Chorzy z CS byli starsi (59,7 &plusmn; 11,3 lat vs. 56,3 &plusmn; 11,3 lat; p = 0,014), czas trwania bólu zawałowego był u nich dłuższy (6,1 &plusmn; 5,2 h vs. 4,3 &plusmn; 2,6 h; p = 0,004) , przebyli już zawał serca (32,1% vs. 20,1%; p = 0,017), częściej występowała u nich wielonaczyniowa choroba wieńcowa (72,1% vs. 48,0%; p < 0,0001). Skuteczność angioplastyki była niższa u chorych z CS (TIMI 3 u 65,0% vs. 92,3%; p < 0,0001). Pacjenci z CS charakteryzowali się niższą frakcją wyrzutową lewej komory serca (40% &plusmn; 9% vs. 45% &plusmn; 8%; p < 0,0001). Pilnego zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego wymagało 7,6% chorych z CS w porównaniu z 0,7% chorych bez CS (p < 0,0001). U pacjentów z CS częściej występowało krwawienie do przewodu pokarmowego (6,3% vs. 0,2%; p < 0,0001). Śmiertelność wewnątrzszpitalna była wyższa w wypadku osób z CS (38,0% vs. 1,9%; p < 0,0001), ale ulegała zmniejszeniu do 19,2% po skutecznej angioplastyce. Wnioski: Czynnikami wpływającymi na rozwinięcie się CS w ostrym zawale serca są: starszy wiek, przebyty zawał serca, niższa frakcja wyrzutowa lewej komory serca oraz obecność wielonaczyniowej choroby wieńcowej. Uzyskanie prawidłowego przepływu przez tętnicę wieńcową istotnie redukuje śmiertelność u chorych z CS w przebiegu ostrego zawału serca. Poprzedzające PTCA leczenie trombolityczne nie wpływa na przebieg CS, a potencjalne korzyści wynikające z wcześniejszego udrożnienia tętnicy są ograniczone przez powikłania krwotoczne