Occurrence of phaeochromocytoma tumours in RET mutation carriers — a single-centre study

  Wstęp: Zespół mnogich nowotworów gruczołów dokrewnych typu 2 (MEN 2) jest schorzeniem uwarunkowanym genetycznie, dziedziczonym w sposób autosomalny dominujący, spowodowanym mutacją germinalną protoonkogenu RET. W 80% przypadków mutacje zlokalizowane są w kodonie 634. Guz chromochłonny rozwinie się u 50% pacjentów z zidentyfikowaną mutacją w protoonkogenie RET. Materiał i metody: 228 nosicieli mutacji w protonkogenie RET poddano monitorowaniu w kierunku rozwoju guza chromochłonnego. Nadzór obejmował okresowo wykonywane ocenę stanu klinicznego, wydalania metoksykatecholamin w dobowej zbiórce moczu komplementarnie z diagnostyką obrazową (CT, MR, scyntygrafia MIBG). Wyniki: Guz chromochłonny rozwinął się u 41 pacjentów (18% wszystkich pacjentów z ustaloną mutacją w protoonkogenie RET). Średni wiek rozpoznania wynosił 43 lata. W 8 przypadkach guz chromochłonny był pierwszą kliniczną manifestacją MEN 2. Tylko u 8 pacjentów (20%) w chwili rozpoznania obserwowano objawy kliniczne typowe dla guza chromochłonnego. Średnia wielkość guza wynosiła 4,3 cm. Nie stwierdzono poza nadnerczowej lokalizacji. W obserwacji autorów potwierdzono tylko jeden przypadek złośliwego guza chromochłonnego. Wnioski: Guzy wywodzące się z tkanki chromochłonnej rozwijające się w przebiegu zespołu MEN 2 mają zwykle nadnerczową lokalizację i łagodny charakter jednak z dużą częstością zmian obustronnych. Biorąc pod uwagę powyższe ryzyko, a także niespecyficzny obraz kliniczny istotnym jest monitorowanie wszystkich pacjentów z potwierdzoną mutacją w protoonkogenie RET w kierunku rozwoju guza chromochłonnego. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 54–58)    Introduction: Multiple endocrine neoplasia type 2 (MEN 2) is an autosomal dominant genetic syndrome caused by germline mutation in RET proto-oncogene. The most common mutations are in a cysteine rich domain. Phaeochromocytoma will develop in approximately 50% of RET proto-oncogene carriers. Material and methods: The studied population consisted of 228 RET proto-oncogene mutation carriers. Monitoring for the diagnosis of phaeochromocytoma was carried out in all patients with established genetic status. Mean time of follow up was 138 months. Surveillance consisted of periodically performed clinical evaluation, 24-hour urinary determinations of total metanephrines complementary with imaging (CT, MR, MIBG scintigraphy). Results: Phaeochromocytoma developed in 41 patients (18% of all RET proto-oncogene mutations carriers). The mean age of diagnosis for the whole cohort was 43 years. In eight cases phaeochromocytoma was the first manifestation of the MEN 2 syndrome. Only eight (20%) patients were symptomatic at diagnosis of phaeochromocytoma. The mean size of the tumour was 4.3 cm. There was no extra-adrenal localisation. We observed one case of malignant phaeochromocytoma. Conclusions: In patients with MEN 2 syndrome phaeochromocytomas are usually benign adrenal tumours with high risk of bilateral development. Taking to account the latter risk and non-specific clinical manifestation of the neoplasm it is mandatory to screen all RET proto-oncogene mutations carriers for phaeochromocytoma. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 54–58)

Terapia radioizotopowa 131-MIBG złośliwych guzów chromochłonnych i przyzwojaków — badanie jednoośrodkowe

Introduction: Pheochromocytomas and paragangliomas are rare tumors deriving from chromaffin cells of adrenal medulla or paraganglia. They are usually benign but 10-35% of them present malignant behavior. The aim of the study was to evaluate the efficacy and safety of 131-I MIBG therapy in malignant pheochromocytoma /paraganglioma patients (MPPGL). Material and methods: 18 patients (7 women and 11 men) were included in this study. Between 2002 and 2016 they underwent 131-I MIBG therapy because of MPPGL and their medical data were analyzed retrospectively. Clinical indications for the treatment included progressive disease or massive tissue involvement independently from disease progression. Tumor response for the first time was assessed 3 months after the last treatment according to Response Evaluation Criteria in Solid Tumors criteria and by 131-I MIBG scans. Results: The mean single dose used was 7.25 GBq (196 mCi) and mean cumulative dose 33.08 GBq ( 894 mCi). In 2 (11%) patients complete tumor response was achieved. In 1 (6%) patient partial response was obtained. In 13 (72%) patients stable disease was observed. In 2 (11%) patients progression was diagnosed three months after treatment discontinuation. In the whole studied group the progression free survival time was 85 months and overall 5-year survival was 87%. Conclusions: Radionuclide treatment with use of 131-I MIBG may be effective form of palliative treatment for patients with inoperative neoplasm spread, progressive disease or patients requiring alleviation of symptoms. Wstęp: Guzy chromochłonne i przyzwojaki są rzadkimi guzami wywodzącymi się z tkanki chromochłonnej rdzenia nadnerczy i ciałek przyzwojowych. Zwykle są to nowotwory łagodne, jednak w 10–35% mogą prezentować potencjał złośliwy. Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia radioizotopowego 131-I MIBG w złośliwych guzach chromochłonnych i przyzwojakach poddawanych terapii w pojedynczym ośrodku onkologicznym. Materiał i metody: Do badania włączono 18 pacjentów (7 kobiet, 11 mężczyzn). Dokumentacja medyczna pacjentów ze złośliwymi guzami chromochłonnymi i przyzwojakami, którzy zostali poddani leczeniu radioizotopowemu 131-I MIBG w latach 2002–2016 została przeanalizowana retrospektywnie. Kliniczne wskazania do terapii obejmowały progresję choroby (5 pacjentów), dużą masę nowotworu niezależnie od dynamiki choroby (13 pacjentów). Odpowiedź na leczenie oceniano po raz pierwszy po 3 miesiącach przy użyciu tomografii komputerowej według kryteriów Response Evaluation Criteria in Solid Tumors oraz scyntygrafii 131-MIBG. Wyniki: Średnia pojedyncza dawka radiofarmaceutyku zastosowana podczas leczenia wynosiła 7,25 GBq (196 mCi), średnia skumulowana 33,08 GBq (894 mCi). Średni czas obserwacji pacjentów po leczeniu wynosił 78 miesięcy (zakres: 7–197 mies.). U 2 pacjentów (11%) uzyskano całkowitą remisję, u 1 pacjenta (6%) częściową remisję, a u 13 pacjentów (72%) obserwowano stabilną chorobę. U 2 pacjentów (11%) 3 miesiące po zakończeniu leczenia potwierdzono progresję choroby. W całej analizowanej grupie czas wolny do progresji wyniósł 85 miesięcy, a 5-letnie przeżycie 87%. Wnioski: Leczenie radioizotopowe z użyciem 131-I MIBG może być efektywną metodą leczenia paliatywnego złośliwych guzów chromochłonnych lub przyzwojaków w przypadku choroby nieoperacyjnej, rozsianej, z potwierdzoną progresją, czy też u pacjentów wymagających leczenia objawowego

Częstość występowania mutacji somatycznych RAS w raku rdzeniastym tarczycy — analiza populacji polskiej

Introduction: Somatic RET mutations are detectable in two-thirds of sporadic cases of medullary thyroid cancer (MTC). Recent studies reported a high proportion of RAS somatic mutations in RET negative tumours, which may indicate RAS mutation as a possible alternative genetic event in sporadic MTC tumorigenesis. Thus, the aim of the study was to evaluate the frequency of somatic RAS mutations in sporadic medullary thyroid cancer in the Polish population and to relate the obtained data to the presence of somatic RET mutations.Material and methods: Somatic mutations (RET, RAS genes) were evaluated in 78 snap-frozen MTC samples (57 sporadic and 21 hereditary) by direct sequencing. Next, three randomly selected RET-negative MTC samples were analysed by the next generation sequencing.Results: RAS mutation was detected in 26.5% of 49 sporadic MTC tumours. None of all the analysed samples showed N-RAS mutation. When only RET-negative samples were considered, the prevalence of RAS mutation was 68.7%, compared to 6% observed in RET-positive samples. Most of these mutations were located in H-RAS codon 61 (72%). None of 21 hereditary MTC samples showed any RAS mutations.Conclusions: RAS mutations constitute a frequent molecular event in RET-negative sporadic medullary thyroid carcinoma in Polish patients. However, their role in MTC tumorigenesis remains unclear. (Endokrynol Pol 2015; 66 (2): 121–125)Wstęp: Somatyczne mutacje proto-onkogenu RET wykrywane są w trzech czwartych wszystkich sporadycznych raków rdzeniastych tarczycy (MTC). Ostatnie badania wykazały, że mutacja genu RAS jest również częstym wydarzeniem w sporadycznych guzach MTC, co może oznaczać, że mutacje genów z rodziny RAS są alternatywnym wydarzeniem molekularnym w kancerogezie sporadycznej postaci tego raka. Z tego względu celem niniejszej pracy było oszacowanie częstości występowania mutacji genów RAS w sporadycznym raku rdzeniastym tarczycy w populacji polskiej i odniesieniu częstości ich występowania do obecności mutacji somatycznych proto-onkogenu RET.Materiał i metody: Materiał do badań stanowiło 78 fragmentów guza raka rdzeniastego tarczycy (57 próbek postaci sporadycznej i 21 dziedzicznej MTC). Analizowano mutacje genu RET, H-RAS, K-RAS i N-RAS metodą bezpośredniego sekwencjonowania a także 3 próbki raka sporadycznego, wybrane losowo, zostały zeskwencjonowane metodą głębokiego sekwencjonowania (Illumina).Wyniki: Mutację genów RAS wykryto w 26,5% z 49 przeanalizowanych guzów sporadycznej postaci MTC. Natomiast, gdy tylko brano pod uwagę próbki RET-negatywne, częstość występowania mutacji genów RAS wynosiła 68,7% w porównaniu z 6% obserwowanych w guzach RET-pozytywnych. Nie wykryto, w żadnej z próbek, mutacji genu N-RAS. Najczęściej wykrywaną mutacją była zmiana w kodonie 61 genu H-RAS (72%). Nie wykryto mutacji genów RAS w żadnej z próbek dziedzicznego guza raka tarczycy.Wnioski: Mutacje somatyczne genów RAS są częstym wydarzeniem obserwowanym w RET-negatywnych sporadycznych rakach rdzeniastych tarczycy w populacji polskiej. Jednakże rola tych mutacji w rozwoju rdzeniastego raka tarczycy nie jest do końca poznana. (Endokrynol Pol 2015; 66 (2): 121–125

Rak rdzeniasty tarczycy: porównanie postaci dziedzicznej i sporadycznej

Introduction: The assessment of frequency and type of mutation and differences in prognosis between sporadic and hereditary type of medullary thyroid carcinoma (MTC), based on own DNA analysis, was performed. Material and methods: The group of 190 persons with hereditary MTC or asymptomatic mutation carriers was analyzed. Patients with sporadic MTC without RET gene mutation were included into control group (708 persons). The recognition of MTC type was based on assessment of family history, physical examination and genetic analysis. The family history consisted of information about MTC, pheochromocytoma and other neoplasms and hyperparathyroidism in relatives. Results: The mutations located in codon 634 of exon 11 were the most often (43% of all mutations and 49% of mutations in syndrome MEN 2A/FMTC). The age of diagnosis was ranged between 7 and 71 years (mean age: 39 ± 15.2 years, median age: 41 years). In hereditary MTC the mean age of diagnosis was 27 ± 13.9 years and was significantly lower than in sporadic one, where it was 45.7 ± 14.3 years. The relationship between diagnosis, age and subtypes of hereditary MTC was assessed - no significant differences in examined subgroups were observed. The mean age of diagnosis in MEN 2A/FMTC and MEN 2A syndrome was 28-29 years, in MEN 2B - 21 years. The overall survival in sporadic MTC after 5 years was 97%, in hereditary MTC - 79%. Analysis performed after excluding suprarenal causes of death revealed no statistically significant differences in overall survival between both subtypes of MTC. Conclusions: 1. Hereditary MTC is still diagnosed too late, besides of DNA analysis. 2. In hereditary and sporadic MTC the prognosis is comparable.Wstęp: W pracy podsumowano wyniki własnej analizy DNA pod kątem częstości występowania i typu mutacji oraz różnic w rokowaniu między postacią dziedziczną i sporadyczną raka rdzeniastego tarczycy (MTC, medullary thyroid carcinoma). Materiał i metody: Analizą objęto grupę 190 osób z rozpoznaniem dziedzicznego MTC lub bezobjawowego nosicielstwa mutacji. Grupę kontrolną stanowiło 708 osób z rozpoznaniem sporadycznego MTC, u których wykluczono mutację genu RET. Rozpoznanie postaci choroby opierano na łącznej interpretacji wywiadu rodzinnego, badania przedmiotowego i analizy DNA. U wszystkich chorych zebrano wywiad rodzinny dotyczący zachorowania u członków rodziny na MTC, gruczolaki chromochłonne nadnerczy, inne nowotwory oraz nadczynność przytarczyc. Wyniki: W badanej grupie najliczniejsze były mutacje w kodonie 634 eksonu 11 (43% wszystkich mutacji i 49% mutacji w zespole MEN 2A/FMTC). Wiek rozpoznania nowotworu wahał się w granicach 7-71 lat (średnia: 39 ± 15,2 roku, mediana: 41 lat). W postaci dziedzicznej średni wiek zachorowania wynosił 27 ± 13,9 roku i był znamiennie niższy niż w postaci sporadycznej, gdzie wynosił 45,7 ± 14,3 roku. Oceniano także zależność wieku zachorowania od typu dziedzicznego MTC - nie stwierdzono znamiennych różnic w obrębie badanych podgrup. Średni wiek zachorowania w wypadku MEN 2A/FMTC oraz MEN 2A wynosił 28-29 lat, natomiast w MEN 2B - 21 lat. Aktualizowane przeżycie całkowite w sporadycznym MTC wynosiło 97% po 5 latach, w postaci dziedzicznej - 79%. Dokonano powtórnej oceny aktualizowanego przeżycia 5- i 10-letniego po wyłączeniu nadnerczowych przyczyn zgonu; różnice w aktualizowanym przeżyciu całkowitym przestały być istotne statystycznie. Wnioski: 1. Mimo wdrożenia diagnostyki DNA dziedziczny MTC nadal rozpoznawany jest z opóźnieniem. 2. Rokowanie w MTC dziedzicznym i sporadycznym jest takie samo

Ekspresja genu DPP4 w raku brodawkowatym tarczycy

Introduction: DPP4 gene (dipeptidyl peptidase IV) is expressed in epithelial cells of many organs and cells of immune system. There is no expression of DPP4 in normal healthy thyroid, while it is highly expressed in papillary thyroid carcinoma (PTC), as shown by gene expression profiling. In this study we validated expression of DPP4 in papillary thyroid cancer and normal thyroid tissue and evaluated its usefulness for diagnostic purposes. Material and methods: The analysis was carried out on total RNA extracted from 102 PTCs and 77 normal thyroid fragments with use of Q-PCR reaction. Beta-glucuronidase was the reference gene. Results: We confirmed the distinct increase of DPP4 expression in papillary thyroid carcinoma. However, the ROC (relative operating characteristic) analysis revealed that the diagnostic efficiency of DPP4 estimation is limited. Conclusions: DPP4 is increased in papillary thyroid cancer, however, its diagnostic usefulness as a single PTC marker is doubtful.Wstęp: Ekspresja genu DPP4 (dipeptydylopeptydazy IV) zachodzi w komórkach nabłonkowych wielu niezmienionych nowotworowo narządów oraz w komórkach układu immunologicznego. W normalnej, zdrowej tarczycy nie stwierdza się obecności DPP4, ale gen ten ulega silnej ekspresji w brodawkowatym raku tarczycy, co wykazano w badaniach mikromacierzowych. W przedstawionej pracy przeprowadzono analizę ekspresji genu DPP4 w raku brodawkowatym tarczycy (PTC, papillary thyroid carcinoma) i utkaniu zdrowej tarczycy pod kątem jego wartości jako markera molekularnego. Materiał i metody: Materiał do badań stanowiło całkowite RNA wyizolowane ze 102 guzów raka brodawkowatego i z 77 fragmentów zdrowej tkanki tarczycy. Ekspresję genu DPP4 badano, wykorzystując reakcję Q-PCR, równocześnie z pomiarem beta-glukuronidazy jako genu odniesienia. Wyniki: Otrzymane metodą Q-PCR wyniki wskazują wyraźny wzrost ekspresji DPP4 w raku tarczycy i silnie znamienną statystycznie różnicę między ekspresją w PTC a tarczycą niezmienioną nowotworowo. Niemniej analiza krzywych ROC (relative operating characteristic) wykazała ograniczoną przydatność diagnostyczną tego markera molekularnego. Wnioski: Gen DPP4 wykazuje większą ekspresję w raku brodawkowatym tarczycy w porównaniu z tarczycą prawidłową, ale jako pojedynczy marker molekularny ma niewielką wartość diagnostyczną

Wiek zachorowania i płeć jako czynniki modyfikujące związek polimorfizmów zlokalizowanych na chromosomie 9q22 i 14q13 z rakiem brodawkowatym tarczycy

Introduction: Papillary thyroid cancer (PTC) shows familial occurrence, and some susceptibility single nucleotide polymorphisms (SNPs) have been identified in FOXE1 and near the NKX2-1 locus. The aim of our study was to analyse the association of PTC risk with SNPs in FOXE1 (rs965513, rs1867277, rs1443434) and near the NKX2-1 locus (rs944289) in a Polish population, and, in the second step, the interac­tion between SNPs and patient-related factors (age at diagnosis and gender). Material and methods: A total of 2243 DNA samples from PTC patients and 1160 controls were included in the study. The SNP analysis was performed with the allelic discrimination technique. Results: There were significant associations of all SNPs with PTC (rs965513 odds ratio [OR] = 1.72, p = 8 × 10-7; rs1867277 OR = 1.59, p = 1 × 10-6; rs1443434 OR = 1.53, p = 1 × 10-5; rs944289 OR = 1.52, p = 4 × 10-5). Logistic regression analysis revealed an increased PTC risk in the interaction of rs944289 with age at diagnosis (OR = 1.01 per year, p = 6 × 10-4) and a decreased PTC risk in the interaction of male gender with the GGT FOXE1 protective haplotype (OR = 0.69, p = 0.01). Conclusions: the association between PTC and all analysed SNPs was confirmed. It was also shown that patient-related factors modify the predisposition to PTC by increasing the risk for rs944289 per year of age, and by enhancing the protective effect of the FOXE1 GGT haplotype in men.Wstęp: Brodawkowaty rak tarczycy należy do grupy nowotworów litych, w których uwarunkowanie genetyczne ogrywa istotną rolę. Geny odpowiedzialne za predyspozycje do raka brodawkowatego nie są dobrze znane, choć polimorfizmy rs965513 i rs944289 obecnie są uznanymi czynnikami ryzyka. Celem pracy była analiza związku polimorfizmów znajdujących się w 9q22 w locus genu FOXE1 (rs965513, rs1867277, rs1443434) oraz w 14q13 w pobliżu genu NKX2-1 (rs944289) z rakiem brodawkowatym tarczycy oraz ocena wpływu czynników zależnych od pacjenta (wieku zachorowania i płci). Materiał i metody. Materiał obejmował 2243 próbek DNA izolowanych z limfocytów krwi obwodowej pacjentów z rakiem brodawkowatym i 1160 próbek DNA pochodzących od osób zdrowych, stanowiących grupę kontrolną (liczba analizowanych próbek różniła się w zależności od polimorfizmu). Badania wykonano w aparacie 7900HT Fast Real-Time PCR System firmy Applied Biosystems techniką dyskryminacji alleli. Wyniki. Znamienny związek z rakiem brodawkowatym wykazywały wszystkie analizowane polimorfizmy (dla rs965513 wartość OR wynosiła 1,72, p = 8 × 10-7; dla rs1867277 OR = 1,58, p = 1 × 10-6; dla rs1443434 OR = 1,53, p = 1 × 10-5; rs944289 OR = 1,52, p = 4 × 10-5). Analiza regresji logistycznej wykazała wzrost ryzyka raka brodawkowatego wraz z wiekiem dla polimorfizmu rs944289 (OR = 1.01 na rok, p = 6 × 10-4) oraz obniżenie ryzyka zachorowania dla haplotypu GGT genu FOXE1 u mężczyzn (OR = 0,69, p = 0,01). Wnioski. Potwierdzony został związek badanych polimorfizmów z rakiem brodawkowatym tarczycy w populacji polskiej. Wykazano modyfikujący wpływ wieku zachorowania i płci męskiej na ryzyko zachorowania uwarunkowane genetycznie

Indications for surgery of thyroid cancer based on bioptate molecular examination

Wstęp: Ryzyko wznowy w węzłach chłonnych w przebiegu zróżnicowanych raków tarczycy (DTC, differentiated thyroid cancer) jest znaczące. Mimo że większość nawrotów wykrywa się już w czasie pierwszych lat obserwacji, to jednak u części chorych do wznowy raka może dojść nawet po wielu latach od zakończenia leczenia skojarzonego. We wczesnej fazie tworzenia się przerzutu trudno odróżnić węzły chłonne odczynowe od przerzutowych, stąd pytanie, czy w rozpoznaniu przerzutów podejrzanych węzłów chłonnych moze pomóc badanie molekularne uzyskanego bioptatu. Celem pracy była ocena wyników bioptatów badanych metodą molekularną, RT-PCR (reverse transcription polymerase chain reaction) dla mRNA tyreoglobuliny (Tg, thyreoglobulin). Materiał i metody: W badaniu wzięła udział grupa 193 chorych na zróżnicowane raki tarczycy z podejrzeniem przerzutów do miejscowych węzłów chłonnych, u których przynajmniej raz w toku obserwacji uzyskano wynik dodatni RT-PCR. Łącznie pobrano od nich 308 bioptatów. Reakcję RT-PCR wykonywano z materiału pozostałego w igle po wykonaniu tradycyjnego rozmazu cytologicznego. Kontrolę izolacji RNA i amplifikacji cDNA przeprowadzano, stosując startery dla dehydrogenazy fosforanu-3-gliceroaldehydu (GADPH, glyceraldehyde-3-phosphate dehydrogenase). Startery dla tyreoglobuliny obejmowały eksony 3-5; stosowano 39 cykli PCR. Wyniki: W badanej wyselekcjonowanej grupie chorych uzyskano 246 wyników dodatnich badania RT-PCR, a rozpoznanie przerzutów do węzłów chłonnych potwierdzono za pomocą badania cytologicznego w 71,1% przypadków. Spośród pozostałych 71 wyników, w których wynik badania cytologicznego nie był jednoznacznie zgodny z badaniem molekularnym, w 34 przypadkach potwierdzenie istnienia przerzutu wynikało z łącznej interpretacji badania cytologicznego (w którym cytolog stwierdzał podejrzenie przerzutu, ale nie dawał jednoznacznego rozpoznania lub wynik bioptatu był niediagnostyczny) i klinicznego (ze względu na wyniki innych badań). Operowano 11 chorych, u których na zabieg zdecydowano się wyłącznie ze względu na utrzymujący się w kolejnych bioptatach dodatni wynik badania molekularnego. U 10 z nich (91%) rozpoznanie przerzutu raka tarczycy potwierdzono za pomocą pooperacyjnego badania histopatologicznego węzłów chłonnych szyi. Zatem łączna ocena wiarygodności wyniku dodatniego mieściła się w zakresie 75-89%, przy wiarygodności wyniku ujemnego równej 100%. Wnioski: Badanie molekularne (RT-PCR dla mRNA Tg) podejrzanych węzłów chłonnych jest badaniem wspomagającym kwalifikację chorych do leczenia operacyjnego w przebiegu zróżnicowanych raków tarczycy. W przypadku, kiedy badanie cytologiczne jest ujemne, wiarygodność dodatniego wyniku badania molekularnego nie jest pełna, dlatego przed podjęciem leczenia operacyjnego koniecznie należy przeprowadzić indywidualną analizę wskazań, a dodatni wynik badania molekularnego kwalifikuje chorego do grupy wysokiego ryzyka wznowy w węzłach.Introduction: In differentiated thyroid cancer (DTC) the differentiation between reactive and metastatic lymph nodes is difficult at the early stages of metastasis. The aim of the study was to assess the results of fine needle aspiration (FNA) samples examination by the use of RT-PCR for Tg mRNA. The special attention was directed to the evaluation of specificity of TgRNA estimation. Material and methods: The group consisted of 193 DTC patients with suspicion of lymph node recurrence and at least one positive RT-PCR result. Thyroglobulin RT-PCR was conducted in residual material left after preparation of cytological smears from FNA specimens. Primer spanning exons 3-5 were used with 39 cycles of PCR. RNA isolation control and cDNA amplification were carried out using GAPDH starters. 308 lymph node biopsies were included. Results: 246 positive results for Tg RNA were observed in the analyzed group, 71.1% confirmed by FNA. Among other 71 results, in which cytological examination did not correspond unequivocally to molecular findings, in 34 metastases were confirmed both by cytological and clinical examination. There were 11 patients operated due to the positive serial molecular examination only. In 10 (91%) of them DTC metastases were confirmed. So, the positive predictive value of the molecular result ranged between 75-89% and the negative one was 100%. Conclusions: In DTC patients RT-PCR Tg mRNA is helpful in qualification of suspicious lymph nodes to surgery in DTC patients. At the negative cytological finding, the positive molecular result constitutes an indication for early surgery

Laparoscopic cortical-sparing adrenal surgery in pheochromocytomas associated with hereditary neoplasia syndromes

Introduction: Pheochromocytomas in hereditary syndromes tend to grow multifocal with adrenal involvement on both sides. Surgical treatment with bilateral adrenalectomy inevitably leads to life-long hormonal dependence, which significantly affects quality of life. The development of minimally invasive adrenal surgery has created a chance to preserve adrenal cortex function in these patients. The aim of the present study was to evaluate the safety of laparoscopic cortical-sparing adrenal surgeries and their efficacy in the prevention of postoperative adrenal insufficiency in patients with hereditary pheochromocytomas. Material and methods: We retrospectively analysed the medical histories of 10 patients, who underwent 10 laparoscopic cortical sparing adrenal surgeries from January 2015 to January 2019 in our centre. The decision to perform sparing surgery was based on preoperative diagnosis of hereditary syndrome in line with the result of DNA analysis or its diagnosis based on the clinical appearance. All surgeries were performed laparoscopically from transperitoneal access in the lateral decubitus position, with preserving 1/3–1/4 adrenal tissue. The sufficiency of remnant adrenal tissue was assessed in all patients. The median time of follow-up was three years (ranged 0.5–4 years). Results: No intraoperative complications were observed. One case of acute heart failure was the only early postoperative adverse event. There were no late postoperative complications and no local recurrences observed. In one out of three patients undergoing sparing surgery as a second procedure after former total adrenalectomy, adrenal cortex failure occurred. In all patients after unilateral surgery or after bilateral surgery performed simultaneously (total adrenalectomy at one side and sparing surgery contralaterally), function of remnant adrenal tissue was preserved. Conclusions: In hereditary pheochromocytomas, with minimal risk of malignant process, laparoscopic cortical sparing adrenal surgeries are the safe approach and provide the chance to preserve adrenal cortex function. Wstęp : Uwarunkowane dziedzicznie guzy chromochłonne mają tendencję do wieloogniskowego wzrostu, często rozwijając się w obustronnie. Usunięcie nadnerczy w takich przypadkach nieuchronnie prowadzi do dożywotniej zależności od substytucji hormonalnej, co istotnie wpływa na jakość lub/i czas przeżycia chorych. Rozwój małoinwazyjnych technik chirurgii nadnerczy stworzył szansę zachowania funkcji kory nadnerczy w takich przypadkach. Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i efektywności laparoskopowych oszczędzających adrenalektomii w prewencji niewydolności nadnerczy. Materiały i metody : Retrospektywnie przeanalizowano dokumentację medyczną 11 chorych, u których wykonano 11 oszczędzających laparoskopowych adrenalektomii w latach 2010 - 2019. Decyzja o przeprowadzeniu operacji oszczędzającej opierała się na przedoperacyjnej diagnozie guza chromochłonnego z predyspozycją genetyczną, potwierdzoną wynikiem analizy DNA lub na podstawie obrazu klinicznego. Wszystkie operacje zostały wykonane metodą laparoskopową, z dostępu przez otrzewnowego, w bocznej pozycji, z zaoszczędzeniem 1/3-1/4 nadnercza. Ocena wydolności resztkowej tkanki nadnerczy była przeprowadzana u wszystkich chorych. Średni czas obserwacji po zabiegu wynosił 3,5 roku (od 0,5 do 11 lat). Wyniki : Nie obserwowano powikłań śródoperacyjnych. We wczesnym okresie pooperacyjnym u jednej z chorych wystąpiła ostra niewydolność serca. Nie obserwowano późnych powikłań pooperacyjnych ani wznów miejscowych. Niewydolność nadnerczy pojawiła się u jednego z trzech chorych, u których zabieg obustronny był przeprowadzony metachronicznie, po wcześniejszym całkowitym usunięciu przeciwstronnego nadnercza. U wszystkich chorych po jednostronnej adrenalektomii i po obustronnej adrenalektomii wykonanej jednoczasowo (z których jedna wykonana była sposobem oszczędzającym) funkcja resztkowej tkanki nadnerczowej była prawidłowa

Germinal mutations of RET, SDHB, SDHD, and VHL genes in patients with apparently sporadic pheochromocytomas and paragangliomas

Introduction: Pheochromocytomas and paragangliomas are derived from neural crest cells and are localized mainly in adrenal medulla and sympathetic or parasympathetic ganglia. They can be inherited (25%) and be part of multi-endocrine syndromes such as MEN2 syndrome, von Hippel-Lindau syndrome, pheochromocytoma/paraganglioma syndrome, neurofibromatosis type 1, and Sturge-Weber syndrome. Clinical presentation can sometimes be atypical and does not always allow proper diagnosis. In such situations, DNA analysis can be helpful, especially when the pheochromocytoma is the first and only symptom. Material and methods: We analyzed DNA from 60 patients diagnosed and treated in the Centre of Oncology with a diagnosis of pheochromocytoma or paraganglioma. DNA analysis was carried out for RET (exons 10, 11, 13, and 16), SDHB, SDHD, and VHL genes. Techniques used for the analysis were direct sequence analysis, MSSCP, and RFLP. Results: Germinal mutations were found in 16 patients (26,7%). Most frequent were mutations in RET proto-oncogene, followed by VHL gene, one mutation in SDHB, and one in SDHD genes. A comparison of some of the clinical features of both groups (with and without mutation) showed statistically significant differences. Conclusions: The results of our study show that genetic predisposition is frequent in chromaffin tissue tumours, which indicates that DNA analysis is necessary in every case, also because of possible atypical clinical presentation. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 43-48)Wstęp: Guzy chromochłonne i nerwiaki przyzwojowe wywodzą się z komórek grzebienia nerwowego i zlokalizowane są głównie w rdzeniu nadnerczy oraz w zwojach autonomicznych współczulnych i przywspółczulnych. Mogą one (25%) stanowić składnik zespołów wielogruczołowych, takich jak zespół MEN2, zespół von Hippela-Lindaua, zespół mnogich guzów chromochłonnych i nerwiaków przyzwojowych (PPS, pheochromocytoma/paraganglinoma syndrome), a także nerwiakowłókniakowatości typu 1 czy zespołu Sturge-Webera. Nie zawsze obraz kliniczny pozwala jednoznacznie określić rodzaj zespołu, dlatego badanie DNA może być pomocne w ustaleniu rozpoznania. Celem pracy była ocena częstości występowania dziedzicznie uwarunkowanych guzów chromochłonnych i przyzwojaków u zgłaszanych jako pierwszy objaw. Materiał i metody: Przeanalizowano DNA pochodzące od 60 chorych leczonych i diagnozowanych w Centrum Onkologii z powodu guza chromochłonnego i nerwiaków przyzwojowych. Przeprowadzono analizę DNA w zakresie następujących genów: RET (eksony 10, 11, 13 i 16), SDHB, SDHD i VHL. Wykorzystywano sekwencjonowanie DNA, analizę MSSCP oraz analizę restrykcyjną. Wyniki: Mutacje germinalne znaleziono u 16 chorych (26,7%). Najczęstsze były mutacje w genie RET, następnie w genie VHL oraz po jednej mutacji w genach SDHB i SDHD. Analiza danych klinicznych chorych będących nosicielami mutacji wykazała znamienne statystycznie różnice w porównaniu z grupą chorych z guzami sporadycznymi. Wnioski: Przeprowadzone badania wskazują na częsty udział predyspozycji dziedzicznej w wystąpieniu guzów chromochłonnych, co wskazuje na konieczność wykonywania badania DNA w każdym przypadku, także ze względu na możliwość nietypowego przebiegu klinicznego, zwłaszcza w grupie chorych w wieku 20–40 lat. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 43-48