14 research outputs found

    Pulmonary presentation of Toxocara sp. infection in children

    Get PDF
    Wstęp: Celem pracy jest ocena związku pomiędzy zmianami radiologicznymi, eozynofilią obwodową, hiperimmunoglobulinemią E i G oraz Toxocara sp. seropozytywnością u dzieci polskich z nowo rozpoznawanymi zmianami płucnymi. Materiał i metody: Retrospektywnie przeanalizowano dokumentację 119 pacjentów w wieku 1 do 18 lat (średnio: 7,21 ± 4,82) z dodatnimi przeciwciałami w kierunku Toxocara sp. Oceniono eozynofilię obwodową, liczbę leukocytów, stężenie IgE całkowitych, IgG oraz specyficznych przeciwciał przeciw antygenowi wydzielniczemu Toxocara, które badano w chwili rozpoznania zakażenia. U wszystkich dzieci przeprowadzono rutynowe badanie radiologiczne płuc. Wyniki: W dokumentacji 23 dzieci (średnia wieku: 3,58 ± 2,63) stwierdzono nieprawidłowości obrazu radiologicznego płuc. Piętnaścioro dzieci, u których występowały zmiany radiologiczne prezentowało: przewlekły kaszel, świsty, astmę i krwioplucie. U 8 dzieci nie stwierdzono objawów klinicznych zakażenia. Analiza poziomu eozynofilii obwodowej, ilości leukocytów, poziomu IgE całkowitych oraz specyficznych IgG wykazała, iż mają one wartości wyższe u dzieci ze zmianami radiologicznymi niż u dzieci bezobjawowych. Stężenie IgG całkowitych oraz gammaglobulin nie były statystycznie znamiennie różne. U 10 pacjentów KT wykazało obecność owalnych, nieregularnych guzków o średnicy 1 do 13 mm, z lub bez “otoczki halo. Liczba guzków wahała się od pojedynczej zmiany do licznych, rozsianych. Wszystkie zlokalizowane były w częściach obwodowych płuc. 13 pacjentów prezentowało zmiany lokalne o typie mlecznej szyby". U żadnego  z badanych dzieci nie występowała limfadenopatia i nacieki opłucnej. Wnioski: Zmiany płucne z wysoką eozynofilią oraz hiperimunoglobulinemią E mogą być związane z toksokarozą i dlatego w przypadku ich stwierdzenia należy rozważać wdrożenie leczenia z długofalową obserwacją następczą, niż agresywne procedury onkologiczne.Introduction: The aim of this study was to investigate the associations between radiological findings, blood eosinophilia, hyperimmunoglobulinemia E and G and Toxocara seropositivity in Polish children with newly diagnosed pulmonary infiltration. Material and methods: We retrospectively analyzed the documentation of 119 patients, aged 1 to 18 years (mean age: 7.21 ± 4.82), who were seropositive in Toxocara sp. antibodies. In all cases, peripheral blood eosinophils and leukocyte counts, serum total IgE, IgG levels and specific IgG antibodies against excretory and secretory Toxocara sp. antigens were measured at the first presentation. After the confirmation of seropositivity, all children had a routine radiological examination. Results: In the documentation of 23 children (mean age 3.58 ± 2.63 years) we found abnormalities in the radiological examination of their lungs. Fifteen children who had abnormalities in radiological findings presented clinical respiratory complaints such as chronic cough, wheezing, asthma and haemoptysis. Eight children were asymptomatic. The analysis of peripheral eosinophils and leukocyte number, the level of IgE and specific anti-Toxocara IgG presented significantly higher values in children with radiological lesions than in children who had correct radiology. The concentrations of total IgG and gamma globulins were not significantly different. In 10 patients CT showed irregular round nodules with and without halo ranging from 1 to 13 mm. The number of nodules varied from a single lesion to multiple, disseminated ones. All nodules were located in peripheral areas of the lungs. None of them were found in the central areas. In 13 patients, CT images showed ground-glass opacities with ill-defined margins. None of the CT images presented lymphadenopathy and pleural effusion. Conclusion: The pulmonary lesions in small children with high eosinophilia and hyperimmunoglobulinemia E could be related to toxocariasis and for this reason they are eligible to undergo therapy with prolonged observation for several months, rather than start invasive malignancy investigations

    Padaczki częściowe wieku dziecięcego - aspekty kliniczne i terapeutyczne

    Get PDF
    Padaczka jest najczęściej rozpoznawana w dzieciństwie, dlatego wpływa na dalszy rozwój fizyczny, intelektualny i psychospołeczny dziecka. Celem pracy była długofalowa analiza obrazu klinicznego dzieci z rozpoznaniem padaczki częściowej skrytopochodnej i objawowej, z uwzględnieniem wpływu choroby i leczenia na rozwój psychoruchowy dzieci. Porównano wpływ wybranych parametrów klinicznych na skuteczność leczenia. Badaniem objęto 75 dzieci hospitalizowanych w Klinice Chorób Zakaźnych i Neurologii Dziecięcej Akademii Medycznej im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu z rozpoznaniem padaczki częściowej objawowej i skrytopochodnej. Wykazano, że czynniki, takie jak: płeć, drgawki gorączkowe, obciążony padaczką wywiad rodzinny czy obciążony wywiad okołoporodowy, nie wpływają na skuteczność leczenia przeciwpadaczkowego. Często leczenie okazywało się nieskuteczne u dzieci z opóźnionym rozwojem intelektualnym i zmianami patologicznymi w badaniu neuroobrazowym. Pacjenci, u których terapia przeciwpadaczkowa była skuteczna, częściej byli leczeni z zastosowaniem monoterapii, jako terapii pierwszego rzutu, oraz stwierdzono u nich poprawę uwidocznioną w zapisie elektroencefalograficznym. Występowanie działań niepożądanych, opisywanych jako typowe dla stosowanych leków przeciwpadaczkowych, było porównywalne w obu grupach chorych. Padaczki częściowe skrytopochodne i objawowe u dzieci wykazują dobre rokowanie, skuteczność terapii udaje się osiągnąć u znacznego odsetka (73,34%) pacjentów. Padaczka częściowa skrytopochodna rokuje znacznie lepiej niż padaczki częściowe objawowe, a odsetek pacjentów wolnych od napadów po zakończeniu okresu obserwacji w padaczkach skrytopochodnych wynosił 83,7%. Wyższy odsetek występowania opóźnienia rozwoju psychoruchowego w przypadku padaczek objawowych, a w szczególności padaczek częściowych z płata czołowego i o nieustalonej lokalizacji ogniska, może się wiązać z objawowym charakterem padaczki, jak również z gorszą reakcją na leczenie

    Wyniki leczenia zespołu Guillaina-Barrégo u dzieci w zależności od zastosowanych metod terapeutycznych

    Get PDF
    Zespół Guillaina-Barrégo (GBS, Guillain-Barré syndrome), czyli ostra zapalna poliradikuloneuropatia, objawia się symetrycznym osłabieniem siły mięśniowej i zniesieniem odruchów ścięgnistych o charakterze wstępującym. W rezultacie choroba doprowadza do ostrego niedowładu wiotkiego 2- lub 4-kończynowego oraz porażeń nerwów czaszkowych. Częstość występowania GBS określa się na około 1/100 000 dzieci poniżej 15. roku życia rocznie. Celem pracy jest analiza przebiegu klinicznego klasycznego GDB u dzieci w zależności od stosowanego leczenia. Badaniami objęto grupę 23 dzieci, u których na podstawie badania przedmiotowego oraz oceny biochemicznej płynu mózgowo- -rdzeniowego rozpoznano klasyczny GBS. W analizowanej grupie u wszystkich dzieci wystąpił ostry niedowład kończyn dolnych, u 39% — dysfunkcja zwieraczy odbytu i pęcherza moczowego, u 63% — porażenie 4-kończynowe, a u 22% — niewydolność oddechowa. Najczęstszą bezpośrednią przyczyną wystąpienia GBS była infekcja górnych dróg oddechowych. W leczeniu 74% dzieci z rozpoznaniem GBS stosowano steroidoterapię systemową, 57% pacjentów otrzymało preparaty immunoglobulin (IVIG), u 48% wykonano plazmaferezę (PE). W grupie pacjentów, u których zastosowano wyłącznie IVIG, 50% stanowiły dzieci z niedowładem wiotkim 4-kończynowym, a 50% — dzieci z porażeniem kończyn dolnych. W grupie chorych, u których leczenie wspomagano przeprowadzeniem PE, 81% stanowiły osoby z niedowładem wiotkim 4-kończynowym, w tym 3 pacjentów wymagających sztucznej wentylacji. Średni czas hospitalizacji dzieci leczonych IVIG wynosił 20,25 dnia, a dzieci, u których stosowano PE — 24,18 dnia

    Demyelinating syndrome with the presence of anti-MOG antibodies. A case report

    No full text
    Proces demielinizacyjny to jedna z przyczyn występowania deficytów neurologicznych także w populacji dziecięcej. Nie jest to proces jednorodny i wymaga szczegółowej diagnostyki, również tej różnicowej. W niektórych przypadkach postawienie diagnozy wiąże się z wykonaniem wielu badań i długotrwałą obserwacją pacjenta. Jest to tym bardziej istotne, że dopiero postawienie właściwego rozpoznania jest związane z optymalną terapią pacjenta. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjentki, u której rozpoznano proces demielinizacyjny z obecnymi przeciwciałami anty-MOG.The demyelinating process is one of the causes of neurological deficits also in the pediatric population. It is not a homogeneous process and requires detailed diagnostics, including differential diagnosis. In some cases making a diagnosis involves carrying out many tests and prolonged observation of the patient. This is all the more important as only the correct diagnosis is associated with optimal patient therapy. This paper presents the case of a patient diagnosed with demyelination with anti-MOG antibodies present

    Utility of electroencephalography findings in the diagnosis and management of acute encephalitis in children. Case report

    No full text
    Badania neuroelektrofizjologiczne umożliwiają nieinwazyjną ocenę czynności układu nerwowego, pełniąc tym samym istotną rolę w procesie diagnostycznym schorzeń neurologicznych. Elektroencefalografia jest najpowszechniej wykorzystywanym badaniem z tej grupy, mającym przede wszystkim zastosowanie w rozpoznawaniu chorób o charakterze napadowym. Niewątpliwymi zaletami metody są powtarzalność i możliwość porównywania w czasie, co w połączeniu z bezinwazyjnością rozszerza jej zastosowanie o monitorowanie przebiegu choroby. W pracy przedstawiamy opisy trojga pacjentów leczonych w Klinice z powodu zapalenia mózgu, u których wykorzystanie elektroencefalografii miało istotne znaczenie w potwierdzeniu wstępnego rozpoznania i umożliwiło włączenie adekwatnego, intensywnego leczenia.Neuroelectrophysiological tests enable a non-invasive assessment of the nervous system function, thus playing an important role in the diagnostic process of neurological diseases. Electroencephalography is the most commonly used test in this group and primarily applied in the diagnosis of paroxysmal diseases. The undoubted advantages of the method are its repeatability and the possibility of comparison over time, which, combined with non-invasiveness, extends its application to monitoring the course of the disease. In this paper we present descriptions of three patients with diagnosis of encephalitis treated in our Department, for whom the use of electroencephalography was important in confirming the initial diagnosis and enabled the early initiation of adequate, intensive treatment
    corecore