Ablacje prądem o wysokiej częstotliwości w leczeniu częstoskurczów nawrotnych o złożonym podłożu anatomicznym

Wstęp: Występowanie mnogich szlaków dodatkowych lub obecność szlaku dodatkowego (AP) i podwójnego przewodzenia w łączu przedsionkowo-komorowym (AV) stanowią złożone podłoże anatomiczne częstoskurczów nawrotnych. Celem pracy była ocena występowania częstoskurczów nawrotnych o złożonym podłożu anatomicznym w grupie chorych poddanych zabiegom ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RF). Oceniano również skuteczność doraźną oraz odległe efekty zabiegu. Materiał i metody: Badaniem objęto 131 chorych (46 M, 85 K) w wieku 17-72 lat (średnio 42,5 lat), u których wykonano ablację RF z powodu częstoskurczów nawrotnych AVRT lub AVNRT. Ablację RF drogi wolnej (SP) łącza AV wykonywano, posługując się metodą anatomiczną. Ablacje AP o położeniu lewostronnym wykonywano z dostępu od strony lewego przedsionka (punkcja transseptalna), lewej komory (dojście przezaortalne) lub zatoki wieńcowej. Prawostronne AP poddawano ablacji od strony prawego przedsionka. Zabieg uznawano za skuteczny, jeżeli w testach kontrolnych po ablacji nie wywoływano częstoskurczu nawrotnego i nie stwierdzano przewodzenia przez AP. Wyniki: W badanej grupie wykonano ablację 75 AP oraz 63 SP. U 7 osób (5,3%) stwierdzono złożone podłoże anatomiczne częstoskurczu. U 4 pacjentów wykonano ablację 2 AP (podgrupa I), a u 3 chorych - ablację AP i SP (podgrupa II). Liczba aplikacji RF w podgrupie I i II wynosiła 6-17 (średnio 11,2), czas skopii-RTG - 19–46 min (średnio 29 min). Nie stwierdzono powikłań zabiegu. W czasie obserwacji trwającej 13–35 miesięcy (średnio 27-miesięcy) u żadnego pacjenta nie wystąpił napad częstoskurczu. Wnioski: Złożone podłoże anatomiczne częstoskurczów nawrotnych rozpoznano u 5% pacjentów poddanych zabiegom ablacji RF z powodu AVNRT lub AVRT. Ablacja RF jest skuteczną metodą leczenia częstoskurczów nawrotnych o złożonym podłożu anatomicznym

Wpływ zmian trybu stymulacji serca (VDD, VVI) na dyspersję załamka P u osób z dysfunkcją mięśnia lewej komory w przebiegu choroby niedokrwiennej serca

Wstęp: Celem niniejszej pracy była ocena wpływu rodzaju stymulacji (VDD, VVI) na dyspersję czasu trwania załamka P u osób z niską frakcją wyrzutową (EF). Stanowi ona kontynuację wcześniej opublikowanych badań tego stanu u chorych z prawidłową EF (> 50%). Materiał i metody: Analizą objęto kolejnych 11 pacjentów (4 kobiety, 7 mężczyzn, w wieku 59&#8211;72 lat, śr. 66,2 &plusmn; 4,9 roku) z niską EF (< 45%). Chorzy byli zależni od stymulatora typu VDD i u wszystkich rozpoznano chorobę niedokrwienną serca. Podobnie jak w poprzedniej pracy, w trybie VDD i po przeprogramowaniu na VVI wykonywano pomiary wielkości przedsionków w badaniu echokardiograficznym. Następnie po 20-minutowym odpoczynku zapisywano jednocześnie 12 odprowadzeń EKG. Dokonywano pomiarów szerokości załamka P i jego dyspersji (Pmax , Pmin , Pdysp ) w stymulacji VDD i VVI u tego samego chorego. Wyniki: W stymulacji VVI rejestrowano wzrost częstości rytmu przedsionków z 74,9 do 89,8/min (p< 0,001), wydłużenie Pmax z 111,8 do 130,9 ms (p < 0,001), skrócenie Pmin z 72,7 do 65,9 ms (p < 0,01), wzrost Pdysp z 40,1 do 66,8 ms (p < 0,001). Ponadto wymiary przedsionków uległy powiększeniu. Pdysp wyraźnie dodatnio korelowała z Pmax i ujemnie z Pmin. Nie stwierdzono zależności między Pdysp a powiększeniem obu przedsionków. Wnioski: Obniżona frakcja wyrzutowa lewej komory nasila niekorzystny wpływ stymulacji komorowej VVI na dyspersję czasu trwania załamka P. (Folia Cardiol. 2004; 11: 161&#8211;168

Wszczepienie nowego układu stymulującego serce w przebiegu ciąży zagrożonej przedwczesnym porodem

Przedstawiono przypadek kobiety, u której podjęto trudną decyzję o implantacji nowego układu stymulującego serce zamiast wymiany wyczerpanego rozrusznika. Zabieg wykonano u 26-letniej kobiety w 31 tygodniu ciąży zagrożonej przedwczesnym porodem. U chorej stwierdzano dodatkowo nadciśnienie płucne. Od 11 rż. pacjentkę leczono stałą stymulacją serca z powodu całkowitego bloku przedsionkowo -komorowego, jaki wystąpił podczas zabiegu kardiochirurgicznego zamknięcia ubytku w przegrodzie międzykomorowej. Wyczerpanie rozrusznika w czasie ciąży wykorzystano do zmiany systemu stymulacji z niefizjologicznej komorowej (VVI) na fizjologiczną przedsionkowo-komorową (VDD). Implantację nowej elektrody przeprowadzono przy użyciu fluoroskopii. Wyczerpany rozrusznik (VVI) znajdujący się w loży głęboko pod mięśniem piersiowym lewym usunięto dopiero po porodzie i zakończeniu okresu laktacji. Podjęta decyzja dotycząca operacji zaowocowała urodzeniem donoszonego zdrowego dziecka i poprawą wydolności serca matki z normalizacją ciśnienia w tętnicy płucnej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 53&#8211;56

Wszczepienie nowego układu stymulującego serce w przebiegu ciąży zagrożonej przedwczesnym porodem

Przedstawiono przypadek kobiety, u której podjęto trudną decyzję o implantacji nowego układu stymulującego serce zamiast wymiany wyczerpanego rozrusznika. Zabieg wykonano u 26-letniej kobiety w 31 tygodniu ciąży zagrożonej przedwczesnym porodem. U chorej stwierdzano dodatkowo nadciśnienie płucne. Od 11 rż. pacjentkę leczono stałą stymulacją serca z powodu całkowitego bloku przedsionkowo -komorowego, jaki wystąpił podczas zabiegu kardiochirurgicznego zamknięcia ubytku w przegrodzie międzykomorowej. Wyczerpanie rozrusznika w czasie ciąży wykorzystano do zmiany systemu stymulacji z niefizjologicznej komorowej (VVI) na fizjologiczną przedsionkowo-komorową (VDD). Implantację nowej elektrody przeprowadzono przy użyciu fluoroskopii. Wyczerpany rozrusznik (VVI) znajdujący się w loży głęboko pod mięśniem piersiowym lewym usunięto dopiero po porodzie i zakończeniu okresu laktacji. Podjęta decyzja dotycząca operacji zaowocowała urodzeniem donoszonego zdrowego dziecka i poprawą wydolności serca matki z normalizacją ciśnienia w tętnicy płucnej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 53&#8211;56