131I-MIBG therapy in the treatment of pheochromocytoma in children - own experiences

Three cases of pheochromocytoma in children/adolescents or young adults treated by 131I-MIBG are presented in this study. In one patient 131I-MIBG was administrated after ineffective surgical treatment and chemotherapy of a benign retroperitoneal tumor, whereas in two other patients 131I-MIBG therapy was carried out because of malignant pheochromocytoma dissemination. In a child with retroperitoneal paraganglioma decrease of tumor size and its fibrosis after 131I-MIBG therapy allowed radical surgery and complete recovery. In two other cases partial remission was achieved. All patients showed a good subjective response with improvement of the general condition and better blood pressure control. In two children adverse reactions such as leucopenia, hypothyroidism or hypogonadism were observed. The presented data confirm effectiveness and acceptable tolerance of 131I-MIBG treatment in pheochromocytoma, what is very important in pediatric patients.W pracy przedstawiono wyniki leczenia 131I-MIBG guzów chromochłonnych u trojga dzieci/młodych dorosłych, leczonych w Zakładzie Medycyny Nuklearnej i Endokrynologii Onkologicznej Instytutu Onkologii w Gliwicach. U jednego z dzieci radiofarmaceutyk podano po nieskutecznym leczeniu operacyjnym i chemioterapii guza przestrzeni zaotrzewnowej, który ostatecznie okazał się guzem łagodnym, u dwojga innych - z powodu rozsiewu nowotworu złośliwego. U dziecka z pojedynczym guzem przestrzeni zaotrzewnowej, jego zmniejszenie i zwłóknienie po terapii pozwoliło na przeprowadzenie skutecznej operacji i całkowite wyleczenie, natomiast u dwojga dzieci z rozsiewem guza złośliwego leczenie izotopowe pozwoliło na częściowe wycofanie objawów. U wszystkich terapia izotopowa doprowadziła do subiektywnej odpowiedzi wyrażonej poprawą samopoczucia i lepszą kontrolą ciśnienia tętniczego. U dwojga dzieci zanotowano działania niepożądane pod postacią przejściowej leukopenii, niedoczynności tarczycy oraz niewydolności gonad. Przedstawione przez autorów niniejszej pracy dane potwierdzają skuteczność 131I-MIBG w leczeniu guzów chromochłonnych i wskazują, że związane z nią objawy uboczne nie są większe, niż po chemioterapii

Terapia nadczynności tarczycy jodem promieniotwórczym jest bezpieczna u chorych na chorobę Gravesa i Basedowa z orbitopatią — badanie prospektywne

Introduction: Radioactive iodine (RAI) therapy may induce or worsen orbitopathy (GO) in Graves’ disease (GD). The aim of this study was a prospective assessment of the risk of GO exacerbation in a GD patients cohort submitted to RAI therapy for hyperthyroidism.Material and methods: 208 consecutive GD patients treated with 131I in 2007 were enrolled. The analysis was performed on 156 patients strictly monitored for one year. Glucocorticosteroid (GCS) prophylaxis was administered if GO symptoms or GO history were present, and in cases of tobacco smokers even without GO symptoms. Clinical and biochemical evaluation at one, three, six, and 12 months after therapy was performed in the whole group, then at 24 months in 138 patients.Results: There was no severe GO progression in patients without GO symptoms at the time of RAI treatment. The risk of severe GO worsening for preexisting GO patients (demanding systemic GCS administration) during the 12-month follow-up after RAI therapy was 10%. 12 and 24 months after 131I administration, stable improvement compared to the initial GO status had been achieved in most (98–96%) patients.Conclusions:1. In patients with mild GO, the risk of severe GO worsening after RAI therapy is acceptable, as long as RAI therapy is applied with GCS cover.2. In patients without GO symptoms at the time of RAI therapy but with a history of GO and with subclinical GO diagnosed by MRI only, the risk of severe progression is minimal.3. Distant outcomes of RAI treatment confirmed its safety in GO patients. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 40–45)Wstęp: Leczenie jodem promieniotwórczym (131I) może indukować lub nasilać objawy orbitopatii u pacjentów z rozpoznaniem choroby Graves-Basedowa (CHGB). Celem pracy była prospektywna ocena ryzyka zaostrzenia orbitopatii w grupie chorych leczonych 131I z powodu nadczynności tarczycy.Materiał i metody: Do badania włączono 208 kolejnych pacjentów z rozpoznaniem CHGB leczonych 131I w 2007. Do analizy włączono 156 chorych ściśle monitorowanych przez rok. Osłona glikokortykoidowa (GCS) była stosowana w przypadku występowania objawów orbitopatii, dodatniego wywiadu w kierunku orbitopatii i u palaczy tytoniu, także bez objawów orbitopatii. Kliniczna i biochemiczna ocena była przeprowadzona w całej grupie 1, 3, 6 i 12 miesięcy po leczeniu 131I i u 138 chorych po 24 miesiącach.Wyniki: Nie obserwowano poważnego zaostrzenia orbitopatii u chorych bez objawów GO w chwili leczenia 131I. Ryzyko istotnej progresji orbitopatii (wymagającej stosowania GKS systemowych) w ciągu 12 miesięcznej obserwacji wynosiło u chorych z wyjściowymi objawami orbitopatii 10%. U większości chorych 12 i 24 miesiące po leczeniu 131I poprawa orbitopatii w porównaniu ze stanem wyjściowym była trwała.Wnioski:1. Ryzyko istotnej progresji objawów po leczeniu 131I u chorych z orbitopatią o umiarkowanym nasileniu jest akceptowalne.2. Ryzyko progresji orbitopatii u chorych bez objawów w chwili leczenia 131I, ale z dodatnim wywiadem w kierunku orbitopatii i z subklinicznymi objawami (obecnymi tylko w badaniu NMR) jest minimalne.3. Odległa ocena potwierdza bezpieczeństwo terapii radiojodem u chorych z orbitopatią. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 40–45

Ciągła stratyfikacja ryzyka w zróżnicowanym raku tarczycy (DTC) — stymulowane stężenie tyreoglobuliny (Tg) w surowicy, przed leczeniem uzupełniającym radiojodem (RAI), najważniejszym czynnikiem ryzyka nawrotu raka u pacjentów M0

  Introduction: Adequate postoperative risk assessment currently constitutes the principle of DTC treatment and further management. The aim of the study — a retrospective assessment of risk factors influencing DTC relapse. Material and methods: The study group consisted of 510 DTC staged pT1b-T4N0-N1M0, in whom total thyroidectomy and complementary radioiodine (RAI) treatment were carried out. In 71% papillary thyroid cancer was diagnosed, whereas in the remaining 29% — follicular thyroid carcinoma. Based on TNM classification from 1997, T1 feature was diagnosed in 11.6%, T2 in 35.1%, T3 in 8.4%, T4 in 9,4%, while in 35.5% — Tx. Lymph node metastases were present in 24.7% of cases. Median follow-up was 12.1 years (1.5–15.2). Results: Age at DTC diagnosis, tumour diameter (T), lymph node metastases (N1), stimulated thyroglobulin, and RAI uptake in thyroid bed at qualification for RAI ablation significantly influenced freedom from progression time (FFP) in a multivariate analysis. When postoperative stimulated Tg was > 30 ng/mL the risk of relapse increased nearly six-fold, whereas the presence of N1 feature — four-fold. The total risk of relapse in the whole group was 12.55% while median FFP was 154.8 months. Five-year and 10-year FFP was 90.1% and 87.5%, respectively. Conclusions: Postoperative stimulated thyroglobulin level was the most potent, independent risk factor influencing FFP in DTC patients. Age above 60 years, an initial DTC stage (T and N features), and low RAI uptake in thyroid bed ( < 1%) were related to a higher risk of DTC relapse, whereas the investigated histopathological features were insignificant. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 2–11)    Wstęp: Właściwa, pooperacyjna ocena ryzyka stanowi obecnie podstawę wyboru postępowania terapeutycznego i monitorowania chorych na zróżnicowanego raka tarczycy (DTC). Celem pracy była retrospektywna ocena czynników ryzyka nawrotu DTC. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 510 chorych z rozpoznaniem DTC w stadium pT1b-T4N0-N1M0, u których przeprowadzono całkowite wycięcie tarczycy i leczenie uzupełniające 131I. U 71% rozpoznano raka brodawkowatego, a u 29% raka pęcherzykowego tarczycy. Na podstawie klasyfikacji TNM z 1997 roku u 11,6% chorych rozpoznano cechę T1, u 35,1% — T2, u 8,4% — T3, u 9,4% — T4, a u 35,5% — Tx. Przerzuty do węzłów chłonnych (N1) były obecne u 24,7% przypadków. Mediana obserwacji wynosiła 12,1 lat (zakres 1,5–15,2). Wyniki: Wiek w chwili rozpoznania, średnica guza (T), obecność przerzutów do węzłów chłonnych, stężenie tyreoglobuliny (Tg) stymulowanej i wychwyt 131I w loży tarczycy w scyntygrafii podczas kwalifikacji do leczenia uzupełniającego 131I znamiennie wpływały na czas do nawrotu DTC w analizie wieloczynnikowej. U chorych, u których pooperacyjne stymulowane stężenie Tg wynosiło > 30 ng/mL ryzyko nawrotu wzrastało blisko 6-krotnie. Zajęcie węzłów chłonnych wiązało się z 4-krotnym wzrostem ryzyka wznowy DTC. Ryzyko nawrotu w grupie badanej wynosiło 12,55%, mediana czasu do progresji — 154,8 miesięcy. Pięcioletni odsetek chorych bez nawrotu wynosił 90,1%, a 10-letni odpowiednio 87,5%. Wnioski: Pooperacyjne stężenie Tg stymulowanej stanowiło najsilniejszy, niezależny czynnik rokowniczy wpływający na przeżycie bezobjawowe chorych na DTC. Wiek powyżej 60 lat, wyjściowe zaawansowanie (cechy T i N) oraz niski ( < 1%) pooperacyjny wychwyt 131I w loży tarczycy wiązały się ze znamiennie wyższym ryzykiem nawrotu DTC, natomiast badane czynniki histopatologiczne nie miały istotnego znaczenia. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 2–11)

Rekomendacje Polskich Towarzystw Naukowych „Diagnostyka i leczenie raka tarczycy”. Aktualizacja na rok 2018

Significant advances have been made in thyroid can­cer research in recent years, therefore relevant clinical guidelines need to be updated. The current Polish guidelines “Diagnostics and Treatment of Thyroid Carcinoma” have been formulated at the “Thyroid Cancer and Other Malignancies of Endocrine Glands” conference held in Wisła in November 2015 [1].Gwałtowny postęp, dokonujący się w ostatnich latach w badaniach nad rakiem tarczycy spowodował, że konieczne jest aktualizowanie bieżących rekomendacji klinicznych. Obowiązujące dotychczas Rekomendacje „Diagnostyka i leczenie raka tarczycy” zostały ustalone na Konferencji „Rak Tarczycy” w Wiśle w listopadzie 2015 roku [1]