Have actual waiting times been reduced by introducing the DILO reform for cancer patients in Poland?

Introduction. Relative 5-year cancer survival rates in Poland are around 10% lower than the average of the whole EU. One of the likely factors for poorer treatment outcomes in Poland may be the long times between when cancer is suspected to starting treatment. This study has thus aimed to determine whether the introduced oncology reforms have succeeded in reducing such times. Materials and methods. The study survey was undertaken at 6 oncological centres on patient subjects before (n = 1373) and after (n = 431) the oncological reform (DILO) had been introduced. Data was obtained from an in-house devised questionnaire together with patient interview and their medical history. The following waiting times were estimated: A) from suspicion of cancer, (date of first doctor visit due to appearance of symptoms, screening/follow-up or prevention), to diagnosis (date of histopathological confirmation), B) from suspicion of cancer to the start of treatment and C) from diagnosis to starting treatment before and after the DILO reform had been introduced. Results. The median waiting time between suspicion of cancer and treatment was 11 weeks before the DILO reform but was not significantly shortened after its introduction; the reduction being barely 3 days. This waiting time was however increased by 8 days in those patients without DILO cards. Before the DILO reform, the median time from diagnosis was 5.9 weeks, but was reduced by 8 days in patients bearing the DILO card and indeed increased in those without the DILO card by over 2 weeks. Conclusions. Cancer treatment waiting times in Poland is still somewhat long (over 9 weeks in most cases). Introducing the oncological reform has not significantly impacted on shortening the waiting times in cancer patients for receiving oncological treatment

Prehabilitation as an extra approach to usual care for cancer patients

Prehabilitation seems to be an important issue in oncology. The main purpose of prehabilitation is to improve a patient’s physical and psychological condition at the beginning of and during cancer treatment. Prehabilitation also reduces the risk of potential complications, average length of stay at hospital, stress and risk of depression, and improves quality of life. Prehabilitation activities should be individualized. Multimodal prehabilitation is more recommended and it can include a spectrum of interventions like: general conditioning exercise, targeted exercise, nutritional interventions, psychological interventions, smoking cessation and education. There is a lack of clinical trials concerning prehabilitation. Therefore new studies are still needed to standardize protocols for different types of cancer and clinical situations, and to estimate the efficacy of prehabilitation programs

Survival of patients treated with radiation for laryngeal cancer in the Hospital of the Ministryof Interior with Warmia and Mazury Oncology Center in Olsztyn between 2003 and 2006

Wstęp. Nowotwory głowy i szyi stanowią w Polsce około 6% wszystkich zachorowań na nowotwory złośliwe. Najczęstszym wśród nich jest rak krtani. Celem analizy była ocena skuteczności leczenia chorych na raka krtani w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z Warmińsko-Mazurskim Centrum Onkologii w Olsztynie (SP ZOZ MSW z W-MCO w Olsztynie) prowadzonego w latach 2003–2006 (pierwsze 4 lata działalności ośrodka).Materiał i metody. Analizą objęto wszystkich pacjentów (220) leczonych napromienianiem z powodu raka krtani w latach 2003–2006 (w stopniu klinicznego zaawansowania I–IV, leczonych radykalnie i paliatywnie). Przeżycia całkowite chorych oszacowano za pomocą metody Kaplana-Meiera. Przeżycie w podgrupach porównano przy użyciu testu log-rank (wyniki mają ograniczoną wartość ze względu na retrospektywny charakter analizy).Wyniki. Dwu- i pięcioletnie przeżycia całkowite (OS) wszystkich 220 chorych wyniosły 57% i 43% (mediana przeżyć: 3 lata i 2 miesiące). Dwu- i pięcioletnie OS osób leczonych z założeniem radykalnym wyniosły: 65% i 48% (mediana przeżyć — prawie 5 lat). Dwu- i pięcioletnie OS pacjentów, u których zastosowano samodzielną radioterapię i radioterapię pooperacyjną, wyniosły odpowiednio 74% i 53% oraz 63% i 50%. Dwu- i pięcioletnie OS chorych, u których zastosowano samodzielną radioterapię w stopniu klinicznego zaawansowania I–II i III–IV, wyniosły odpowiednio 79% vs 45% i 59% vs 18% (p = 0,004). Dwu- i pięcioletnie OS osób, u których zastosowano leczenie operacyjne i uzupełniającą radioterapię w stopniu zaawansowania klinicznego I–II i III–IV, wyniosły odpowiednio: 87,5% vs 60% i 87,5% vs 46%. Pięcioletnie OS pacjentów z cechą N0, u których zastosowano samodzielną radioterapię, wyniosły 57%; nikt spośród osób z cechą N1-3 nie przeżył 5 lat. Dwu- i pięcioletnie OS pacjentów z cechą N(-) i N(+), leczonych operacyjnie z uzupełniającą radioterapią, wyniosły odpowiednio: 75% vs 50% i 59% vs 40% (p = 0,22). Nie wykazano istotnych statystycznie różnic w OS chorych leczonych radioterapią standardową i hypofrakcjonowaną. Spośród pacjentów leczonych z powodu pooperacyjnej wznowy miejscowej lepiej rokują chorzy ze wznową późną.Podsumowanie. Przeżycia całkowite pacjentów leczonych z powodu raka krtani w niższym stopniu klinicznego zaawansowania i osób z cechą N(-) były znamiennie dłuższe w porównaniu z OS chorych w stopniach wyższych.Introduction. In Poland, head and neck cancer accounts for some 6% of all cancer cases. The most common cancer in this group is cancer of the larynx. The aim of this study was the estimation of treatment effectiveness of patients treated for laryngeal cancer in the Hospital of the Ministry of Interior with Warmia and Mazury Oncology Center in Olsztyn between 2003 and 2006 (the initial 4 years of the Centre’s activity).Material and methods. The analysis included all patients (220) treated with radiation for laryngeal cancer between 2003 and 2006 (I–IV clinical stages, treated with radical and palliative radiotherapy). The Kaplan-Meier method was used to estimate overall survival. Differences in survival of subgroups were evaluated using the log-rank test: but the results have limited value due to retrospective rather than prospective analysis.Results. Overall 2-year and 5-year survival (OS) of all 220 patients was 57% and 43% (median 3 years and 2 months). 2-year and 5-year OS of patients treated with radical intent was 65% and 48% (median of almost 5 years). 2-year and 5-year OS of patients treated with radiotherapy alone and postoperative radiotherapy were respectively 74% and 53%, 63% and 50%. 2-year and 5-year OS of patients in I–II and III–IV clinical stages treated with radiotherapy alone was respectively: 79% vs 45% and 59% vs 18%. (p = 0.004). 2-year and 5-year OS of patients in I–II and III–IV clinical stages treated with postoperative radiotherapy was respectively: 87.5% vs 60% and 87.5% vs 46%. 5-year OS of patients with N0 treated with radiotherapy alone was 57%. None of patients with N1-3 has survived 5 years. 2-year and 5-year OS of patients with N(-) and N(+) treated with postoperative radiotherapy was respectively: 75% vs 50% and 59% vs 40% (p = 0.22). There were no statistically significant differences between the OS of patients treated with standard and hyperfractionated irradiation. Survival of patients treated with radiation for postoperative late relapse was better than the OS of patients treated for postoperative early relapse.Conclusions: Overall survival of patients with less advanced disease and patients with N(-) was significantly longer than the OS of patients with advanced laryngeal cancer

Czy reforma DILO skróciła realny czas oczekiwania pacjentów chorych na nowotwory złośliwe w Polsce?

Wstęp. Pięcioletnie przeżycie względne u chorych na nowotwory w Polsce jest o około 10% niższe niż średnie przeżycie w całej Unii Europejskiej. Prawdopodobnie jednym z czynników przyczyniających się do gorszych wyników leczenia w Polsce może być długi czas oczekiwania na rozpoczęcie leczenia od momentu podejrzenia choroby nowotworowej. Celem pracy było zbadanie, czy reforma pakietu onkologicznego skróciła realny czas oczekiwania pacjentów na diagnozę i leczenie onkologiczne w Polsce. Materiał i metody. Badanie przeprowadzono w 6 ośrodkach onkologicznych na grupie 1373 i 431 pacjentów, odpowiednio przed wprowadzeniem i po wprowadzeniu reformy DILO. Dane zbierane były za pomocą własnego kwestionariusza ankietowego, pogłębionego wywiadem oraz uzupełniane w oparciu o historie chorób pacjentów. Oszacowano mediany czasu oczekiwania: A) od podejrzenia (data pierwszej wizyty u lekarza w związku z pojawieniem się objawów lub badania przesiewowego albo profilaktycznego) do diagnozy (data rozpoznania histopatologicznego), B) od podejrzenia do rozpoczęcia leczenia, C) od diagnozy do rozpoczęcia leczenia przed wprowadzeniem i po wprowadzeniu reformy DILO. Wyniki. Mediana czasu oczekiwania na leczenie od chwili podejrzenia choroby nowotworowej wyniosła 11 tygodni przed wprowadzeniem reformy DILO i nie uległa istotnemu skróceniu w grupie pacjentów z założoną Kartą DILO — różnica wyniosła zaledwie 3 dni. Natomiast czas ten wydłużył się o 8 dni w grupie pacjentów bez Karty DILO. Przed wprowadzeniem reformy mediana czasu diagnostyki wyniosła 5,9 tygodnia i uległa skróceniu o 8 dni u pacjentów z Kartą DILO, a w grupie pacjentów bez Karty DILO wydłużyła się o ponad 2 tygodnie. Wnioski. Czas oczekiwania na leczenie onkologiczne w Polsce był i jest nadal zbyt długi (u większości pacjentów przekracza 9 tygodni). Wprowadzenie pakietu onkologicznego nie wpłynęło istotnie na skrócenie czasu oczekiwania chorych na leczenie

Survival of patients treated with radiation for cervical cancer in the Hospital of the Ministry of Interior with Warmia and Mazury Oncology Center in Olsztyn between 2003 and 2006

Wstęp. Rak szyjki macicy jest siódmym pod względem częstości występowania nowotworem złośliwym u kobietw Polsce, a wyniki leczenia nadal nie są zadawalające. Celem pracy była ocena skuteczności leczenia chorych na rakaszyjki macicy w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z Warmińsko-Mazurskim Centrum Onkologii w Olsztynie prowadzonego w latach 2003–2006 (pierwsze 4 lata działalnościośrodka).Materiał i metody. Analizą objęto wszystkie chore (259) na raka szyjki macicy leczone napromienianiem w latach2003–2006. W tej grupie znalazły się pacjentki w różnym stopniu zaawansowania klinicznego (IA-IVB wg FIGO): leczonez intencją radykalną i paliatywną, otrzymujące radykalną radiochemioterapię, samodzielną radioterapię lubradioterapię pooperacyjną. Przeżycie całkowite pacjentek oszacowano za pomocą metody Kaplana-Meiera. Istotnośćróżnic statystycznych oszacowano przy użyciu testu log-rank (p < 0,05).Wyniki. 5-letnie przeżycie całkowite wszystkich chorych (259) wyniosło 46% (mediana przeżyć 43,2 miesiąca). 5-letnieprzeżycie chorych, u których zastosowano radykalną radioterapię, wyniosło 53% (mediana przeżyć 73 miesiące),a paliatywną radioterapię — 10% (mediana przeżyć 6,7 miesiąca). 5-letnie przeżycie pacjentek, które otrzymałyradykalną radiochemioterapię, wyniosło 49% (mediana przeżyć 50,8 miesiąca). Najwięcej leczonych pacjentek byłow stopniu zaawansowania klinicznego IIB wg FIGO. 5-letnie przeżycie chorych, u których zastosowano radiochemioterapięradykalną w stopniu zaawansowania IB-IIB i IIIA-IVA, wyniosło odpowiednio: 55% i 34%. Różnice są istotnestatystycznie (p = 0,014).Podsumowanie. Stopień zaawansowania choroby ma wpływ na przeżycie. Skuteczność leczenia zależy przedewszystkim od stadium klinicznego zaawansowania nowotworu. Trudno odnieść się do wyników badań w Polsce,gdyż wciąż brakuje publikacji na ten temat. Natomiast publikowane wyniki międzynarodowych badań klinicznychzawierają dane odnośnie przeżyć całkowitych lepsze niż opisane w analizie, prawdopodobnie ze względu na selekcjępacjentów do tych badań zarówno w grupach badanych jak i kontrolnych.Introduction. Cervical cancer has 7th place according to the frequency of cancer in females in Poland and the resultsof treatment in Poland are still not satisfactory. The aim of this study was the estimation of treatment eff ectivenessof patients treated with cervical cancer in the Hospital of the Ministry of Interior with Warmia and Mazury OncologyCenter in Olsztyn between 2003 and 2006 (fi rst 4th years of Centre activity).Material and methods. The analysis included all patients (259) treated with radiation for cervical cancer between2003 and 2006. Patients in that group presented in diff erent stages of clinical advancement (IA-IVB according to FIGO). Patients were treated with radical and palliative radiotherapy, radical chemoradiotherapy, radiotherapy only, andpostoperative radiotherapy. The Kaplan-Meier method was used to estimate overall survival. Diff erences in survivalwere evaluated using the log-rank test (p < 0.05).Results. Overall 5-year survival of all 259 patients was 46% (median 43.2 months). 5-year survival of patients whoreceived radical radiotherapy was 53% (median 73 months), and for those who received palliative radiotherapywas 10% (median 6.7 months). 5-year survival of patients who received radical chemoradiotherapy was 49% (median50.8 months). Most of the treated patients were in clinical stage IIB according to FIGO. 5-year survival of patientswho received radical chemoradiotherapy in stage IB-IIB and IIIA-IVA was: 55% and 34%. Diff erences are statisticallysignifi cant (p = 0.014).Conclusions. Clinical stage at the beginning treatment has a large infl uence on patient survival. The eff ectivenessof treatment mainly depends on the stage of clinical advancement. In Poland it is diffi cult to compare this kind ofresearch with other results because there is still lack of published results. Many publications include the results ofinternational clinical trials, in which patients are selected. This is probably the reason for better overall survival ofpatients than described in this analysis

Survival analysis of patients with locally advanced non-small cell lung cancer treated at the Nu-Med Radiotherapy Center in Elbląg

Introduction.  The study aimed to report the efficiency of radical radiotherapy and chemoradiotherapy in patients with non-small cell lung cancer (NSCLC) treated in the Nu-Med Radiotherapy Center in Elbląg. Material and methods.  Ninety-two patients diagnosed with NSCLC treated between 2013 and 2016 were included in the analysis. Overall survival (OS) was estimated by the Kaplan-Meier method. Results.  The 2-year OS for all patients was 36% (median 1.5 years). Two prognostic factors had a significant impact: tre­atment method and performance status (PS). Patients who underwent concurrent radiochemotherapy and were treated sequentially had a better 2-year OS in comparison with those treated with radiotherapy alone (respectively 46% and 37% vs. 25%, p ≤ 0.05). Patients with PS 0–1 had better OS (median 1.6 years) compared with PS 2 (median 0.7 years, p = 0.04). Other prognostic factors analysed had no impact on OS in our study. Conclusions.  The treatment results of our patients are comparable to those in published trials and meta-analyses

What was supposed to be the role of a coordinator of oncological treatment, and what is it really like?

Introduction.  Due to the multidisciplinary nature of oncological treatment, it is necessary to coordinate it properly. In response to this need, an idea emerged to create a new profession in the system of oncological care, the so-called on­cological treatment coordinator. The aim of the study was to assess the actual role of coordinators in hospitals in Poland. Material and methods.  The study was carried out by means of a questionnaire among persons employed as coordinators and persons who act as coordinators within additional duties. Results.  The study involved 95 coordinators from various centers in Poland, half of which were recruited on purpose as coordinators. Less than half (40%) have received training on their work. The main task of the coordinators is to ensure that the documentation related to the patient’s Diagnostic and Oncological Treatment Card (DiLO) is complete, to set appointments for diagnostic tests and visits to doctors’ offices and to cooperate with medical statistics departments. Only half of the coordinators inform or provide non-medical support to the patient. Coordinators face very different difficulties in their work. Conclusions.  Coordinators are a valuable professional group in the Polish oncological care system. However, there is a lack of clearly defined tasks, systematic training and support.Introduction.  Due to the multidisciplinary nature of oncological treatment, it is necessary to coordinate it properly. In response to this need, an idea emerged to create a new profession in the system of oncological care, the so-called on­cological treatment coordinator. The aim of the study was to assess the actual role of coordinators in hospitals in Poland. Material and methods.  The study was carried out by means of a questionnaire among persons employed as coordinators and persons who act as coordinators within additional duties. Results.  The study involved 95 coordinators from various centers in Poland, half of which were recruited on purpose as coordinators. Less than half (40%) have received training on their work. The main task of the coordinators is to ensure that the documentation related to the patient’s Diagnostic and Oncological Treatment Card (DiLO) is complete, to set appointments for diagnostic tests and visits to doctors’ offices and to cooperate with medical statistics departments. Only half of the coordinators inform or provide non-medical support to the patient. Coordinators face very different difficulties in their work. Conclusions.  Coordinators are a valuable professional group in the Polish oncological care system. However, there is a lack of clearly defined tasks, systematic training and support

Survival of patients treated with radiation for non-small-cell lung cancer in Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z Warmińsko-Mazurskim Centrum Onkologii in Olsztyn between 2003 and 2006

Wstęp. W Polsce rak płuca jest jednym z najgorzej rokujących nowotworów i stanowi najczęstszą przyczynę zgonów z powodu nowotworów złośliwych. Celem analizy była ocena skuteczności leczenia chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrz­nych z Warmińsko-Mazurskim Centrum Onkologii w Olsztynie prowadzonego w latach 2003–2006 (pierwsze 4 lata działalności ośrodka). Materiał i metody. Analizą objęto wszystkich pacjentów (801) leczonych napromienianiem z powodu NDRP w latach 2003–2006 (w stopniu klinicznego zaawansowania I–IV, leczonych radykalnie i paliatywnie). Wyniki. Dwu- i pięcioletnie przeżycia całkowite (OS) wszystkich chorych wyniosły 19% i 7% (mediana: 7 miesięcy). Dwu- i pięcioletnie OS osób leczonych radykalnie wyniosły 43% i 18% (mediana: 1 rok i 9 miesięcy). Lepiej rokowały kobiety (p = 0,075). Nie wykazano istotnego statystycznie wpływu stopnia klinicznego zaawansowania, cechy T, rozpoznania histopatologicznego i czasu trwania radiochemioterapii na OS pacjentów poddanych radiochemioterapii. Zajęcie węzłów chłonnych okazało się być istotne dla rokowania: N0 vs N2 (p = 0,017) i N1 vs N2 (p = 0,008). Nie wykazano wpływu dawki całkowitej na rokowanie pacjentów poddanych radykalnej radioterapii (≤ 60 Gy vs > 60 Gy). Wnioski. Na przeżycia analizowanej grupy osób nie miały wpływu: płeć, stopień klinicznego zaawansowania, cecha T, rozpoznanie histopatologiczne, dawka i czas trwania radiochemioterapii. Jedynie zajęcie węzłów chłonnych miało istotne statystycznie znaczenie.Introduction. In Poland lung cancer has a very poor prognosis and it is the most common cause of cancer deaths. Our aim was to study survival analysis of patients treated for non-small-cell lung cancer (NSCLC) in Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z Warmińsko-Mazurskim Centrum Onkologii in Olsztyn between 2003 and 2006 (the initial 4 years of Centre activity).Material and methods. The analysis included all patients (801) treated with radiation for NSCLC between 2003 and 2006 (I–IV clinical stages, treated with radical or palliative radiotherapy). Results. Overall 2-year and 5-year survival (OS) of all patients was 19% and 7% (median 7 months). Two-year and five­-year OS of patients treated with radical intent was 43% and 18% (median 1 year and 9 months). There was a trend for better prognosis in women (p = 0.075). There was no significant influence of clinical stage, tumour size, histopatholo­gy, radiotherapy dose (≤ 60 Gy versus > 60 Gy) or duration of chemoradiotherapy on survival in chemoradiotherapy group (p > 0.05). The only statistically significant factor was lymph node involvement: N0 versus N2 (p = 0.017) and N1 versus N2 (p = 0.008). Conclusions. There was no statistically significant influence of sex, clinical stage, tumour size, histopathology, dose and duration of chemoradiotherapy on OS. The only statistically significant factor was lymph node involvement

Survival of patients treated with radiation for small-cell lung cancer in the Hospital of the Ministry of Interior with Warmia and Mazury Oncology Center in Olsztyn between 2003 and 2006

Wstęp. Drobnokomórkowy rak płuca (DRP) jest jednym z najgorzej rokujących nowotworów złośliwych ze względuna szybki miejscowy rozwój choroby i wczesne powstawanie przerzutów odległych. Celem analizy była ocena skuteczności leczenia chorych na DRP w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z Warmińsko-Mazurskim Centrum Onkologii w Olsztynie (SP ZOZ MSW z W-MCO w Olsztynie), prowadzonego w latach 2003–2006 (pierwsze 4 lata działalności ośrodka).Materiał i metody. Analizą objęto wszystkich chorych (202) leczonych napromienianiem na DRP w latach 2003–2006. W tej grupie znaleźli się pacjenci z postacią LD i ED, leczeni radykalnie i paliatywnie. Przeżycia całkowite chorych oszacowano za pomocą metody Kaplana-Meiera. Przeżycia w podgrupach porównano przy użyciu testu log-rank (wyniki mają ograniczoną wartość ze względu na retrospektywny charakter analizy).Wyniki. 2- i 5-letnie przeżycia całkowite wszystkich 202 chorych wyniosły odpowiednio 25% i 10% (mediana przeżyć 11 miesięcy). 2- i 5-letnie przeżycia całkowite pacjentów z postacią LD DRP wyniosły odpowiednio 36% i 15% (mediana przeżyć 17 miesięcy). Nikt z pacjentów z postacią ED DRP nie przeżył 5 lat, 2 lata przeżył 1 pacjent (mediana przeżyć 3,3 miesiąca). 2- i 5-letnie przeżycia całkowite pacjentów otrzymujących radiochemioterapię jednoczasową i sekwencyjną wyniosły odpowiednio 44% vs 31% i 17% vs 16% (p = 0,38). 2- i 5-letnie przeżycia całkowite pacjentów leczonych radykalnie, u których rozpoczęto radioterapię z 1 lub 2 kursem chemioterapii, z 3–6 kursem chemioterapii lub po zakończeniu chemioterapii wyniosły odpowiednio 48% vs 42% vs 31% i 24% vs 14% vs 16% (różnice pomiędzy tymi grupami nie są istotne statystycznie). Nie wykazano różnic w przeżyciach całkowitych 2- i 5-letnich pomiędzy pacjentami, którzy otrzymali radioterapię 2 razy dziennie i raz dziennie (p = 0,87). Kobiety rokują lepiej niż mężczyźni. 2- i 5-letnie przeżycia całkowite kobiet wyniosły odpowiednio 54% i 24%, a mężczyzn — 32% i 13% (p = 0,016). 2- i 5-letnie przeżycia całkowite pacjentów leczonych radykalnie, którzy otrzymali PCI, wyniosły 58% i 18%, a pacjentów niepoddanych PCI — 21% i 12% (p = 0,00004).Podsumowanie. W porównaniu z leczeniem sekwencyjnym przeżycia chorych leczonych radykalnie (postać LD) były nieco dłuższe, jeżeli radioterapię stosowano jednoczasowo z chemioterapią (brak znamienności statystycznej). Zauważono tendencję do poprawy przeżyć w przypadku kojarzenia radioterapii z chemioterapią na początku całego cyklu leczenia. Wyniki leczenia uzyskane w ciągu pierwszych 4 lat działalności ośrodka SP ZOZ MSW z W-MCOw Olsztynie nie odbiegały od publikowanych wyników badań klinicznych.Introduction. Small-cell lung cancer (SCLC) is one of the cancers with the worst prognosis because of its fast growth and early metastases. The aim of this study was the estimation of treatment effectiveness of patients treated with small-cell lung cancer in the Hospital of the Ministry of Interior with Warmia and Mazury Oncology Center in Olsztyn between 2003 and 2006 (the initial 4 years of Centre activity).Material and methods. The analysis included all patients (202) treated with radiation for SCLC between 2003 and 2006. Patients in this group (both limited disease-LD and extensive disease-ED) were treated with radical or palliative radiotherapy. The Kaplan-Meier method was used to estimate overall survival. Differences in survival of subgroups were evaluated using the log-rank test. Results have limited value due to retrospective analysis.Results. Overall 2- and 5-year overall survival (OS) of all 202 patients was respectively 25% and 10% (median 11 months). 2- and 5-year OS of patients with LD SCLC was respectively 36% and 15% (median 17 months). None of the patients with ED SCLC survived 5 years but one patient survived 2 years (median 3.3 months). 2- and 5-year OS of patients who received concurrent and sequential chemoradiotherapy was 44% vs 31% and 17% vs 16% (p = 0.38). 2- and 5-year OS of patients treated radically, who began radiotherapy with 1 or 2 cycle of chemotherapy, with 3–6 cycle ofchemotherapy or after chemotherapy was 48% vs 42% vs 31% and 24% vs 14% vs 16% (differences between groups were not statistically significant). There were no differences between 2- and 5-year OS of patients treated with radiation administered twice daily and once daily (p = 0.87). Survival of women was better than men. 2- and 5-year OS of women was appropriately 54% and 24% and OS of men was 32% and 13% (p = 0.016). 2- and 5-year OS of patients treated radically, who received PCI was 58% and 18% and OS of patients who did not receive PCI was 21% and 12%(p = 0.00004).Conclusions. Survival of patients (LD SCLC) who received concurrent chemoradiotherapy was statistically better than patients who received sequential chemoradiotherapy (statistically non-significant). There was a tendency towards better survival if radiotherapy was given with initial cycles of chemotherapy. These results of treatment in the Hospital of the Ministry of Interior with Warmia and Mazury Oncology Center in Olsztyn which were obtained during the initial four years of Centre activity did not differ from published results of clinical trials

Risk of reoperation for anastomotic leakage after anterior resection of rectal cancer after neoadjuvant therapy

Introduction: Rectal cancer patients require a multidisciplinary approach. In the case of locally advanced rectal cancer standard treatment includes neoadjuvant radiotherapy or chemoradiotherapy. Neoadjuvant treatment could cause postoperative complications, but there is no clear evidence of an association between anastomotic leakage and the preoperative treatment of rectal cancer. The aim of this study was to investigate the frequency of anastomotic leakage followed by the need for reoperation and to find predictive factors for reoperation in rectal cancer patients after neoadjuvant therapy. Patients and methods: One hundred and ten consecutive patients (median age: 65 years) with locally advanced operable rectal cancer, Clinical Stages II and III, were treated with neoadjuvant radiotherapy or chemoradiotherapy (72% were treated with short radiotherapy only, 3% with short radiotherapy and subsequent chemotherapy, 25% with long radiotherapy plus concomitant chemotherapy) and then anterior rectal resection with total mesorectal excision in the Regional Oncological Centre between January 2014 and December 2016. Results: The reoperation for anastomotic leakage was done in 17% of patients, 8 days (median) after primary surgery. In multivariate analysis reoperation for anastomotic leakage was significantly frequent in older patients (p = 0.03) and in upper tumors (p = 0.04). Conclusions: Almost one fifth of rectum cancer patients after preoperative radio- or chemoradiotherapy in our series required reoperation due to anastomotic leakage. The study findings are limited by its small sample size and retrospective character