Porównanie leczenia szpitalnego przewlekłej niewydolności serca między chorymi na cukrzycę i bez cukrzycy

Wstęp: U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca (CHF) i współistniejącą cukrzycą wskaźnik śmiertelności wczesnej i odległej jest wyższy. Stosowanie u tych pacjentów inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) oraz beta-adrenolityków wpływa na zmniejszenie chorobowości i śmiertelności. Celem badania było porównanie sposobu farmakoterapii CHF prowadzonej w warunkach szpitalnych w grupie chorych na cukrzycę i pacjentów bez cukrzycy. Materiał i metody: Badaniem objęto kolejnych 433 pacjentów w wieku 38-98 lat, hospitalizowanych z powodu CHF w Szpitalu Klinicznym Akademii Medycznej w okresie od października 2000 do maja 2002 roku. Do grupy I zakwalifikowano 125 pacjentów z CHF i współistniejącą cukrzycą, a do grupy II - 308 pacjentów z CHF i bez cukrzycy. Porównania leczenia farmakologicznego CHF w obu grupach dokonano na podstawie szczegółowej analizy danych zawartych w historiach chorób. Ponadto przeprowadzono ankietę, w której 12 losowo wybranych lekarzy odpowiedziało na pytania dotyczące leczenia CHF. Odpowiedzi następnie porównywano z rzeczywistym sposobem postępowania. Wyniki: Pacjenci z CHF i współistniejącą cukrzycą byli starsi, częściej zakwalifikowani do III&#8211;IV klasy według klasyfikacji NYHA. Częściej występowała u nich choroba wieńcowa, nadciśnienie tętnicze i zaburzenia gospodarki lipidowej. Częstość stosowania inhibitorów ACE w leczeniu CHF u chorych na cukrzycę i pacjentów bez cukrzycy była podobna (63,2 vs. 65,6%; p = NS). U chorych na cukrzycę istotnie rzadziej stosowano beta-blokery (59,2 vs. 73,7%; p < 0,01). Nie wykazano różnic w częstości stosowania antagonistów receptora angiotensyny II, diuretyków pętlowych, diuretyków tiazydowych, glikozydów nasercowych oraz antagonistów aldosteronu. Wśród losowo wybranych lekarzy prowadzących leczenie pacjentów z CHF 75% deklarowało łączne stosowanie inhibitora ACE i beta-blokerów, a rzeczywista częstość tego połączenie była istotnie niższa u chorych na cukrzycę niż u pacjentów bez cukrzycy (57,6 vs. 70,0%; p < 0,05). Wnioski: Chorym na cukrzycę w leczeniu CHF zalecano istotnie rzadziej beta-blokery oraz połączenie inhibitora ACE i beta-blokerów. Mimo znajomości przez lekarzy zasad leczenia pacjentów z CHF i współistniejącą cukrzycą należy dążyć do powszechniejszego stosowania połączenia terapii inhibitorem ACE z beta-blokerami. (Folia Cardiol. 2004; 11: 799-806

Porównanie leczenia szpitalnego przewlekłej niewydolności serca między chorymi na cukrzycę i bez cukrzycy

Wstęp: U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca (CHF) i współistniejącą cukrzycą wskaźnik śmiertelności wczesnej i odległej jest wyższy. Stosowanie u tych pacjentów inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) oraz beta-adrenolityków wpływa na zmniejszenie chorobowości i śmiertelności. Celem badania było porównanie sposobu farmakoterapii CHF prowadzonej w warunkach szpitalnych w grupie chorych na cukrzycę i pacjentów bez cukrzycy. Materiał i metody: Badaniem objęto kolejnych 433 pacjentów w wieku 38-98 lat, hospitalizowanych z powodu CHF w Szpitalu Klinicznym Akademii Medycznej w okresie od października 2000 do maja 2002 roku. Do grupy I zakwalifikowano 125 pacjentów z CHF i współistniejącą cukrzycą, a do grupy II - 308 pacjentów z CHF i bez cukrzycy. Porównania leczenia farmakologicznego CHF w obu grupach dokonano na podstawie szczegółowej analizy danych zawartych w historiach chorób. Ponadto przeprowadzono ankietę, w której 12 losowo wybranych lekarzy odpowiedziało na pytania dotyczące leczenia CHF. Odpowiedzi następnie porównywano z rzeczywistym sposobem postępowania. Wyniki: Pacjenci z CHF i współistniejącą cukrzycą byli starsi, częściej zakwalifikowani do III&#8211;IV klasy według klasyfikacji NYHA. Częściej występowała u nich choroba wieńcowa, nadciśnienie tętnicze i zaburzenia gospodarki lipidowej. Częstość stosowania inhibitorów ACE w leczeniu CHF u chorych na cukrzycę i pacjentów bez cukrzycy była podobna (63,2 vs. 65,6%; p = NS). U chorych na cukrzycę istotnie rzadziej stosowano beta-blokery (59,2 vs. 73,7%; p < 0,01). Nie wykazano różnic w częstości stosowania antagonistów receptora angiotensyny II, diuretyków pętlowych, diuretyków tiazydowych, glikozydów nasercowych oraz antagonistów aldosteronu. Wśród losowo wybranych lekarzy prowadzących leczenie pacjentów z CHF 75% deklarowało łączne stosowanie inhibitora ACE i beta-blokerów, a rzeczywista częstość tego połączenie była istotnie niższa u chorych na cukrzycę niż u pacjentów bez cukrzycy (57,6 vs. 70,0%; p < 0,05). Wnioski: Chorym na cukrzycę w leczeniu CHF zalecano istotnie rzadziej beta-blokery oraz połączenie inhibitora ACE i beta-blokerów. Mimo znajomości przez lekarzy zasad leczenia pacjentów z CHF i współistniejącą cukrzycą należy dążyć do powszechniejszego stosowania połączenia terapii inhibitorem ACE z beta-blokerami. (Folia Cardiol. 2004; 11: 799-806

Analiza stężenia leptyny u chorych na cukrzycę typu 2 w ostrej fazie zawału serca i w okresie rekonwalescencji

Background: Leptin is a protein produced in adipose tissue and takes part in angiogenesis and atherogenesis. Leptin is associated with development of type 2 diabetes and cardiovascular disease. Aim: To evaluate leptin concentrations in acute myocardial infarction and in the period of convalescence in patients with type 2 diabetes mellitus. Methods: Coronary angiography was performed in 58 patients with acute myocardial infarction. The study group comprised 35 patients with type 2 diabetes mellitus (DM) (25 men, 10 women, mean age 63.8 &#177; 11.5 years) and 23 non-diabetic subjects (17 men, 6 women, mean age 58.6 &#177; 9.9 years) - the control group. All patients underwent medical examination and body mass indices (BMI) as well as waist/hip ratios (WHR) were calculated. Venous blood was collected after 24 hours of admission (second day), on day 5 and three weeks after admission. Results: Leptin level was significantly associated with BMI (DM: r = 0.46, p = 0.005; control group: r = 0.67, p < 0.01), and hip circumference (DM: r = 0.28, p = 0.09; control group: r = 0.41, p = 0.04). Plasma leptin levels in women with type 2 diabetes were higher than in men (32.1 &#177; 11.7 &#956;g/mL vs 12.7 &#177; 11.2 &#956;g/mL, p < 0.01). Plasma leptin levels were significantly lower in non-diabetics compared to diabetic patients. Plasma leptin levels in diabetic patients were significantly higher in the acute phase of myocardial infarction than in the period of convalescence (18.3 &#177; 14.3 &#956;g/mL, 16.1 &#177; 12.8 &#956;g/mL, 14.8 &#177; &#177; 11.2 &#956;g/mL, p = 0.02) but not in the control group (10.6 &#177; 8.2 &#956;g/mL, 10.0 &#177; 7.3 &#956;g/mL, 9.6 &#177; 7.0 &#956;g/mL, NS). Conclusions: Plasma leptin levels in diabetic patients were significantly higher in the acute myocardial infarction than in the period of convalescence. These findings suggests that leptin may play an important role in the metabolic changes taking place during the first days of myocardial infarction. Kardiol Pol 2010; 68, 6: 648-653Wstęp: Produkowana przez tkankę tłuszczową leptyna może uczestniczyć w angiogenezie i aterogenezie oraz w modulacji odpowiedzi zapalnej czy aktywacji mechanizmów prozakrzepowych. Podkreśla się również rolę podwyższonych stężeń leptyny w rozwoju cukrzycy typu 2 i progresji choroby wieńcowej. Cel: Celem pracy była analiza dynamiki zmian stężenia leptyny u chorych na cukrzycę typu 2 w ostrej fazie zawału serca i w okresie rekonwalescencji. Metody: Do badania zakwalifikowano 58 pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym, w tym 35 z cukrzycą typu 2 (10 kobiet, 25 mężczyzn; wiek 63,8 &#177; 11,5 roku) i 23 osób bez cukrzycy (17 mężczyzn, 6 kobiet; wiek 58,6 &#177; 9,9 roku), które stanowiły grupę kontrolną. Stężenia leptyny oznaczono metodą radioimmunoenzymatyczną (RIA) w próbkach pobranych na czczo w 2., 5. i 21. dobie zawału. Wykonano również pomiary antropometryczne, wyliczono wskaźnik masy ciała (BMI) i wskaźnik talia/biodra (WHR). Podczas analizy statystycznej wykorzystano test U Manna-Whitneya, test c2 oraz test rang Friedmana. Wyniki: W obu grupach zaobserwowano istotną dodatnią korelację między stężeniem leptyny a BMI (u chorych na cukrzycę: r = 0,46; p = 0,005; w grupie kontrolnej: r = 0,67; p < 0,01) oraz obwodem bioder (u chorych na cukrzycę: r = 0,28; p = 0,09; w grupie kontrolnej: r = 0,41; p = 0,04). Stężenie leptyny u kobiet z cukrzycą typu 2 było wyższe niż u mężczyzn (32,1 &#177; 11,7 &#956;g/ml v. 12,7 &#177; 11,2 &#956;g/ml; p < 0,01). We wszystkich okresach zawału stężenia leptyny u chorych na cukrzycę typu 2 były wyższe niż w grupie kontrolnej. Ponadto u chorych na cukrzycę wykazano istotne obniżanie się stężeń leptyny w kolejnych etapach obserwacji (18,3 &#177; 14,3 &#956;g/ml v. 16,1 &#177; 12,8 &#956;g/ml v. 14,84 &#177; 11,2 &#956;g/ml; p = 0,02). Zależności tej nie stwierdzono u osób bez cukrzycy (10,6 &#177; 8,2 &#956;g/ml v. 10,0 &#177; 7,3 &#956;g/ml v. 9,6 &#177; 7,0 &#956;g/ml; p = 0,59). Wnioski: W ostrej fazie zawału u chorych na cukrzycę obserwuje się znamiennie wyższe stężenia leptyny niż w okresie rekonwalescencji, co może świadczyć o istotnych niekorzystnych zmianach metabolicznych zachodzących w pierwszych dniach zawału u tych pacjentów. Kardiol Pol 2010; 68, 6: 648-65