Klima-Änderungen im Pleistozän: Isotopenuntersuchungen an fossilen Seesedimenten aus dem Holstein-Interglazial Ost-Polens

In Ost-Polen erbohrte Seesedimente mit einer Mächtigkeit bis zu 55 m (Ossówka-See) dokumentieren das ganze Holstein-Interglazial und die Anfangsperiode der Saale-Eiszeit. An ausgewählten Bohrkernen der Seen von Ossówka und Wilczyn wurden palaeobiologische (Malakofauna, Palynologie und Pflanzen-Makroreste) und Isotopen-Untersuchungen durchgeführt. Die für den längsten (55 m) und vollständigsten Bohrkern nahe der Ortschaft Ossówka bestimmten C- und O-Isotopenwerte betragen: δ13C: Minimalwerte bis -6,4 ‰ für Ablagerungen am Beginn des Interglazials, Maximalwerte bis +10,0‰ für Ablagerungen aus der kalten Frühglazialperiode; δ18O: Maximalwerte bis -3,6 ‰ für Ablagerungen aus dem ersten Abschnitt des Interglazial-Optimums, Minimalwerte bis -10,1 ‰ für Ablagerungen aus der kältesten Periode unmittelbar vor der nächsten Vereisung. Generell gibt der Kurvenverlauf der O-Isotopenwerte gut die palynologisch dokumentierten Klimaveränderungen wieder. Im Profil sind jedoch zwei Perioden zu beobachten, in denen das Isotopenbild nicht mit der palynologischen Aussage übereinstimmt, einmal im klimatischen Interglazial-Optimum und zum anderen im jüngeren Teil des frühen Saale-Glazials. 1. Während des klimatischen Optimums des Holstein-interglazials (Pollen-Zone G und H) sprechen die Isotopenkurven der Seesedimente für relativ kühle Klimaverhältnisse. Dies kann durch eine Zunahme der Niederschlagsmenge, die zu einer Seespiegel-Erhöhung führte und/oder durch den Einfluß von isotopisch leichten Zuflüssen erklärt werden. 2. Im oberen Teil des Profils, der eine kühle, der Vereisung vorangehende Phase darstellt, erreichen die δ13C-und δ18O-Isotope unerwartet hohe Werte, was möglicherweise auf die Redeposition von "warmen" interglazialen Ablagerungen und/oder auf eine Zunahme der Evaporation unter trockenen Steppenklima-Bedingungen mit Seespiegel-Tiefständen zurückzuführen ist. Abkühlungsphasen fallen mit der Verschiebung der Sauerstoffisotopenverhältnisse in Richtung einer 18O- Verarmung zusammen.researc

Ceramiczne odpady budowlane powstające w procesie rewitalizacji miasta – badanie możliwości ich wykorzystania jako substytutu cementu do betonów i zapraw

W artykule zasygnalizowano problematykę rewitalizacji obszarów miejskich na przykładzie byłego miasta wojewódzkiego. Szczególną uwagę zwrócono na zagrożenia środowiska przyrodniczego powodowane przez trudności zagospodarowania odpadów budowlanych powstających podczas tego procesu. Podczas prac badawczych z odpadowej materii rozbiórkowej pochodzącej z remontów oraz przebudowy obiektów wyselekcjonowano ceramiczne odpady budowlane. Materiały te rozkruszono i wytworzono z nich pył. Celem pracy było badanie wskaźnika aktywności, tj. badania, jakie prowadzi się dla pyłów uzyskiwanych np. w procesach hutniczych. Opisany parametr był wyznacznikiem możliwości stosowania pyłów jako recyklingowego substytutu cementu w betonach oraz zaprawach budowlanych. Materiał badawczy stanowiły poremontowe odpady ceramiczne. Odpady odebrano ze składowiska i posegregowano. Wyodrębniono odpady ceramiki czerwonej w postaci uszkodzonych cegieł, pustaków i dachówek. Z tak przygotowanych odpadów wytworzono pył. Wskaźnik aktywności pokruszonego pyłu ceramicznego po 28 dniach wynosił 60,9%, po 90 dniach 72%. Metodyka badawcza prowadzona była zgodnie z normą PN-EN 450-1:2012. Biorąc pod uwagę nieznaczne zmiany parametrów wytrzymałościowych badanych zapraw oraz szczególne względy konieczności utylizacji odpadu opisany recykling pyłów ceramicznych uważa się za rozwiązanie możliwe do wdrożenia przy produkcji zapraw budowlanych oraz betonów niekonstrukcyjnych. Wprowadzenie wyników niniejszych prac do działań rynkowych może przyczynić się do zmniejszenia ilości odpadów deponowanych na wysypiskach

COSMOS-Europe : a European network of cosmic-ray neutron soil moisture sensors

We thank TERENO (Terrestrial Environmental Observatories), funded by the Helmholtz-Gemeinschaft for the financing and maintenance of CRNS stations. We acknowledge financial support by the Deutsche Forschungsgemeinschaft (DFG, German Research Foundation) of the research unit FOR 2694 Cosmic Sense (grant no. 357874777) and by the German Federal Ministry of Education of the Research BioökonomieREVIER, Digitales Geosystem – Rheinisches Revier project (grant no. 031B0918A). COSMOS-UK has been supported financially by the UK’s Natural Environment Research Council (grant no. NE/R016429/1). The Olocau experimental watershed is partially supported by the Spanish Ministry of Science and Innovation through the research project TETISCHANGE (grant no. RTI2018-093717-BI00). The Calderona experimental site is partially supported by the Spanish Ministry of Science and Innovation through the research projects CEHYRFO-MED (grant no. CGL2017-86839- C3-2-R) and SILVADAPT.NET (grant no. RED2018-102719-T) and the LIFE project RESILIENT FORESTS (grant no. LIFE17 CCA/ES/000063). The University of Bristol’s Sheepdrove sites have been supported by the UK’s Natural Environment Research Council through a number of projects (grant nos. NE/M003086/1, NE/R004897/1, and NE/T005645/1) and by the International Atomic Energy Agency of the United Nations (grant no. CRP D12014). Acknowledgements. We thank Peter Strauss and Gerhab Rab from the Institute for Land and Water Management Research, Federal Agency for Water Management Austria, Petzenkirchen, Austria. We thank Trenton Franz from the School of Natural Resources, University of Nebraska–Lincoln, Lincoln, NE, United States. We also thank Carmen Zengerle, Mandy Kasner, Felix Pohl, and Solveig Landmark, UFZ Leipzig, for supporting field calibration, lab analysis, and data processing. We furthermore thank Daniel Dolfus, Marius Schmidt, Ansgar Weuthen, and Bernd Schilling, Forschungszentrum Jülich, Germany. The COSMOS-UK project team is thanked for making its data available to COSMOS-Europe. Luca Stevanato is thanked for the technical details about the Finapp sensor. The stations at Cunnersdorf, Lindenberg, and Harzgerode have been supported by Falk Böttcher, Frank Beyrich, and Petra Fude, German Weather Service (DWD). The Zerbst site has been supported by Getec Green Energy GmbH and Jörg Kachelmann (Meteologix AG). The CESBIO sites have been supported by the CNES TOSCA program. The ERA5-Land data are provided by ECMWF (Muñoz Sabater, 2021). The Jena dataset was retrieved at the site of The Jena Experiment, operated by DFG research unit FOR 1451.Peer reviewedPublisher PD

Dzieło stworzenia oczami geologa

Historię stworzenia Ziemi i człowieka możemy również poznać z Księgi Rodzaju 1.1 - 2.4a, która w skrócie przynosi nam następujący obraz z podziałem na dni tygodnia. Dzień pierwszy – stworzenie światła i oddzielenie go od ciemności, dzień drugi – stworzenie sklepienia niebieskiego oddzielającego wody górne od dolnych, dzień trzeci – stworzenie lądu i roślinności, dzień czwarty – stworzenie Słońca, Księżyca i gwiazd, dzień piąty – stworzenie zwierząt wodnych i latających, dzień szósty – stworzenie zwierząt lądowych i człowieka, dzień siódmy – to dzień odpoczynku Boga Różni się ona jedynie nieznacznie od tej, którą znamy ze współczesnych badań geologicznych. Należałoby jedynie dzień czwarty przenieść na drugie miejsce i schemat stworzenia byłby zgodny z dzisiejszą nauką. Czas stworzenia ograniczony w Księdze Rodzaju do poszczególnych dni jest symboliczny, nawet jeśli przez kreacjonistów traktowany jest dosłownie. Kiedy była pisana Biblia wyobrażenia o liczbach były zgoła inne niż dzisiaj. Nikt nie znał liczby miliard czy milion, operowano jedynie tysiącami. A zatem realny czas stworzenia wszechświata, o którym wiemy, że trwa 13,8 miliarda lat, czy czas powstania Ziemi, który sięga 4,5 miliarda lat, był niemożliwy do nazwania przez ludzi współczesnych Staremu Testamentowi. Oczywiście nie było wówczas nauki o Ziemi, która mogła tłumaczyć poszczególne etapy stworzenia, choć niejednokrotnie nauki o Ziemi są bezradne w tłumaczeniu faktów, wobec których Biblia prezentuje konkretne rozwiązania

Stanowisko 5 – Neple. Zaburzenia glacitektoniczne w strefie marginalnej

WYCIECZKA III – Czosnówka – Mielnik – Janów Podlaski –Neple – CzosnówkaNeple położone są w dolinie Krzny, przy jej ujściu do Bugu. Około 1 km na północny-wschód od wsi znajduje się wzniesienie Góra Kamienna Baba (159,28 m n.p.m.), dobrze widoczne w morfologii terenu (fig. 1). Na szczycie pagórka funkcjonuje niewielka żwirownia gdzie sporadycznie, od wielu lat, wydobywany jest piasek i żwir. Mało intensywna eksploatacja surowca jest przyczyną zapełzywania ścian, co sprawia, że obraz geologii tego pagórka nie jest dobrze czytelny. Pierwsze badania i rysunek zachodniej ściany żwirowni został przedstawiony przez Nitychoruka (1994) gdzie glina zwałowa została datowana, wówczas powszechnie stosowaną w datowaniu glin metodą TL na 172±26 ka, co pozwalało ją wiązać ze zlodowaceniem Odry lub Warty. Nitychoruk rozdzielił glinę na bazalną, supraglacjalną oraz spływową i na podstawie zaburzeń glacitektonicznych osadów w tym odsłonięciu uznał, że powstały one w bliskim kontakcie z lądolodem

Stanowisko 2 – Mielnik. Góra Zamkowa geneza Podlaskiego Przełomu Bugu

WYCIECZKA III – Czosnówka – Mielnik – Janów Podlaski –Neple – CzosnówkaJerzy Kondracki (1933) w swojej pracy „Tarasy dolnego Bugu” po raz pierwszy używa nazwy „Podlaski Przełom Bugu”, lokując go między ujściem Krzny a ujściem Nurca. Według Kondrackiego typowy przełom przez pas moren podlaskich i przez kredowe skały podłoża występuje pod Mielnikiem. Woldstedt (1920) przełomowy odcinek doliny Bugu pod Mielnikiem uważa za rynnę polodowcową, która została przemodelowana w zagłębienie końcowe przez jęzor lodowcowy, posuwający się wzdłuż osi dzisiejszej doliny Bugu. Formy lodowcowe w rynnie mielnickiej oczywiście nie zachowały się, zniszczone erozją Bugu. Podlaski Przełom Bugu, według opisu Kondrackiego (1933), zaczyna się od ujścia Leśnej i Krzny. Wcześniej pod Brześciem Bug płynie szeroką, zabagnioną doliną o niewyraźnych krawędziach. Dno doliny, wzniesione zaledwie 3-4 m ponad poziom rzeki, rozciąga się na lewym jej brzegu na przestrzeni 6 km i pokryte jest licznymi łachami, wypełniającymi się wodą w czasie wysokich stanów wód