Locally advanced pancreatic cancer — new therapeutic challenges

The overall survival rate of patients with pancreatic ductal adenocarcinoma remains extremely poor, and the only potentially curative treatment is radical surgery. There are three subgroups among the patients: primary resectable, metastatic and locally advanced pancreatic cancer. The term of locally ad advanced pancreatic cancer includes borderline resectable pancreatic cancer (BRPC) and unresectable pancreatic cancer (URPC). As in the case of BRPC, the strategy of induction treatment may convert the inoperable tumour into a resectable one. As in the case of URPC, the optimal standard of treatment is unknown. Recent advances in systemic treatment such as FOLFIRINOX (5-fluorouracil, leucovorin, irinotecan, oxaliplatin) and gemcitabine plus nab-paclitaxel as well as the optimisation of local treatment such as stereotactic radiotherapy (SBRT — stereotactic body radiation therapy) should be incorporated into future trials dedicated for BRPC and URPC

Continuation of targeted therapy after disease progression

Kontynuacja leczenia pomimo progresji wydaje się na pierwszy rzut oka uzasadniona w przypadku leków celowanych, ukierunkowanych na ścieżki molekularne, od których guz nowotworowy jest uzależniony (oncogene addiction). Ilustracją tego zjawiska jest glivec i przewlekła białaczka szpikowa lub GIST, jednak w przypadku pospolitych nowotworów litych, takich jak np. rak płuca, rak trzustki czy rak piersi, heterogenność molekularna subpopulacji komórek nowotworowych sprawia, że kontynuacja leczenia po progresji może — zamiast hamować — przyspieszać progresję choroby. Klinicznym dowodem na to są ostatnio prezentowane na konferencji wyniki badania IMPRESS w niedrobnokomórkowym raku płuca, gdzie kontynuacja leczenia inhibitorem kinazy z chemioterapią po progresji powoduje jej przyspieszenie i skrócenie przeżycia chorych. Eksperymentalne wytłumaczenie tego zjawiska przynosi praca z vemurafenibem i czerniakiem w modelu mysim, w którym kontynuowanie leczenia prowadzi do przyspieszenia progresji, a przerwa w leczeniu (drug holiday) — do jej zahamowania. Zastosowanie kontynuacji leczenia po progresji w przypadku raka jelita grubego i bevacyzumabu przedłuża czas do progresji (efekt jest znamienny statystycznie, ale klinicznie minimalny), co zmusza do refleksji nad badaniami klinicznymi, w których aby udowodnić niewielki zysk kliniczny, angażuje się tysiące chorych.Continuation despite the progression seems at first glance justified in the case of targeted drugs aimed at molecular pathways on which the tumour is dependent (oncogene addiction). Glivec and chronic myeloid leukemia and GIST is an illustration of this phenomenon, but in the case of common solid tumours such as lung cancer, pancreatic cancer, breast cancer, molecular heterogeneity of the tumour cell subpopulations makes further treatment after progres­sion risky. It may actually not inhibit, but accelerate the disease. Clinical proof of this are recently presented results of the IMPRESS study in NSCLC, where continued treatment with kinase inhibitor and chemotherapy after progression caused shortened overall survival, Experimental explanation of this phenomenon makes relevant the work involving vemurafenib and melanoma in the mouse model, in which continued treatment leads to accelerated progression and, on the contrary, a pause in treatment (drug holiday) caused inhibition of tumour growth. The use of continued treatment after progression in colon cancer with bevacizumab was associated with extended time to progression (the effect is statistically significant but clinically minimal), which forces us to reflect on clinical trials, in which a small clinical benefit is obtained but engages thousands of patients

Have actual waiting times been reduced by introducing the DILO reform for cancer patients in Poland?

Introduction. Relative 5-year cancer survival rates in Poland are around 10% lower than the average of the whole EU. One of the likely factors for poorer treatment outcomes in Poland may be the long times between when cancer is suspected to starting treatment. This study has thus aimed to determine whether the introduced oncology reforms have succeeded in reducing such times. Materials and methods. The study survey was undertaken at 6 oncological centres on patient subjects before (n = 1373) and after (n = 431) the oncological reform (DILO) had been introduced. Data was obtained from an in-house devised questionnaire together with patient interview and their medical history. The following waiting times were estimated: A) from suspicion of cancer, (date of first doctor visit due to appearance of symptoms, screening/follow-up or prevention), to diagnosis (date of histopathological confirmation), B) from suspicion of cancer to the start of treatment and C) from diagnosis to starting treatment before and after the DILO reform had been introduced. Results. The median waiting time between suspicion of cancer and treatment was 11 weeks before the DILO reform but was not significantly shortened after its introduction; the reduction being barely 3 days. This waiting time was however increased by 8 days in those patients without DILO cards. Before the DILO reform, the median time from diagnosis was 5.9 weeks, but was reduced by 8 days in patients bearing the DILO card and indeed increased in those without the DILO card by over 2 weeks. Conclusions. Cancer treatment waiting times in Poland is still somewhat long (over 9 weeks in most cases). Introducing the oncological reform has not significantly impacted on shortening the waiting times in cancer patients for receiving oncological treatment

Miejscowo zaawansowany rak trzustki — nowe wyzwania terapeutyczne

Gruczolakorak trzustki charakteryzuje się wybitnie niekorzystnym rokowaniem, a jedyną szansą na wyleczenie nadal pozostaje radykalne leczenie chirurgiczne. Wśród chorych można wyodrębnić grupę pierwotnie operacyjną, grupę z uogólnieniem procesu nowotworowego oraz grupę z procesem miejscowo zaawansowanym. Termin „miejscowo zaawansowany rak trzustki” obejmuje grupę pacjentów z granicznie resekcyjnym rakiem trzustki (BRPC — borderline resectable pancreatic cancer) oraz grupę pacjentów z definitywnie nieresekcyjnym rakiem trzustki (URPC —unresectable pancreatic cancer). W przypadku BRPC zastosowanie skutecznego leczenia indukcyjnego może doprowadzić do przeprowadzenia radykalnego leczenia chirurgicznego. W przypadku URPC optymalny sposób postępowania nie jest ustalony. Postępy w zakresie systemowego leczenia raka trzustki, takie jak FOLFIRINOX (5-fluorouracyl, leukoworyna, irynotekan, oksaliplatyna) lub gemcytabina plus nab-paklitaksel oraz próby optymalizacji leczenia miejscowego, takie jak stereotaktyczna radioterapia (SBRT — stereotactic body radiation therapy), powinny być wykorzystane do protokołów badań klinicznych leczenia zarówno BRPC, jak i URPC

Survival of patients treated with radiation for cervical cancer in the Hospital of the Ministry of Interior with Warmia and Mazury Oncology Center in Olsztyn between 2003 and 2006

Wstęp. Rak szyjki macicy jest siódmym pod względem częstości występowania nowotworem złośliwym u kobietw Polsce, a wyniki leczenia nadal nie są zadawalające. Celem pracy była ocena skuteczności leczenia chorych na rakaszyjki macicy w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z Warmińsko-Mazurskim Centrum Onkologii w Olsztynie prowadzonego w latach 2003–2006 (pierwsze 4 lata działalnościośrodka).Materiał i metody. Analizą objęto wszystkie chore (259) na raka szyjki macicy leczone napromienianiem w latach2003–2006. W tej grupie znalazły się pacjentki w różnym stopniu zaawansowania klinicznego (IA-IVB wg FIGO): leczonez intencją radykalną i paliatywną, otrzymujące radykalną radiochemioterapię, samodzielną radioterapię lubradioterapię pooperacyjną. Przeżycie całkowite pacjentek oszacowano za pomocą metody Kaplana-Meiera. Istotnośćróżnic statystycznych oszacowano przy użyciu testu log-rank (p < 0,05).Wyniki. 5-letnie przeżycie całkowite wszystkich chorych (259) wyniosło 46% (mediana przeżyć 43,2 miesiąca). 5-letnieprzeżycie chorych, u których zastosowano radykalną radioterapię, wyniosło 53% (mediana przeżyć 73 miesiące),a paliatywną radioterapię — 10% (mediana przeżyć 6,7 miesiąca). 5-letnie przeżycie pacjentek, które otrzymałyradykalną radiochemioterapię, wyniosło 49% (mediana przeżyć 50,8 miesiąca). Najwięcej leczonych pacjentek byłow stopniu zaawansowania klinicznego IIB wg FIGO. 5-letnie przeżycie chorych, u których zastosowano radiochemioterapięradykalną w stopniu zaawansowania IB-IIB i IIIA-IVA, wyniosło odpowiednio: 55% i 34%. Różnice są istotnestatystycznie (p = 0,014).Podsumowanie. Stopień zaawansowania choroby ma wpływ na przeżycie. Skuteczność leczenia zależy przedewszystkim od stadium klinicznego zaawansowania nowotworu. Trudno odnieść się do wyników badań w Polsce,gdyż wciąż brakuje publikacji na ten temat. Natomiast publikowane wyniki międzynarodowych badań klinicznychzawierają dane odnośnie przeżyć całkowitych lepsze niż opisane w analizie, prawdopodobnie ze względu na selekcjępacjentów do tych badań zarówno w grupach badanych jak i kontrolnych.Introduction. Cervical cancer has 7th place according to the frequency of cancer in females in Poland and the resultsof treatment in Poland are still not satisfactory. The aim of this study was the estimation of treatment eff ectivenessof patients treated with cervical cancer in the Hospital of the Ministry of Interior with Warmia and Mazury OncologyCenter in Olsztyn between 2003 and 2006 (fi rst 4th years of Centre activity).Material and methods. The analysis included all patients (259) treated with radiation for cervical cancer between2003 and 2006. Patients in that group presented in diff erent stages of clinical advancement (IA-IVB according to FIGO). Patients were treated with radical and palliative radiotherapy, radical chemoradiotherapy, radiotherapy only, andpostoperative radiotherapy. The Kaplan-Meier method was used to estimate overall survival. Diff erences in survivalwere evaluated using the log-rank test (p < 0.05).Results. Overall 5-year survival of all 259 patients was 46% (median 43.2 months). 5-year survival of patients whoreceived radical radiotherapy was 53% (median 73 months), and for those who received palliative radiotherapywas 10% (median 6.7 months). 5-year survival of patients who received radical chemoradiotherapy was 49% (median50.8 months). Most of the treated patients were in clinical stage IIB according to FIGO. 5-year survival of patientswho received radical chemoradiotherapy in stage IB-IIB and IIIA-IVA was: 55% and 34%. Diff erences are statisticallysignifi cant (p = 0.014).Conclusions. Clinical stage at the beginning treatment has a large infl uence on patient survival. The eff ectivenessof treatment mainly depends on the stage of clinical advancement. In Poland it is diffi cult to compare this kind ofresearch with other results because there is still lack of published results. Many publications include the results ofinternational clinical trials, in which patients are selected. This is probably the reason for better overall survival ofpatients than described in this analysis

Survival of patients treated with radiation for laryngeal cancer in the Hospital of the Ministryof Interior with Warmia and Mazury Oncology Center in Olsztyn between 2003 and 2006

Wstęp. Nowotwory głowy i szyi stanowią w Polsce około 6% wszystkich zachorowań na nowotwory złośliwe. Najczęstszym wśród nich jest rak krtani. Celem analizy była ocena skuteczności leczenia chorych na raka krtani w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z Warmińsko-Mazurskim Centrum Onkologii w Olsztynie (SP ZOZ MSW z W-MCO w Olsztynie) prowadzonego w latach 2003–2006 (pierwsze 4 lata działalności ośrodka).Materiał i metody. Analizą objęto wszystkich pacjentów (220) leczonych napromienianiem z powodu raka krtani w latach 2003–2006 (w stopniu klinicznego zaawansowania I–IV, leczonych radykalnie i paliatywnie). Przeżycia całkowite chorych oszacowano za pomocą metody Kaplana-Meiera. Przeżycie w podgrupach porównano przy użyciu testu log-rank (wyniki mają ograniczoną wartość ze względu na retrospektywny charakter analizy).Wyniki. Dwu- i pięcioletnie przeżycia całkowite (OS) wszystkich 220 chorych wyniosły 57% i 43% (mediana przeżyć: 3 lata i 2 miesiące). Dwu- i pięcioletnie OS osób leczonych z założeniem radykalnym wyniosły: 65% i 48% (mediana przeżyć — prawie 5 lat). Dwu- i pięcioletnie OS pacjentów, u których zastosowano samodzielną radioterapię i radioterapię pooperacyjną, wyniosły odpowiednio 74% i 53% oraz 63% i 50%. Dwu- i pięcioletnie OS chorych, u których zastosowano samodzielną radioterapię w stopniu klinicznego zaawansowania I–II i III–IV, wyniosły odpowiednio 79% vs 45% i 59% vs 18% (p = 0,004). Dwu- i pięcioletnie OS osób, u których zastosowano leczenie operacyjne i uzupełniającą radioterapię w stopniu zaawansowania klinicznego I–II i III–IV, wyniosły odpowiednio: 87,5% vs 60% i 87,5% vs 46%. Pięcioletnie OS pacjentów z cechą N0, u których zastosowano samodzielną radioterapię, wyniosły 57%; nikt spośród osób z cechą N1-3 nie przeżył 5 lat. Dwu- i pięcioletnie OS pacjentów z cechą N(-) i N(+), leczonych operacyjnie z uzupełniającą radioterapią, wyniosły odpowiednio: 75% vs 50% i 59% vs 40% (p = 0,22). Nie wykazano istotnych statystycznie różnic w OS chorych leczonych radioterapią standardową i hypofrakcjonowaną. Spośród pacjentów leczonych z powodu pooperacyjnej wznowy miejscowej lepiej rokują chorzy ze wznową późną.Podsumowanie. Przeżycia całkowite pacjentów leczonych z powodu raka krtani w niższym stopniu klinicznego zaawansowania i osób z cechą N(-) były znamiennie dłuższe w porównaniu z OS chorych w stopniach wyższych.Introduction. In Poland, head and neck cancer accounts for some 6% of all cancer cases. The most common cancer in this group is cancer of the larynx. The aim of this study was the estimation of treatment effectiveness of patients treated for laryngeal cancer in the Hospital of the Ministry of Interior with Warmia and Mazury Oncology Center in Olsztyn between 2003 and 2006 (the initial 4 years of the Centre’s activity).Material and methods. The analysis included all patients (220) treated with radiation for laryngeal cancer between 2003 and 2006 (I–IV clinical stages, treated with radical and palliative radiotherapy). The Kaplan-Meier method was used to estimate overall survival. Differences in survival of subgroups were evaluated using the log-rank test: but the results have limited value due to retrospective rather than prospective analysis.Results. Overall 2-year and 5-year survival (OS) of all 220 patients was 57% and 43% (median 3 years and 2 months). 2-year and 5-year OS of patients treated with radical intent was 65% and 48% (median of almost 5 years). 2-year and 5-year OS of patients treated with radiotherapy alone and postoperative radiotherapy were respectively 74% and 53%, 63% and 50%. 2-year and 5-year OS of patients in I–II and III–IV clinical stages treated with radiotherapy alone was respectively: 79% vs 45% and 59% vs 18%. (p = 0.004). 2-year and 5-year OS of patients in I–II and III–IV clinical stages treated with postoperative radiotherapy was respectively: 87.5% vs 60% and 87.5% vs 46%. 5-year OS of patients with N0 treated with radiotherapy alone was 57%. None of patients with N1-3 has survived 5 years. 2-year and 5-year OS of patients with N(-) and N(+) treated with postoperative radiotherapy was respectively: 75% vs 50% and 59% vs 40% (p = 0.22). There were no statistically significant differences between the OS of patients treated with standard and hyperfractionated irradiation. Survival of patients treated with radiation for postoperative late relapse was better than the OS of patients treated for postoperative early relapse.Conclusions: Overall survival of patients with less advanced disease and patients with N(-) was significantly longer than the OS of patients with advanced laryngeal cancer

Czy reforma DILO skróciła realny czas oczekiwania pacjentów chorych na nowotwory złośliwe w Polsce?

Wstęp. Pięcioletnie przeżycie względne u chorych na nowotwory w Polsce jest o około 10% niższe niż średnie przeżycie w całej Unii Europejskiej. Prawdopodobnie jednym z czynników przyczyniających się do gorszych wyników leczenia w Polsce może być długi czas oczekiwania na rozpoczęcie leczenia od momentu podejrzenia choroby nowotworowej. Celem pracy było zbadanie, czy reforma pakietu onkologicznego skróciła realny czas oczekiwania pacjentów na diagnozę i leczenie onkologiczne w Polsce. Materiał i metody. Badanie przeprowadzono w 6 ośrodkach onkologicznych na grupie 1373 i 431 pacjentów, odpowiednio przed wprowadzeniem i po wprowadzeniu reformy DILO. Dane zbierane były za pomocą własnego kwestionariusza ankietowego, pogłębionego wywiadem oraz uzupełniane w oparciu o historie chorób pacjentów. Oszacowano mediany czasu oczekiwania: A) od podejrzenia (data pierwszej wizyty u lekarza w związku z pojawieniem się objawów lub badania przesiewowego albo profilaktycznego) do diagnozy (data rozpoznania histopatologicznego), B) od podejrzenia do rozpoczęcia leczenia, C) od diagnozy do rozpoczęcia leczenia przed wprowadzeniem i po wprowadzeniu reformy DILO. Wyniki. Mediana czasu oczekiwania na leczenie od chwili podejrzenia choroby nowotworowej wyniosła 11 tygodni przed wprowadzeniem reformy DILO i nie uległa istotnemu skróceniu w grupie pacjentów z założoną Kartą DILO — różnica wyniosła zaledwie 3 dni. Natomiast czas ten wydłużył się o 8 dni w grupie pacjentów bez Karty DILO. Przed wprowadzeniem reformy mediana czasu diagnostyki wyniosła 5,9 tygodnia i uległa skróceniu o 8 dni u pacjentów z Kartą DILO, a w grupie pacjentów bez Karty DILO wydłużyła się o ponad 2 tygodnie. Wnioski. Czas oczekiwania na leczenie onkologiczne w Polsce był i jest nadal zbyt długi (u większości pacjentów przekracza 9 tygodni). Wprowadzenie pakietu onkologicznego nie wpłynęło istotnie na skrócenie czasu oczekiwania chorych na leczenie

What was supposed to be the role of a coordinator of oncological treatment, and what is it really like?

Introduction.  Due to the multidisciplinary nature of oncological treatment, it is necessary to coordinate it properly. In response to this need, an idea emerged to create a new profession in the system of oncological care, the so-called on­cological treatment coordinator. The aim of the study was to assess the actual role of coordinators in hospitals in Poland. Material and methods.  The study was carried out by means of a questionnaire among persons employed as coordinators and persons who act as coordinators within additional duties. Results.  The study involved 95 coordinators from various centers in Poland, half of which were recruited on purpose as coordinators. Less than half (40%) have received training on their work. The main task of the coordinators is to ensure that the documentation related to the patient’s Diagnostic and Oncological Treatment Card (DiLO) is complete, to set appointments for diagnostic tests and visits to doctors’ offices and to cooperate with medical statistics departments. Only half of the coordinators inform or provide non-medical support to the patient. Coordinators face very different difficulties in their work. Conclusions.  Coordinators are a valuable professional group in the Polish oncological care system. However, there is a lack of clearly defined tasks, systematic training and support.Introduction.  Due to the multidisciplinary nature of oncological treatment, it is necessary to coordinate it properly. In response to this need, an idea emerged to create a new profession in the system of oncological care, the so-called on­cological treatment coordinator. The aim of the study was to assess the actual role of coordinators in hospitals in Poland. Material and methods.  The study was carried out by means of a questionnaire among persons employed as coordinators and persons who act as coordinators within additional duties. Results.  The study involved 95 coordinators from various centers in Poland, half of which were recruited on purpose as coordinators. Less than half (40%) have received training on their work. The main task of the coordinators is to ensure that the documentation related to the patient’s Diagnostic and Oncological Treatment Card (DiLO) is complete, to set appointments for diagnostic tests and visits to doctors’ offices and to cooperate with medical statistics departments. Only half of the coordinators inform or provide non-medical support to the patient. Coordinators face very different difficulties in their work. Conclusions.  Coordinators are a valuable professional group in the Polish oncological care system. However, there is a lack of clearly defined tasks, systematic training and support