Homocysteina jako czynnik ryzyka chorób cywilizacyjnych; w jakich przypadkach konieczne jest jej oznaczanie?

Z metaanalizy badań przeprowadzonych w ciągu ostatnich 15 lat w wielu krajach świata wynika, że podwyższone stężenie homocysteiny istotnie zwiększa ryzyko wystąpienia niedokrwiennego udaru mózgu. Jest to związane z patogennym oddziaływaniem hiperhomocysteinemii na układ krzepnięcia. W swoich badaniach autor również wykazał, że hiperhomocysteinemia może zarówno podwyższać śmiertelność u pacjentów z niewydolnością serca, jak i stymulować miażdżycę naczyń nerkowych u osób z nadciśnieniem tętniczym. Wysoka częstość podwyższonych stężeń homocysteiny w populacji polskiej, szczególnie w grupie wiekowej powyżej 59. roku życia, powinna skłaniać do bardziej intensywnej diagnostyki tego zaburzenia metabolicznego. Jest to tym bardziej celowe, że koszt pomiaru stężenia homocysteiny oraz możliwość jego obniżenia za pomocą małych dawek kwasu foliowego nie przekracza obecnie możliwości finansowych przeciętnego pacjenta. Nie ulega już natomiast wątpliwości, że obniżenie stężenia homocysteiny o 3 μmol/l skutkuje zmniejszeniem ryzyka wystąpienia niedokrwiennego udaru mózgu średnio o 24% po 3-letniej interwencji

Aktualne spojrzenie na rolę hiperhomocysteinemii w patogenezie miażdżycy

Poznane dotąd mechanizmy promiażdżycowego działania podwyższonych stężeń homocysteiny wskazują na jej działanie uszkadzające śródbłonek naczyniowy. Skutkiem tego jest zaburzenie produkcji tlenku azotu oraz zaistnienie warunków do rozwoju przewlekłego stanu zapalnego. Hiperhomocysteinemia może również hamować regenerację ściany naczynia poprzez zmniejszenie stopnia metylacji DNA w komórkach śródbłonka. Istotne jest także gromadzenie się w organizmie S-adenozylohomocysteiny (SAH, S-adenosyl-L-homocysteine), co zmniejsza wydzielanie adenozyny do krążenia. Ponieważ adenozyna spełnia rolę cytoprotekcyjną, jej niedobór może przyspieszać rozwój zmian miażdżycowych. Jest to szczególnie ważne, gdy homocysteinemia towarzyszy innym czynnikom ryzyka, takim jak nadciśnienie tętnicze i hipercholesterolemia lub cukrzyca

Oleacein and foam cell formation in human monocyte-derived macrophages: a potential strategy against early and advanced atherosclerotic lesions

Background: Oleacein is a secoiridoid group polyphenol found mostly in Olea europea L. and Ligustrum vulgare L. (Oleaceae). The aim of the present study was to investigate a potential role of oleacein in prevention of the foam cell formation. Materials and Methods: Oleacein was isolated from Ligustrum vulgare leaves. Human monocyte-derived macrophages were obtained from monocytes cultured with Granulocyte-macrophage colony-stimulating factor (GM-CSF)Then, cells were incubated with 20 M or 50 M of oleacein and with oxidized low-density lipoprotein (oxLDL) (50 g/mL). Visualization of lipid deposition within macrophages was carried out using Oil-Red-O. Expression of CD36, Scavenger receptor A1 (SRA1) and Lectin-like oxidized low-density lipoprotein receptor 1 (LOX-1) was determined by Reverse transcription polymerase chain reaction (RT-PCR) and by flow cytometry. Apoptosis was determined by flow cytometry using Annexin V assay. STAT3 and Acyl-coenzyme A:cholesterol acyltransferase type 1 (ACAT1)levels were determined by ELISA. P-STAT3, P-JAK1, P-JAK2 expressions were determined by Western blot (WB). Results: Oleacein in dose-dependent manner significantly reduced lipid deposits in macrophages as well as their expression of selected scavenger receptors. The highest decrease of expression was found for CD36 and SRA1 receptors, from above 20% to more than 75% compared to oxLDL and the lowest for LOX-1 receptor, from approx. 8% to approx. 25% compared to oxLDL-stimulated macrophages. Oleacein significantly reduced (2.5-fold) early apoptosis of oxLDL-stimulated macrophages. Moreover, oleacein significantly increased the protein expression of JAK/STAT3 pathway and had no effect on ACAT1 level. Conclusions: Our study demonstrates, for the first time, that oleacein inhibits foam cell formation in human monocyte-derived macrophages and thus can be a valuable tool in the prevention of early and advanced atherosclerotic lesions

The influence of low dose atorvastatin on inflammatory marker levels in patients with acute coronary syndrome and its potential clinical value

Background: High-dose statins are used in acute coronary syndromes (ACS) to reduce inflammation. The aim of the study was the evaluation of the influence of low-dose atorvastatin (20 mg) on selected inflammatory parameters and clinical outcomes after ACS. Methods: Seventy eight patients (pts) with ACS were randomly divided into group A (39 pts) taking atorvastatin, and group NA (39 pts) not taking any statin for the following six weeks. C-reactive protein (CRP), interleukin-6 (IL-6), monocyte chemoattractant protein-1 (MCP-1) and tumour necrosis factor alpha (TNFa) levels were measured on the first and the fifth days and six weeks after ACS. Results: There was no significant CRP and IL-6 level decrease in group A (CRP - 62%; IL-6 - 73%) or group NA (CRP - 44%; IL-6 - 62%). There was also no significant change in TNFa levels. The MCP-1 level finally reached the level of significant difference (p < 0.04). Cardiovascular events (MACE) and the restenosis rates did not differ between the groups. Conclusions: Low-dose atorvastatin does not have a significant influence on cooling down inflammation in ACS, and MCP-1 can be used as an early indicator of statin anti-inflammatory activity. Furthermore, it does not reduce MACE or restenosis rates despite its influence on MCP-1 levels

Difference in efficacy of dyslipidemia treatment in obese and not obese men. Analysis of date from 3ST-POL study

WSTĘP: Choroby serca i naczyń stanowią wciąż najczęstszą przyczynę przedwczesnych zgonów w Polsce. W krajach Unii Europejskiej umieralność związana z tą grupą chorób jest wyższa u kobiet niż u mężczyzn. Jednym z podstawowych czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych jest dyslipidemia, której rozpowszechnienie w Polsce wzrasta, a skuteczność leczenia wciąż jest zbyt niska. Większość przeprowadzonych badań dotyczących tego zagadnienia nie oceniało skuteczności leczenia dyslipidemii z uwzględnieniem płci, nie oceniało również wpływu współistnienia otyłości na skuteczność leczenia dyslipidemii. CEL BADANIA: Porównanie skuteczności leczenia dyslipidemii u mężczyzn otyłych oraz mężczyzn z BMI &lt; 30 kg/m2 zakwalifikowanych do badania 3ST-POL. MATERIAŁ I METODY: Analiza post hoc danych z badania 3ST-POL przeprowadzonego w latach 2007–2008, dotyczącego skuteczności leczenia dyslipidemii w Polsce u pacjentów ambulatoryjnych, pozostających pod opieką lekarzy rodzinnych i specjalistów. WYNIKI: Z pierwotnej populacji badania 3ST-POL 47% stanowili mężczyźni (n = 23 109), z czego u 18 982 pacjentów możliwe było obliczenie BMI. Piętnaście procent osób z tej populacji była otyła. Blisko trzy czwarte mężczyzn otyłych i z BMI &lt; 30 kg/m2 należało do subpopulacji pacjentów obciążonych. Średnie dawki stosowanych statyn (20 mg/dobę w przypadku atorwastatyny oraz średnio około 24 mg/dobę w przypadku simwastatyny) były niezależne od przynależności do grupy ryzyka oraz od obecności otyłości lub jej braku. Docelowe stężenie cholesterolu o niskiej gęstości LDL (low density lipoprotein) uzyskano u 10,1% i 13,2% pacjentów otyłych obciążonych i nieobciążonych (p &lt; 0,01). Docelowe stężenie cholesterolu całkowitego uzyskiwano odpowiednio u 10,6% i 12,5% pacjentów otyłych obciążonych i nieobciążonych (p &lt; 0,01). W przypadku pacjenta z BMI &lt; 30 kg/m2 docelowe stężenia LDL oraz cholesterolu całkowitego w grupie obciążonej i nieobciążonej uzyskano odpowiednio u 9,7% vs. 13,4% i 9,6% vs. 12% (p &lt; 0,01 dla obu zestawień). Wśród mężczyzn z otyłością średnie stężenia poszczególnych frakcji lipidogramu były niższe w subpopulacji pacjentów obciążonych. WNIOSKI: Skuteczność leczenia dyslipidemii w populacji mężczyzn włączonych do badania 3ST-POL była istotnie wyższa w przypadku pacjentów nieobciążonych niż obciążonych, niezależnie od współistnienia lub braku otyłości. Jednocześnie jednak we wszystkich subpopulacjach mężczyzn ogólna skuteczność leczenia była bardzo niska, zarówno w odniesieniu do stężenia LDL, jak i cholesterolu całkowitego. Zaobserwowano również sztywne, niezależne od profilu ryzyka oraz współistnienia otyłości, dawkowanie statyn, co autorzy interpretują jako wyraz inercji terapeutycznej lekarzy.INTRODUCTION: Cardiovascular diseases remain the first cause of premature death in polish society. In European Union mortality concerned with cardiovascular diseases is higher in women than in men. Dyslipidemia is one of the most important and one of the most common risk factor of cardiovascular diseases. The efficacy of treatment of dyslipidemia in Poland remains poor however there is lack of date as far as influence of sex and coexistence obesity on efficacy of treatment of dyslipidemia is concerned. AIM OF THE STUDY: Evaluation of difference in efficacy of treatment of dyslipidemia in obese men and men with body mass index less than 30 kg/m2. Date from 3ST-POL Study. Method: Post hoc analysis of date of 3ST-POL Study, conducted in 2007–2008. The Study refers to efficacy of treatment of dyslipidemia in ambulatory polish patients which remain under supervision of general practitioners, cardiologist or dialectologist. RESULTS: Men comprise 47% (n = 23 109) of population of 3ST-POL Study. In 18 982 of those it was possible to calculate body mass index (BMI). 15% of men ware obese. Approximately 3/4 of those with and without obesity were at high cardiovascular risk. There was no difference in mean doses of statins between all groups (mean daily dose was 20 mg and 24 mg for atorvastatin and simvastatin respectively). LDL goal was reached in 10.1% vs. 13.2% of obese high risk and not at high risk men respectively (p &lt; 0.01). Total cholesterol goal was reached in 10.6% vs. 12.5% obese high risk and not at high risk men respectively (p &lt; 0.01). In group with BMI &lt; 30 kg/m2 LDL and total cholesterol goals in high risk and not at high risk men were reached in 9.7% vs. 13.4% and 9.6% vs. 12% respectively (p &lt; 0.01 for both). Mean concentration of all lipids was lower in obese men at high cardiovascular risk then in obese not at high risk. CONCLUSIONS: The efficacy of treatment of dyslipidemia in men from 3ST-POL study was higher in patients with lower global cardiovascular risk. Obesity or lack of it has no influence of that difference. Nevertheless global efficacy was very poor as far as both — LDL and total cholesterol goals were concerned. Moreover there were no difference in mean statins doses between groups. This may be due to therapeutic inertia of physicians

1,2,3,4,6 penta-O -galloyl-β-D-glucose modulates perivascular inflammation and prevents vascular dysfunction in angiotensin II-induced hypertension

Background and Purpose: Hypertension is a multifactorial disease, manifested by vascular dysfunction, increased superoxide production and perivascular inflammation. In this study, we have hypothesized that 1,2,3,4,6 Penta‐O‐Galloyl‐β‐D‐Glucose (PGG) would inhibit vascular inflammation and protect from vascular dysfunction in an experimental model of hypertension. Experimental Approach: PGG was administered every two days in a dose of 10 mg·kg‐1 i.p during 14‐days of Ang II infusion and was used in a final concentration of 20 μM for in vitro studies. Key Results: Ang II administration increased leukocyte and T cell content in perivascular adipose tissue (pVAT) and administration of PGG significantly decreased total leukocyte and T cell infiltration in pVAT (1640±150 vs. 1028±57, p&lt;0.01; 321±22 vs 158±18, cells/mg; p&lt;0.01, respectively). This effect was observed in relation to all T cell subsets. PGG also decreased the content of T cells bearing CD25, CCR5 and CD44 receptors and the expression of both MCP‐1 in aorta and RANTES in pVAT. PGG administration decreased the content of TNF+ and IFN‐γ+ CD8 T cells and IL‐17A+ CD4+ and CD3+CD4‐CD8‐ cells. Importantly, these effects of PGG were associated with improved vascular function and decreased ROS production in the aortas of Ang II‐infused animals independently of blood pressure increase. Mechanistically, PGG (20 μM) directly inhibited CD25 and CCR5 expression in cultured T cells. It also decreased the content of IFN‐γ+ by CD8+ and CD3+CD4‐CD8‐ cells and IL‐17A+ by CD3+CD4‐CD8‐ cells. Conclusion and Implication: PGG may constitute an interesting immunomodulating strategy in the regulation of vascular dysfunction and hypertension