Diagnostic Application of Lysosomal Exoglycosidases

Lysosomal exoglycosidases gradually degrade oligosaccharide chains of glycoconjugates (glycoproteins, glycolipids, glycosaminoglycans) in cell lysosomes. Defect in the activity of suitable lysosomal exoglycosidase stops degradation of oligosaccharide chains on sugar molecules not released by deficient exoglycosidase, and nondegraded oligosaccharide chains are stored in enlarged lysosomes. Enlarged lysosomes damage remaining cell structures and disturb the function of involved tissues, causing storage diseases. An increase in the activity of exoglycosidases in tissues and body fluids is observed in the reconstruction of damaged tissues. Exoglycosidase activity is an inexpensive and sensitive marker in diagnostics and monitoring of many diseases

Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości (osobowość mnoga) — powszechniejsze niż wcześniej sądzono

Dissociative symptoms are known to accompany many psychiatric disorders. This article reviews clinical, phenomenological and epidemiological data on the disorders and diagnostic and therapeutic recommendations in patients with dissociative identity disorder. Dissociative identity disorder (DID) is characterized by the formation of additional personalities, which take control over human behaviour. A disruption of identity is associated with a distinct discontinuity in the sense of self and a sense of will. This disruption is accompanied by changes in affective state, behaviour, consciousness, memory or perception. The etiology of this disorder is not fully understood, although many data indicate that the experience of severe trauma plays a major role. The goal of dissociation is to avoid the feeling of negative emotions in response to trauma. Data indicate also the contribution of genetic factors in the pathogenesis of the disease. The estimated incidence of personality dissociation disorders is about 1% in environmental studies, with a majority of women. Studies show that DID is not a rare disorder and its incidence can be compared to the incidence of schizophrenia in general population. Psychotherapy is the first-line treatment for dissociative disorders. Pharmacological treatment is recommended as adjunctive therapy, depending on the symptoms presented by a given patient. Many aspects of DID are still unexplored, although in the in literature DID was mentioned first time over one hundred years ago. Many psychiatrists still question the existence of dissociative identity disorders, others do not undertake diagnosing them.Objawy dysocjacyjne stanowią element obrazu klinicznego wielu zaburzeń psychicznych. W niniejszej pracy dokonanoprzeglądu klinicznych, fenomenologicznych i epidemiologicznych danych dotyczących zaburzenia, a także zaleceń codo diagnostyki oraz postępowania terapeutycznego u pacjentów z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości.Dysocjacyjne zaburzenia osobowości (DID) polega na wytworzeniu się dodatkowych osobowości przejmujących kontrolęnad zachowaniem człowieka. Zakłócenie tożsamości wiąże się z wyraźną nieciągłością poczucia siebie i poczucia woli.Zakłóceniu temu towarzyszą zmiany afektu, zachowania, świadomości, pamięci czy percepcji.Etiologia zaburzenia nie jest do końca poznana, jednak wyniki dotychczas przeprowadzonych badań wskazują nadoświadczenie ciężkiej traumy jako najpoważniejszy czynnik etiologiczny. Mechanizm dysocjacji pozwala na uniknięcieodczuwania negatywnych emocji, w odpowiedzi na czynnik traumatyzujący. Wyniki badań wskazują także na udziałczynników genetycznych w patogenezie zaburzenia.Częstość występowania zaburzeń dysocjacyjnych osobowości szacuje się średnio na około 1% w badaniach środowiskowych,częściej wśród kobiet niż mężczyzn. Wyniki badań sugerują, że DID nie jest rzadkim zaburzeniem, a jego częstośćwystępowania można porównać do częstości pojawiania się schizofrenii w populacji ogólnej.Psychoterapia stanowi podstawę leczenia zaburzeń dysocjacyjnych. Leczenie farmakologiczne pełni rolę wspomagającą,a jego rodzaj zależy od objawów prezentowanych przez danego pacjenta.Wiele aspektów dotyczących DID pozostaje wciąż niezbadanych, mimo że pierwsze wzmianki o DID w literaturze pochodząsprzed ponad stu lat. Wielu lekarzy psychiatrów wciąż podaje w wątpliwość istnienie dysocjacyjnych zaburzeńosobowości, inni zaś nie podejmują się ich rozpoznawania

Lysosomal exoglycosidases in serum and urine of patients with pancreatic adenocarcinoma.

Lysosomal exoglycosidases: N-acetyl-β-D-hexosaminidase (HEX), β-D-galactosidase (GAL), ι-L-fucosidase (FUC) and ι-D-mannosidase (MAN) modify oligosaccharide chains of glycoconjugates in endoplasmatic reticulum and/or Golgi apparatus and degrade them in lysosomes. In acid environment of lysosome, exoglycosidases degrade oligosaccharide chains of glycoproteins, glycolipids and glycosaminoglycans by eliminating single sugars from the edges of oligosaccharide chains. Neoplasms change biochemical processes in tissues and may significantly change the activity of many enzymes including the activity of lysosomal exoglycosidasses in serum and urine of persons with neoplasmatic diseases. The aim of the present paper was evaluation the activity of HEX, GAL, FUC and MAN in serum and urine of patients with pancreatic adenocarcinoma. Serum and urine samples were collected from 15 patients with adenocarcinoma of the pancreas and 15 healthy persons. The activity of lysosomal exoglycosidases was determined by the method of Marciniak et al. adapted to serum and urine of patients with adenocarcinoma of the pancreas. Our results indicate significant decrease in activity of GAL (p=0.037) in serum of patients with pancreatic adenocarcinoma, significant increase in activity of HEX (

Selected aspects of sexual functioning in young male schizophrenic patients

Wstęp. Celem badania była ocena liczby partnerów i stosowania antykoncepcji wśród młodych mężczyzn z rozpoznaniem schizofrenii (od momentu rozpoczęcia aktywności seksualnej) oraz ich funkcjonowania seksualnego pod kątem zaburzeń libido, przed zastosowaniem leczenia przeciwpsychotycznego. Materiał i metody. Przy użyciu kwestionariusza poddano ocenie 50 mężczyzn w wieku 23-35 lat hospitalizowanych w szpitalu psychiatrycznym w latach 2004-2005. Wyniki. Na podstawie wyników badania ustalono, że 42% (21 osób) mężczyzn (przed rozpoczęciem farmakoterapii z powodu schizofrenii) nie podejmowało aktywności seksualnej ze względu na brak partnera, 20% zgłaszało obniżenie popędu seksualnego, a 2% - jego wzrost. Liczba partnerów seksualnych w tej grupie wynosiła zaledwie 1,96 SD (2,79). Tylko 3% badanych osób choć raz użyło prezerwatywy. Wnioski. Brak lub utrata potrzeb seksualnych stanowi częste zaburzenie wśród młodych mężczyzn z rozpoznaniem schizofrenii. W porównaniu z populacją ogólną charakteryzują się oni posiadaniem mniejszej liczby partnerów seksualnych, rzadziej używają prezerwatyw i są częściej niezadowoleni ze swego funkcjonowania seksualnego.Introduction. The aim of the study was to determine the condoms use and the number of lifetime sexual partners and pretreatment sexual functioning in the context of libido disturbances, in the selected group of young males with schizophrenia. Material and methods. The study was carried out in the form of questionnaire which collected information from 50 patients between 25-35 years of age, hospitalized in psychiatric hospital in the period of 2004-2005. Results. Great proportion (42%, n = 21) of responders (before the antipsychotic treatment was initiated) was not engage in sexual activity, 20% reported lack of sexual desire, 2% its increase. The number of lifetime sexual partners in this group reached only 1,96 SD (2,79). Condoms use reported 3% of patients. Conclusions. Hypoactive sexual desire disorder are highly prevalent among young male adults with schizophrenia during pretreatment period. Compared to general population they had fewer lifetime sexual partner, less common use condoms, and are not satisfied with their sexual functioning

Salivary lysozyme in smoking alcohol dependent persons

The purpose of the study was evaluation the effect of chronic alcohol intoxication and smoking, on the concentration and output of salivary lysozyme. In the study participated 37 persons, consisted of 17 male smoking patients after chronic alcohol intoxication (AS), and 20 control nonsmoking male social drinkers (CNS) with no history of alcohol abuse or smoking. For all participants the DMFT index (decayed, missing, or filled teeth), gingival index (GI) and papilla bleeding index (PBI) were assessed. Resting whole saliva was collected 24 to 48 hours after chronic alcohol intoxication period. Level of lysozyme was assessed by radial immunodiffusion method. The differences between groups were evaluated using Mann-Whitney “U” test. Salivary flow (SF) was significantly lower in smoking alcohol dependent persons than in the control group. It was found a tendency to increase in the concentration of lysozyme and significantly lower lysozyme output in smoking persons chronically intoxicated by alcohol, as compared to the control group. Gingival index was significantly higher in smoking alcohol dependent persons than in the control group, whereas there were no significant differences in PBI and DMFT indexes between these groups. There were no significant correlations between the amount/number and length of alcohol consumption as well as cigarette smoking, and the concentration as well as the output of lysozyme. There were also no significant correlations between salivary lysozyme output/concentration and SF. In conclusion, reduced salivary flow and salivary lysozyme output may impair innate immunity of the oral cavity. Reduced levels of salivary flow and salivary lysozyme output seem to be more likely to be the result of ethanol action than smoking. We confirmed that persons addicted to alcohol and cigarettes have worse periodontal condition than general population, which partially may be due to the decreased protective effect of reduced salivary flow and lysozyme output

Terapeutyczne zastosowanie wybranych substancji psychoaktywnych

Większość substancji o dużym potencjale nadużywania jest niedostępnych w legalnym obrocie. Zgodnie z aktualną wiedzą medyczną, wiele z nich może w przyszłości stanowić opcje terapeutyczne w leczeniu powszechnie występujących schorzeń, których leczenie pomimo ogromnego postępu medycyny w ostatnich kilkudziesięciu latach nie zawsze przynosi zadowalające efekty. Niniejsza praca jest przeglądem najważniejszych doniesień naukowych poświęconych możliwościom wykorzystywania substancji psychoaktywnych w terapii. W celu lepszego zrozumienia przytaczanych treści, przegląd uwzględnia również opis efektów działania uwzględnionych w nim substancji w aspekcie możliwego potencjału leczniczego względem symptomów różnych zaburzeń.Większość substancji o dużym potencjale nadużywania jest niedostępnych w legalnym obrocie. Zgodnie z aktualnąwiedzą medyczną wiele z nich może w przyszłości stanowić opcje terapeutyczne w leczeniu powszechnie występującychschorzeń, których leczenie pomimo ogromnego postępu medycyny w ostatnich kilkudziesięciu latach nie zawszeprzynosi zadowalające efekty. Niniejsza praca jest przeglądem najważniejszych doniesień naukowych poświęconychmożliwościom wykorzystywania substancji psychoaktywnych w terapii. W celu lepszego zrozumienia przytaczanychtreści, przegląd uwzględnia również opis efektów działania uwzględnionych w nim substancji w aspekcie możliwegopotencjału leczniczego względem symptomów różnych zaburzeń

The effect of chronic alcohol intoxication and smoking on the output of salivary immunoglobulin A

It was investigated the effect of chronic alcohol intoxication and smoking, on the output of salivary immunoglobulin A (IgA). In the study participated 37 volunteers: 17 male smoking patients after chronic alcohol intoxication (AS) and 20 control nonsmoking male social drinkers (CNS). The DMFT index (decayed, missing, or filled teeth), gingival index (GI) and papilla bleeding index (PBI) were assessed. Levels of IgA were determined by the enzyme-linked immunosorbent method. There were significantly decreased salivary flow (SF) and IgA output in AS, when compared to the CNS. There were no significant correlations between amount of alcohol/cigarettes as well as  duration of alcohol intoxication/smoking, and SF or IgA output, and between IgA and SF. Gingival index was significantly higher in AS than in CNS, and inversely correlated with IgA. It is more probable that SF and IgA decrease, are the result of ethanol action than smoking. Worse periodontal state in smoking alcohol dependent persons than in controls, may be the result of lower IgA protection of the oral cavity due to its decreased output

Decrease in salivary lactoferrin output in chronically intoxicated alcohol-dependent patients

Salivary lactoferrin is a glycoprotein involved in the elimination of pathogens and the prevention of massive overgrowth of microorganisms that affect oral and general health. A high concentration of lactoferrin in saliva is often considered to be a marker of damage to the salivary glands, gingivitis, or leakage through inflamed or damaged oral mucosa, infiltrated particularly by neutrophils. We conducted a study to determine the effect of chronic alcohol intoxication on salivary lactoferrin concentration and output. The study included 30 volunteers consisting of ten non-smoking male patients after chronic alcohol intoxication (group A), and 20 control nonsmoking male social drinkers (group C) with no history of alcohol abuse. Resting whole saliva was collected 24 to 48 hours after a chronic alcohol intoxication period. Lactoferrin was assessed by enzyme-linked immunosorbent assay. For all participants, the DMFT index (decayed, missing, or filled teeth), gingival index (GI) and papilla bleeding index (PBI) were assessed. The differences between groups were evaluated using the Mann–Whitney U test. We noticed significantly decreased salivary flow (SF) in alcohol dependent patients after chronic alcohol intoxication (A), compared to the control group (C). Although there was no significant difference in salivary lactoferrin concentration between the alcohol dependent group A and the control group C, we found significantly decreased lactoferrin output in group A compared to group C. We found a significant correlation between the amount of daily alcohol use and a decrease in lactoferrin output. There was a significant increase in GI and a tendency of PBI to increase in group A compared to group C. We demonstrated that chronic alcohol intoxication decreases SF and lactoferrin output. The decreased lactoferrin output in persons chronically intoxicated by alcohol may be the result of lactoferrin exhaustion during drinking (due to its alcohol-related lower biosynthesis or higher catabolism) or to decreased function of neutrophils affected by the ethanol. The poorer periodontal state in alcohol dependent persons compared to controls may be a result of lower salivary flow and decreased protection of the oral cavity by lactoferrin