Assessment of the intima-media thickness and pulse-wave velocity in peripheral arteries in patients with angiographically confirmed coronary artery disease

Background: Non-invasive methods of assessment of the vascular wall have become of significant interest in recent years. They allow better prediction of cardiovascular lesions when combined with evaluation of established cardiovascular risk factors. The aim of the study was to evaluate whether the combination of ultrasonographic assessment of intima-media thickness (IMT) and pulse-wave velocity (PWV) measurement in peripheral arteries results in an increased predictive value for the presence of atherosclerotic coronary lesions. In addition, selected established risk factors for atherosclerosis were analysed for their association with IMT and PWV. Methods: Fifty patients with angiographically confirmed coronary artery disease were included in the study. In all patients ultrasonographic assessment of IMT was performed in the common carotid artery (CCA), the carotid artery bulb (CB) and the common femoral artery (CFA). Simultaneously PWV was recorded between CCA and the brachial and femoral arteries. Results: A higher IMT was noted both in CB and CFA as compared to CCA. Carotid-brachial PWV was higher compared to carotid-femoral PWV. Carotid-femoral PWV correlated with IMT (p = 0.015) and the presence of atherosclerotic plaques (p = 0.04) in CB. No similar relation was found for carotid-brachial PWV. IMT in CCA, CB, and CFA was significantly higher in subjects with triple-vessel disease compared to patients with single-vessel or doublevessel disease. We also found a trend for higher PWV values in patients with multivessel disease but these differences did not reach statistical significance. Conclusions: Combining ultrasonographic assessment of IMT and PWV measurements in peripheral arteries results in an increased predictive value for the presence of atherosclerotic coronary lesions. Isolated PWV measurements are less useful for non-invasive coronary risk assessment than IMT measurements

Pentraksyna 3 jako niezależny marker rozwoju choroby wieńcowej, stopnia jej zaawansowania oraz rokowania

Pentraxin 3 (PTX3) is an acute phase protein that, likely to C-reactive protein (CRP), belongs to pentraxin superfamily. PTX3 is produced as a response to inflammatory mediators by several types of cells directly associated with atherosclerosis such as endothelial cells or macrophages. Thus PTX3 appears to be a specific indicator of localized inflammatory process. PTX3 reflects inflammatory status in cardiovascular diseases such as subclinical atherosclerosis, coronary artery disease, acute coronary syndromes (ACS) and heart failure. Association of PTX3 with cardiovascular risk factors suggests that it can be a promising marker of subclinical and symptomatic atherosclerosis. Previous research suggests that PTX3 may be a useful diagnostic marker of ACS. Furthermore, in patients after ACS or with heart failure it appears an independent prognostic factor.Pentraksyna 3 (PTX3) jest białkiem ostrej fazy i, podobnie jak białko C-reaktywne, należy do nadrodziny pentraksyn. Jest produkowana pod wpływem czynników zapalnych przez różnego rodzaju komórki, między innymi związane bezpośrednio z rozwojem miażdżycy, na przykład komórki śródbłonka naczyniowego czy makrofagi, w związku z czym PTX3 postrzega się jako specyficzny marker lokalnego zapalenia. Jest białkiem odzwierciedlającym proces zapalny w chorobach układu sercowo-naczyniowego, włączając bezobjawową miażdżycę, stabilną chorobę wieńcową, ostre zespoły wieńcowe (ACS) i niewydolność serca. Związek PTX3 z czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego pozwala sądzić, że jest ona obiecującym parametrem oceny rozwoju miażdżycy. Dotychczasowe badania sugerują, że może być ona przydatnym markerem w diagnostyce ACS. Co ważne, u pacjentów po już przebytym incydencie wieńcowym czy też u chorych z niewydolnością serca PTX3 okazała się niezależnym czynnikiem niekorzystnego rokowania

Ocena kompleksu błona wewnętrzna-błona środkowa i prędkości fali tętna w tętnicach obwodowych u pacjentów z koronarograficznie potwierdzoną chorobą wieńcową

Wstęp: Nieinwazyjne metody badania stanu naczyń tętniczych wzbudzają coraz większe zainteresowanie. Pozwalają one, łącznie z oceną czynników ryzyka, lepiej prognozować zmiany w układzie sercowo-naczyniowym. Celem niniejszej pracy była ocena, czy połączenie ultrasonograficznego pomiaru kompleksu błona wewnętrzna–błona środkowa (IMT) z badaniem prędkości fali tętna (PWV) tętnic obwodowych zwiększa wartość predykcyjną obu metod w przewidywaniu występowania zmian miażdżycowych w naczyniach wieńcowych. Ponadto analizowano wybrane czynniki ryzyka rozwoju miażdżycy oraz ich związek z IMT i PWV tętnic obwodowych. Metody: Badaniem objęto 50 chorych z chorobą wieńcową zweryfikowaną koronarograficznie; równocześnie wykonywano ultrasonograficzną ocenę IMT: tętnicy szyjnej wspólnej (CCA), opuszki tętnicy szyjnej wspólnej i tętnicy udowej wspólnej (CFA), a także automatyczny pomiar prędkości rozchodzenia się PWV między tętnicą szyjną wspólną a tętnicą ramienną i udową. Wyniki: Stwierdzono wyższą wartość kompleksu IMT w opuszce CCA oraz w CFA w porównaniu z tętnicą szyjną wspólną. Prędkość PWV rejestrowana między tętnicą szyjną a tętnicą ramienną była większa od wartości stwierdzanych między tętnicą szyjną a tętnicą udową. Wartość PWV tętnicy udowej korelowała z grubością IMT (p = 0,015) oraz obecnością blaszek miażdżycowych (p = 0,04) w opuszce tętnicy szyjnej wspólnej. Nie stwierdzono takiej zależności dla PWV tętnicy ramiennej. Grubość kompleksu IMT tętnicy szyjnej wspólnej, jej opuszki i tętnicy udowej wspólnej była znamiennie statystycznie większa u pacjentów z trójnaczyniową chorobą wieńcową w porównaniu z pacjentami ze zmianami w 1 oraz w 2 naczyniach wieńcowych. Zaobserwowano też tendencję do wyższych wartości PWV tętnicy ramiennej i udowej u osób ze zmianami wielonaczyniowymi w porównaniu z pacjentami z chorobą jednonaczyniową, ale wartości te nie osiągnęły znamienności statystycznej. Wnioski: Połączenie ultrasonograficznej oceny IMT tętnic obwodowych z pomiarem wskaźnika PWV zwiększa wartość predykcyjną obu metod w przewidywaniu występowania zmian miażdżycowych w naczyniach wieńcowych. Izolowany pomiar PWV jest mniej przydatny w porównaniu z oceną kompleksu błona wewnętrzna–błona środkowa w prognozowaniu zmian w tętnicach wieńcowych

The influence of renal function and selected cardiovascular risk factors on the thickness of the intima-media complex in the peripheral arteries

Background: Measurement of the intima-media thickness (IMT) in the peripheral arteries leads to better stratification of cardiovascular risk. This is of great importance in patients with chronic renal insufficiency, who are particularly vulnerable to developing atherosclerotic lesions. The aim of the study was to evaluate whether parameters of renal insufficiency and selected risk factors of atherosclerosis influence IMT in the peripheral arteries. Methods: The study population comprised 231 patients submitted to coronary angiography with ultrasonographic assessment of the common carotid artery (CCA), carotid artery bulb (CB) and common femoral artery (CFA) made contemporaneously with evaluation of IMT and atherosclerotic plaques. Renal function as well as selected clinical and biochemical risk factors of atherosclerosis were assessed. Two subgroups were analysed: 200 patients with coronary heart disease confirmed angiographically (study group) and 31 patients without coronary lesions (control group). Results: Significant negative correlation was found between glomerular filtration rate and IMT values in CCA (p < 0.001) as well as in CB (p < 0.05). Patients with abnormal glucose metabolism had significantly higher IMT values in CCA (0.95 &plusmn; 0.30 vs. 0.87 &plusmn; 0.20; p = 0.034). Hypercholesterolaemia did not influence the IMT values in CCA and CFA. There was no correlation between body mass index and IMT. Conclusions: Patients with chronic renal insufficiency presented higher values of IMT in CCA. The measurement of IMT appears to be a valuable non-invasive method of diagnosing preclinical stages of atherosclerosis in the described group of patients. (Cardiol J 2007; 14: 59&#8211;66

Związek zmian regionalnego odkształcenia podłużnego miokardium z odpowiedzią na terapię resynchronizującą serca u pacjentów z dysfunkcją skurczową lewej komory i blokiem lewej odnogi pęczka Hisa

Introduction. Strain and strain rate (SR) are techniques, which provide local information on myocardial deformation. The aim of the study was to assess the usefulness of strain and SR measurement in cardiac resynchronization therapy (CRT) response in chronic heart failure (CHF) patients. Materials and methods. The study included 35 CHF patients with QRS complex duration ≥ 120ms with LBBB morphology. Biochemical and clinical parameters were assessed before and after six months of CRT. TTE classical and tissue Doppler echocardiography parameters (longitudinal peak systolic strain — LPS and SR for basal segment of intraventricular septum and lateral wall) were evaluated. Results. Twenty-two patients (62.8%) benefited from CRT (the responders) and revealed improvement in septal and lateral LPS in the 6-month observation [-7.1 (-5.2– -11.1) vs -12.1 (-8.7– -14)%, p = 0.002; - 10.4 (-6.1– -17.6) vs - 13.8 (-8.9 – -17.8)%, p = 0.03; respectively]. Six months after CRT, the responders were characterised by higher increase in septal LPS comparing to the nonresponders (-4.6 ± 6.1 vs -2.4 ± 3.9%, p = 0.045). Septal LPS changes correlated positively with baseline cardiopulmonary exercise testing (CPET) parameters: peak oxygen uptake (r = 0.6, p = 0.004), peak carbon dioxide excretion (r = 0.62, p = 0.002) and negatively with VE/VCO2 slope (r = -0.5, p = 0.037). Conclusions. LV regional LPS appears to be a good parameter reflecting the improvement of clinical status in patients treated with CRT. The responders had better improvement of septal LPS, therefore positive response to this therapy may be related to the improvement of septal contractility.Streszczenie Wstęp Odkształcenie miokardium i tempo tego odkształcania (strain i strain rate - SR) to metody w tkankowej echokardiografii doplerowskiej wnoszące informacje o regionalnej kurczliwości mieśnia. Celem badania była ocena przydatności pomiarów strain i SR w ocenie odpowiedzi na terapię resynchronizującą (CRT) u chorych z przewlekłą niewydolnością serca (CHF). Materiały i Metody Do badania wlączono 35 pacjentów z CHF i czasem trwania zespołów QRS ≥120ms i morfologią LBBB. Parametry biochemiczne i kliniczne były oceniane przed implantacją i 6 miesięcy po wszczepieniu CRT. Analizie poddano wybrane parametry z badania echokardiograficznego przezklatkowego i metodą Dopplera tkankowego – odkształcenie podłużne miokardium na szczycie skurczu – (longitudinal peak systolic strain – LPS) i tempo odkształcania (strain rate – SR) mierzone dla segmentu przypodstawnego przegrody międzykomorowej i ściany bocznej lewej komory. Wyniki 22 pacjentów (62.8%) odniosło korzyść z CRT i wykazało poprawę w zakresie wartości przegrodowego i bocznego LPS w obserwacji 6-miesięcznej [odpowiednio: - 7,1 (-5,2 - - 11,1) vs – 12,1 (-8,7 - -14)%, p=0,002; - 10,4 (-6,1 - -17,6) vs – 13,8 (-8,9 – -17,8)%, p=0,03]. Osoby odnoszące korzyść z CRT po 6 miesiącach wykazywały większy wzrost przegrodowego LPS w stosunku do nonresponderów (-4.6±6.1 vs -2.4±3.9%, p= 0.045). Zmiany LPS w obrębie przegrody pozytywnie korelowały z wyjściowymi parametrami uzyskanymi w badaniu ergospirometrycznym: szczytowym pochłanianiem tlenu (r=0.6, p=0.004), szczytowym wydalaniem dwutlenku węgla (r=0.62, p= 0.002) oraz negatywnie z VE/VCO2 slope (r= -0.5, p=0.037). Wnioski Regionalne odkształcenie podłużne wybranych segmentów lewej komory jest parametrem odzwierciedlającym poprawę stanu klinicznego pacjentów leczonych terapią resynchronizującą. Chorzy odnoszący korzyść z terapii resynchronizującej wykazują lepszą poprawę przegrodowego LPS, w związku z tym pozytywna odpowiedź na terapię może mieć związek z poprawą kurczliwości w obrębie przegrody międzykomorowej

The significance of anaemia in patients with acute ST-elevation myocardial infarction undergoing primary percutaneous coronary intervention

Background: The effects of pre-existing anaemia on the occurrence and course of an acute coronary syndrome has recently become a topic of extensive research. The data on the significance of anaemia in patients with ST-elevation myocardial infarction (STEMI) undergoing percutaneous coronary intervention (PCI) are less abundant and the conclusions equivocal. Aim: To evaluate the incidence of anaemia and its impact on early outcomes in patients undergoing primary PCI for STEMI. Methods: Based on a retrospective review of the medical records of hospitalised patients we selected a study group comprising 551 consecutive patients with STEMI, including 164 females, mean age 63.4 &#177; 12 years, undergoing primary PCI within the first 12 hours after the onset of chest pain. Anaemia was diagnosed according to the World Health Organisation criteria based on haemoglobin (Hb) values on admission (< 12 g/dL for females, < 13 g/dL for males). Results: Anaemia was diagnosed in 61 (11%) patients (in 13% of females and 10% of males). The anaemic patients were older (71 vs 63 years, p < 0.001), had a lower body mass (70 vs 80 kg, p < 0.003) and a higher TIMI risk score for STEMI (5 vs 3, p < 0.0001). Their laboratory results showed a greater renal impairment (GFR 66.8 vs 75.8 mL/min, p < 0.008) and higher C-reactive protein levels (24.8 vs 14.4 mg/L, p < 0.001). There were no significant differences in post-infarction myocardial damage as estimated on the basis of ejection fraction and the baseline and peak CK-MB levels. During treatment, in both groups, there was a significant decrease in Hb levels from 11.9 to 11.0 g/dL in the anaemic patients (p < 0.0004) and from 14.3 to 13.3 g/dL in the non-anaemic patients (p < 0.001). While GFR did not change significantly in the anaemic patients, there was a significant increase in the non-anaemic patients from 75.8 to 80.9 mL/min (p < 0.001). The in-hospital mortality was low with a total of 8 (1.3%) patients dying: 5 (8.2%) in the anaemic group and 3 (0.6%) in the non-anaemic group (p < 0.001). The anaemic patients were also characterised by a higher incidence of cardiovascular complications (33% vs 17%, p = 0.003). In the multivariate analysis, older age, systolic blood pressure on admission and elevated white blood count were independently associated with a higher risk of death and cardiovascular complications, whereas baseline Hb level was a significant prognostic factor only in the univariate analysis. Conclusions: Patients with anaemia who develop STEMI are, right from the admission, a separate, higher-risk population of patients with considerably increased risk of death and in-hospital cardiovascular complications. The unfavourable impact of anaemia on outcomes in patients with acute MI undergoing PCI is complex and cannot be explained by the increased extend of post-infarction myocardial damage. In patients with STEMI, anaemia on admission should be treated as an additional risk factor. Kardiol Pol 2011; 69, 1: 33-39Wstęp: Wpływ współistniejącej niedokrwistości na występowanie i przebieg ostrych zespołów wieńcowych jest od niedawna intensywnie badany. Dane na temat znaczenia niedokrwistości u pacjentów z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) leczonych interwencyjnie są mniej liczne, a wnioski niejednoznaczne. Cel: Celem pracy była ocena częstości występowania i wpływu niedokrwistości na wczesne rokowanie u chorych leczonych interwencyjnie z powodu STEMI. Metody: Na podstawie retrospektywnej analizy dokumentacji hospitalizowanych chorych wyselekcjonowano grupę badaną, którą stanowiło 551 kolejnych osób ze STEMI, w tym 164 kobiety (śr. wieku 63,4 &#177; 12 lat), poddanych pierwotnej interwencji wieńcowej (PCI) w ciągu 12 godzin od początku bólu zawałowego. Niedokrwistość oceniano na podstawie morfologii krwi przy przyjęciu wg definicji Światowej Organizacji Zdrowia (< 12 g/dl u kobiet i < 13 g/dl u mężczyzn). Wyniki: U 61 (11%) badanych stwierdzono niedokrwistość (13% u kobiet, 10% u mężczyzn). Pacjenci z niedokrwistością byli starsi (71 v. 63 lat; p < 0,001), mieli niższą masę ciała (70 v. 80 kg; p < 0,003), byli bardziej obciążeni wg skali ryzyka TIMI dla STEMI (5 v. 3; p < 0,0001). W badaniach laboratoryjnych stwierdzono u nich bardziej upośledzoną funkcję nerek (GFR 66,8 v. 75,8 ml/min; p < 0,008) i wyższe stężenie białka C-reaktywnego (24,8 v. 14,4 mg/l; p< 0,001). Nie zaobserwowano istotnej różnicy w stopniu pozawałowego uszkodzenia serca ocenianego na podstawie frakcji wyrzutowej oraz aktywności wyjściowego i maksymalnego CK-MB. W trakcie leczenia w obu grupach zanotowano istotny spadek stężenia hemoglobiny - z 11,9 do 11 g/dl u pacjentów z niedokrwistością (p < 0,0004) oraz z 14,3 do 13,3 g/dl u pozostałych osób (p < 0,001). Wartość GFR nie zmieniała się istotnie u chorych z niedokrwistością, podczas gdy u pozostałych znamiennie wzrosła - z 75,8 do 80,9 ml/min (p < 0,001). Śmiertelność wewnątrzszpitalna była niska, zmarło 8 (1,3%) chorych, 5 (8,2%) wśród pacjentów z niedokrwistością i 3 (0,6%) spośród pozostałych osób. Różnica ta była bardzo znamienna statystycznie (p < 0,001). W grupie z niedokrwistością częściej występowały również powikłania sercowo-naczyniowe (33% v. 17%; p = 0,003). W analizie wieloczynnikowej starszy wiek, skurczowe ciśnienie tętnicze przy przyjęciu i leukocytoza wiązały się ze zwiększonym ryzykiem zgonu oraz powikłań sercowo-naczyniowych, podczas gdy wyjściowe stężenie hemoglobiny było istotnym statystycznie parametrem tylko w analizie jednoczynnikowej. Wnioski: Chorzy z niedokrwistością, u których dochodzi do STEMI, stanowią od chwili przyjęcia do szpitala odrębną, bardziej obciążoną populację, z wyraźnie większym ryzykiem zgonów i wewnątrzszpitalnych powikłań kardiologicznych. Niekorzystny wpływ niedokrwistości na rokowanie u chorych z ostrym zawałem serca leczonych inwazyjnie ma charakter złożony i nie może być wyjaśniony jedynie poprzez mechanizm większego zawałowego uszkodzenia serca. U chorych ze STEMI niedokrwistość przy przyjęciu powinna być traktowana jako dodatkowy czynnik ryzyka. Kardiol Pol 2011; 69, 1: 33-3

Wpływ funkcji nerek oraz wybranych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego na wartość kompleksu intima-media tętnic obwodowych

Wstęp: Pomiar kompleksu błona wewnętrzna&#8211;błona środkowa (IMT) tętnic obwodowych pozwala na lepszą stratyfikację ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, co ma istotne znaczenie u chorych z przewlekłą niewydolnością nerek, szczególnie zagrożonych rozwojem zmian miażdżycowych. Celem pracy była analiza, czy parametry wydolności nerek oraz wybrane czynniki ryzyka rozwoju miażdżycy wpływają na wartość IMT tętnic obwodowych. Metody: Badaniem objęto 231 chorych poddanych koronarografii, u których równocześnie wykonywano badanie ultrasonograficzne następujących naczyń: tętnicy szyjnej wspólnej, opuszki tętnicy szyjnej wspólnej i tętnicy udowej wspólnej. Oceniano IMT oraz obecność blaszek miażdżycowych. Określano funkcję nerek oraz wybrane parametry kliniczne i biochemiczne ryzyka rozwoju miażdżycy. Analizowano 2 grupy chorych: 200 osób z potwierdzoną koronarograficznie chorobą wieńcową (grupa badana) i 31 pacjentów bez zmian w naczyniach wieńcowych (grupa kontrolna). Wyniki: Wykazano istotną ujemną korelację między wartością filtracji kłębuszkowej a grubością IMT w tętnicy szyjnej wspólnej (p < 0,001) i opuszce tej tętnicy (p < 0,05). U pacjentów z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej wartość IMT tętnicy szyjnej wspólnej była istotnie statystycznie większa (0,95 &#177; 0,30 vs. 0,87 &#177; 0,20, p = 0,034). Hipercholesterolemia nie wpływała na grubość IMT tętnicy szyjnej wspólnej i tętnicy udowej wspólnej. Nie wykazano również zależności pomiędzy wskaźnikiem masy ciała a IMT. Wnioski: U chorych z przewlekłą niewydolnością nerek stwierdza się większe wartości IMT tętnicy szyjnej wspólnej. Wydaje się, że pomiar IMT może stanowić wartościową nieinwazyjną metodę oceny przedklinicznego etapu rozwoju zmian miażdżycowych u tych pacjentów. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 27-34

Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej. Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27&#8211;80 lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło 260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych, u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej, półrocznej i rocznej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs. 93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561&#8211;569

Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej. Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27&#8211;80 lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło 260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych, u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej, półrocznej i rocznej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs. 93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561&#8211;569

Pierwotna angioplastyka wieńcowa skojarzona z farmakologiczną blokadą receptora płytkowego GP IIb/IIIa a terapia fibrynolityczna w leczeniu ostrego zawału serca u pacjentów leczonych w szpitalach rejonowych w województwie podlaskim. Badanie pilotowe, randomizowane

Wstęp: Obecnie uważa się pierwotną angioplastykę wieńcową (PCI) za metodę lepszą od fibrynolizy w leczeniu ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST. Nie ustalono jednoznacznie, czy dla pacjentów przyjętych do ośrodków rejonowych niedysponujących tą metodą leczenia, lepszym rozwiązaniem jest leczenie fibrynolityczne na miejscu, czy transport chorego na zabieg pierwotnej PCI. Nie wiadomo również, jakiemu leczeniu powinno się poddać chorego transportowanego na zabieg pierwotnej PCI. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników terapii pacjentów z ostrym zawałem serca leczonych za pomocą fibrynolizy w szpitalach rejonowych w porównaniu z chorymi transportowanymi na zabieg pierwotnej PCI, leczonymi GP IIb/IIIa. Materiał i metody: W okresie od lutego do lipca 2002 roku do badania włączono 92 chorych z ostrym zawałem serca (śr. wieku 56,9 roku). Grupę PCI stanowiło 44 pacjentów, których w sposób randomizowany zakwalifikowano do transportu na zabieg PCI. Chorzy z tej grupy otrzymywali podczas transportu tirofiban, antagonistę GP IIb/IIIa. Grupa SK obejmowała 48 osób, które losowo włączono do leczenia fibrynolitycznego (streptokinaza i.v.) w szpitalu rejonowym. W obu grupach oceniano: śmiertelność, częstość ponownych zawałów oraz udarów mózgu w obserwacji szpitalnej. W grupie PCI oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie PCI wyniosła 6,8%, a w grupie SK - 10,2% (różnica nieistotna statystycznie). Częstość ponownych zawałów serca oraz udarów mózgu nie różniła się istotnie między grupami i wynosiła odpowiednio: 2,3% vs. 4,0% oraz 0% vs. 2%. Drożną tętnicę odpowiedzialną za zawał (TIMI 2+3) stwierdzono u 55% pacjentów (TIMI 2: 29%, TIMI 3: 26%). Skuteczność zabiegu PCI wyniosła 90,7%. Wnioski: Zastosowanie wlewu antagonisty GP IIb/IIIa u chorych z zawałem serca transportowanych na zabieg pierwotnej PCI spowodowało udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI . 2) przed zabiegiem PCI u ponad połowy pacjentów. Leczenie fibrynolityczne zawału serca w szpitalu rejonowym za pomocą streptokinazy wiązało się z wysoką śmiertelnością w badanej grupie chorych. Ustalenie, która strategia reperfuzyjna zastosowana w warunkach szpitali rejonowych daje większe korzyści pacjentom, będzie możliwe po przeprowadzeniu badania wśród większej liczby chorych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 661-667