Surgical Outcomes after Full Thickness Chest Wall Resection Followed by Immediate Reconstruction:A 7-Year Observational Study of 42 Cases

Introduction: Reconstruction of full thickness chest wall defects is challenging and is associated with a considerable risk of complications. Therefore, the aim of this study was to investigate the surgical outcomes and their associations with patient and treatment characteristics following full thickness chest wall reconstruction. Patients and methods: A retrospective observational study was performed by including patients who underwent reconstruction of full thickness chest wall defect at the Erasmus MC between January 2014 and December 2020. The type of reconstruction was categorized into skeletal and soft tissue reconstructions. For skeletal reconstruction, only non-rigid prosthetic materials were used. Patient and surgical characteristics were retrieved and analyzed for associations with postoperative complications. Results: Thirty-two women and 10 men with a mean age of 60 years were included. In 26 patients (61.9%), the reconstruction was performed using prosthetic material and a soft tissue flap, in nine cases (21.4%) only a soft tissue flap was used, and in seven other patients (16.7%) only the prosthetic material was used. Pedicled musculocutaneous latissimus dorsi flaps were used most often (n=17), followed by pectoralis major flaps (n=8) and free flaps (n=8). Twenty-two patients (52.4%) developed at least one postoperative complication. Wounds (21.4%) and pulmonary (19.0%) complications occurred most frequently. Five (11.9%) patients required reoperation. There were no associations between patient and treatment characteristics and the occurrence of major complications. There was no mortality. Conclusions: Reconstruction of full thickness chest wall defects using only non-rigid prosthetic material for skeletal reconstruction appears safe with an acceptable reoperation rate and low mortality, questioning the need for rigid fixation techniques.</p

Health-related quality of life (HRQoL) after different axillary treatments in women with breast cancer:a 1-year longitudinal cohort study

Purpose: As life expectancy continues to rise, post-treatment health-related quality of life (HRQoL) of breast cancer patients becomes increasingly important. This study examined the one-year longitudinal relation between axillary treatments and physical, psychosocial, and sexual wellbeing and arm symptoms. Methods: Women diagnosed with breast cancer who received different axillary treatments being axilla preserving surgery (APS) with or without axillary radiotherapy or full axillary lymph node dissection (ALND) with or without axillary radiotherapy were included. HRQoL was assessed at baseline, 6- and 12-months postoperatively using the BREAST-Q and the European Organization for Research and Treatment of Cancer QoL Questionnaire Breast Cancer Module (EORTC QLQ-BR23). Mixed regression models were constructed to assess the impact of axillary treatment on HRQoL. HRQoL at baseline was compared to HRQoL at 6- and at 12-months postoperatively. Results: In total, 552 patients were included in the mixed regressions models. Except for ALND with axillary radiotherapy, no significant differences in physical and psychosocial wellbeing were found. Physical wellbeing decreased significantly between baseline and 6- and 12-months postoperatively (p &lt; 0.001, p = 0.035) and psychosocial wellbeing decreased significantly between baseline and 12 months postoperatively (p = 0.028) for ALND with axillary radiotherapy compared to APS alone. Arm symptoms increased significantly between baseline and 6 months and between baseline and 12 months postoperatively for APS with radiotherapy (12.71, 13.73) and for ALND with radiotherapy (13.93, 16.14), with the lowest increase in arm symptoms for ALND without radiotherapy (6.85, 7.66), compared to APS alone (p &lt; 0.05). Conclusion: Physical and psychosocial wellbeing decreased significantly for ALND with radiotherapy compared to APS alone. Shared decision making and expectation management pre-treatment could be strengthened by discussing arm symptoms per axillary treatment with the patient.</p

Reconstruction of Partial Hypopharyngeal Defects following Total Laryngectomy:A Systematic Review and Meta-Analysis

Background: Various operative techniques exist to reconstruct partial hypopharyngeal defects following total laryngectomy. The current study aimed to investigate and compare complications and functional results following commonly used reconstructive techniques. Methods: A systematic review and meta-analysis were performed using studies that investigated outcomes after the reconstruction of a partial hypopharyngeal defect. The outcomes of interest were fistulas, strictures, flap failure, swallowing function and postoperative speech. Results: Of the 4035 studies identified, 23 were included in this review. Four common reconstructive techniques were reported, with a total of 794 patients: (1) pectoralis major myocutaneous and (2) myofascial flap, (3) anterolateral thigh free flap and (4) radial forearm free flap. Fistulas occurred significantly more often than pectoralis major myocutaneous flaps (34%, 95% CI 23–47%) compared with other flaps (p &lt; 0.001). No significant differences in the rates of strictures or flap failure were observed. Pectoralis major myofascial flaps were non-inferior to free-flap reconstructions. Insufficient data were available to assess speech results between flap types. Conclusion: Pectoralis myocutaneous flaps should not be the preferred method of reconstruction for most patients, considering their significantly higher rate of fistulas. In contrast, pectoralis major myofascial flaps yield promising results compared to free-flap reconstructions, warranting further investigation.</p

Dermatofibrosarcoma Protuberans Re-excision and Recurrence Rates in the Netherlands Between 1989 and 2016

Dermatofibrosarcoma protuberans is a rare soft tissue tumour with a very low (less than 0.5%) rate of metastasis. Rates of re-excision and recurrence were determined using data from the Netherlands Cancer Registry between 1989 and 2016. Of the 1,890 instances of dermatofibrosarcoma protuberans included, 87% were treated with excision, 4% with Mohs micrographic surgery, and 9% otherwise or unknown. Linked pathology data were retrieved for 1,677 patients. Half of all excisions (847/1,644) were incomplete and 29% (192/622) of all re-excisions were incomplete. The cumulative incidence of a recurrence was 7% (95% confidence interval (CI) 6–8) during a median followup of 11 years (interquartile range (IQR) 6–17). AfterMohs micrographic surgery (n = 34), there were no recurrencesduring a median follow-up of 4 years (IQR 3–6). Due to the high rate of incomplete excisions and recurrences after excision, this study supports the European guideline, which recommends treating dermatofibrosarcoma protuberans with Mohs micrographic surgery in order to decrease the rate of recurrence

Plastic surgery in patients with facial palsy [comment]

Hoewel collega Werker een fraai overzicht geeft van de meest voorkomende chirurgische behandelmodaliteiten voor een aangezichtsverlamming (2007:287-94) heb ik een aantal opmerkingen.Er wordt gesteld dat indien de prognose van een aangezichtsverlamming onzeker is, rustig tot een jaar na het ontstaan ervan spontaan herstel kan worden afgewacht. Aangezien het in verreweg de meeste gevallen gaat om de paralyse van Bell, lijkt mij dit een onjuist advies. Er bestaan bij deze aandoening geen prognostische factoren voor de mate van herstel en elektroneurofysiologisch onderzoek heeft evenmin een voorspellende waarde. Wel herstelt ongeveer 85&amp;percnt; van de patiënten binnen 3 maanden (partieel) en zij die niet binnen deze tijd herstellen, hebben een slechtere uitkomst. Door patiënten te adviseren een afwachtende houding aan te nemen, wordt dus een aanzienlijk deel van hen tijdige adequate behandeling onthouden. Een beter advies zou zijn om alle patiënten met een aangezichtsverlamming in een zo vroeg mogelijk stadium mimetherapie aan te bieden, omdat bewezen is dat deze therapie bij hen een positief effect heeft op de uiteindelijke symmetrie van het gelaat, de mate van restparese, synkinesieën en spasmen, en op het emotionele en psychosociale functioneren. Bovendien vermindert deze behandelstrategie de noodzaak tot eventuele secundaire chirurgische correcties van restafwijkingen.Indien het proximale segment van de uitgevallen N. facialis niet meer voorhanden is voor primair herstel wordt door Werker re-innervatie met behulp van een deel van de ipsilaterale N. hypoglossus en een zenuwtransplantaat aanbevolen. Echter, zoals hij zelf aangeeft, kan een specifieke functie (met name lachen) met behulp van mimetherapie slechts worden aangeleerd door het maken van gerichte tongbewegingen. Het grote nadeel van deze methode is dat deze leidt tot een willekeurige, niet-spontane lach en dat de tongbewegingen (zoals die bij praten en eten) tevens ongewenste bewegingen van het gelaat geven (synkinesieën en ‘mass movements’).Een recentere en veelbelovende methode is om de massetertak van de N. trigeminus te gebruiken als donorzenuw, al dan niet in combinatie met een vrije gevasculariseerde neurovasculaire spiertransplantatie. Deze strategie geeft een krachtigere re-innervatie met een willekeurige en op den duur zelfs spontane lach zonder de noodzaak om op de kiezen te bijten. Deze spontane lach (die men kan produceren zonder dat men hierbij hoeft na te denken) ontstaat als gevolg van corticale reorganisatieprocessen in de motorische hersenschors, waarbij reeds bestaande latente horizontale verbindingen tussen de corticale centra van de vijfde en zevende hersenzenuw worden geactiveerd. In tegenstelling tot voor sensibel herstel lijkt voor deze corticale reorganisatieprocessen geen negatief leeftijdseffect te bestaan. Dit fenomeen werd reeds eerder gesignaleerd bij transpositie van de M. temporalis ter correctie van een aangezichtsverlamming. Mits er goede begeleiding is door een mimetherapeut is het dus niet zo dat, zoals Werker schrijft, de ‘lach’ voor altijd spontaniteit zal ontberen

Plastic surgery in patients with facial palsy [comment]

Hoewel collega Werker een fraai overzicht geeft van de meest voorkomende chirurgische behandelmodaliteiten voor een aangezichtsverlamming (2007:287-94) heb ik een aantal opmerkingen.Er wordt gesteld dat indien de prognose van een aangezichtsverlamming onzeker is, rustig tot een jaar na het ontstaan ervan spontaan herstel kan worden afgewacht. Aangezien het in verreweg de meeste gevallen gaat om de paralyse van Bell, lijkt mij dit een onjuist advies. Er bestaan bij deze aandoening geen prognostische factoren voor de mate van herstel en elektroneurofysiologisch onderzoek heeft evenmin een voorspellende waarde. Wel herstelt ongeveer 85&amp;percnt; van de patiënten binnen 3 maanden (partieel) en zij die niet binnen deze tijd herstellen, hebben een slechtere uitkomst. Door patiënten te adviseren een afwachtende houding aan te nemen, wordt dus een aanzienlijk deel van hen tijdige adequate behandeling onthouden. Een beter advies zou zijn om alle patiënten met een aangezichtsverlamming in een zo vroeg mogelijk stadium mimetherapie aan te bieden, omdat bewezen is dat deze therapie bij hen een positief effect heeft op de uiteindelijke symmetrie van het gelaat, de mate van restparese, synkinesieën en spasmen, en op het emotionele en psychosociale functioneren. Bovendien vermindert deze behandelstrategie de noodzaak tot eventuele secundaire chirurgische correcties van restafwijkingen.Indien het proximale segment van de uitgevallen N. facialis niet meer voorhanden is voor primair herstel wordt door Werker re-innervatie met behulp van een deel van de ipsilaterale N. hypoglossus en een zenuwtransplantaat aanbevolen. Echter, zoals hij zelf aangeeft, kan een specifieke functie (met name lachen) met behulp van mimetherapie slechts worden aangeleerd door het maken van gerichte tongbewegingen. Het grote nadeel van deze methode is dat deze leidt tot een willekeurige, niet-spontane lach en dat de tongbewegingen (zoals die bij praten en eten) tevens ongewenste bewegingen van het gelaat geven (synkinesieën en ‘mass movements’).Een recentere en veelbelovende methode is om de massetertak van de N. trigeminus te gebruiken als donorzenuw, al dan niet in combinatie met een vrije gevasculariseerde neurovasculaire spiertransplantatie. Deze strategie geeft een krachtigere re-innervatie met een willekeurige en op den duur zelfs spontane lach zonder de noodzaak om op de kiezen te bijten. Deze spontane lach (die men kan produceren zonder dat men hierbij hoeft na te denken) ontstaat als gevolg van corticale reorganisatieprocessen in de motorische hersenschors, waarbij reeds bestaande latente horizontale verbindingen tussen de corticale centra van de vijfde en zevende hersenzenuw worden geactiveerd. In tegenstelling tot voor sensibel herstel lijkt voor deze corticale reorganisatieprocessen geen negatief leeftijdseffect te bestaan. Dit fenomeen werd reeds eerder gesignaleerd bij transpositie van de M. temporalis ter correctie van een aangezichtsverlamming. Mits er goede begeleiding is door een mimetherapeut is het dus niet zo dat, zoals Werker schrijft, de ‘lach’ voor altijd spontaniteit zal ontberen

Reconstruction of a cheek defect in three patients

A woman aged 62 and two men aged 52 and 26 all with a cheek defect following resection of a recurrence of a lentigo maligna, a recurrence of a basal-cell carcinoma of the wispy type and a dermatofibrosarcoma protuberans respectively, all underwent cheek reconstruction. The rotation flap technique was used in the first two patients. The third patient was treated with a cervicofacial musculocutaneous transposition flap and underwent post-operative radiotherapy due to the high risk of recurrence. All 3 patients made a good recovery. Defects after radical resection of malignant head and neck skin tumours can be treated by several reconstruction techniques depending on the site, size, and shape of the defect. A local transposition flap is the preferred method of reconstruction. It is important to respect the aesthetic units of the face in order to achieve the best aesthetic and functional results.</p

Reconstruction of a cheek defect in three patients

A woman aged 62 and two men aged 52 and 26 all with a cheek defect following resection of a recurrence of a lentigo maligna, a recurrence of a basal-cell carcinoma of the wispy type and a dermatofibrosarcoma protuberans respectively, all underwent cheek reconstruction. The rotation flap technique was used in the first two patients. The third patient was treated with a cervicofacial musculocutaneous transposition flap and underwent post-operative radiotherapy due to the high risk of recurrence. All 3 patients made a good recovery. Defects after radical resection of malignant head and neck skin tumours can be treated by several reconstruction techniques depending on the site, size, and shape of the defect. A local transposition flap is the preferred method of reconstruction. It is important to respect the aesthetic units of the face in order to achieve the best aesthetic and functional results.</p

Quality of life in 583 head and neck cancer survivors assessed with the FACE-Q head and neck cancer module

Objectives: Long-term health-related quality of life (HRQOL) is frequently affected in head and neck cancer (HNC) survivors. Due to the shortage of studies investigating long-term patient-reported outcomes, we investigated long-term HRQOL using the novel FACE-Q HNC Module. Methods: A retrospective cross-sectional single-center study was performed, including all patients who underwent curative treatment for HNC between 2006 and 2013. All eligible patients (n = 863) were invited to participate of whom 540 completed the questionnaires. Additionally, a prospective longitudinal cohort of 43 HNC patients treated between 2020 and 2022 was included who preoperatively filled in the FACE-Q, and at three, six, and 12 months postoperatively. HRQOL domain scores were analyzed to visualize group characteristics by tumor site and type of surgical resection. Results: Both surgical and non-surgical HNC treatments predominantly affected long-term functional HRQOL domains (eating, salivation, speech, and swallowing), eating distress, and speaking distress, with distinct profiles depending on tumor site and type of treatment. In contrast, few long-term intergroup differences between HNC patients were observed for appearance, smiling, drooling distress, and smiling distress. Longitudinal data showed significant deterioration across all functional HRQOL domains in the short-term following treatment. Patients predominantly reported long-lasting negative treatment effects at 12 months follow-up for functional domains, whereas psychological domains showed near-complete recovery at group level. Conclusions: At long-term, various function-related and psychosocial HRQOL domains still are affected in head and neck cancer survivors. The results may serve to better inform patients with regard to specific treatments and highlight HRQOL domains which may potentially be optimized.</p

Higher incidences of neuropathic pain and altered sensation following radial forearm free flap: A systematic review

Background: The radial forearm free flap (RFFF) has been used extensively for complex tissue defect reconstructions; however, the potential for significant donor-site morbidity remains a major drawback. Despite an abundance of literature on donor-site morbidities, no consensus has been reached on exact incidences of sensory morbidities that vary largely between 0% and 46%. Incidences of neuropathic pain in the donor site following RFFF still lack, even though clinical experience shows it often occurs. Therefore, the purpose of this systematic review was to identify the incidence of neuropathic pain and altered sensation in the hand following harvesting of a RFFF. Methods: A systematic search was performed in multiple databases (Embase, Medline, Cochrane, Web of Science, and Google Scholar). Studies from 1990 onwards that reported donor-site morbidities following harvest of the RFFF were included. Analyzed parameters included hand pain, hypoesthesia, cold intolerance, hyperesthesia, neuroma formation, paresthesia, sharp sensation loss, light sensation loss, and defect closure. Results: Of the 987 selected studies, 51 eligible articles were selected. The mean level of evidence was 3 (SD 0.6). Twenty articles reported pain as a donor-site morbidity, and the mean incidence of pain reported was 23% (SD 7.8). Hypoesthesia was reported by 37 articles and had a mean incidence of 34% (SD 25). Locations of pain and hypoesthesia included, amongst others, the area of the radial sensory nerve and the skin graft area. The mean incidences of cold intolerance and hyperesthesia were 13% (SD 13) and 16% (SD 15), respectively. Conclusion: The results of this systematic review suggest that 23% of all patients are dealing with neuropathic pain in the donor-site following harvest of an RFFF. Future studies should therefore focus on the prognostic factors and preventive measures of neuropathic pain to further improve clinical outcomes of this widely used flap