Cell-Type-Dependent Thyroid Hormone Effects on Glioma Tumor Cell Lines

Purpose. The present study investigated the potential effects of long-term T3 treatment on glioma tumor cell lines. Thyroid hormone action on cell growth, differentiation and survival during development may be of therapeutic relevance Methods and Results 1321N1 cell line, an astrocytoma grade II, and U87MG, a glioblastoma grade IV, were exposed for 2 and 4 days in medium deprived of T3 and in medium containing 1 nM T3. T3 promoted re-differentiation in both cell lines. However, T3 increased cell proliferation in 1321N1 (2 days) which declined thereafter (4 days) while in U87MG resulted in suppression of cell proliferation. At the molecular level, a 2.9 fold increase in the expression of TRα1 receptor was observed in U87MG versus 1321N1, P < 0.05. TRβ1 receptor was undetectable. These changes corresponded to a distinct pattern of T3-induced kinase signaling activation; T3 had no effect on ERK activation in both cell lines but significantly increased phospho-Akt levels in 1321N1. Conclusion. In conclusion, T3 can re-differentiate glioma tumor cells, whereas its effect on cell proliferation appears to be dependent on the type of tumor cell line with aggressive tumors being more sensitive to T3. TRα1 receptor may, at least in part, be implicated in this response

Translational Block in Stroke: A Constructive and Out-of-the-Box Reappraisal

Why can we still not translate preclinical research to clinical treatments for acute strokes? Despite > 1000 successful preclinical studies, drugs, and concepts for acute stroke, only two have reached clinical translation. This is the translational block. Yet, we continue to routinely model strokes using almost the same concepts we have used for over 30 years. Methodological improvements and criteria from the last decade have shed some light but have not solved the problem. In this conceptual analysis, we review the current status and reappraise it by thinking “out-of-the-box” and over the edges. As such, we query why other scientific fields have also faced the same translational failures, to find common denominators. In parallel, we query how migraine, multiple sclerosis, and hypothermia in hypoxic encephalopathy have achieved significant translation successes. Should we view ischemic stroke as a “chronic, relapsing, vascular” disease, then secondary prevention strategies are also a successful translation. Finally, based on the lessons learned, we propose how stroke should be modeled, and how preclinical and clinical scientists, editors, grant reviewers, and industry should reconsider their routine way of conducting research. Translational success for stroke treatments may eventually require a bold change with solutions that are outside of the box

The prognostic role of galectin-3 and endothelial function in patients with heart failure

Background: Heart failure (HF) is nowadays classified as HF with reduced ejection fraction (HFrEF), HF with mildly reduced EF (HFmrEF), and HF with preserved EF (HFpEF). Endothelial dysfunction (assessed by flow-mediated dilatation [FMD]), increased arterial stiffness (assessed by carotid-femoral pulse-wave velocity [PWV]), and galectin-3, a biomarker of myocardial fibrosis, have been linked to major adverse cardiovascular events (MACE) in patients with ischemic HF. Methods: In this study we prospectively enrolled 340 patients with stable ischemic HF. We assessed the brachial artery FMD, carotid-femoral PWV, and galectin-3 levels, and patients were followed up for MACE according to EF group. Results: Interestingly, the FMD values exhibited a stepwise improvement according to left ventricular ejection fraction (LVEF) (HFrEF: 4.74 ± 2.35% vs. HFmrEF: 4.97 ± 2.81% vs. HFpEF: 5.94 ± 3.46%, p = 0.01), which remained significant after the evaluation of possible confounders including age, sex, cardiovascular risk factors, and number of significantly stenosed epicardial coronary arteries (b coefficient: 0.990, 95% confidence interval: 0.166–1.814, p = 0.019). Single-vessel coronary artery disease (CAD) was more frequent in the group of HFpEF (HFrEF: 56% vs. HFmrEF: 64% vs. HFpEF: 73%, p = 0.049). PWV did not display any association with LVEF. Patients who presented MACE exhibited worse FMD values (4.51 ± 2.35% vs. 5.32 ± 2.67%, p = 0.02), and the highest tertile of galectin-3 was linked to more MACEs (36% vs. 5.9%, p = 0.01). Conclusions: Flow-mediated dilatation displayed a linear improvement with LVEF in patients with ischemic HF. Deteriorated values are associated with MACE. Higher levels of galectin-3 might be used for risk stratification of patients with ischemic HF

The predictive role of circulating biomarkers in patients with subclinical atherosclerosis

Introduction: Coronary heart disease is one of the most frequent causes of death worldwide. Finding biomarkers to better predict prognosis and, by extension, stratify the risk of patients with subclinical coronary artery disease is of great importance. Purpose: To investigate the predictive ability of newer biomarkers [copeptin, transforming growth factor-15 (GDF-15) and pentraxin (PTX-3)] alone or in combination with other clinical biomarkers in patients with subclinical atherosclerosis. Material and method: The study included consecutive 205 patients (67.8% male), with a mean age of 59±9 years with subclinical coronary artery disease, as confirmed by percutaneous coronary angiography (defined as <50% stenosis of any major epicardial coronary vessel). In addition to basic clinical and demographic data, echocardiographic data, nutrition and fitness data, socio-economic data, medication, and routine biochemical markers, circulating levels of copeptin, GDF-15 and PTX-3 were assessed in whole blood by the ELISA method with commercially available kits. The primary composite endpoint was defined as the combination of the incidence major cardiovascular event, all-cause death, or all-cause hospitalization, and worsening of cardiovascular disease. Patients were prospectively followed for the final endpoint for 71 (64-83) months by telephone follow-up. Results: 28.4% of patients (n=54) experienced primary composite endpoint, which occurred at a median of 65 (58-79) months. No deaths were observed. Patients who met the primary composite endpoint had on average a higher plasma copeptin value than those who did not [250.38 (209.81-292.81) pg/ml vs. 223.63 (199.02-246.00 pg/ml, p=0.012) while they demonstrated no differences regarding the levels of other biomarkers and especially for GDF-15 and PTX-3 (p=NS for all). After Cox multivariate analysis with adjustment for classical cardiovascular risk factors, a 10 pg/mL change in copeptin resulted in a 5% increase in the odds of the primary composite endpoint [hazard ratio (HR)=1.05 (95%CI: 1.01- 1.08), p=0.01]. Kaplan-Meier survival analysis showed that patients with plasma copeptin values greater than the median value of 232.58 pg/ml had a significantly shorter time for the incidence of the primary composite endpoint than those with plasma copeptin values lower than the median value [59 (49-68) months vs. 76 (70-83) months, p=0.01]. The Area Under the Curve (AUC) estimate for copeptin was 0.723 (p=0.01), for GDF-15 0.529 (p=0.64), for PTX-3 0.512 (p=0.85) and the corresponding cut-off values 222.23 pg/mL, 639.89 pg/mL, 0.66 ng/mL for the primary composite endpoint. The inclusion of copeptin in a clinical model that included the SCORE 2 determinants increased the C-statistic from 0.634 to 0.766 while the inclusion of GDF-15 improved C-statistic to 0.688 and PTX-3 to 0.748, respectively. Including all 3 biomarkers in the basic clinical model led to the most optimal model with an increase in the C-statistic to 0.788.Conclusion: Copeptin alone exhibits the best prognostic capacity for predicting the occurrence of the combination of all-cause hospitalization, hospitalization for major cardiovascular events, and worsening of cardiovascular disease relative to other biomarkers in patients with subclinical coronary artery disease. The inclusion of copeptin, GDF-15 and PTX-3 demonstrates the best predictive ability of all models considered.Εισαγωγή: Η στεφανιαία νόσος αποτελεί μία από τις συχνότερες αιτίες θανάτου παγκοσμίως. Η εύρεση κατάλληλων βιοδεικτών για την καλύτερη πρόβλεψη της πρόγνωσης και κατ’ επέκταση διαστρωμάτωσης κινδύνου σε ασθενείς με υποκλινική στεφανιαία νόσο είναι μεγάλης σημασίας. Σκοπός: Η διερεύνηση της προγνωστικής ικανότητας νεότερων βιοδεικτών [της κοπεπτίνης, του αναπτυξιακού παράγοντα διαφοροποίησης-15 (GDF-15) και της πεντραξίνης (PTX-3)] μόνοι τους ή σε συνδυασμό με άλλους κλινικούς βιοδείκτες σε ασθενείς με υποκλινική αθηροσκλήρωση. Υλικό και μέθοδος: Στη μελέτη συμμετείχαν 205 ασθενείς (67.8% άρρενες), μέσης ηλικίας 59±9 ετών με υποκλινική στεφανιαία νόσο, όπως αυτή βεβαιώθηκε με στεφανιογραφία και η οποία ορίστηκε ως στένωση <50% κάθε μείζονος επικαρδιακού στεφανιαίου αγγείου. Πέρα από τα βασικά κλινικά και δημογραφικά στοιχεία, υπερηχοκαρδιογραφικά δεδομένα, δεδομένα διατροφής και φυσικής κατάστασης, κοινωνικο-οικονομικά στοιχεία, τη φαρμακευτική αγωγή και βασικό βιοχημικό έλεγχο έγινε προσδιορισμός των κυκλοφορούντων τιμών κοπεπτίνης, GDF-15 και PTX-3 με τη μέθοδο ELISA με εμπορικά διαθέσιμα kit από δείγμα ολικού αίματος. Ως πρωτεύον, συνδυαστικό καταληκτικό σημείο ορίστηκε ο συνδυασμός εμφάνιση μείζονος καρδιαγγειακού συμβάματος, θάνατος ή νοσηλεία για όλες τις αιτίες και η επιδείνωση της καρδιαγγειακής νόσου. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν προοπτικά για την εκδήλωση του τελικού καταληκτικού σημείου για 71 (64-83) μήνες με τηλεφωνικό έλεγχο. Αποτελέσματα: 28.4% των ασθενών (n=54) εμφάνισαν το τελικό συνδυαστικό καταληκτικό σημείο, το οποίο εκδηλώθηκε κατά μέσο όρο στους 65 (58-79) μήνες. Δεν παρατηρήθηκε κανένας θάνατος. Οι ασθενείς που εμφάνισαν το πρωτεύον συνδυαστικό καταληκτικό σημείο είχαν κατά μέσο όρο υψηλότερη τιμή κοπεπτίνης πλάσματος σε σχέση με αυτούς που δεν το εμφάνισαν [250.38 (209.81-292.81) pg/ml έναντι 223.63 (199.02-246.00 pg/ml, p=0.012) ενώ δεν είχαν διαφορά όσο αφορά τα επίπεδα άλλων βιοδεικτών και ειδικά για τον GDF-15 και PTX-3 (p=NS για όλα). Μετά από πολυπαραγοντική ανάλυση κατά Cox με προσαρμογή για τους κλασικούς παράγοντες κινδύνου, η μεταβολή της κοπεπτίνης κατά 10pg/mL οδήγησε σε 5% αύξηση της πιθανότητας εκδήλωσης του πρωτεύοντος συνδυαστικού καταληκτικού σημείου [λόγος κινδύνου (HR)=1.05 (95%CI: 1.01-1.08), p=0.01]. Η ανάλυση επιβίωσης κατά Kaplan-Meier έδειξε ότι οι ασθενείς που είχαν τιμές κοπεπτίνης πλάσματος μεγαλύτερες της διάμεσης τιμής 232.58 pg/ml εμφάνισαν σημαντικά μικρότερο χρονικό διάστημα μέχρι την εκδήλωση του πρωτεύοντος συνδυαστικού καταληκτικού σημείου έναντι αυτών που εμφάνιζαν τιμές κοπεπτίνης πλάσματος μικρότερης της διάμεσης τιμής [59 (49-68) μήνες έναντι 76 (70-83) μήνες, p=0.01]. H εκτίμηση περιοχής κάτω από την καμπύλη (Area Under the Curve, AUC) ήταν για την κοπεπτίνη 0.723 (p=0.01), τον GDF-15 0.529 (p=0.64), την PTX-3 0.512 (p=0.85) και οι αντίστοιχες τιμές κατωφλίου (cut-off values) 222.23 pg/mL, 639.89 pg/mL, 0.66 ng/mL για το πρωτεύον συνδυαστικό καταληκτικό σημείο. Η συμπερίληψη της κοπεπτίνης σε ένα κλινικό μοντέλο που περιλάμβανε τους παράγοντες που καθορίζουν το SCORE 2 οδήγησε σε αύξηση του C-statistic από 0.634 σε 0.766 ενώ η συμπερίληψη του GDF-15 σε 0.688 και της PTX-3 σε 0.748, αντίστοιχα. Η συμπερίληψη και των 3 βιοδεικτών στο κλινικό μοντέλο οδήγησε στο βέλτιστο μοντέλο με αύξηση του C-statistic σε 0.788.Συμπέρασμα: Η κοπεπτίνη μόνη της εμφανίζει την καλύτερη προγνωστική και διακριτική ικανότητα για την πρόβλεψη της εκδήλωσης του συνδυασμού της νοσηλείας για όλες τις αιτίες, της νοσηλείας για μείζονα καρδιαγγειακά συμβάντα και για την επιδείνωση της καρδιαγγειακής νόσου σε σχέση με τους άλλους βιοδείκτες ξεχωριστά, σε ασθενείς με υποκλινική στεφανιαία νόσο. Επιπρόσθετα, η συμπερίληψη και των τριών νεότερων βιοδεικτών επιτυγχάνει την καλύτερη διακριτική ικανότητα από όλα τα εξεταζόμενα μοντέλα

Σύγκριση της κλινικής αποτελεσματικότητας της μακροπρόθεσμης έναντι της βραχυπρόθεσμης χορήγησης διπλής αντιαιμοπεταλιακἠς αγωγής με ασπιρίνη και κλοπιδογρέλη στην πρόγνωση των ασθενών μετά από διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση

Εισαγωγή: Η διπλή αντιαιμοπεταλιακή αγωγή (DAPT) από ασπιρίνη και κλοπιδογρέλη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της δευτερογενούς πρόληψης θρομβωτικών φαινομένων σε ασθενείς που υποβάλλονται σε διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση (PCI) και αγγειοπλαστική μετά από οξύ στεφανιαίο σύνδρομο (ΟΣΣ) ή στα πλαίσια στεφανιαίας νόσου (ΣΝ). Σκοπός: Να αναδείξει την επίδραση της μακροπρόθεσμης DAPT για 24 μήνες αντί της βραχυπρόθεσμης DAPT για ≤ 12 μηνών στην πρόγνωση ασθενών που έχουν υποβληθεί σε PCI και αγγειοπλαστική σύμφωνα με τις ενδείξεις. Υλικό και Μέθοδος: Το δείγμα αποτέλεσαν 469 νοσηλευόμενοι ασθενείς στο Γ.Ν.Α. «ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ», μέσης ηλικίας 63,46 ± 10,33 ετών και στο 90,2% άνδρες, οι οποίοι υπεβλήθησαν σε PCI και αγγειοπλαστική Οι ασθενείς έλαβαν DAPT με δόση συντήρησης με ασπιρίνη 80-160mg και κλοπιδογρέλη 75mg ημερησίως και με βάση της διάρκεια λήψης της DAPT διακρίθηκαν στην Ομάδα Α για DAPT ≤12 μήνες και Ομάδα Β για DAPT 24 μήνες. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν προοπτικά για χρονικό διάστημα κατά μέσο όρο διάστημα 37 (25-46) μηνών για την εκδήλωση των πρωτογενών και δευτερογενών καταληκτικών σημείων. Αποτελέσματα: Δεν υπήρχαν διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες όσο αφορά την ηλικία, το φύλο, το ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη, αρτηριακής υπέρτασης, δυσλιπιδαιμίας, κληρονομικού ιστορικού, αθηρωματικό φορτίο, ιστορικό προηγούμενης PCI, αορτοστεφανιαίας παρέμβασης (CABG) ή οξέος στεφανιαίου συνδρόμου (ΟΣΣ), αλλά διέφεραν όσο αφορά το ιστορικό καπνίσματος (83,9% για DAPT 24 μηνών έν. 74,2% για DAPT ≤12 μηνών, p=0.02). Η χρονική επέκταση της DAPT για 24 μήνες δε φάνηκε να επιδρά στην πιθανότητα για νέο ΟΣΣ ή για καρδιαγγειακό θάνατο (HR=0,57, p=0,25). Με την εφαρμογή της λογιστικής παλινδρόμησης, φάνηκε ότι το κληρονομικό ιστορικό (OR: 1,98, p=0.04), ιστορικό PCI (OR: 1,98, p=0.01), το ιστορικό CABG (OR: 3,48, p=0.03) και η DAPT για 24 μήνες (OR:0,43, p=0,001 έν. DAPT≤12 μηνών) είναι ανεξάρτητοι προγνωστικοί δείκτες για την ολική νοσηρότητα και θνησιμότητα, μετά από προσαρμογή για την ηλικία, φύλο, αρτηριακή υπέρταση, σακχαρώδη διαβήτη, δυσλιπιδαιμία, ιστορικό καπνίσματος, ιστορικό παλαιότερο ΟΣΣ και αυξημένο αθηρωματικό φορτίο. Σύμφωνα με την ανάλυση κατά Cox, η μακροπρόθεσμη DAPT παρέμεινε ανεξάρτητος, ευνοϊκός, προγνωστικός δείκτης όσο αφορά την ολική νοσηρότητα και θνησιμότητα [HR: 0,67 (95% CI: 0,48-0,94) για DAPT 24 μηνών, p=0,02) μετά από προσαρμογή για τους προαναφερόμενους παράγοντες. Την ίδια στιγμή, το κληρονομικό ιστορικό (HR:1,55, p=0,02), το ιστορικό PCI (HR:1,59, p=0,01) και το ιστορικό CABG (HR:1,97, p=0,01) παρέμειναν ανεξάρτητοι, δυσμενείς προγνωστικοί παράγοντες για την ολική νοσηρότητα και θνησιμότητα. Η ανάλυση επιβίωσης κατά Kaplan Meier έδειξε ότι η επιβίωση της ομάδας με DAPT 24 μήνες ήταν σημαντικά αυξημένη [48 (44-53) μήνες έν. 44 (40-49) μήνες, LogRank test p=0,01] σε σχέση με την επιβίωση της ομάδας DAPT≤12 μηνών. Οι δύο ομάδες δεν διέφεραν μεταξύ τους όσο αφορά την εκδήλωση μείζονων αιμορραγιών (HR: 0,48, p=0,19) ή αιμορραγιών οποιασδήποτε βαρύτητας (HR: 1,08, p=0,76). Συμπεράσματα: Η επέκταση της διάρκειας χορήγησης διπλής αντιαιμοπεταλιακής αγωγής στους 24 μήνες εμφανίζει μεγαλύτερη κλινική αποτελεσματικότητα από ότι η χορήγηση για μικρότερο χρονικό διάστημα όσον αφορά την ολική νοσηρότητα και θνησιμότητα, χωρίς έκπτωση στην ασφάλεια του χορηγούμενου σχήματος.Hypothesis: Dual antiplatelet therapy (DAPT) with aspirin and clopidogrel is the cornerstone of secondary prevention of thrombotic events in patients undergoing percutaneous coronary intervention (PCI) and angioplasty, either in the context of acute coronary syndromes (ACS) or of stable coronary disease (CAD). Purpose: To study the effect of long-term DAPT for 24 months compared to short-term DAPT ≤ 12 months in the prognosis of patients who have undergone PCI and angioplasty. Methods: 469 patients [423 (90.2%) men], with a median age of 63.46 ± 10.33 years who underwent PCI and angioplasty, either in the context of ACS [104 (22.6%)] or stable CAD, participated into our prospective, non-invasive study. Patients received DAPT with a maintenance dose of aspirin 80-160mg and clopidogrel 75mg daily and they were categorized in Group A for DAPT ≤ 12 months and Group B for DAPT 24 months, based on the duration of DAPT they received. Patients were prospectively followed up for an average of 37 (25- 46) months for the onset of primary and secondary endpoints. Results: There were no differences between the two groups regarding age, gender, history of diabetes mellitus, arterial hypertension, dyslipidemia, family history, atherosclerotic burden, previous PCI history, coronary artery bypass gradient (CABG). Patient who received DAPT for 24 months were more likely smokers (83.9% for DAPT 24 months, 74.2% for DAPT ≤12 months, p = 0.02). The extension of DAPT did not appear to affect the likelihood of a new ACS or cardiovascular death (HR = 0.57, p = 0.25). When we contacted a regression analysis model, family history (OR: 1.98, p = 0.04), history of previous PCI (OR: 1.98, p = 0.01), CABG history (OR: 3.48, p = ) and DAPT for 24 months (OR: 0.43, p = 0.001 DAPT≤12 months) were independent predictors of total morbidity and mortality after adjustment for age, gender, arterial hypertension, diabetes mellitus, dyslipidemia, smoking history, history of previous ACS and increased atherosclerotic burden. According to the Cox analysis, long-term DAPT remained an independent, favorable, prognostic indicator for total morbidity and mortality [HR: 0.67 (95% CI: 0.48-0.94) for 24 months DAPT, p = 0,02) after adjustment for the aforementioned factors. At the same time, family history (HR: 1.55, p = 0.02), history of previous PCI (HR: 1.59, p = 0.01) and CABG history (HR: 1.97, p = 0.01) remained independent, adverse prognostic factors for total morbidity and mortality. Survival analysis by Kaplan Meier showed that group survival with DAPT 24 months was significantly elevated [48 (44-53) vs. 44 (40-49) months, LogRank test p = 0.01] in comparison to the DAPT≤12 month group. The two groups did not differ in the incidence of major bleeding (HR: 0.48, p = 0.19) or bleeding of any severity (HR: 1.08, p = 0.76). Conclusions: Extending the duration of dual antiplatelet administration to 24 months has a more favorable clinical efficacy on total morbidity and mortality than the administration over a shorter period, without compromising on the safety of the administered regimen

Effect of mepivacaine on rat thoracic aorta responsiveness

Introduction: Mepivacaine is one of the most widely used local anaesthetic agents. It exhibits favourable pharmacological properties and safety profile and it is has been shown to be less cardio depressant than other local anaesthetics. It is shown to exert its action on normal vasculature, but mepivacaine effects on haemodynamics are not fully understood. Furthermore, mepivacaine action has not been studied in various pathological conditions. Based on this evidence, the present study was designed to investigate the effects of mepivacaine on the vascular response to vasoconstrictors, potassium chloride and phenylephrine, of aortic rings from normal and aortic-banded rats.Material and Methods: Thirty three male Wistar rats were used for this study. Cardiac hypertrophy was induced in Wistar rats by aortic banding after 4 weeks (HYP), while sham-operated animals served as controls (SOP). Isolated aortic rings with or without endothelium (E+, E-) after an initial stabilization period, were contracted with KC1 (10 to 60mM) and phenylephrine (10'10 to 10'5 moles/L) in the presence or not of mepivacaine (Mepi, 10'3M). The following groups were formed: SOP(E+) n=9, SOP-Mepi(E+), n=10, SOP(E-), n=10, SOP-Mepi(E-), n=ll, HYP(E+), n=9, HYP-Mepi(E+), n=9, HYP(E-), n=8, HYP-Mepi(E-), n=9. Maximal tension (Tmax) in g was measured in response to KC1 and phenylephrine with intact and denuded endothelium respectively.Results: Results are shown in the following table:Conclusions: The response of the aortic rings to KC1 was found to be similar between the aortic banding and normal groups. Administration of mepivacaine reduced KCl-induced contraction to a similar extent in normal and in rings from aortic banded rats either with or without endothelium. PE-induced contraction was increased in aortic rings with intact endothelium from aortic-banded rats as compared to normal. Mepivacaine administration abolished the increased PE-induced contraction that was observed in aortic rings from aortic banded animals. Furthermore, when the endothelium was removed in rings from aortic-banded rats, response to PE was potentiated and this increase in maximum response was inhibited by mepivacaine administration. These data might have important clinical and therapeutical implications.Εισαγωγή: Η Μεπιβακαΐνη αποτελεί ένα από τα πλέον συχνά χρησιμοποιούμενα τοπικά αναισθητικά. Εμφανίζει επιθυμητές φαρμακευτικές ιδιότητες και επαρκές προφίλ ασφαλείας. Υποστηρίζεται ότι είναι λιγότερο καρδιοτοξικό φάρμακο συγκριτικά με άλλα τοπικά αναισθητικά. Η δράση της στο φυσιολογικό αγγειακό υπόστρωμα έχει μελετηθεί, αλλά δεν είναι πλήρως κατανοητή. Επιπλέον η επίδραση της στο αγγειακό τοίχωμα σε παθολογικές κλινικές καταστάσεις δεν έχει ερευνηθεί Με βάση αυτά τα δεδομένα, η παρούσα μελέτη εστιάζει το ενδιαφέρον της στην επίδραση της μεπιβακαΐνης στην λειτουργικότητα θωρακικής αορτής επιμύων με καρδιακή υπερτροφία συγκριτικά με φυσιολογικούς επίμυες.Μέθοδος-Υλικό: Τριάντα τρεις αρσενικοί επίμυες τύπου Wistar χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή την μελέτη. Καρδιακή υπερτροφία αναπτύχθηκε μετά από περίδεση της κοιλιακής αορτής για διάστημα 30 ημερών (ΥΠΕΡ), ενώ ως μάρτυρες χρησιμοποιήθηκαν εικονικώς-χειρουργημένα πειραματόζωα (ΦΥΣ). Οι απομονωθέντες αορτικοί δακτύλιοι με και χωρίς ενδοθήλιο (Ε+ ή Ε-) υποβλήθηκαν σε σταθεροποίηση και στη συνέχεια σε σύσπαση με διαδοχικά αυξανόμενες συγκεντρώσεις KCl (10-60mM) και φαινυλεφρίνης (10'10-10'5Μ) παρουσία ή όχι μεπιβακαΐνης (MEIII,10‘3M). Έτσι διαμορφώθηκαν οι ακόλουθες ομάδες: ΦΥΣ(Ε+), η=9, ΦΥΣ/ΜΕΠΙ(Ε+), π=10, ΦΥΣ(Ε-), η=10,ΦΥΣ/ΜΕΓΠ(Ε-), η=11, ΥΠΕΡ(Ε+), π=9, ΥΠΕΡ/ΜΕΠΙ(Ε+), π=9, ΥΠΕΡ(Ε-), η=8, ΥΠΕΡ/ΜΕΠΙ(Ε-), η=9. Η συσπαστικότητα των αορτικών δακτυλίων εκτιμήθηκε με βάση την μέγιστη σύσπαση που εμφανίστηκε στο KCl (Tmax, KCl) και στη φαινυλεφρίνη (Tmax, Phe) σε g.Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα συνοψίζονται στον παρακάτω πίνακα: Συμπεράσματα: Η απάντηση των αορτικών δακτυλίων στο KC1 είναι παρόμοια μεταξύ των φυσιολογικών ζώων και αυτών με την υπερτροφία του μυοκαρδίου. Η χορήγηση της μεπιβακαΐνης μειώνει την σύσπαση που προκαλείται από το KCl, χωρίς όμως να παρατηρείται διαφορά μεταξύ δακτυλίων από φυσιολογικά και υπερτροφικά ζώα τόσο παρουσία όσο και απουσία του ενδοθηλίου. Η σύσπαση που προκαλείται από την Phe είναι αυξημένη στους αορτικούς δακτυλίους με υγιές ενδοθήλιο από υπερτροφικούς επίμυες συγκριτικά με δακτυλίους από τα εικονικά χειρουργημένα πειραματόζωα, ενώ η χορήγηση της μεπιβακαΐνης καταργεί αυτή τη διαφορά. Επιπλέον, η άνοδος που παρατηρείται στην μέγιστη τάση μετά την αφαίρεση του ενδοθηλίου στα πειραματόζωα με την υπερτροφία του μυοκαρδίου περιορίζεται παρουσία της μεπιβακαΐνης. Αυτά τα δεδομένα της μελέτης αποκτούν σημαντική κλινική και θεραπευτική σημασία

Osteoprotegerin and Osteopontin Serum Levels are Associated with Vascular Function and Inflammation in Coronary Artery Disease Patients

Background: Osteoprotegerin and osteopontin have recently emerged as key factors in both vascular remodelling and atherosclerosis progression. Interleukin-6 (IL-6) is an inflammatory cytokine with a key role in atherosclerosis. The relationship of osteoprotegerin, osteopontin, and IL-6 serum levels with endothelial function and arterial stiffness was evaluated in patients with coronary artery disease (CAD). Methods: We enrolled 219 patients with stable CAD and 112 control subjects. Osteoprotegerin, osteopontin and IL-6 serum levels were measured using an ELISA assay. Endothelial function was evaluated by flow-mediated dilation (FMD) in the brachial artery and carotid-femoral pulse wave velocity (PWV) was measured as an index of aortic stiffness. Results: There was no significant difference between control subjects and CAD patients according to age and sex. Compared with control subjects, CAD patients had significantly impaired FMD (p&lt;0.001) and increased PWV (p=0.009). CAD patients also had significantly higher levels of osteoprotegerin (p&lt;0.001), osteopontin (p&lt;0.001) and IL-6 (p=0.03), compared with control subjects. Moreover, IL-6 levels were correlated with osteoprotegerin (r=0.17, p=0.01) and osteopontin (r=0.30, p&lt;0.001) levels. FMD was correlated with osteoprotegerin levels independent of possible confounders Lb coefficient= 0.79, 95% CI (-1.54, -0.05), p=0.04]. Conclusion: CAD patients have increased osteoprotegerin, osteopontin and IL-6 levels. Moreover, there is a consistent association between osteoprotegerin and osteopontin serum levels, vascular function and inflammation in CAD patients. These findings suggest another possible mechanism linking osteoprotegerin and osteopontin serum levels with CAD progression through arterial wall stiffening and inflammation