Delivery of the anti-HIV drug azidothymidine (AZT) to T-lymphocytes with neoglycoprotein carriers

Wanneer een geneesmiddel na toediening in de bloedbaan terecht komt, kan het zich min of meer vrij verspreiden door het hele lichaam. In veel gevallen komt het dan echter niet alleen daar waar het zijn (genezende) werking moet uitoefenen. Behalve in het gewenste weefsel kan het ook in andere organen en weefsels binnendringen. In het geval van geneesmiddelen met een minder krachtige werking, heeft de interactie met het 'verkeerde' weefsel vaak geen nadelige gevolgen. In het geval van erg potente geneesmiddelen daarentegen, kan deze ongewenste verdeling naar andere weefsels echter grote problemen opleveren, met name door toxische verschijnselen te veroorzaken. Dit laatste doet zich ook voor bij de therapie van mensen die zijn gelnfecteerd met het humane immunodeficiency virus (HIV), de veroorzaker van AIDS. Zij worden veelal behandeld met het middel AZT. Doelbewust wordt hier niet de term 'geneesmiddel' gebruikt: het antivirale middel AZT geneest de AIDS patient niet, maar remt alleen de vorming van nieuwe viruspartikels en verlengt hierdoor het leven van de patient met een periode van enkele maanden tot maximaal 2 jaar. Het is de bedoeling dat AZT zijn antivirale werking uitoefent in de bloedcellen die geinfecteerd zijn met het virus, ondermeer de zogenaamde CD4 positieve T-lymfocyten en monocyten/macrofagen. In de praktijk wordt AZT echter ook in de cellen van het beenmerg opgenomen en de op deze manier ontstane onderdrukking van de vorming van diverse bloedceltypes vormt een van de ernstigste bijwerkingen. Een ander nadeel van AZT is dat het nogal snel via de lever en de nieren wordt uitgescheiden, zodat na toediening van het middel de blootstelling van de gelnfecteerde bloedcellen hieraan van korte duur is. Niet alleen verdwijnt op deze manier erg veel van dit kostbare prodnkt in het riool, maar de patient moet ook, om de bloedspiegel van AZT op een voldoende hoog peil te houden, zeer frequent een capsule met AZT inslikken. Het werk beschreven in dit proefschrift had tot doel te onderzoeken of de problemen van de toxiciteit en de snelle uitscheiding van het AZT voorkomen kunnen worden door het geneesmiddel selectief af te leveren bij of in die bloedcellen waar het z'n werking moet uitoefenen. Het idee om doelgericht een verbinding af te leveren werd reeds in 1906 door Paul Ehrlich aangedragen. Een recente toepassing van dit principe is de ontwikkeling van ncoglycoproteincn als dragermoleculen (carriers) voor de selectieve aflevering van het AZT in bovengenoemde bloedcellen

Unlocking the Untapped Potential of Endothelial Kinase and Phosphatase Involvement in Sepsis for Drug Treatment Design

Sepsis is a devastating clinical condition that can lead to multiple organ failure and death. Despite advancements in our understanding of molecular mechanisms underlying sepsis and sepsis-associated multiple organ failure, no effective therapeutic treatment to directly counteract it has yet been established. The endothelium is considered to play an important role in sepsis. This review highlights a number of signal transduction pathways involved in endothelial inflammatory activation and dysregulated endothelial barrier function in response to sepsis conditions. Within these pathways – NF-κB, Rac1/RhoA GTPases, AP-1, APC/S1P, Angpt/Tie2, and VEGF/VEGFR2 – we focus on the role of kinases and phosphatases as potential druggable targets for therapeutic intervention. Animal studies and clinical trials that have been conducted for this purpose are discussed, highlighting reasons why they might not have resulted in the expected outcomes, and which lessons can be learned from this. Lastly, opportunities and challenges that sepsis and sepsis-associated multiple organ failure research are currently facing are presented, including recommendations on improved experimental design to increase the translational power of preclinical research to the clinic

Effect of channel width on human umbilical vein endothelial cell (HUVEC) culture in microfluidic channels

This report describes the development of endothelial cell (EC) cultivation devices with different channel widths (60 to 360 μm). Crucial features of the devices include even cell distribution along the channel, seeding reproducibility, and compatibility with microscopy and flow application. The main achievement of this work is the design of chips which allow reproducible HUVEC culture in narrow (&lt; 400 μm) channels.</p

Effect of channel width on human umbilical vein endothelial cell (HUVEC) culture in microfluidic channels

This report describes the development of endothelial cell (EC) cultivation devices with different channel widths (60 to 360 μm). Crucial features of the devices include even cell distribution along the channel, seeding reproducibility, and compatibility with microscopy and flow application. The main achievement of this work is the design of chips which allow reproducible HUVEC culture in narrow (&lt; 400 μm) channels.</p

Effect of channel width on human umbilical vein endothelial cell (HUVEC) culture in microfluidic channels

This report describes the development of endothelial cell (EC) cultivation devices with different channel widths (60 to 360 μm). Crucial features of the devices include even cell distribution along the channel, seeding reproducibility, and compatibility with microscopy and flow application. The main achievement of this work is the design of chips which allow reproducible HUVEC culture in narrow (&lt; 400 μm) channels.</p

Effect of channel width on human umbilical vein endothelial cell (HUVEC) culture in microfluidic channels

This report describes the development of endothelial cell (EC) cultivation devices with different channel widths (60 to 360 μm). Crucial features of the devices include even cell distribution along the channel, seeding reproducibility, and compatibility with microscopy and flow application. The main achievement of this work is the design of chips which allow reproducible HUVEC culture in narrow (&lt; 400 μm) channels.</p

Renal microvascular endothelial cell responses in sepsis-induced acute kidney injury

Endothelial cells in the kidney microvasculature have an intrinsic molecular and phenotypic heterogeneity and respond to sepsis-induced acute kidney injury conditions in a segment-specific manner. This Review discusses the roles of these cells and the molecular systems that control endothelial functions in the development of sepsis-induced acute kidney injury. Microvascular endothelial cells in the kidney have been a neglected cell type in sepsis-induced acute kidney injury (sepsis-AKI) research; yet, they offer tremendous potential as pharmacological targets. As endothelial cells in distinct cortical microvascular segments are highly heterogeneous, this Review focuses on endothelial cells in their anatomical niche. In animal models of sepsis-AKI, reduced glomerular blood flow has been attributed to inhibition of endothelial nitric oxide synthase activation in arterioles and glomeruli, whereas decreased cortex peritubular capillary perfusion is associated with epithelial redox stress. Elevated systemic levels of vascular endothelial growth factor, reduced levels of circulating sphingosine 1-phosphate and loss of components of the glycocalyx from glomerular endothelial cells lead to increased microvascular permeability. Although coagulation disbalance occurs in all microvascular segments, the molecules involved differ between segments. Induction of the expression of adhesion molecules and leukocyte recruitment also occurs in a heterogeneous manner. Evidence of similar endothelial cell responses has been found in kidney and blood samples from patients with sepsis. Comprehensive studies are needed to investigate the relationships between segment-specific changes in the microvasculature and kidney function loss in sepsis-AKI. The application of omics technologies to kidney tissues from animals and patients will be key in identifying these relationships and in developing novel therapeutics for sepsis