تأثیر هشت هفته تمرینات صندلی بر عرض و طول گام بزرگسالان مبتلابه فلج مغزی پاراپلژی

مقدمه: عوامل منفی بسیاری در بیماران مبتلا به فلج مغزى وجود دارد که موجب انحراف مبتلایان از الگوی طببعی راه رفتن می‌شود. توانایی راه رفتن، یکی از شاخص‌های تعیین استقلال در فعالیت‌های روزمره این بیماران به شمار می‌رود. از این‌رو، بررسی ویژگی‌های کینماتیک راه رفتن (طول گام، عرض گام، سرعت و تواتر گام‌برداری) مورد توجه محققان قرار گرفته است. هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسي تأثیر تمرينات صندلی بر طول و عرض گام در افراد مبتلا به فلج مغزی بود. مواد و روش‌ها: 40 زن و مرد مبتلابه فلج مغزی پاراپلژی به صورت هدفمند و با تعداد مساوی در دو گروه شاهد و تجربی قرار گرفتند. قبل و بعد از یک دوره تمرینات صندلی هشت هفته‌ای، شاخص‌های کینماتیکی طول و عرض گام با سیستم سه بعدی آنالیز حرکت (Motion Analysis) اندازه‌گیری شد. از آزمون Repeated measures ANOVA جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها در سطح معنی‌داری 05/0 > P استفاده گردید. یافته‌ها: طول و عرض گام در گروه با تمرینات صندلی بهبود یافت (001/0 = P) و در بررسی‌های بین گروهی تفاوت معنی‌داری بین دو گروه در طول (020/0 = P) و عرض گام (042/0 = P) مشاهده گردید. نتیجه‎گیری: به نظر می‌رسد که تمرینات صندلی منجر به بهبود طول و عرض گام در افراد مبتلا به پاراپلژی می‌شود. بنابراین، انجام چنین تمریناتی در جهت بهبود مهارت گام‌برداری این بیماران توصیه می‌شود