Blood Pressure Variability, Metabolic Profile and Target Organ Damage in Patients with Essential Hypertension

Cel pracy Próba określenia powiązań między ciśnieniem tętniczym krwi, jego zmiennością a profilem metabolicznym i zmianami narządowymi u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym. Materiał i metody Badanie przeprowadzono u 71 mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym w wieku 20–60 lat. U wszystkich badanych wykonano 24-godzinną automatyczną rejestrację ciśnienia (ABPM). Ocena zmian narządowych obejmowała badanie echograficzne, ultrasonograficzne badanie tętnic szyjnych i ocenę dobowego wydalania albumin z moczem. Oznaczono stężenie lipidów we krwi, cholesterolu całkowitego (TC), cholesterolu frakcji HDL i LDL, triglicerydów (TG) oraz glukozy i insuliny na czczo, a także po 1 i 2 godzinach od obciążenia glukozą (INS 0, INS 1, INS 2). Wyniki Grupę arbitralnie podzielono według stężenia INS 0 – 12 j.m./ml i 25 j.m./ml oraz INS 1 poniżej i powyżej średniej (102,1 j.m./ml). Chorzy z INS 0 powyżej 12 j.m./ml charakteryzowali się wyższym wskaźnikiem masy ciała (BMI), większym wymiarem lewej komory w rozkurczu (LVIDD) oraz większą masą lewej komory (LVM). Spadek nocny ciśnienia rozkurczowego był w tej grupie niższy. W grupie z INS 0 powyżej 25 j.m./ml stwierdzono większe BMI oraz wyższe wartości odchyleń standardowych ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w nocy. Chorzy ze stężeniem INS 1 przekraczającym średnią charakteryzowali się większym odchyleniem standardowym ciśnienia rozkurczowego w ciągu dnia oraz większym BMI. U chorych z mikroalbuminurią stwierdzono wyższe wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego oraz mniejszy spadek nocny ciśnienia rozkurczowego. W ocenie niezależnych czynników ryzyka rozwoju powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego wykorzystano metodę regresji logistycznej. Zarówno INS 0, jak i INS 1, cholesterol całkowity, frakcji LDL, niskie stężenie cholesterolu frakcji HDL oraz wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego wydają się być niezależnymi czynnikami ryzyka przerostu błony środkowej i wewnętrznej tętnic (IMT). Ryzyko wystąpienia mikroalbuminurii wiąże się z wartościami ciśnienia skurczowego w ciągu dnia i odchylenia standardowego ciśnienia skurczowego w nocy. Wnioski: Chorzy z wyższymi stężeniami insuliny, w porównaniu z pacjentami ze stężeniami niższymi, charakteryzują się większą zmiennością ciśnienia w godzinach nocnych, mniejszym spadkiem nocnym ciśnienia rozkurczowego oraz bardziej zaawansowanymi zmianami narządowymi. U chorych z nadciśnieniem łagodnym i umiarkowanym oraz mikroalbuminurią stwierdza się wyższe wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego oraz niższy spadek nocny ciśnienia rozkurczowego. Czynnikami ryzyka powikłań naczyniowych są: hiperinsulinemia, podwyższone stężenie cholesterolu całkowitego i frakcji LDL, obniżone stężenie cholesterolu frakcji HDL, wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w ABPM oraz zmienność ciśnienia skurczowego w godzinach nocnych. Czynnikiem ryzyka wystąpienia mikroalbuminurii jest zmienność ciśnienia skurczowego w ciągu dnia i wartości ciśnienia skurczowego w godzinach nocnych.Background To assess the connection between metabolic profile, blood pressure and blood pressure variability, and target organ damage in patients (pts) with essential hypertension. Material and methods 71 men with mild-to-moderate essential hypertension (HT) (age 20–60 years). In all pts 24 hour blood pressure monitoring (ABPM) was performed. Echocardiography, Doppler ultrasound examination of common carotid artery intima-media thickness (IMT) and microalbumin excretion (MA) were performed to evaluate target organ status. Blood sample were taken to assess cholesterol — total (CHOL), LDL, HDL, trigliceryde (TG) level, glucose serum concentration and insulin during the glucose load test (INS 0, INS 1, INS 2). Results According to the insulin level 3 groups of pts were analyzed — group one: INS 0 above vs. below 12mIU/ml, group two: INS 0 above vs. below 25mIU/ml and group three: INS 1 above vs. below mean values for the whole group — 102mIU/ml. The pts in group one with INS 0 above 12 uIU/ml were characterized by higher BMI, left ventricle diastolic diameter (LVIDD) and left ventricle mass (LVM) and decreased fall of blood pressure at night in comparison to pts with INS 0 below this level. In group two increased BMI and higher systolic and diastolic blood pressure variability at night were observed in patients with INS 0 above 25 uIU/ml. In group three greater BMI and greater diastolic blood pressure variability during the day were observed in pts with INS 1 above mean values. According to the albumin excretion two groups of pts were assessed — with MA above and below 30 mg/24 h. Pts with MA above 30 mg/24 h were characterized by higher systolic and diastolic blood pressure during the day and the night as well as by lower night fall of diastolic blood pressure. To assess independent risk factors of target organ damage, the logistic regression was applied. It seems probable that high level of INS 0, INS 1, total cholesterol, LDL–cholesterol as well as low level of HDL–cholesterol are risk factors for hypertrophy of carotid artery wall in pts with hypertension. The risk of MA seems to be connected with values of systolic blood pressure during the day and systolic blood pressure variability at night. Conclusions The hypertensives with higher insuline levels are characterized by higher blood pressure variability and lower diastolic blood pressure fall at night as well as more pronounced target organ lesions than hypertensives with lower insulin levels. In hypertensives with MA higher systolic and diastolic blood pressure values and lower diastolic blood pressure fall at night are observed. Hyperinsulinemia, high level of cholesterol, LDL-cholesterol, and low level of HDL-cholesterol seem to be the independent risk factors of vascular complications in hypertensive pts. LDL-cholesterol, and low level of HDL-cholesterol seem to be the independent risk factors of vascular complications in hypertensive pts. The risk of microalbuminuria is connected with systolic blood pressure during the day and with systolic blood pressure variability at nigh

Signatures of UV radiation in low-mass protostars I. Origin of HCN and CN emission in the Serpens Main region

International audienceContext. Ultraviolet radiation (UV) influences the physics and chemistry of star-forming regions, but its properties and significance in the immediate surroundings of low-mass protostars are still poorly understood. Aims. Our aim is to extend the use of the CN/HCN ratio, already established for high-mass protostars, to the low-mass regime to trace and characterize the UV field around low-mass protostars on similar to 0.6 x 0.6 pc scales. Methods. We present 5' x 5' maps of the Serpens Main Cloud encompassing ten protostars observed with the EMIR receiver at the IRAM 30 m telescope in CN 1-0, HCN 1-0, CS 3-2, and some of their isotopologs. The radiative-transfer code RADEX and the chemical model Nahoon were used to determine column densities of molecules, gas temperature and density, and the UV field strength, G(0). Results. The spatial distribution of HCN and CS are closely correlated with CO 6-5 emission, that traces outflows. The CN emission is extended from the central protostars to their immediate surroundings also tracing outflows, likely as a product of HCN photodissociation. The ratio of CN to HCN total column densities ranges from similar to 1 to 12 corresponding to G(0) approximate to 10(1) -10(3) for gas densities and temperatures typical for outflows of low-mass protostars. Conclusions. UV radiation associated with protostars and their outflows is indirectly identified in a significant part of the Serpens Main low-mass star-forming region. Its strength is consistent with the values obtained from the OH and H2O ratios observed with Herschel and compared with models of UV-illuminated shocks. From a chemical viewpoint, the CN to HCN ratio is an excellent tracer of UV fields around low- and intermediate-mass star-forming regions

4. Aortic Dissection Type A Stanford — Clinical Aanalysis, Follow-up

Wstęp: Jedną z najcięższych chorób dotyczących aorty wstępującej jest jej ostre rozwarstwienie. Nieleczone rozwarstwienie aorty piersiowej typu A wiąże się z wysoką śmiertelnością — w czasie pierwszych dwóch dób umiera 1–2% chorych na godzinę. W celu głębszego poznania symptomatologii ostrej fazy choroby oraz przebiegu pooperacyjnego u chorych z rozwarstwieniem aorty piersiowej typu A, przedstawiono doświadczenia Instytutu Kardiologii w Warszawie. Materiał i metody: Dokonano retrospektywnej analizy danych dotyczących 125 chorych operowanych z tego powodu w latach 1985–2000. Z powodu ostrego rozwarstwienia operowano 106 (84,8%) pacjentów, u 19 (15,2%) wystąpiło przewlekłe rozwarstwienie. Najważniejszym czynnikiem predysponującym do wystąpienia rozwarstwienia aorty jest nadciśnienie tętnicze (rozpoznane u 70,4% badanej grupy). Najczęstszym, występującym w pierwszej kolejności objawem ostrego rozwarstwienia aorty jest ból w klatce piersiowej (94,4%). Inne objawy to: niewydolność serca, w tym obrzęk płuc, utrata przytomności, zaburzenia neurologiczne, wstrząs, niedokrwienie kończyn dolnych. U 23 osób (18,4%) z powodu błędów diagnostycznych odpowiednie leczenie rozpoczęto z opóźnieniem. Wyniki: W większości przypadków rozpoznanie ustalono i podjęto decyzję o operacji na podstawie badania echokardiograficznego przezklatkowego lub skojarzonego badania echokardiograficznego przezklatkowego i przezprzełykowego. Poważnym problemem klinicznym są powikłania występujące po operacji rozwarstwienia aorty. Niepowikłany przebieg pooperacyjny wystąpił tylko u 31% chorych. Prawdopodobieństwo 5-letniego przeżycia wynosi 90%. Wniosek: Lepsza znajomość symptomatologii rozwarstwienia aorty, szybkie postawienie diagnozy i wdrożenie właściwego leczenia, a następnie wnikliwa opieka ambulatoryjna, obejmująca skuteczną kontrolę ciśnienia tętniczego, stosowanie leków ograniczających siłę skurczu lewej komory oraz systematyczna ocena aorty, daje chorym szansę na przeżycie ostrego okresu choroby oraz zachowanie dobrej jakości życia.Background Acute aortic dissection is the most lethal event affecting the human aorta. Untreated type A dissections are associated with a very high mortality. During the first 24 to 48 hours, the mortality approximates 1–2% per hour. Material and methods: In an effort to understand the natural history and postoperative course of type A dissections our group recently reviewed such experience with 125 patients underwent surgical treatment between 1985 and 2000. Results: At the time of initial assessment 106 patients (84,8%) had acute and 19 patients (15,2%) had chronic aortic dissection. Hypertension was the most common predisposing factor (70,4% of patients overall). The acute onset of severe chest pain was the most common initial complaint (94,4%). Less common manifestations included congestive heart failure, pulmonary oedema, syncope, cerebrovascular accident, shock, lower extremity ischemia. In 23 patients (18,4%) the appropriate treatment was delayed by misdiagnosis. Although the clinical features of aortic dissection have gained wider appreciation, the diagnosis still remains unsuspected in a substantial number of patients. Diagnosis was confirmed by transthoracic echocardiography (TTE) or by combined echocardiographic examination (TTE and transesophageal echocardiography (TEE) in most cases. The postoperative complications seem to be a serious clinical problem. Uncomplicated postoperative course we observed only in 31% of patients. The 5-year actuarial survival rate for discharged patients was 90%. Conclusions: The keys to a successful outcome are being aware of the symptoms of dissection, early diagnosis, and prompt application of appropriate treatment; diligent follow-up includes controlling blood pressure, decreasing the velocity of left ventricular contraction, monitoring the size of the residual aorta, and taking appropriate action if redissection or aneurysmal formation occurs