Zbyt intensywne leczenie chorych na cukrzycę typu 2 w podeszłym wieku

  Wstęp. U starszych pacjentów z cukrzycą typu 2 (T2DM) oraz poważnymi chorobami współistniejącymi ryzyko wynikające ze ścisłej kontroli glikemii przewyższa jej korzyści. Cele niniejszej pracy obejmowały ocenę od­setka hemoglobiny glikowanej A1c (HbA1c) u chorych na T2DM ≥ 80. roku życia oraz porównanie odsetka HbA1c u chorych hospitalizowanych z powodu ciężkiej hipoglikemii (SH) i innych przyczyn internistycznych. Materiał i metody. Do badania włączono 166 chorych na T2DM powyżej 80. roku życia, hospitalizowanych w latach 2009–2013 z różnych przyczyn internistycznych. Wyniki. Średni wiek pacjentów wynosił 83,72 ± 3,19 roku, średni czas trwania cukrzycy 9,14 ± 5,88 roku, średni wskaźnik masy ciała (BMI) 27,87 ± 4,51 kg/m2 i średni współczynnik filtracji kłębuszkowej (GFR) 58,94 ± 25,87 ml/min/1,73 m². Średnia wartość HbA1c dla całej grupy wynosiła 7,61 ± 1,87% (59,77 ± 20,48 mmol/mol). Ścisłą kontrolę glikemii z HbA1c < 7,0% (53 mmol/mol) odnotowano u 77 chorych (46%). Ciężką hipoglikemię rozpoznano u 19 (11%) pacjentów. Chorzy z SH cechowali się istotnie niż­szym średnim odsetkiem HbA1c niż pacjenci hospi­talizowani z innych przyczyn (6,38 ± 1,22 vs. 7,77 ± 1,88% (46,31 ± 13,36 vs. 61,51 ± 20,63 mmol/mol); p = 0,002). Częstość występowania zawału serca i/lub udaru mózgu była prawie dwukrotnie wyższa u chorych na cukrzycę hospitalizowanych z powodu SH niż u pacjentów bez hipoglikemii (47 vs. 28%; c² = 3,03; p = 0,082). Ciężką hipoglikemię stwierdzono tylko u pacjentów otrzymujących insulinę (n = 10) lub pochodną sulfonylomocznika (SU) (n = 9). Wnioski. Mimo że u chorych na T2DM w starszym wieku ryzyko wynikające z intensywnego leczenia hi­poglikemizującego przewyższa jego korzyści, połowa badanych cechowała się ścisłą kontrolą glikemii. Co dziesiąty pacjent był hospitalizowany z powodu SH. U osób z SH odnotowano istotnie niższy średni odsetek HbA1c niż u osób hospitalizowanych z innych przyczyn. Ob­serwacje autorów sugerują, że znaczna część pacjentów z T2DM w wieku ≥ 80 lat może być leczona zbyt intensywnie

Angiosarcoma of the lungs, liver, and bones in a 27-year-old male patient

Angiosarcoma is a rare (from 1% to 2% of all soft tissue sarcomas), highly aggressive endothelial tumor that may affect any organ. The prognosis for the disease is poor, particularly if it is metastatic by the time of diagnosis. The etiology is unclear; however, there are definite risk factors including chronic lymphedema, radiation therapy, familial syndromes, and exposure to environmental chemical toxins and foreign bodies. Although the final diagnosis is histopathological, radiological tools such as ultrasound, CT, and MRI are still necessary to determine the stage of cancer. Treatment includes surgery, chemotherapy, and radiation therapy. Chemotherapy is the main treatment strategy for metastatic angiosarcoma, however, the toxicity level of frequently used agents is high. The research focuses on targeted medicines and immunotherapy as potential therapeutic options. We present a case of angiosarcoma in a young man without chronic illnesses with metastatic spread to the lungs, liver, and bones at the time of diagnosi

Zbyt intensywne leczenie chorych na cukrzycę typu 2 w wieku podeszłym

  Introduction. In older type 2 diabetes mellitus (T2DM) patients with serious comorbidities, tight glycemic control exceeds the benefits. The aim of the study was to assess glycated hemoglobin A1c (HbA1c) in hospital­ized T2DM patients aged ≥ 80 years and to compare the level of HbA1c in diabetics with and without severe hypoglycemia (SH) at admission. Material and methods. We enrolled 166 consecutive T2DM patients ≥ 80 years of age with a wide spectrum of comorbidities hospitalized between 2009–2013. Results. Patients’ mean age was 83.72 ± 3.19 years and mean diabetes duration was 9.14 ± 5.88 years, body mass index (BMI) was 27.87 ± 4.51 kg/m² and the glomerular filtration rate (GFR) was 58.94 ± 25.87 ml/ /min/1.73 m². Mean HbA1c for the whole group was 7.61 ± 1.87% (59.77 ± 20.48 mmol/mol). Tight glycemic con­trol with HbA1c &lt; 7.0% (53 mmol/mol) was observed in 77 patients (46%). SH was diagnosed in 19 (11%) patients. Subjects with SH had significantly lower mean HbA1c level than those hospitalized for other reason [6.38 ± 1.22 vs. 7.77 ± 1.88% (46.31 ± 13.36 vs. 61.51 ± 20.63 mmol/ /mol), p = 0.002]. A history of myocardial infarction and/ /or stroke was reported almost two-fold more frequently by the diabetics hospitalized for SH than diabetics with­out hypoglycaemia (47 vs. 28%, c² = 3,03, p = 0.082). SH was diagnosed only in patients receiving insulin (n = 10) or sulfonylurea (n = 9). Conclusion. Despite the fact, that harms of intensive hypogylcemic treatment exceed the benefits for older patients with T2DM, half of them reached tight gly­cemic control. Every tenth patient was hospitalized because of SH. Subjects with SH had significantly lower mean HbA1c level than those hospitalized for other reason. Our observations suggest that a substantial proportion of T2DM patients ≥ 80 years may be over­treated. (Clin Diabetol 2018; 7, 2: 102–107)  Wprowadzenie: U starszych pacjetów z cukrzycą typu 2 (T2DM) oraz poważnymi chorobami współistniejącymi ścisła kontrola glikemii przewyższa korzyści. Celem pracy była ocena odsetka hemoglobin glikowanej A1c (HbA1c) u chorych na T2DM powyżej 80 roku życia oraz porównanie odsetka HbA1c u chorych hospitalizowanych z powodu ciężkiej hipoglikemii (SH) i innych przyczyn internistycznych. Materiał i metody: Do badania włączono 166 chorych na T2DM powyżej 80 roku życia hospitalizowanych w latach 2012-2013 z różnych przyczyn internistycznych. Wyniki: Średni wiek pacjentów wynosił 83.72±3.19 roku, średni czas trwania cukrzycy 9.14±5.88 roku, średni wskaźnik masy ciała (BMI) 27,87 ± 4,51 kg / m2 i średni współczynnik filtracji kłębuszkowej (GFR) 58,94 ± 25,87 ml / min / 1,73 m². Średnia wartość odsetka hemoglobiny glikowanej (HbA1c) dla całej grupy wynosiła 7.61±1.87%. Ścisłą kontrolę glikemii z HbA1c 80 roku życia może być zbyt intensywnie leczona

Life-threatening anaemia in patient with hereditary haemorrhagic telangiectasia (Rendu-Osler-Weber syndrome)

Hereditary haemorrhagic telangiectasia (HHT), also known as Rendu-Osler-Weber syndrome, is a rare autosomal dominant vascular disorder. Patients with HHT may present with a wide spectrum of clinical manifestations from epistaxis to clinically significant arteriovenous malformations (AVM) in the lungs, liver, brain and spine. The diagnosis of HHT is based on clinical criteria. There is a long diagnostic delay of nearly 3 decades since disease onset. The treatment is based on various types of haemostasis. There is ongoing research with potential therapies which may prevent and decrease the severity of epistaxis. Thalidomide may be an effective treatment to decrease the bleeding symptoms of patients with HHT

Irisin Is Related to Non-Alcoholic Fatty Liver Disease (NAFLD)

Irisin is a cytokine involved in many metabolic pathways occurring, among others, in muscles, adipose tissue and liver. Thus, fluctuations in irisin levels are suggested to be related to metabolic diseases. Therefore, the purpose of our study was to evaluate whether irisin may be associated with non-alcoholic fatty liver disease (NAFLD). A total of 138 patients (70/68 male/female, mean age 65.61 ± 10.44 years) were enrolled in the study. The patients were assigned to the NAFLD group (n = 72, including 46 patients with type 2 diabetes (T2DM]) and the group without NAFLD (n = 66, 31 patients with T2DM). NAFLD was diagnosed based on ultrasound examination, Hepatic Steatosis Index (HSI) and Fatty Liver Index. Baseline anthropometric, blood pressure and biochemical parameters were collected. The serum irisin level was determined using an ELISA test. We observed that NAFLD was associated with an increased concentration of irisin. Moreover, Spearman correlations and linear regression analysis revealed that irisin level correlates with some anthropometric and biochemical parameters such as body mass index, glycated hemoglobin, aspartic aminotransferase, creatinine and urea. Logistic regression analysis depicted that odds for NAFLD increase 1.17 times for each 1 μg/mL rise of irisin concentration. Finally, ROC analysis showed that the concentration of irisin possesses a discriminate capacity for NAFLD and optimal cut points concentration could be designed. The risk of NAFLD in the subgroup with irisin concentration above 3.235 μg/mL was 4.57 times higher than in patients with the lower concentration of irisin. To conclude, the obtained results suggest that irisin concentration is associated with some anthropometric and biochemical parameters and should be further investigated toward its usage as a diagnostic biomarker of NAFLD