The consistency between clinical and electrophysiological diagnoses

AMAÇ: Bu çalışma incelenmek üzere elektronöromiyografi (ENMG) laboratuvarına gönderilen hastaların klinik ön tanı ile ENMG sonuçlarının tutarlı olup olmadığını araştırmak amacıyla retrospektif olarak yapıldı. YÖNTEMLER: ENMG laboratuvarına çeşitli anabilim dallarınca yönlendirilen ve çeşitli klinik ön tanılarla istemleri yapılan 957 hasta bu çalışmaya dahil edilmiştir. Demografik bulguları, muhtemel klinik tanı, istemin yapıldığı anabilim dalı ve elektrofizyolojik inceleme sonrasında elde edilen sonuç kayıt edildi ve istatistiksel olarak değerlendirildi. BULGULAR: ENMG incelemesi yapılan 957 hastanın 644 (%67.3)’ü kadın, 313 (%32.7)’ü erkekti ve yaş ortalaması 45.40 ± 14.54 idi. Hastaların ENMG istemleri nöroloji, ortopedi, nöroşirürji ve fizik tedavi ve rehabilitasyon kliniklerince yapıldı. Hastalara uygulanan elektromiyografi sonucuna göre; hastaların %53.6’sının (n= 513) sonucu ön tanı ile uyumlu bulunurken, %41.5’inin (n= 397) ENMG’si normal olarak değerlendirildi, %4.9’una (n= 47) ise ön tanılardan farklı tanılar koyuldu. Ön tanıların ENMG ile de desteklenmesi bakımından analiz edildiğinde istem yapılan klinikler arasında istatistiksel bir farklılık saptanmadı (p= 0.794). Karpal tünel sendromu, polinöropati, radikülopati-pleksopati, tuzak nöropati ve miyopati ön tanılarının ENMG ile de desteklenmesi arasındaki farklılık istatistiksel olarak analiz edildiğinde; bu ön tanılar arasında ENMG ile uyum bakımından farklılık saptandı (p< 0.001). SONUÇ: Periferik sinir sistemi tutulumu gösteren hastalıkların tanısında önemli rol oynayan ENMG incelemesi nörolojik muayenenin bir devamıdır. Bu nedenle ENMG istemi klinik olarak koyulan tanıyı desteklemek için olduğu kadar, diğer olası ön tanıları dışlamak amacıyla da yapılabilir. Bu da çalışmamızdaki ön tanı ile ENMG sonrası tanılar arasındaki uyumdaki azlığın nedeni olabilir.OBJECTIVE: The aim of this study was to provide information concerning the impact of electrophysiological tests in the clinical management and diagnosis of patients, and to evaluate the consistency between referring clinical diagnoses and electrophysiological diagnoses. METHODS: The study included 957 patients referred to the electroneuromyography (ENMG) laboratory from different clinics with different clinical diagnoses in 2008. Demographic data, referring clinical diagnoses, the clinics where the requests wanted, and diagnoses after ENMG testing were recorded and statistically evaluated. RESULTS: In all, 957 patients [644 (67.3%) female and 313 (32.7%) male] were included in the study. Mean age of the patients was 45.40 &plusmn; 14.54 years. ENMG requests were made by different specialists; 578 (60.4%) patients were referred by neurologists, 122 (12.8%) by orthopedics, 140 (14.6%) by neurosurgeons, and 117 (12.2%) by physical treatment and rehabilitation departments. According to the results of ENMG testing, 513 (53.6%) patients&amp;#8217; referrals were related to their referral diagnosis, whereas 397 (41.5%) patients had normal ENMG test results, and 47 (4.9%) patients had a diagnosis that differed from the referring diagnosis. Among the relation between the referral diagnosis and electrophysiological diagnosis according to the clinics where the requests were made, there was no statistical difference (p= 0.794), but there were statistically significant differences between the support of different clinical diagnoses, such as carpal tunnel syndrome, polyneuropathy, radiculopathy-plexopathy, entrapment neuropathy, and myopathy based on ENMG test results (p&lt; 0.001). CONCLUSION: ENMG is a frequently used neurological examination. As such, referrals for ENMG can be made to either support the referring diagnosis or to exclude other diagnoses. This may explain the inconsistency between clinical referring diagnoses and diagnoses following ENMG