Wybór techniki dializacyjnej u pacjenta z ostrym uszkodzeniem nerek

W ciągu ostatnich parudziesięciu lat zarówno epidemiologia, jak i etiologia ostrego uszkodzenia nerek (AKI) ulegly istotnym zmianom. Obecnie, w obrębie tego zespołu można wyłonić dwie podstawowe grupy, różniące sie przede wszystkim ciężkością przebiegu klinicznego. Jedna z nich to przebiegające względnie łagodnie, postaci wywołane działaniem różnych nefrotoksyn, druga to duża grupa AKI związanych z rozwojem medycyny intensywnej, zwykle stanowiących jedynie część zespołu dysfunkcji wielonarzadowej i obarczonych bardzo wysoką śmiertelnością. W tej ostatniej grupie, ze względu na niestabilność hemodynamiczną, duży katabolizm i niewydolność innych narządów, standardowa hemodializa może okazać się niewystarczająca. W tych przypadkach stosuje się albo konwekcyjne techniki ciągłe (ciagła żylno-żylna hemofiltracja bądź hemodiafiltracja), albo powolną niskoprzepływową (niskowydajną) dializę typu SLED. W artykule omówiono wady i zalety tych zabiegów, wyniki dotychczasowych badań dotyczących ich stosowania i podstawy wyboru metody u chorego z AKI

Sformalizowany program edukacji przeddializacyjnej — osiągnięcia ośrodka warszawskiego

W ostatnich latach coraz większą uwagę przywiązuje się do edukacji pacjentów z przewlekłą chorobą nerek w celu umożliwienia im udziału w podejmowaniu świadomych decyzji w zakresie wyboru metody leczenia nerkozastępczego. Wykazano, że edukacja może wydłużyć czas do rozpoczęcia dializoterapii, umożliwia planowe rozpoczęcie leczenia i wybór dializy otrzewnowej jako pierwszej opcji leczenia. Może także zwiększać szansę na wcześniejsze zgłoszenie do przeszczepienia nerki i poprawić rokowanie chorych ze schyłkową niewydolnością nerek. W artykule przedstawiono cele, zasady i wybrane wyniki sformalizowanego Programu Edukacji Przeddializacyjnej funkcjonującego od 2005 roku w Klinice Nefrologii, Dializoterapii i Chorób Wewnętrznych Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Forum Nefrologiczne 2011, tom 4, nr 1, 51–5

Peritoneal ultrafiltration in end-stage congestive heart failure

Congestive heart failure (CHF) refractory to pharmacological therapy is a growing medical problem. Renal sodium and water retention remains a key event in the pathogenesis of the disease progression and episodes of severe cardiac decompensation, being also the leading cause of high hospitalization rates and an important risk factor for worsening kidney function and chronic kidney disease (CKD). The two conditions: CHF and CKD form a vicious circle, with a tremendous escalation of complications and mortality. In this clinical situation, peritoneal ultrafiltration (PUF) may be a reasonable choice for long-term treatment of selected patients with end-stage CHF, especially for those with contradictions to heart transplantation. Several observational studies have demonstrated its efficacy and safety in this population. Fluid and sodium removal via peritoneal cavity resulted in significant plasma volume reduction, normalization of serum sodium and restoration of diuretic responsiveness, as well as an improvement in New York Heart Association functional class, reduction of hospitalization and readmission rates. The complications are typical for peritoneal dialysis (catheter exit site infections, peritonitis and fluid leaks) but they are much more rare with 1 instead of 4 exchanges per day,and it seems that at least in case of PUF with 1–2 peritoneal exchanges a day, the benefits of the therapy outweigh the risks. However, as the studied groups were small, larger multicenter randomized trials are necessary to develop precise recommendations regarding clinical aspects of PUF in severe CHF and indications for its use

Depression in patients with chronic kidney disease — practical approach to the treatment

Depresja i zaburzenia lękowe to najczęstsze, ale zbyt rzadko rozpoznawane i leczone problemy psychologiczne u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD). Wpływają one niezależnie na zwiększenie chorobowości i śmiertelności w tej populacji. Przyczyną może być zbyt mała liczba danych dotyczących rozpoznawania oraz skuteczności i bezpieczeństwa leczenia depresji u chorych z zaburzoną czynnością nerek. Wyniki badań obserwacyjnych i nielicznych badań klinicznych sugerują, że inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny mogą być bezpiecznie stosowane u osób z CKD. Alternatywę może stanowić leczenie niefarmakologiczne — psychoterapia behawioralna, programy ćwiczeń, terapia muzyką czy zmiana schematu dializy.W pracy przedstawiono krótki przegląd dotyczący epidemiologii, rozpoznawania oraz praktycznych aspektów leczenia depresji u pacjentów z CKD.Depression and anxiety are common, but under-recognized, and under-treated psychological problems associated with increased morbidity and mortality in chronic kidney disease (CKD) patients. The reasons include the shortness of data on diagnosis as well as efficacy and safety of treatment in patients with impaired kidney function. Observational studies and few trials suggest that serotonin selective reuptake inhibitors may be safe to use in patients with CKD. Alternative proposed therapies include cognitive behavioral therapy, exercise training programs, music therapyor alternations in dialysis treatment.In the manuscript the short review of epidemiology, diagnosis and practical approach to the treatment of depression in the patients with chronic kidney disease is presented

Automated peritoneal dialysis — the possibilities of optimization

Automatyczna dializa otrzewnowa (ADO) jest coraz częściej stosowaną opcją leczenia nerkozastępczego. Największy wpływ na ten wzrost wydają się mieć preferencje pacjentów i lekarzy oraz duża elastyczność przepisu dializy, jaką oferuje ADO. Tworzenie przepisu dializy na podstawie znajomości fizjologii błony otrzewnowej i transportu otrzewnowego daje dobrą podstawę do uzyskania spersonalizowanej i klinicznie optymalnej dializy. W pracy przedstawiono zasady tworzenia adekwatnego przepisu dializy i opublikowane ostatnio możliwości jego optymalizacji.Automated peritoneal dialysis (APD) is increasingly being used treatment option in many parts of the world. The greater use of the APD is driven mainly by the flexibility offered by the use of the cyclers in designing dialysis prescription that match patient’s lifestyle. The PD prescription based on the physiology of the peritoneal membrane and permeability characteristics make the potential for personalized and clinically optimal dialysis. In the paper the principles of designing adequate dialysis prescription, and some recently published measures for the optimization are presented

Krwisty dializat u chorego dializowanego CADO

Krwisty dializat jest zjawiskiem nierzadko obserwowanym u pacjentów leczonych dializą otrzewnową, choć częstość jego występowania podawana w literaturze waha się w szerokich granicach od 6% do 57%, w zależności od ocenianej populacji. Już niewielka ilość krwi dostającej się do dializatu nadaje mu krwisty wygląd i sprawia, że stanowi on bardzo czuły wskaźnik krwawienia w jamie otrzewnej. W każdym przypadku stwierdzenia krwistego dializatu należy wziąć pod uwagę kliniczny kontekst jego wystąpienia, ponieważ może on być markerem łagodnego i samoograniczającego się krwawienia, ale także krwotoku potencjalnie zagrażającego życiu chorego. Postępowanie diagnostyczne, w zależności od nasilenia krwawienia i stanu klinicznego pacjenta, może polegać na: wykonaniu kilku szybkich wymian płynu dializacyjnego, przez badania obrazowe mające na celu identyfikację źródła krwawienia, aż po inwazyjne procedury typu laparoskopia czy laparotomia. Leczenie jest ściśle uzależnione od etiologii krwawienia. W pracy przedstawiono opis przypadku pacjentki ze schyłkową niewydolnością nerek leczonej metodą ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej, u której w trakcie pięciu lat dializoterapii otrzewnowej obserwowano epizody łagodnego krwawienia związanego z cyklem miesiączkowym, nasilone krwawienie spowodowane pęknięciem torbieli lutealnej jajnika oraz masywny krwotok wywołany samoistnym pęknięciem położonego podtorebkowo guza wątroby. Następnie omówiono przyczyny występowania krwistego dializatu, zasady diagnostyki i leczenia oraz konsekwencje krwawienia do jamy otrzewnowej

Otorbiające stwardnienie otrzewnej — stanowisko ISPD, aktualizacja z 2017 roku

Encapsulating peritoneal sclerosis is a rare, but asso­ciated with high morbidity and mortality complication on long-term peritoneal dialysis (PD). The International Society for Peritoneal Dialysis (ISPD) in 2017, based on current literature data, prepared the 2009 update of the Position Statement regarding the effect of PD treatment time on EPS risk as well as prevention, diagnosis and treatment of this complication. ISPD, in the absence of clear evidence about epidemiology, early diagnosis criteria or therapeutic interventions affecting the course of the disease, did not decide to issue evidence-based recommendations on EPS.Encapsulating peritoneal sclerosis is a rare, but asso­ciated with high morbidity and mortality complication on long-term peritoneal dialysis (PD). The International Society for Peritoneal Dialysis (ISPD) in 2017, based on current literature data, prepared the 2009 update of the Position Statement regarding the effect of PD treatment time on EPS risk as well as prevention, diagnosis and treatment of this complication. ISPD, in the absence of clear evidence about epidemiology, early diagnosis criteria or therapeutic interventions affecting the course of the disease, did not decide to issue evidence-based recommendations on EPS

Urgent-Start Peritoneal Dialysis as a Bridge to Definitive Chronic Renal Replacement Therapy: Short- and Long-Term Outcomes

Background: The peritoneal dialysis (PD) urgent-start pathway, without typical 2-week break-in period, was meant for late-referral patients able and prone to join PD-first program, with its main advantages such as: keeping the vascular system intact, preserving their residual renal function and retaining life-style flexibility. We compared the short- and long-term outcomes of consecutive 35 patients after urgent- and 94 patients after the planned start of PD as the first choice.Methods: The study included all incident end-stage renal disease patients starting PD program between January 2005 and December 2015, classified into two groups: those with urgent (unplanned) and those with elective (planned) start. Urgent PD was initiated as an overnight automatic procedure (APD) with dwell volume gradually increased, and after 2–3 weeks, target PD method was established.Results: The mean time between catheter implantation and PD start was 3.5 ± 2.3 in urgent and 16.2 ± 1.7 days in planned-start groups (p < 0.00001). 51% of the patients in the urgent-start group required PD during first 48 h after catheter insertion. Mean follow-up of 17.6 ± 11.09 months (median: 19.0) was in the urgent-start group and 28.6 ± 26.6 months (median: 19.5) in the planned-start group. The early mechanical complications were observed more often in the urgent-start group (29 vs. 4%, p = 0.00005). The only significant predictors of early mechanical complications were serum albumin (p = 0.02) and time between the catheter insertion and PD start. The first year patient survival and technique survival censored for death and kidney transplantation were not significantly different between groups. In Cox proportional analysis the independent risk factors for patient survival as well as for method and patient survival appeared Charlson Comorbidity Index CCI (HR 1.4; p = 0.01 and 1.24; p = 0.02) and time from catheter implantation to PD start with HR 5.11; p = 0.03 and 4.29; p = 0.04 for <2 days, while time >14 days lost its predictive value (p = 0.07).Conclusion: Peritoneal dialysis may be a feasible and safe alternative to HD in patients who need to start dialysis urgently without established dialysis access, with an acceptable complications rates, as well as patient and technique survival

Peritoneal Ultrafiltration in the Long-Term Treatment of Chronic Heart Failure Refractory to Pharmacological Therapy

IntroductionDespite continuous improvement in the treatment, heart failure (HF) is a growing health problem and a major cause of mortality and morbidity in the world. There is some positive experience with the removal of the fluid excess via peritoneum in those patients, regardless of their renal function. The aim of this single center pilot study was to assess the efficacy of peritoneal ultra filtration (PUF) with a nightly 12-h exchange in the long-term treatment of refractory HF.MethodsThe study included patients with chronic HF resistant to updated HF therapy (pharmacological and devices if applicable), who had experienced at least three hospitalizations due to HF during the preceding year and were disqualified from heart transplantation. All of them were treated with nightly 12-h 7.5% icodextrin exchange.ResultsThere were 15 patients (13 men), aged 72 ± 9 years, with charlson comorbidity index (CCI) 9 ± 1.2, NYHA class IV (11 patients) or III (4 patients), and eGFR 32 ± 11 ml/min/1.73m2. They were followed up for 24 ± 8 months (range 12–43, median 26 months). During the 1st year, all patients improved their NYHA functional class from 3.7 ± 0.5 to 2.6 ± 0.5; P = 0.0005, with stable (34.3 ± 12.4, and 35.6 ± 16.5%, respectively) left ventricular ejection fraction (LVEF), and inferior vena cava (IVC) diameter decreased from 27.8 ± 2.7 to 24.4 ± 3.4 mm; P = 0.09. Daily diuresis increased from 867 ± 413 to 1221 ± 680 ml; P = 0.25, while the dose of furosemide could be reduced from 620 ± 256 to 360 ± 110 mg/d; P = 0.0005, however, the kidney function deteriorated, with eGFR drop from 32 ± 11 to 25.6 ± 13 ml/min/1.73m2; P = 0.01). HF-related hospitalizations decreased from 8.9 ± 2.8 days/month to 1.5 ± 1.2 days/month (P = 0.003). Mechanical peritoneal dialysis complications occurred in five patients and infectious complications in four (peritonitis rate 1 per 72 patient-month). Patient survival was 93% at 1 year and 73% at 2 year. Technique survival was 100%.ConclusionIn patients with refractory HF, PUF with one overnight icodextrin exchange appears to be a promising therapeutic option as an adjunct to pharmacological management of those who are not transplant candidates. It should be emphasized that the treatment can have a great impact on the quality of life and the total costs of treating these patients

Determining the enzymatic activities of iodothyronine 5’-deiodinases in renal medulla and cortex

Wstęp: Zaburzenia hormonów tarczycy u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (PChN) są wynikiem zaburzeń konwersji T4 do T3. Znaczenie nerek w konwersji hormonów tarczycy nie jest w pełni poznane. Działania różnych typów dejodynaz jodotyroninowych w strukturach nerek, nie zostały jeszcze określone. Celem badań było określenie aktywności dejodynazy typu 1 (D1) i typu 2 (D2) w korze i rdzeniu nerek u chorych z rakiem nerki. Materiał i metody: Próbki kory i rdzenia nerek (10 pacjentów) lub tylko samej kory (13 pacjentów) były pobrane z przeciwnego bieguna tej samej nerki do guza , z nerek usuniętych z powodu raka. Resekcje wykonano u 23 chorych (7 kobiet i 16 mężczyzn) w wieku 52&#8211;82 lat. Wyniki: Aktywność D1 w korze nerki wynosiła 3,785 &#177; 2,041 fmol 125I/mg białka/min., a aktywność D2 wynosiła 0,236 &#177; 0,125 fmol 125I/ mg białka/min. Znaleziono silną, dodatnią korelację pomiędzy aktywnością D1 i D2 w korze nerki (r = 0,890, p < 0,001). Aktywność D1 w rdzeniu nerek wynosiła 2,157 &#177; 2,176 fmol 125I/mg białka /min., a aktywność D2 wynosiła 0,168 &#177; 0,095 fmol 125I/mg białka/min. Zaobserwowano również dodatni związek pomiędzy aktywnością D1 i D2 w rdzeniu nerek (r = 0,661, p = 0,038). Stwierdzono silną dodatnią korelację aktywności D1 w korze i rdzeniu (r = 0,794, p = 0,006) oraz brak korelacji aktywności D2 w korze i rdzeniu (r = 0,224, p = 0,553). Wnioski: Wyniki przedstawionej pracy sugerują, że aktwność dejodynaz 1 i 2 zarówno w korze jak i w rdzeniu nerki może miec wpływ na metabolizm hormonów tarczycy. To ustalenie może mieć znaczenie kliniczne dla chorych z upośledzoną funkcją nerek. (Endokrynol Pol 2013; 64 (3): 182&#8211;185)Introduction: Thyroid hormone disorders in patients with chronic kidney disease (CKD) are a result of impaired conversion of T4 to T3. The importance of kidneys in thyroid hormones conversion is not fully understood. The activities of different types of iodothyronine deiodinases in the kidney structures have not been determined yet. The aim of this study was to determine the activity of deiodinase type 1 (D1) and type 2 (D2) in renal cortex and medulla in renal cancer patients. Material and methods: Samples of renal cortex and medulla (ten patients) or renal cortex alone (13 patients) were taken from kidneys resected because of malignant cancer, from a site opposite to the cancer. Resections were performed in the 23 patients (seven female and 16 male) who were 52&#8211;82 years old. The material was stored at &#8211;72 oC. Results: Activity of D1 in renal cortex was 3.785 &#177; 2.041 fmol 125I/mg protein/minute and activity of D2 was 0.236 &#177; 0.125 fmol 125I/mg protein/minute. There was a strong positive correlation between D1 and D2 activities in renal cortex (r = 0.890, p < 0.001). Activity of D1 in renal medulla was 2.157 &#177; 2.176 fmol 125I/mg protein/minute, and activity of D2 was 0.168 &#177; 0.095 fmol 125I/mg protein/minute. A positive correlation between D1 and D2 in renal medulla (r = 0.661, p = 0.038) was observed as well. Activities of D1 in cortex and medulla were strongly and positively associated (r = 0.794, p = 0.006), whereas there was no correlation between the activities of D2 in cortex and medulla (r = 0.224, p = 0.553). Conclusions: Results presented in this study suggest that both cortical and medullary D1 and D2 may be involved in thyroid hormone metabolism. This finding could be of clinical relevance in patients with impaired renal function. (Endokrynol Pol 2013; 64 (3): 182&#8211;185