Alendronate improves fasting plasma glucose and insulin sensitivity and decreases insulin resistance in prediabetic osteopenic postmenopausal women: a randomized triple-blind clinical trial

Aims Postmenopausal women receive bisphosphonates for osteoporosis treatment. The effect of these medications on developing diabetes mellitus (DM) in prediabetic patients is yet to be investigated. We aimed to determine the effect of alendronate on plasma glucose, insulin indices of postmenopausal women with prediabetes and osteopenia. Methods This triple‐blind randomized controlled clinical trial included 60 postmenopausal women, aged 45–60 years. All patients were vitamin D sufficient. They were randomly enrolled in intervention (70 mg/week alendronate for 12 week) and control (placebo tablet per week for 12 weeks) groups. The morning 8 hour fasting blood samples were collected at the baseline and follow–up visits to measure the fasting plasma glucose (FPG) (mg/dl), insulin and hemoglobin A1c (HbA1c). Plasma glucose and insulin concentration were measured 30, 60, and 120 minutes after glucose tolerance test. Matsuda index, homeostasis model assessment of insulin resistance (HOMA–IR), homeostasis model assessment of beta–cell function (HOMA–B) and the area under the curves (AUC) of glucose and insulin were calculated. Results Mean (SD) FPG (102.43 (1.46) mg/dl vs. 94.23)1.17) mg/dl, P=0.001), 120‐minutes insulin concentration (101.86)15.70) mU/l vs. 72.60 (11.36), P=0.026), HbA1c (5.60 (0.06) % vs. 5.40 (0.05)%, P=0.001), HOMA‐IR (3.57 (0.45) vs. 2.62 (0.24), P=0.021) and Matsuda index (7.7 (0.41) vs. 9.2 (0.4), P=0.001) significantly improved in the alendronate‐treated group. There was statistically significant more reductions in FPG (‐8.2 (8.63) mg/dl vs. ‐2.5 (14.26) mg/dl, P=0.002) and HbA1c (‐0.2 (0.23) % vs. ‐0.09 (0.26) %, P=0.015) were observed in alendronate‐treated group than placebo group during the study course, respectively. Conclusions Administration of 70 mg/week alendronate improves fasting plasma glucose, HbA1c and insulin indices in postmenopausal women

بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات هوازی بر الگوی توزیع فشار کف پایی بیماران مبتلا به دیابت نوروپاتی

مقدمه: نوروپاتی حسی– حرکتی با تحت تأثیر قرار دادن اعصاب حسی و حرکتی منجر به کاهش حس عمقی، درک حرکت و موقعیت مفصل می‌شود. نتیجه آن تغییر الگوی راه رفتن از حالت طبیعی و تغییر مسیر مرکز فشار و اعمال فشار غیر طبیعی در نواحی متاتارسال می‌شود که در طی زمان احتمال بروز زخم پا را به همراه دارد. مطالعه حاضر به منظور بررسی تأثیر تمرینات هوازی بر فشار کف پا در حین راه رفتن در بیماران نوروپاتی مبتلا به دیابت انجام شد. مواد و روش‌ها: جامعه آماری شامل بیماران مبتلا به دیابت، مبتلا به عارضه نوروپاتی بودند که 30 نفر از آن‌ها به عنوان نمونه آماری با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به طور داوطلبانه در دو گروه مساوی تمرین و شاهد قرار گرفتند که در پایان به 12 نفر در هر گروه کاهش یافتند (گروه تمرین 07/9 ± 85/55 سال و Kg/m2 09/10 ± 50/29 = Body mass index یا BMI، گروه شاهد 53/5 ± 66/54 سال و  Kg/m2 26/4 ± 55/31 = BMI). میزان حداکثر فشار کف پا در حین راه رفتن آزمودنی‌ها قبل و بعد از برنامه تمرینی با دستگاه Foot scan (RSscan) در ده ناحیه آناتومیکی اندازه‌گیری شد تا نواحی متأثر از تمرین به طور دقیق مشخص شود. گروه تمرین به مدت 8 هفته، هفته‌ای 3 جلسه و 1 ساعت در هر جلسه به انجام ورزش هوازی (بدون کنترل شدت تمرین) پرداختند. گروه شاهد در این مدت به زندگی معمول خود ادامه دادند. یافته‌ها: داده‌های فشار در پیش و پس آزمون با روش ANOVA با اندازه‌گیری‌های مکرر در نواحی ده‌گانه بررسی شد و نتایج نشان‌گر کاهش معنی‌دار فشار در نواحی متاتارسال و میان پا در گروه تمرین بود (05/0 ≤ P). در حالی که در گروه شاهد هیچ تغییر معنی‌داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که بیماران مبتلا به دیابت با انجام فعالیت‌های ورزشی می‌توانند صدمات ناشی از نوروپاتی مانند زخم پا را که به دلیل توزیع غیر طبیعی فشار به خصوص در ناحیه متاتارسال به وجود می‌آید، کاهش دهند. کلید واژه‌ها: فشار کف پایی، تمرینات هوازی، نوروپاتی مبتلا به دیاب

Wegener`s granulomatosis and mucoromycosis: A case study and review of literature

Mucormycosis is a fatal invasive infection which mostly involves diabetic or immunosuppressed patients. Early diagnosis, improving immunosuppression, systemic antifungal therapy, and surgical debridement are necessary for successful treatment. In this case study, we represent a known case of Wegener′s granulomatosis (WG), with concomitant sinusal mucormycosis mimicking vasculitic disease relapse, which was successfully treated with surgical debridement, amphotericine, and intravenous immunoglobuline

In Vitro Antifungal Susceptibility Profile of Miltefosine against a Collection of Azole and Echinocandins Resistant Fusarium Strains

Fusarium species are filamentous fungi that cause a variety of infections in humans. Because they are commonly resistant to many antifungal drugs currently available in clinical settings, research into alternative targets in fungal cells and therapeutic approaches is required. The antifungal activity of miltefosine and four comparators, amphotericin B, voriconazole, itraconazole, and caspofungin, were tested in vitro against a collection of susceptible and resistant clinical (n = 68) and environmental (n = 42) Fusarium isolates. Amphotericin B (0.8 μg/mL) had the lowest geometric mean (GM) MICs/MECs values followed by miltefosine (1.44 μg/mL), voriconazole (2.15 μg/mL), caspofungin (7.23 μg/mL), and itraconazole (14.19 μg/mL). Miltefosine was the most effective agent against Fusarium isolates after amphotericin B indicating that miltefosine has the potential to be studied as a novel treatment for Fusarium infections