Therapeutic angiogenesis for critical limb ischemia

Zastosowanie czynników proangiogennych w celu wywołania efektu leczniczego u chorych z krytycznym niedokrwieniem kończyn dolnych (CLI) może stać się obiecującym sposobem leczenia, zwłaszcza osób niekwalifikujących się do leczenia chirurgicznego czy wewnątrznaczyniowego. W bezpośrednim zastosowaniu substancji stymulujących angiogenezę lub genów kodujących te substancje na modelach zwierzęcych wykazano skuteczność takiego postępowania. W licznych doniesieniach z pierwszych prób klinicznego zastosowania substancji stymulujących angiogenezę wskazuje się na zmniejszenie dolegliwości wiążących się z CLI, w tym wydłużenie dystansu chromania. Wyniki te zobiektywizowano poprzez badania przepływowe i obrazowe. Wstępna ocena wyników badań klinicznych I i II fazy daje podstawy do pozytywnej oceny proponowanego leczenia u osób wyłączonych z innych sposobów terpaii CLI. W niniejszej pracy przedstawiono najczęściej stosowane w badaniach doświadczalnych i klinicznych czynniki wzrostu stymulujące angiogenezę pod kątem ich praktycznego wykorzystania klinicznego.The use of angiogenic factors to effect therapeutic angiogenesis may be an attractive treatment modality for a substantial number of patients who have diffuse peripheral artery disease and who are not candidates for traditional revascularization procedures. Delivery of angiogenic factors as a protein or gene encoding for the respective protein product has been shown to induce angiogenesis in numerous animal models, and the expression of a functioning product has been demonstrated. Various early clinical trials of therapeutic angiogenesis have shown reduction in critical limb ischaemia (CLI) symptoms and increases in exercise time, as well as objective evidence of improved perfusion, and angiographic appearance following such angiogenic treatments. Initial phase I and II clinical trial results are encouraging and reflect the potential success of therapeutic angiogenesis as a clinical modality for the treatment of CLI. This review discusses the role of the most well-known growth factors under examination in therapeutic angiogenesis, along with the problems and considerations of this approach as a treatment strategy

Variations in the anatomy of the branches of an aortic arch - two cases

Zmienność anatomiczna pni odchodzących od łuku aorty jest znaczna. W codziennej praktyce w większości przypadków anatomiczne odmiany naczyń odchodzących od łuku aorty pozostają niewykryte. Ponadto najczęściej nie powodują one objawów klinicznych i dopiero patologie dotyczące pnia ramienno-głowowego i/lub jego odgałęzienia oraz tętnicy szyjnej wspólnej lewej i podobojczykowej pozwalają na ich rozpoznanie. W niniejszej pracy przedstawiono dwa przypadki chorych, u których rozpoznano odejście lewej tętnicy szyjnej wspólnej od pnia ramienno-głowowego.Variations in the anatomy of the branches of the aortic arch (AA) are well known. But in ordinary surgical practice, being asymptomatic, most of these anatomical variations remain unrecognized. As vascular pathologies proceed affecting the innominate artery (IA) and/or its branches, including the left common carotid artery (CCA) and subclavian artery (SA) - they are noticed and detected. In our paper, two cases of the origin of left CCA from IA are presented

Endovascular treatment of descending aorta gunshot injury

Obrażenia dużych naczyń klatki piersiowej stanowią poważny problem nie tylko pod względem czysto terapeutycznym, ale również ze względu na ich lokalizację: pod względem dostępu chirurgicznego do leczenia operacyjnego. Większość chorych z ranami postrzałowymi aorty piersiowej i naczyń ramienno-głowowych nie dociera do sali operacyjnej, natomiast leczenie tych, którzy dotrą, jest dużym wyzwaniem dla torakochirurgów i chirurgów naczyniowych. W takich wypadkach leczenie operacyjne musi być zindywidualizowane. Wiele zależy od doświadczenia osoby przeprowadzającej zabieg, w tym często jej znajomości wybranych technik kardiochirurgicznych. W doniesieniu przedstawiono przypadek pacjentki postrzelonej z broni śrutowej w górną część klatki piersiowej, z uszkodzeniami skóry, mięśni oraz tkanek i narządów położonych głębiej, w tym serca i aorty zstępującej. Omawiając powyższy przypadek, poruszono niektóre najistotniejsze problemy związane z leczeniem tych chorych.Vascular injuries of the thoracic inlet and mediastinum present formidable difficulties in terms of exposure and management. The majority of patients with gunshot wounds to the thoracic aorta and brachiocephalic vessels do not reach the operating room alive, but those who do present unique problems for thoracic and vascular surgeons. In such cases, operative repair must be individualized and often must depend on experience with other elective cardiovascular procedures. This report details the management of a patient suffering wound to the superior thoracic region from a low-velocity hunting shotgun, involving superficial (skin and muscles) and deep tissues (heart and descending aorta). Some of the difficulties inherent in managing such an injury are discussed

Large vessel injuries - own experience

Wstęp. Przedstawiono charakterystykę obrażeń dużych naczyń u chorych leczonych w latach 1966–2004 w Klinice Chirurgii Ogólnej, Onkologicznej i Naczyniowej WIM oraz Klinice Chirurgii Ogólnej, Onkologicznej Klatki Piersiowej WIM w Warszawie. Materiał i metody. Przeprowadzono retrospektywną analizę 249 przypadków chorych operowanych z powodu obrażeń dużych naczyń, czyli naczyń szyi, klatki piersiowej, brzucha oraz kończyn. Postępowanie uzależniono od rodzaju uszkodzenia naczyń oraz ich lokalizacji. Przeprowadzając zabiegi rekonstrukcyjne, wykorzystano wiele różnych metod. Wyniki. U 59% (115/193) pacjentów stwierdzono obrażenia tętnicy udowej, u 24% (47/193) - tętnicy podkolanowej, u 10% (20/193) - tętnicy ramiennej, u 1% (2/193) - tętnicy szyjnej wspólnej, u 1% (2/193) - aorty, u 1% (2/193) - tętnicy płucnej i w 0,5% (1/193) tętnicy krezkowej górnej. Następnie w 32% (25/76) przypadków rozpoznano uszkodzenie żyły głównej dolnej, w 21% (16/76) - żyły podkolanowej, w 11% (9/76) - żyły udowej, w 5% (4/76) - żyły ramiennej, w 5% (4/76) - żyły podobojczykowej, w 5% (4/76) - żyły pachowej, w 5% (4/76) - żyły nerkowej, w 5% (4/76) - żyły biodrowej, w 2,5% (2/76) - żyły szyjnej, w 2,5% (2/76) - żyły płucnej i w tym samym procencie żyły poprzecznej szyi. Czas od urazu do przyjęcia do szpitala wynosił od 40 minut do 87 godzin. U 4 chorych ze względu na zaawansowane zmiany martwicze a priori wykonano amputacje. Wnioski. Obrażenia dużych naczyń są stanami bezpośrednio zagrażającymi życiu i wymagają właściwego ukierunkowanego postępowania.Background. The aim of the authors was to present the characteristics of large vessel injuries in patients wounded during 1966-2004 and their management in the Department of General, Oncological and Vascular Surgery and Department of General, Oncological and Thoracic Surgery of the Military Institute of Health Service in Warsaw. Material and methods. Retrospective analysis was performed on the medical records of 249 patients treated for large vessel injuries e.g. vessels of the neck, chest, abdomen and extremities. According to the type of injury and vessel localization, different types of reconstruction were performed. All possible methods of vessel reconstruction were done. Results. A total of 249 patients presenting large vessel injuries were recorded. 59% (115/193) presented femoral artery injuries, 24% (47/193) - popliteal artery injuries, 10% (20/193) - brachial artery injuries, 1% (2/193) - common carotid artery injuries, 1% (2/193) - aorta injuries, 1% (2/193) pulmonary artery injuries and 0.5% (1/193) mesenteric artery injuries. Then 32% (25/76) of inferior vein cava injuries, 21% (16/76) - popliteal vein, 11% (9/76) - femoral vein injuries, 5% (4/76) - brachial vein injuries, 5% (4/76) - subclavian vein injuries, 5% (4/76) - axillary vein injuries, 5% (4/76) - renal vein injuries, 5% (4/76) - iliac vein injuries, 2.5% (2/76) - jugular vein injuries, 2.5% (2/76) - pulmonary vein injuries and 2.5% (2/76) - transverse vein of neck were treated. The time from injury and hospital admittance ranged from 40 minutes up to 87 hours. In 4 cases, facing evident peripheral necrotic lesions of the leg, amputation was performed. Conclusions. These injuries require prompt treatment to save life. The wounds have to be treated individually. Early and adequate primary treatment, combined with early reparation and reconstruction of vessel wall, establishment of circulation and closure of soft tissue defects gives the best functional and aesthetic results, decreased mortality, morbidity and cost of treatment

Niewydolność serca jako niezależny czynnik prognostyczny w leczeniu tętniaka aorty brzusznej sposobem wewnątrznaczyniowym

Endovascular aneurysm repair (EVAR) has been accepted as an alternative to traditional open surgery in selected patients. Now it is a widely accepted standard. In case of contraindications for open repair, after accomplishing including criteria for EVAR, the patient can be treated by this method. Despite the minimally invasiveness of this treatment, several complications may occur during or after EVAR. Complications arise from the limitations of the method and improper patient selection. We report a case of patient with heart failure and complications after EVAR

Przypadek ostrego rozwarstwienia aorty u chorego z zespołem Marfana

Acute thoracic aorta dissection is one the most dangerous pathology of aorta. If left untreated, is associated with high mortality.Early diagnosis and proper treatment improves outcomes. Miniinvasive procedures give the opportunity to plan thehybrid approach. In this way, all the advantages and opportunities of chosen methods can be used, minimising their complications.Multidisciplinary cooperation during the whole process of treatment, including out-patient care is crutial. Doing socreates the optimal conditions for the treatment by reducing operative trauma and improving the quality of life