Fototerapia, postęp zastosowań w psychiatrii i innych dziedzinach medycyny

The presented work aims at approximating knowledge about phototherapy as one of non-pharmacological therapeuticmethods. Those methods are based on the knowledge of the natural rhythms of a human being and depend on theinfluence of adventures and the demands of civilization progress. Currently, with the evolution of technical possibilities,the form of patients’ exposure to this healing method is changed. Expanding knowledge about phototherapy makesattempts to use phototherapy outside of psychiatry and seasonal affective disorders.Prezentowana praca ma na celu przybliżenie wiedzy o fototerapii, jako jednej z pozafarmakologicznych metod terapeutycznych. Bazują one na wiedzy o naturalnych rytmach biologicznych człowieka i są zależne od wpływów przygody oraz wymogów postępu cywilizacyjnego. Na naszych oczach wraz z ewolucją możliwości technicznych zmienia się sposób oraz forma eksponowania pacjentów na tę metodę leczniczą. Poszerzenie wiedzy o fototerapii sprawia, że coraz częściej podejmowane są próby zastosowania fototerapii poza psychiatrią i sezonowymi zaburzeniami nastroju

The case report of 72-year-old patient in the context of the of bipolar disorder stages and form of psychiatric care lased for nearly half a century in Poland

W pracy zaprezentowano przypadek pacjentki chorującej od kilkudziesięciu lat na chorobę afektywna dwubiegunową. Dokonano tego w kontekście proponowanych w literaturze przedmiotu etapów przebiegu tego zaburzenia. Podjęto również próbę odpowiedzi na pytanie, czy środowiskowa forma sprawowania opieki może być czynnikiem modyfikującym przebieg nawet po kilkudziesięciu latach opieki ambulatoryjnej i szpitalnej. Opis przebiegu choroby oparty został na szczegółowym wywiadzie od pacjentki i jej rodziny, Przeanalizowano dostępną dokumentację medyczną z 48 lat leczenia w trybie szpitalnym, ambulatoryjnym i środowiskowym. Wieloletni przebieg był modulowany przez formy sprawowanej nad pacjentką opieki. Zaobserwowano, że tradycyjne w Polsce połączenie leczenia w poradni i na oddziale całodobowym przyspieszało epizody chorobowe. Opieka środowiskowa hamowała progresję do stadiów cięższych nawet na późnych etapach zaburzenia. Zaprezentowany opis przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej może stanowić kliniczne potwierdzenie kilku koncepcji przebiegu ChAD, a jednocześnie przeczyć przekonaniom o nieuchronności neuroprogresji choroby i jej klinicznej manifestacji. Najprawdopodobniej kompleksowa opieka środowiskowa może stanowić czynnik chroniący przed pogorszeniem przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej.The paper presents a case of a patient suffering from bipolar disorder since decades. The work was conducted in the context of presented in the literature stages of progress of the disorder. An attempt was made to answer the question whether the community service unit form of care can be a factor which modifies the course of the disease even after decades of ambulatory and hospital care. Description of the case is based on a detailed interview with the patient and her family. The available medical records of 48 years of treatment in hospital, in outpatient and in community unit were examined to describe presented case. The multi-annual mileage was modulated by forms of patient’s care. It has been observed that traditional in Poland combination treatment in the ward and outpatient clinic accelerated episodes of illness. Community care inhibited the progression to more severe stages, even at the late stages of the disorder. Most likely, comprehensive community care can be a protective factor against the deterioration in the course of bipolar disorder. Presented description of bipolar disorder may be a clinical confirmation several concepts course of BD, and at the same time deny neuroprogresion’s beliefs about the inevitability of the disease and its clinical manifestation

A comprehensive approach to the problem of suicides in the actions taken by the European Alliance Against Depression

Próby samobójcze i samobójstwa dokonane stanowią poważny problem społeczny. Środowisko psychiatrów uważa śmierć samobójczą pacjenta za jeden z najbardziej stresujących aspektów tej specjalności medycznej. W Polsce nie ma kompleksowego rozwiązania dla osób zagrożonych samobójstwem, natomiast od prawie 10 lat w innych krajach Europy rozwija się kompleksowy i skuteczny model realizowany przez European Alliance Against Depression, który został opisany w tym opracowaniu.Suicide attempts and suicides are serious social problem. Psychiatrists considered a suicidal patient deaths one of the most stressful aspects of this medical specialty. In Poland there isn’t a comprehensive solution for people at risk of suicide, and almost 10 years in other European countries, is developing a comprehensive and effective model implemented by the European Alliance Against Depression, which is described in this paper

Rola konsylium lekarskiego w poradni zdrowia psychicznego — czy w psychiatrycznej opiece ambulatoryjnej jest możliwa praca zespołowa?

A large group of psychiatrists and psychologists working in outpatient psychiatric care are convinced that they work all alone, on their own terms, for own account. Part of professionals report specific loneliness in the diagnostic and therapeutic processes. Probably among the most important factors influencing the perception of his role are personal predispositions and previous professional experiences. However, the authors of this article wish to deepen the specifics of outpatient work, as well as to deal with stereotypes describing counseling outpatient psychiatry.Duża grupa psychiatrów i psychologów pracujących w ambulatoryjnej opiece psychiatrycznej ma przekonanie, że pracują jednoosobowo, na własnych zasadach, na swój rachunek i odpowiedzialność. Część profesjonalistów relacjonuje swoiste poczucie osamotnienia w procesach podejmowania decyzji diagnostycznych i terapeutycznych. Zapewne istotnym czynnikiem wpływającym na postrzeganie swojej roli mają predyspozycje osobowościowe oraz zdobyte wcześniej doświadczenie zawodowe. Autorzy tego artykułu pragną jednak pogłębić temat specyfiki pracy ambulatoryjnej oraz zmierzyć się ze stereotypami opisującymi poradnictwo ambulatoryjne w psychiatrii

Trendy subiektywnego stanu psychicznego psychologów podczas 5 fal pandemii COVID-19 w Polsce. Badanie prospektywne

Introduction: During the COVID-19 pandemic, the social and medical role of psychologists has become to help societies adapt to unexpected and sudden life changes. The need to switch from personal to remote contacts in the work environment, combining professional duties with private life and the growing number of psychopathological symptoms in patients became a source of overload, the level of which was compared in studies even to doctors treating COVID-19. The aim is to analyze the subjective mental state of the surveyed psychologists in 5 waves of the pandemic in Poland. Material and methods: Data was collected for 5 waves of the pandemic in Poland. The online questionnaire was placed on the website of the Polish Psychiatric Association, and the number of respondents was decreasing (I — 341, II — 123, III — 118, IV — 67, V — 61). On the basis of the obtained data, trends in subjective mental state were studied. Results: A study in a group of psychologists showed a trend of increasing subjective stress, depressed mood and lowered energy levels after the outbreak of the COVID-19 pandemic, up to the highest levels in the third wave. Subsequently, the trend in these areas decreased. Stress and depressed mood accompanied the respondents at a disturbingly high level also in 5th wave. Deterioration of various aspects of sleep and an increase in the tendency to psychogenic overeating took place during the periods of greatest stress during successive waves with a clear tendency to withdraw after the third wave of SARS-CoV-2. Conclusions: The subjective mental state of psychologists was deteriorating depending on the increase in the number of SARS-CoV-2 infections in Poland until the third wave. Then it improved, although in the 5th wave, high percentages in the area of stress and depressed mood were still worrying, and hence it was close to professional burnout. Further research is needed.Wstęp: Podczas pandemii COVID-19 społeczną i medyczną rolą psychologów stała się pomoc społeczeństwom w adaptacji do niespodziewanych i nagłych zmian życiowych. Konieczność przejścia z osobistych kontaktów na zdalne w środowisku pracy, łączenie obowiązków zawodowych z życiem prywatnym i narastająca liczba objawów psychopatologicznych u pacjentów stawały się źródłem przeciążeń, których poziom porównywano w badaniach nawet do lekarzy leczących COVID-19. Celem jest analiza subiektywnego stanu psychicznego badanych psychologów w 5 falach pandemii w Polsce. Materiał i metody: Dane zbierano w czasie pięciu fal pandemii w Polsce. Kwestionariusz online umieszczano na stronie Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, a liczebność respondentów malała (I — 341, II — 123, III — 118, IV — 67, V — 61). Na podstawie uzyskanych danych badano trendy subiektywnego stanu psychicznego. Wyniki: Badanie w grupie psychologów wykazało trend narastającego subiektywnie odczuwanego stresu, obniżonego nastroju i obniżonego poziomu energii po wybuchu pandemii COVID-19 aż do najwyższych poziomów w III fali. Następnie następował spadek trendu w tych obszarach. Stres i obniżony nastrój towarzyszył respondentom na niepokojąco wysokim poziomie również w fali V. Pogorszenia różnych aspektów snu i wzrost tendencji do psychogennego objadania się miały miejsce w okresach największego stresu w czasie kolejnych fal z wyraźną tendencją do wycofywania się po III fali zakażeń SARS-CoV-2. Wnioski: Subiektywny stan psychiczny psychologów pogarszał się w zależności od narastania liczby zakażeń SARS-CoV-2 w Polsce aż do III fali. Potem ulegał poprawie, choć w V fali nadal niepokojące były wysokie odsetki w obszarze stresu i obniżonego nastroju, a stąd już blisko do wypalenia zawodowego. Konieczne są dalsze badania

Treatment of mixed episodes in the course of bipolar disorder

W prezentowanej pracy przedstawiono współczesną złożoną definicję stanu mieszanego, a także wyniki doniesień poświęconych farmakologicznym i niefarmakologicznym metodom leczenia opisywanego stanu. Opisane kolejno grupy leków to leki przeciwpsychotyczne, leki normotymiczne oraz memantyna. Alternatywą dla farmakoterapii stanów mieszanych jest terapia elektrowstrząsowa, której zastosowanie opisano na końcu. Autorzy podjęli próbę krytycznej oceny dostępnych doniesień, a także przeniesienia wyników prezentowanych prac na codzienną praktykę kliniczną. The presented scientific text includes the contemporary, complex definition of a mixed episode occurring in the course of bipolar disorder. Furthermore, the authors showed the results of reports concerning pharmacological and non- -pharmacological methods used in treating the described episode. Next, the following groups of medicaments were discussed: antipsychotics, mood stabilizing drugs and memantine. Unquestionably, an alternative for pharmacotherapy of mixed episodes has been electroconvulsive therapy which was described at the end. The authors also attempted to critically evaluate available reports as well as take advantage of the research findings in everyday clinical practice.

Jak współczesne badania psychologiczne mogą przyczynić się do indywidualizacji diagnostyki oraz terapii depresji i lęku?

Prezentowana praca ma na celu przedstawienie nowatorskiego i opartego na wynikach badań psychologicznych podejścia do zaburzeń depresyjnych i lękowych, najczęściej występujących w populacji ogólnej zaburzeń psychicznych. Depresja i lęk są zazwyczaj w codziennej praktyce klinicznej opisywane w oparciu o funkcjonujące systemy klasyfikacyjne. Klasyfikacje pomimo swoich licznych i istotnych zalet mają również ograniczenia. Jednym z nich jest to, że klinicyści dopasowują listę objawów występujących u pojedynczego pacjenta do kategorii diagnostycznej. Jednocześnie mają jednak świadomość, że każdy człowiek w typowy dla siebie sposób przeżywa swoją depresję lub lęk. Nadal brakuje badań i narzędzi, które przybliżają specjalistów do indywidualnego podejścia do każdej osoby na etapie diagnozy i leczenia opisywanych zaburzeń psychicznych. Przegląd literatury wskazuje na istnienie licznych nieścisłości w wynikach badań na temat podobieństw i różnic w lęku i depresji. Szczególnie dotyczy to takich obszarów jak: struktura afektu, strategii regulacji emocji oraz funkcjonowanie uwagi. Autorka nowatorskiej typologii lęku i depresji podkreśla, że do wymienionych różnic i niejasności w wynikach może przyczyniać się wysoka współwystępowalność tych zjawisk, a także jednocześnie niska moc dyskryminacyjna stosowanych metod diagnostycznych (takich jak ICD-10, DSM-5). Dodatkowo niejako zwyczajowe traktowanie lęku i depresji jako jednorodnych kategorii diagnostycznych w codziennej praktyce klinicznej. Prezentowana koncepcja psychologiczna może przybliżać nas do lepszego poznania bardziej indywidualnych niż w klasyfikacjach międzynarodowych typów depresji i lęku, a także różnic w psychologicznym funkcjonowaniu poszczególnych osób. Takie podejście w przyszłości może zaowocować również bardziej indywidualnym podejściem na etapie leczenia obu opisywanych zaburzeń psychicznych.Prezentowana praca ma na celu przedstawienie nowatorskiego i opartego na wynikach badań psychologicznych podejściado zaburzeń depresyjnych i lękowych, najczęściej występujących w populacji ogólnej zaburzeń psychicznych. Depresjai lęk są zazwyczaj w codziennej praktyce klinicznej opisywane na podstawie funkcjonujących systemów klasyfikacyjnych.Klasyfikacje pomimo swoich licznych i istotnych zalet mają również ograniczenia. Jednym z nich jest to, że klinicyścidopasowują listę objawów występujących u pojedynczego pacjenta do kategorii diagnostycznej. Jednocześnie mająjednak świadomość, że każdy człowiek w typowy dla siebie sposób przeżywa swoją depresję lub lęk. Nadal brakujebadań i narzędzi, które przybliżają specjalistów do indywidualnego podejścia do każdej osoby na etapie diagnozy i leczeniaopisywanych zaburzeń psychicznych. Przegląd literatury wskazuje na istnienie licznych nieścisłości w wynikachbadań na temat podobieństw i różnic w lęku i depresji. Szczególnie dotyczy to takich obszarów, jak: struktura afektu,strategie regulacji emocji oraz funkcjonowanie uwagi. Małgorzata Fajkowska, autorka nowatorskiej typologii lękui depresji podkreśla, że do wymienionych różnic i niejasności w wynikach może przyczyniać się wysoka współwystępowalnośćtych zjawisk, a także jednocześnie niska moc dyskryminacyjna stosowanych metod diagnostycznych (takich jakICD-10, DSM-5). Dodatkowo niejako zwyczajowe traktowanie lęku i depresji jako jednorodnych kategorii diagnostycznychw codziennej praktyce klinicznej. Prezentowana koncepcja psychologiczna może przybliżać do lepszego poznaniabardziej indywidualnych niż w klasyfikacjach międzynarodowych typów depresji i lęku, a także różnic w psychologicznymfunkcjonowaniu poszczególnych osób. Takie podejście w przyszłości może zaowocować również bardziej indywidualnympodejściem na etapie leczenia obu opisywanych zaburzeń psychicznych

Wpływ kwarantanny na zdrowie psychiczne podczas pandemii COVID-19

Coming in 2019 and the very rapid dissemination of SARS-CoV-2 coronavirus, which causes COVID-19, led to theannouncement of unprecedented recommendations by the WHO. Their goal was to limit and slow the spread of thispotentially deadly infection in the population. The basic recommendations were disinfection, use of personal protectiveequipment with social distancing. National governments decided on collective quarantines for fear of overloading healthcare systems in the first months of 2020. There have been shorter or longer periods of extinction of economy in orderto limit interpersonal contacts. This strategy proved effective, but its economic costs were very high. Non-material costs,related to mental health are more difficult to quantify and describe. The article is an attempt to analyze the knowledgeabout influence of social isolation during quarantine on mental state based on research conducted before and duringthe SARS-CoV-2 pandemic. The stress associated with being in quarantine mainly affects the occurrence of anxiety anddepression. Their intensity depends on belonging to particularly sensitive groups. Further in-depth and methodologicallycorrect long-term studies on large populations are necessary. The results of such studies can guide clinicians and publichealth managers.Pojawienie się w 2019 roku i bardzo szybkie rozprzestrzenienie po świecie koronawirusa SARS-CoV-2, który wywołuje chorobę COVID-19, stało się powodem do ogłoszenia przez Światową Organizację Zdrowia bezprecedensowych zaleceń. Ich celem było ograniczenie i spowolnienie rozprzestrzeniania się w populacji tej potencjalnie śmiercionośnej infekcji. Do podstawowych rekomendacji należało stosowanie środków ochrony osobistej ze stosowaniem dystansu społecznego. W obawie przed przeciążeniem systemów ochrony zdrowia w pierwszych miesiącach 2020 roku rządy krajów decydowały o zbiorowych kwarantannach. Dochodziło do krótszych lub dłuższych okresów wygaszania gospodarki w celu ograniczenia kontaktów międzyludzkich. Ta strategia okazywała się efektywna, ale jej koszty ekonomiczne były bardzo wysokie. Koszty pozamaterialne, związane między innymi ze zdrowiem psychicznym są trudniejsze do oszacowania i opisania. Artykuł jest próbą analizy wiedzy na temat wpływu izolacji społecznej podczas kwarantanny na stan psychiczny na podstawie badań sprzed pandemii SARS-CoV-2 i w jej trakcie. Stres związany z przebywaniem na kwarantannie wpływa głównie na występowanie lęku i depresji. Ich natężenie jest uzależnione od przynależności do grup szczególnie wrażliwych. Jedną z nich stanowią osoby z występującymi wcześniej zaburzeniami psychicznymi. Konieczne są dalsze pogłębione i poprawne metodologicznie badania w dużych populacjach z uwzględnieniem konsekwencji długoterminowych. Wyniki takich badań mogą być wskazówkami dla klinicystów i osób zarządzających zdrowiem publicznym

Postęp telepsychiatrii związany ze stanem pandemii COVID-19

The article presents progress, limitations and potential challenges in the field of telepsychiatry in the world andin Poland caused by the COVID-19 pandemic.The pandemic as collective social experience has led to numerous negative consequences, but at the same timehas contributed to progress in some areas of life. Such field is telemedicine, especially telepsychiatry. Stressrelated to social limitations, trauma related to developing COVID-19, as well as increasing number of reportson neurotrophic effect of SARS-CoV-2 increase the risk of depression, anxiety and other mental disorders. Thus,during the pandemic, the demand for availability of psychiatric care increases. At the same time, most of existingforms of psychiatric care carry the risk of SARS-CoV-2 transmission. Therefore, at the beginning of the COVID-19pandemic, remote contacts in psychiatry were recommended. These forms were already known and widely usedin some highly computerized health care systems (especially with low population density and / or low availabilityof psychiatrists). However, for most systems, the COVID-19 pandemic and the sudden need to intensify remotecontacts with patients with mental disorders poses major logistical challenge. Telepsychiatry has numerous advantagesand disadvantages. The pandemic caused necessity to adapt to new conditions and became huge sourceof urgent actions by groups of specialists developing standards for the diagnosis and treatment of people withmental disorders in countries where this form was not considered to be equivalent of stationary visits before.During the COVID-19 pandemic, there was sudden leap in progress in the field of telepsychiatry, which requiresin-depth research to develop or modify standards of remote care for patients with mental disorders.W artykule przedstawiono wywołane pandemią COVID-19 postępy, ograniczenia i potencjalne wyzwania w obszarze telepsychiatrii na świecie i w Polsce. Pandemia jako zbiorowe doświadczenie społeczne doprowadziła do licznych negatywnych skutków, ale równocześnie przyczyniła się do postępu w niektórych dziedzinach życia. Taką dziedziną jest telemedycyna, a szczególnie telepsychiatria. Stres wynikający z ograniczeń społecznych, trauma związana z zachorowaniem na COVID-19, a także coraz liczniejsze doniesienia na temat neurotropowego działania SARS-CoV-2 podnoszą ryzyko występowania zaburzeń depresyjnych, lękowych i innych zaburzeń psychicznych. W czasie pandemii wzrasta więc zapotrzebowanie na dostępność opieki psychiatrycznej. Jednocześnie dotychczasowe formy pomocy niosą ryzyko transmisji SARS-CoV-2. Dlatego na początku pandemii COVID-19 zalecono kontakty zdalne w psychiatrii. Te formy były już znane i szeroko stosowane w niektórych wysoko skomputeryzowanych systemach opieki medycznej (szczególnie z małą gęstością zaludnienia i/lub małą dostępnością psychiatrów). Jednak dla większości systemów stan pandemii COVID-19 i nagła konieczność intensyfikacji zdalnych kontaktów z pacjentami z zaburzeniami psychicznymi stanowią duże wyzwanie logistyczne. Telepsychiatria posiada liczne zalety i wady. Pandemia wymusiła adaptację do nowych warunków i stała się również źródłem pilnych działań gremiów specjalistów wypracowujących standardy diagnozowania i leczenia osób z zaburzeniami psychicznymi w krajach, w których ta forma nie była przed pandemią uznawana jako ekwiwalent wizyt stacjonarnych. W czasie pandemii COVID-19 dokonał się nagły skokowy postęp w obszarze telepsychiatrii, który wymaga pogłębionych badań w celu wypracowania lub modyfikowania standardów postępowania w zdalnej opiece nad pacjentami z zaburzeniami psychicznymi