Zaburzenia snu w chorobie Alzheimera

Zaburzenia snu są istotnym, lecz często zaniedbywanym elementem obrazu klinicznego choroby Alzheimera (AD, Alzheimer’s disease). Istnieją przesłanki pozwalające sądzić, że zaburzenia snu (szerzej — zaburzenia rytmu snu i czuwania) mogą promować zjawiska sprzyjające rozwojowi procesu neurodegeneracyjnemu. Natomiast zmiany neuropatologiczne zachodzące w przebiegu choroby mogą prowadzić do zaburzeń rytmu okołodobowego. U chorych z AD współwystępują pierwotne zaburzenia snu. Leki stosowane w terapii AD nie pozostają bez wpływu na sen. Zrozumienie mechanizmów łączących zaburzenia snu z neurodegeneracją może pomóc w planowaniu działań profilaktycznych. Rozpoznanie zaburzeń snu wymaga przede wszystkim zebrania właściwego wywiadu, a w uzasadnionych przypadkach — wykorzystania aktygrafii bądź polisomnografii. Leczenie zaburzeń snu, zaplanowane adekwatnie do rozpoznania, może poprawić stan pacjenta pod względem emocjonalnym, poznawczym i behawioralnym. Lekarz i opiekun pacjenta z AD dysponują różnymi terapeutycznymi metodami farmakologicznymi i niefarmakologicznymi, których umiejętne zastosowanie może przynieść pozytywny efekt

Napięciowe bóle głowy w praktyce lekarza rodzinnego

  Tension type headache is the most frequent type of primary headache. Although it is mild In most of the cases and acute treatment allows patients normal functioning, 2–3% of the general population develops chronic tension type headache leading to a significant decrease In quality of life and increase In consumption of analgesics. Diagnosis of tension type head­ache does not require additional tests and is available in general practice settings provided that symptomatic headaches are taken into consideration. The general practitioner also can provide acute and prophylactic treatment. The paper presents information on clinical picture, epidemiology, and therapeutic modes for tension type headache.Napięciowe bóle głowy są najczęstszym rodzajem pierwotnego bólu głowy. Jakkolwiek w większości przypadków choroba przebiega łagodnie i doraźne leczenie zapewnia pacjentom prawidłowe to funkcjonowanie, to u około 2-3% populacji ogólnej przybiera ona postać przewlekłych bólów głowy prowadząc do istotnego obniżenia jakości życia i wzmożonej konsumpcji leków przeciwbólowych. Rozpoznanie napięciowych bólów głowy nie wymaga przeprowadzania badań dodatkowych i jest możliwe w warunkach podstawowej opieki zdrowotnej, o ile pamięta się o sytuacjach mogących sugerować objawowe bóle głowy. W warunkach podstawowej opieki zdrowotnej można także prowadzić doraźne i profilaktyczne leczenie napięciowych bólów głowy. W artykule przedstawiono dane odnośnie obrazu klinicznego, epidemiologii, możliwego patomechanizmu oraz zasad terapii napięciowych bólów głowy

Immunoglobuliny w terapii zespołu Guillaina-Barrégo

Zespół Guillaina Barrégo (GBS, Guillain-Barré syndrome) to ostra neuropatia zapalna o podłożu autoimmunologicznym. Jej wystąpienie jest często poprzedzone infekcją górnych dróg oddechowych lub przewodu pokarmowego. W obrazie klinicznym dominuje narastający niedowład, któremu mogą towarzyszyć zaburzenia czucia i bóle kończyn. U niektórych pacjentów w wyniku niedowładu mięśni oddechowych dochodzi do niewydolności oddechowej. W hipotezach dotyczących patomechanizmu choroby zwraca się uwagę na zjawisko mimikry molekularnej między antygenami drobnoustrojów wywołujących infekcję oraz antygenami komórek nerwowych i mieliny. W wyniku tego procesu dochodzi do komórkowych i humoralnych procesów autoimmunologicznych prowadzących do demielinizacji i uszkodzenia aksonalnego. Metodami terapeutycznymi w GBS są plazmafereza i podawanie dożylnych immunoglobulin (IVIG). Wykazano, że stosowanie IVIG jest skuteczną i bezpieczną metodą leczenia o wielokierunkowym mechanizmie działania

Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna

Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna jest najczęstsząnabytą polineuropatią o podłożu immunologicznym. Jejrozpowszechnienie waha się od 2 do 8 na 100 000 mieszkańców.Głównym objawem klinicznym tej choroby jest symetryczny, postępującywiotki niedowład kończyn, któremu towarzyszą zaburzeniaczucia. Choroba może przebiegać pod kilkoma różniącymi sięklinicznie postaciami: ruchową, czuciową, czuciowo-ataktyczną,dystalną i zespołu Lewisa-Sumnera. W leczeniu stosuje się podawanedożylnie immunoglobuliny, plazmaferezę i kortykosteroidy

Zastosowanie pregabaliny w leczeniu zaburzeń lękowych uogólnionych

Pregabalin has recently emerged as a new attractive option for both primary and add-on treatment of generalized anxiety disorder. It appears effective in reducing psychological as well as somatic symptoms of anxiety. When compared to other medications commonly used in this context, pregabalin allows for rapid onset of anxiolytic treatment, shows fewer significant adverse effects and has low dependance potential. It may be a particularly favorable choice for patients with comorbid depression and epilepsy.Pregabalina stanowi nową atrakcyjną opcję terapeutyczną w leczeniu zaburzeń lękowych uogólnionych. Może być stosowana jako leczenie pierwszego rzutu oraz w terapii skojarzonej. Skutecznie redukuje zarówno psychiczne, jak i somatyczne objawy lęku. W zestawieniu z innymi, powszechnie stosowanymi w tym kontekście lekami, pregabalina wyróżnia się szybkim osiągnięciem efektu anksjolitycznego, korzystnym profilem działań niepożądanych oraz niskim potencjałem uzależnienia. Jej zastosowanie może być szczególnie korzystne u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami depresyjnymi oraz padaczką

Zakrzepica żył głębokich – czy nadal jest wyzwaniem diagnostycznym?

Deep vein thrombosis is a disease that is commonly encountered by physicians working in different fields of healthcare. Despite its quite characteristic clinical manifestation the right diagnosis of deep vein thrombosis may be sometimes challenging. The paper presents the difficulties that both family doctors and emergency physicians face in diagnosing deep vein thrombosis as well as the possible solutions to this problem.Zakrzepica żył głębokich jest jednostką chorobową spotykaną powszechnie przez lekarzy pracujących na wszystkich szczeblach systemu opieki zdrowotnej. Pomimo charakterystycznego obrazu klinicznego postawienie trafnej diagnozy stanowi nierzadko spore wyzwanie. W pracy przedstawiono trudności w zakresie diagnostyki zakrzepicy żył głębokich, z którymi muszą mierzyć się zarówno lekarze rodzinni, jak również ci pracujący w szpitalnych oddziałach ratunkowych, a także propozycje możliwych rozwiązań, mających na celu usprawnienie procesu diagnostycznego