Przeszczepy narządowe w okresie epidemii COVID-19

COVID-19 significantly changed the approach to the donors and recipients selection for solid-organ transplantation, introducing obligatory lung CT and RT- -PCR for virus presence. In a more distant period from transplantation, the prognosis is affected stronger by advanced age and co-morbidities than by immunosuppression. The first step in the modification of the immunosuppressive regimen is the withdrawal of the antiproliferative agent and maintenance of calcineurin inhibitor and steroids. Immunosuppressive therapy prolongs virus shedding time but may diminish inflammation intensity, decreasing a frequency the severe manifestations. In life-threatening situations, the immunosuppressive treatment is restricted to glucocorticosteroids.Epidemia COVID-19 zmieniła podejście do kwalifikacji dawców i biorców przeszczepów narządowych. Kwalifikacja następuje po obowiązkowym wykonaniu tomografii komputerowej płuc i testu RT-PCR na obecność wirusa, w wyniku indywidualnej oceny korzyści i ryzyka zakażenia. W bardziej odległym okresie od transplantacji na ciężkość objawów w większym stopniu niż leczenie immunosupresyjne wpływają zaawansowany wiek i współchorobowości. Pierwszym krokiem w redukcji leczenia immunosupresyjnego u biorców przeszczepów narządowych jest odstawienie leku antyproliferacyjnego z pozostawieniem inhibitora kalcyneuryny i steroidów. Terapia immunosupresyjna znamiennie wydłuża czas eliminacji wirusa, ale może ograniczać natężenie reakcji zapalnej, zmniejszając w ten sposób częstość występowania najcięższych postaci. W zagrażających życiu przypadkach zakażenia SARS-CoV-2 leczenie immunosupresyjne zawęża się do podawania glikokortykosteroidów

Takrolimus w długoterminowym leczeniu immunosupresyjnym biorców przeszczepu nerki — praktyczne wskazówki

Tacrolimus got the position crucial immunosuppressive drug in a solid organ transplantation. For obtaining the best long-term results it is essential an avoidance of excessive dose lowering and maintenance stable drug concentration. The intrapatient tacrolimus concentration variability, which exerts negative impact on the graft survival, should be differentiated from fluctuation, describing distinct pharmacokinetic event, without proven clinical significance. Furthermore, real tacrolimus concentration variability should be separated from variability caused by recipient instability. Among causes of tacrolimus intrapatient variability on the first places are: insufficient adherence to treatment and drugs interactions.Takrolimus zajmuje pozycję głównego leku immunosupresyjnego u biorców przeszczepów narządowych. W celu uzyskania jak najlepszych odległych wyników powinno się unikać nadmiernego obniżania dawki i starać się utrzymywać stabilne stężenia leku. Należy odróżniać wewnątrzosobniczą zmienność stężeń takrolimusu, która negatywnie wpływa na przeżycie przeszczepu, od fluktuacji, która opisuje odmienne zjawisko farmakokinetyczne, bez udowodnionego znaczenia klinicznego. Trzeba ponadto rozgraniczać rzeczywistą zmienność stężeń takrolimusu zachodzącą w zbliżonej sytuacji klinicznej od zmienności wynikającej z niestabilności stanu pacjenta. Spośród przyczyn wewnątrzosobniczej zmienności stężeń takrolimusu do pierwszoplanowych należą niedostateczna adherencja biorcy do terapii oraz interakcje lekowe

Superficialization of the wrist native arteriovenous fistula for effective hemodialysis vascular access construction

Superficialization of the wrist native arteriovenous fistula for effective hemodialysis vascular access construction.BackgroundIt is commonly known that the best type of vascular access for chronic hemodialysis, defined as the one with the lowest number of complications and longest use, is the primary (Brescia-Cimino) radiocephalic fistula. One reason for the impossibility of its creation is that the vein vessel on the forearm is located too deeply, which is primarily caused by the patients' obesity.MethodsIn 24 obese patients the superficialization procedure of the venous part of fistula under the skin was performed.ResultsIn 23 patients of this group, an easy and uncomplicated fistula puncturing was achieved. One patient had the complication of fistula clotting.ConclusionSubcutaneous transposition of the arterialized median antebrachial vein is a simple and effective method of an adequate distal native fistula creation in patients with deeply located forearm veins

Chory dializowany jako biorca przeszczepu

W niniejszej pracy przedstawiono aktualny stan przeszczepiania nerek w Polsce, obowiązujące zasady doboru dawca–biorca oraz system alokacji nerek. Omówiono przygotowanie biorcy do zabiegu transplantacji nerki z uwzględnieniem przeciwwskazań, oceniono poszczególne układy i narządy, oceniono ryzyko zakażeń, nowotworów i nawrotu choroby podstawowej w przeszczepie. Forum Nefrologiczne 2010, tom 3, nr 3, 201-21

Poczet Członków Honorowych Polskiego Towarzystwa Nefrologicznego. Część XXIII — Profesor Tomasz Szepietowski

XXII część cyklu publikacji dotyczących członków honorowych Polskiego Towarzystwa Nefrologicznego, zamieszczanych na łamach „Forum Nefrologicznego” od ponad pięciu lat, była poświęcona austriackiemu naukowcowi, lekarzowi nefrologowi, znakomitemu klinicyście, Profesorowi Walterowi Hörlowi. W obecnym numerze czasopisma autorzy postanowili przedstawić postać kolejnego polskiego nefrologa, który otrzymał ten zaszczytny tytuł — Profesora Tomasza Szepietowskiego. Profesor zaczął pracę w zawodzie lekarza w Akademii Medycznej we Wrocławiu i tutaj też zdobywał kolejne szczeble swojej kariery lekarskiej i naukowej. Początkowo pracował w Klinice Chirurgii, aby następnie podjąć pracę na nowym Oddziale Dializ Kliniki Nefrologii. Wniósł ogromny wkład w rozwój nefrologii klinicznej, a także w dziedzinie leczenia nerkozastępczego, hemodializy, dializy otrzewnowej i transplantacji nerek w Polsce. Za swoje znaczące osiągnięcia naukowe, a także organizacyjne i społeczne został wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i uczelnianymi

Honorary Members of the Polish Society of Nephrology. Part XV — Professor Zenon Szewczyk

Tytuł członka honorowego jest najwyższym wyróżnieniem, jakim dysponuje Polskie Towarzystwo Nefrologiczne (PTN). Otrzymać go mogą polscy i zagraniczni uczeni, którzy wnieśli wybitny wkład w rozwój polskiej nefrologii i PTN. W dotychczasowej historii PTN ten zaszczytny tytuł otrzymało kilkudziesięciu uczonych. Autorzy od początku 2013 roku co kwartał na łamach „Forum Nefrologicznego” publikują prace przedstawiające sylwetki członków honorowych PTN. Dotychczas ukazało się 14 części tej serii. W bieżącym roku przybliżono postacie profesorów Kazimierza Bączyka z Poznania oraz Raymonda Ardaillou z Francji. W obecnym numerze autorzy przedstawiają postać wybitnego polskiego nefrologa, Profesora Zenona Szewczyka. Profesor Szewczyk był kontynuatorem dzieła innego wybitnego polskiego nefrologa, kierownika pierwszej kliniki nefrologicznej w Polsce i jednej z pierwszych w Europie. Należał do grupy polskich nefrologów, którzy zainicjowali proces powołania PTN na pierwszym założycielskim zjeździe towarzystwa w Bydgoszczy we wrześniu 1983 roku. Do głównych zainteresowań naukowych Profesora Szewczyka należały problemy oceny stanu układu odpornościowego u chorych z kłębuszkowym zapaleniem nerek i po przeszczepieniu nerki. Profesor był wychowawcą całego grona wybitnych nefrologów polskich, z których ośmioro uzyskało tytuły profesorskie. Współpraca w przygotowaniu niniejszego opracowania z prof. Marianem Klingerem, uczniem i następcą Profesora Szewczyka, nie jest więc przypadkowa.The title of the Honorary Member is the highest-inrank distinction granted by the Polish Society of Nephrology (PTN) to both Polish and foreign researchers for their remarkable input in the development of Polish nephrology and the PTN itself. To date, a few dozen figures have received the title, and the profiles of 14 of them have already been presented by the authors in the series of publications commencing in 2013. This year, two professors: Kazimierz Bączyk of Poznań and France’s Raymond Ardaillou have been depicted. This issue is an attempt to present the outstanding Polish nephrologist from Wrocław, Professor Zenon Szewczyk, a successor of another brilliant Polish doctor, the Head of the first clinic of nephrology in Poland, and one of the first ones in Europe. Z. Szewczyk was one of the founding fathers of the PTN during the first congress held in Bydgoszcz in September 1983. His major scientific interest rested in the issues of assessment of the immune system efficiency in patients with glomerulonephritis and those subjected to a kidney transplant. The group of Z. Szewczyk’s students includes a number of remarkable figures of Polish nephrology, 8 of whom enjoy the title of a professor. The cooperation with Z. Szewczyk’s student and successor — professor Marian Klinger while working on this paper is, then, far from accidental

Dostęp naczyniowy do hemodializy

Dostęp naczyniowy jest fundamentalnym problemem u chorych poddawanych przewlekłym hemodializom. W artykule przedstawiono w skrócie historię dostępu naczyniowego, a także współcześnie obowiązujące zasady postępowania w jego wytwarzaniu. Podkreślono zależność między rodzajem dostępu naczyniowego a śmiertelnością chorych dializowanych. Szczególną uwagę poświęcono tzw. trudnym chorym, takim jak chorzy na cukrzycę, w podeszłym wieku, otyli i powracający do dializ po ustaniu czynności przeszczepu

Hydrothorax u chorego dializowanego otrzewnowo

Hydrothorax u chorego dializowanego otrzewnowo może być objawem chorób płuc i opłucnej, niewydolności krążenia i przewodnienia. Ze względu na odmienne leczenie u tych chorych należy zawsze brać pod uwagę możliwość zacieku otrzewnowo-opłucnowego jako powikłania dializy otrzewnowej związanego z podwyższonym ciśnieniem śródbrzusznym. W zależności od wielkości połączenia otrzewnowo- opłucnowego nasilenie objawów może być bardzo zróżnicowane, od nieobecnych do niewydolności oddechowej wymagającej doraźnej interwencji. Większość wrodzonych połączeń ujawnia się wkrótce po rozpoczęciu leczenia dializą otrzewnową. Zacieki późne mają na ogół związek z przebytymi urazami jamy brzusznej. Rozpoznanie hydrothorax potwierdza zdjęcie radiologiczne klatki piersiowej. Badanie biochemiczne płynu uzyskanego w czasie nakłucia opłucnej wykazujące w nim wysokie stężenie glukozy w porównaniu ze stężeniem glukozy we krwi potwierdza rozpoznanie zacieku. W wątpliwych przypadkach rozstrzyga scyntygrafia jamy opłucnowej po dootrzewnowym podaniu znakowanych technetem albumin. Powszechnie akceptowane jest leczenie zachowawcze zacieków polegające na czasowej przerwie w wykonywaniu dializy otrzewnowej i przeniesieniu do leczenia w programie hemodializ lub w wybranych przypadkach wykonywanie wymian zmniejszoną objętością płynu w pozycji półsiedzącej. W razie niepowodzenia leczenia zachowawczego istnieją wskazania do interwencji chirurgicznej lub chemicznej obliteracji jamy opłucnowej

Diagnosis of lupus nephritis — the current status of knowledge

Poszukiwanie nowych wskaźników diagnostycznych, umożliwiających rozpoznanie i monitorowanie aktywności toczniowego zapalenia nerek jest aktualnie przedmiotem wielu badań. Biopsja nerki wciąż stanowi „złoty standard” diagnostyki, a rozpoznanie określonego typu nefropatii toczniowej ma wpływ na wybór schematu leczenia. W artykule przedstawiono wybrane klasyczne i nowe wskaźniki aktywności tocznia układowego i toczniowego zapalenia nerek, z uwzględnieniem biomarkerów najbardziej poszukiwanych — mających związek z rodzajem histopatologicznym nefropatii. Określenie cech, na podstawie których będzie można w sposób nieinwazyjny przewidywać i monitorować aktywność choroby, mogłoby umożliwić wczesną, a przez to skuteczniejszą optymalizację postępowania terapeutycznego. Możliwe, że rozwiązaniem będzie jednoczasowe oznaczenie kilku wskaźników, zarówno klasycznych, jak i nowych, i to właśnie okaże się w przyszłości najlepszym wskaźnikiem rokowniczym zajęcia nerek, oceny aktywności nefropatii i postaci toczniowego zapalenia nerek.The search for the novel biomarkers, enabling the diagnosis and monitoring of lupus nephritis activity is currently the subject of many studies. However, kidney biopsy is still the gold standard and the diagnosis of specific type of lupus nephritis affects the choice of treatment regimen. This article introduces classical, as well as recently discovered, indicators related to systemic lupus and lupus nephritis activity, including the most sought biomarkers — associated with histopathological type of nephropathy. Determination of features, which are able to provide non-invasively monitoring of the disease activity, will allow early and more efficient optimization of the therapeutic treatment. It is possible that measuring a number of biomarkers, both classical and novel, will be the best solution and the best prognostic indicator of renal involvement, evaluation of the activity and type of lupus nephritis