Dependence of viscosity of suspensions of ceramic nanopowders in ethyl alcohol on concentration and temperature

This work presents results of measurements of viscosity of suspensions including yttrium oxide (Y(2)O(3)), yttrium aluminum garnet (Y(3)Al(5)O(12)) and magnesium aluminum spinel (MgAl(2)O(4)) nanopowders in ethanol. Nanoparticles used in our research were either commercially available (Baikowski) or nanopowders newly developed in the Institute of Ceramics and Building Materials in Warsaw, Poland. The study was conducted in a wide range of shear rates (0.01 to 2,000 s(−1)) and temperature interval from -15°C to 20°C. A Haake Mars 2 rheometer from Thermo Fisher, Germany, was used in the Biophysics Laboratory at Rzeszów University of Technology. Most of the samples show a non-Newtonian behaviour. It was confirmed with a Rheo-NMR system from Bruker that 10% by weight of Y(2)O(3) suspension is a non-Newtonian fluid. In this work, we also report an unexpected behaviour of the viscosity of some samples (Y(2)O(3) and Y(3)Al(5)O(12)) due to sedimentation effect

Wartość rokownicza badania podmiotowego w przewidywaniu dodatniego wyniku testu pochyleniowego u chorych z utratami przytomności niewyjaśnionego pochodzenia

Wstęp: Zgodnie z teorią Bayesa wartość diagnostyczna badania ulega poprawie wraz ze wzrostem prawdopodobieństwa choroby w badanej populacji. Zatem, dysponując możliwością wstępnej identyfikacji odruchowego mechanizmu reakcji omdleniowej, zyskujemy szansę na optymalizację wartości standardowych wskaźników prognostycznych opisujących test pochyleniowy (TT). Cel pracy: Ocena przydatności danych pochodzących z wywiadu w określaniu ryzyka dodatniego wyniku TT u chorych z omdleniami niewyjaśnionego pochodzenia. Materiał i metody: Badaniom poddano grupę 133 chorych (60 mężczyzn i 73 kobiety) w średnim wieku 35,8 ± 15,8 lat (18-77 lat), z co najmniej dwoma incydentami utrat przytomności (2-20, średnio 4,1 ± 2,5) w okresie ostatnich 6 miesięcy, u których wyniki przeprowadzonych do tej pory badań nie wyjaśniły przyczyny omdleń. Przed wykonaniem testu zbierano wywiad, podczas którego pacjenci odpowiadali na pytania dotyczące: liczby omdleń w okresie ostatnich 6 miesięcy, czasu występowania objawów, urazów towarzyszących omdleniom, występowania utrat przytomności u członków najbliższej rodziny, czynników prowokujących wystąpienie omdlenia, obecności i charakterystyki objawów prodromalnych poprzedzających epizody utrat przytomności. U wszystkich badanych wykonano TT według protokołu westminsterskiego, a w przypadku braku odpowiedzi na test bierny podjęzykowo podawano 0,25 mg nitrogliceryny. Typ reakcji omdleniowej definiowano na podstawie klasyfikacji American College of Cardiology. Wyniki: Test pochyleniowy pozwolił wyjaśnić przyczynę utrat przytomności u 97 osób, czyli u 73% wszystkich badanych. Wyniki jednoczynnikowej analizy zależności między badanymi objawami podmiotowymi a wynikiem TT wykazały, że najbardziej przydatne w ocenie ryzyka wystąpienia utrat przytomności podczas testu były: bóle głowy (c2 = 5,4; p = 0,02), zaburzenia widzenia (c2 = 12,3; p = 0,003), nudności (c2= 5,6; p = 0,02). Stosując jedno-, dwu- i trójczynnikową klasyfikację oceny ryzyka dodatniego wyniku TT, będącą kombinacją wymienionych wyżej cech, wyznaczono wartości standardowych wskaźników prognostycznych. Czułość, swoistość, wartość predykcyjna wyniku dodatniego i ujemnego wynosiły odpowiednio dla klasyfikacji: jednoczynnikowej - 95%, 25%, 77%, 64%, dwuczynnikowej - 81%, 50%, 81%, 50% i trójczynnikowej - 48%, 75%, 84%, 35%. Wnioski: Poprzedzające utratę przytomności zaburzenia widzenia, nudności oraz bóle głowy są przydatnymi wskaźnikami w przewidywaniu dodatniego wyniku TT u chorych z omdleniami niewyjaśnionego pochodzenia. Największą wartość predykcyjną mają jedno- i dwuczynnikowa kombinacja wymienionych objawów

Wartość rokownicza badania podmiotowego w przewidywaniu dodatniego wyniku testu pochyleniowego u chorych z utratami przytomności niewyjaśnionego pochodzenia

Wstęp: Zgodnie z teorią Bayesa wartość diagnostyczna badania ulega poprawie wraz ze wzrostem prawdopodobieństwa choroby w badanej populacji. Zatem, dysponując możliwością wstępnej identyfikacji odruchowego mechanizmu reakcji omdleniowej, zyskujemy szansę na optymalizację wartości standardowych wskaźników prognostycznych opisujących test pochyleniowy (TT). Cel pracy: Ocena przydatności danych pochodzących z wywiadu w określaniu ryzyka dodatniego wyniku TT u chorych z omdleniami niewyjaśnionego pochodzenia. Materiał i metody: Badaniom poddano grupę 133 chorych (60 mężczyzn i 73 kobiety) w średnim wieku 35,8 ± 15,8 lat (18-77 lat), z co najmniej dwoma incydentami utrat przytomności (2-20, średnio 4,1 ± 2,5) w okresie ostatnich 6 miesięcy, u których wyniki przeprowadzonych do tej pory badań nie wyjaśniły przyczyny omdleń. Przed wykonaniem testu zbierano wywiad, podczas którego pacjenci odpowiadali na pytania dotyczące: liczby omdleń w okresie ostatnich 6 miesięcy, czasu występowania objawów, urazów towarzyszących omdleniom, występowania utrat przytomności u członków najbliższej rodziny, czynników prowokujących wystąpienie omdlenia, obecności i charakterystyki objawów prodromalnych poprzedzających epizody utrat przytomności. U wszystkich badanych wykonano TT według protokołu westminsterskiego, a w przypadku braku odpowiedzi na test bierny podjęzykowo podawano 0,25 mg nitrogliceryny. Typ reakcji omdleniowej definiowano na podstawie klasyfikacji American College of Cardiology. Wyniki: Test pochyleniowy pozwolił wyjaśnić przyczynę utrat przytomności u 97 osób, czyli u 73% wszystkich badanych. Wyniki jednoczynnikowej analizy zależności między badanymi objawami podmiotowymi a wynikiem TT wykazały, że najbardziej przydatne w ocenie ryzyka wystąpienia utrat przytomności podczas testu były: bóle głowy (c2 = 5,4; p = 0,02), zaburzenia widzenia (c2 = 12,3; p = 0,003), nudności (c2= 5,6; p = 0,02). Stosując jedno-, dwu- i trójczynnikową klasyfikację oceny ryzyka dodatniego wyniku TT, będącą kombinacją wymienionych wyżej cech, wyznaczono wartości standardowych wskaźników prognostycznych. Czułość, swoistość, wartość predykcyjna wyniku dodatniego i ujemnego wynosiły odpowiednio dla klasyfikacji: jednoczynnikowej - 95%, 25%, 77%, 64%, dwuczynnikowej - 81%, 50%, 81%, 50% i trójczynnikowej - 48%, 75%, 84%, 35%. Wnioski: Poprzedzające utratę przytomności zaburzenia widzenia, nudności oraz bóle głowy są przydatnymi wskaźnikami w przewidywaniu dodatniego wyniku TT u chorych z omdleniami niewyjaśnionego pochodzenia. Największą wartość predykcyjną mają jedno- i dwuczynnikowa kombinacja wymienionych objawów

Skuteczność podawanego dożylnie b-blokera w zapobieganiu nawrotom omdleń wazowagalnych - charakterystyka kliniczna populacji

Wstęp: Skuteczność b-blokerów w prewencji omdleń neurokardiogennych, choć jest wysoka, bo oceniana na ok. 70%, nie daje 100-procentowej pewności powodzenia terapii. Dlatego konieczne jest opracowanie prostego, taniego i skutecznego algorytmu postępowania, na którym można by oprzeć prognozę dotyczącą długoterminowej skuteczności blokady receptorów b-adrenergicznych w prewencji omdleń wazowagalnych. Cel pracy: Celem pracy było zdefiniowanie - ocenianej w teście „na ostro” - charakterystyki klinicznej populacji osób „wrażliwych” i „opornych” na podanie b-blokerów. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 106 chorych (44 kobiety i 62 mężczyzn), w średnim wieku odpowiednio 35,7 ± 14,1 oraz 33,2 ± 16,7 lat, z co najmniej dwoma, w ciągu ostatnich 6 miesięcy, incydentami omdleń w wywiadzie, u których specyficzną przyczynę utrat przytomności określono na podstawie dodatniego wyniku testu pochyleniowego (TT, tilt test). Pionizacji dokonywano według protokołu westminsterskiego (60o/45 min), dodatkowo podjęzykowo podając, w przypadkach tego wymagających, 250 mg nitrogliceryny (NTG). Po uzyskaniu dodatniego wyniku badania przywracano pozycję poziomą, po czym dożylnie podawano 0,1 mg/kg m.c. propranololu. Następnie wykonywano kolejną pionizację, która była repliką fazy badania zakończonej wystąpieniem omdlenia. Leki b-adrenolityczne uznawano za skuteczne, jeżeli zostało spełnione jedno z dwóch kryteriów: ujemny wynik powtórnego TT (skuteczność pełna) lub wydłużenie czasu do wystąpienia omdlenia w odpowiedzi na zastosowanie powyższego leku (skuteczność częściowa). Typ obserwowanych reakcji układu sercowo-naczyniowego na TT definiowano na podstawie klasyfikacji ACC z 1996 roku. Wyniki: Dożylne podanie propranololu zapobiegło powtórnemu wyzwoleniu reakcji wazowagalnej u 82/106 (77%) badanych chorych. U 45 pacjentów (55%) skuteczność leku oceniono jako pełną, natomiast u 37 (45%) uzyskany wynik spełniał kryteria tzw. skuteczności częściowej. Wykazano istotną statystycznie zależność między rezultatem TT a efektywnością zastosowanej blokady receptorów b-adrenergicznych (c2 = 14,4; p = 0,01). Nie stwierdzono znamiennej statystycznie różnicy między klinicznym typem reakcji na TT a zdefiniowanymi rodzajami skuteczności terapeutycznej propranololu (c2 = 8,7; p = 0,06). Także zastosowanie NTG nie miało istotnego wpływu na efektywność podawanego b-blokera (c2 = 0,1; p = 0,7). Wysoce znamienną statystycznie zależność stwierdzono natomiast między skutecznością b-blokera a płcią badanych pacjentów (c2 = 7,3; p = 0,006). Stosując analizę wieloczynnikową, oceniono istotność wpływu wyniku TT oraz płci badanych osób na skuteczność terapeutyczną zastosowanego b-blokera, jednak nie potwierdzono współdziałania badanych czynników (p = 0,3). Wnioski: Skuteczność terapeutyczna stosowanego w teście „na ostro” b-blokera w istotny sposób zależy od płci oraz typu wyzwolonej reakcji wazowagalnej. Zapobieganie nawrotom omdleń neurokardiogennych za pomocą b-blokerów wydaje się postępowaniem preferowanym w odniesieniu do mężczyzn oraz osób obojga płci, u których omdlenia dokonują się w mechanizmie reakcji odpowiadającej klinicznemu obrazowi zespołu tachykardii postawno-ortostatycznej oraz odpowiedzi wazodepresyjnej. Zrównoważona częstość wyodrębnionych form skuteczności terapeutycznej podanego dożylnie b-blokera (pełnej i częściowej) oraz brak istotnej korelacji między nimi a typami reakcji wazowagalnej sugeruje nieprzydatność zdefiniowanych form efektywności w prognozowaniu wyników długoterminowego leczenia

Mikrowoltowa naprzemienność załamka T - interpretacja, klasyfikacja i kliniczne znaczenie nowej nieinwazyjnej metody oceny ryzyka nagłego zgonu sercowego

Wobec rozbieżności między znaczącymi możliwościami leczenia antyarytmicznego (ICD, wszczepialny kardioweter-defibrylator) a małą dostępnością i inwazyjnością metod oceny ryzyka zgonu arytmicznego (badanie elektrofizjologiczne) na uwagę zasługuje pomiar mikrowoltowej naprzemienności załamka T (MTWA) jako nieinwazyjnego sposobu stratyfikacji pacjentów pod względem ryzyka wystąpienia groźnej arytmii komorowej. Pomiaru TWA dokonuje się podczas przyspieszenia czynności serca w wyniku wysiłku, stymulacji przedsionkowej lub farmakologicznej. Rejestrację i analizę TWA przeprowadza się za pomocą aparatury i oprogramowania, które są obecnie powszechnie dostępne. Wiele kryteriów decyduje o wyniku pomiaru, który może być dodatni, ujemny lub nieokreślony. Ulepszone kryteria oceny TWA mają się przyczynić do zmniejszenia liczby wyników nieokreślonych. Dodatni wynik wskazuje na zwiększone ryzyko groźnej arytmii komorowej, a ujemny z dużym prawdopodobieństwem je wyklucza, co oznacza dużą ujemną wartość predykcyjną badania, porównywalną z inwazyjnym badaniem elektrofizjologicznym (EPS). Wartość TWA potwierdzono w pierwszych badaniach klinicznych. Pomiar TWA może się zatem stać wstępną, nieinwazyjną metodą oceny ryzyka arytmii u osób z chorobą wieńcową, po zawale serca i z kardiomiopatią nieniedokrwienną. Wynik badania nie tylko określa ryzyko, lecz może również wskazać dalsze optymalne postępowanie (diagnostyka inwazyjna, wszczepienie ICD, leczenie zachowawcze). (Folia Cardiol. 2004; 11: 873–883

Mikrowoltowa naprzemienność załamka T - interpretacja, klasyfikacja i kliniczne znaczenie nowej nieinwazyjnej metody oceny ryzyka nagłego zgonu sercowego

Wobec rozbieżności między znaczącymi możliwościami leczenia antyarytmicznego (ICD, wszczepialny kardioweter-defibrylator) a małą dostępnością i inwazyjnością metod oceny ryzyka zgonu arytmicznego (badanie elektrofizjologiczne) na uwagę zasługuje pomiar mikrowoltowej naprzemienności załamka T (MTWA) jako nieinwazyjnego sposobu stratyfikacji pacjentów pod względem ryzyka wystąpienia groźnej arytmii komorowej. Pomiaru TWA dokonuje się podczas przyspieszenia czynności serca w wyniku wysiłku, stymulacji przedsionkowej lub farmakologicznej. Rejestrację i analizę TWA przeprowadza się za pomocą aparatury i oprogramowania, które są obecnie powszechnie dostępne. Wiele kryteriów decyduje o wyniku pomiaru, który może być dodatni, ujemny lub nieokreślony. Ulepszone kryteria oceny TWA mają się przyczynić do zmniejszenia liczby wyników nieokreślonych. Dodatni wynik wskazuje na zwiększone ryzyko groźnej arytmii komorowej, a ujemny z dużym prawdopodobieństwem je wyklucza, co oznacza dużą ujemną wartość predykcyjną badania, porównywalną z inwazyjnym badaniem elektrofizjologicznym (EPS). Wartość TWA potwierdzono w pierwszych badaniach klinicznych. Pomiar TWA może się zatem stać wstępną, nieinwazyjną metodą oceny ryzyka arytmii u osób z chorobą wieńcową, po zawale serca i z kardiomiopatią nieniedokrwienną. Wynik badania nie tylko określa ryzyko, lecz może również wskazać dalsze optymalne postępowanie (diagnostyka inwazyjna, wszczepienie ICD, leczenie zachowawcze). (Folia Cardiol. 2004; 11: 873–883

Skuteczność podawanego dożylnie b-blokera w zapobieganiu nawrotom omdleń wazowagalnych - charakterystyka kliniczna populacji

Wstęp: Skuteczność b-blokerów w prewencji omdleń neurokardiogennych, choć jest wysoka, bo oceniana na ok. 70%, nie daje 100-procentowej pewności powodzenia terapii. Dlatego konieczne jest opracowanie prostego, taniego i skutecznego algorytmu postępowania, na którym można by oprzeć prognozę dotyczącą długoterminowej skuteczności blokady receptorów b-adrenergicznych w prewencji omdleń wazowagalnych. Cel pracy: Celem pracy było zdefiniowanie - ocenianej w teście „na ostro” - charakterystyki klinicznej populacji osób „wrażliwych” i „opornych” na podanie b-blokerów. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 106 chorych (44 kobiety i 62 mężczyzn), w średnim wieku odpowiednio 35,7 ± 14,1 oraz 33,2 ± 16,7 lat, z co najmniej dwoma, w ciągu ostatnich 6 miesięcy, incydentami omdleń w wywiadzie, u których specyficzną przyczynę utrat przytomności określono na podstawie dodatniego wyniku testu pochyleniowego (TT, tilt test). Pionizacji dokonywano według protokołu westminsterskiego (60o/45 min), dodatkowo podjęzykowo podając, w przypadkach tego wymagających, 250 mg nitrogliceryny (NTG). Po uzyskaniu dodatniego wyniku badania przywracano pozycję poziomą, po czym dożylnie podawano 0,1 mg/kg m.c. propranololu. Następnie wykonywano kolejną pionizację, która była repliką fazy badania zakończonej wystąpieniem omdlenia. Leki b-adrenolityczne uznawano za skuteczne, jeżeli zostało spełnione jedno z dwóch kryteriów: ujemny wynik powtórnego TT (skuteczność pełna) lub wydłużenie czasu do wystąpienia omdlenia w odpowiedzi na zastosowanie powyższego leku (skuteczność częściowa). Typ obserwowanych reakcji układu sercowo-naczyniowego na TT definiowano na podstawie klasyfikacji ACC z 1996 roku. Wyniki: Dożylne podanie propranololu zapobiegło powtórnemu wyzwoleniu reakcji wazowagalnej u 82/106 (77%) badanych chorych. U 45 pacjentów (55%) skuteczność leku oceniono jako pełną, natomiast u 37 (45%) uzyskany wynik spełniał kryteria tzw. skuteczności częściowej. Wykazano istotną statystycznie zależność między rezultatem TT a efektywnością zastosowanej blokady receptorów b-adrenergicznych (c2 = 14,4; p = 0,01). Nie stwierdzono znamiennej statystycznie różnicy między klinicznym typem reakcji na TT a zdefiniowanymi rodzajami skuteczności terapeutycznej propranololu (c2 = 8,7; p = 0,06). Także zastosowanie NTG nie miało istotnego wpływu na efektywność podawanego b-blokera (c2 = 0,1; p = 0,7). Wysoce znamienną statystycznie zależność stwierdzono natomiast między skutecznością b-blokera a płcią badanych pacjentów (c2 = 7,3; p = 0,006). Stosując analizę wieloczynnikową, oceniono istotność wpływu wyniku TT oraz płci badanych osób na skuteczność terapeutyczną zastosowanego b-blokera, jednak nie potwierdzono współdziałania badanych czynników (p = 0,3). Wnioski: Skuteczność terapeutyczna stosowanego w teście „na ostro” b-blokera w istotny sposób zależy od płci oraz typu wyzwolonej reakcji wazowagalnej. Zapobieganie nawrotom omdleń neurokardiogennych za pomocą b-blokerów wydaje się postępowaniem preferowanym w odniesieniu do mężczyzn oraz osób obojga płci, u których omdlenia dokonują się w mechanizmie reakcji odpowiadającej klinicznemu obrazowi zespołu tachykardii postawno-ortostatycznej oraz odpowiedzi wazodepresyjnej. Zrównoważona częstość wyodrębnionych form skuteczności terapeutycznej podanego dożylnie b-blokera (pełnej i częściowej) oraz brak istotnej korelacji między nimi a typami reakcji wazowagalnej sugeruje nieprzydatność zdefiniowanych form efektywności w prognozowaniu wyników długoterminowego leczenia

Long-term reproducibility of microvolt T-wave alternans in patients after cardioverter-defibrillator implantation

Background: Microvolt T-wave alternans (MTWA) is a promising method for noninvasive assessment of arrhythmic risk. Recent studies have shown good immediate reproducibility of T-wave alternans. Little is known about it during the long term. The aim of the study was to prospectively evaluate the long-term reproducibility of MTWA in a group of patients after ICD implantation. Methods: The study group consisted of 22 patients: 21 male and 1 female, aged 63.0 ± 7.6 years. Nineteen of them had a history of myocardial infarction and 3 had non-ischemic cardiomyopathy. Ejection fraction was 34.7 ± 10.0. T-wave alternans was measured during treadmill tests and additionally in 6 patients during implantation cardioverter-defibrillator device pacing. We received 30 reports of MTWA available for analysis. The second test was performed after 11.8 ± 3.3 months (range 7-16) using the same protocol. Results: Of the 30 tests, 12 were positive, 2 negative and 9 indeterminate in both tests. The results were concordant in 23 tests (76.66%) (Kappa 0.602). Of the initial positive tests, only one became negative in the second test and 4 became indeterminate. Of the initial negative tests, none became positive and none became indeterminate. Of the initial indeterminate tests, one became positive and one negative. At the same time, there were no significant differences between QRS, QTc and ejection fraction between the first and second tests. Only the heart rate in the second test was greater than in the first. Conclusions: The results suggest that microvolt T-wave alternans measurement is stable over a long period. It is probably not worth examining the status of MTWA after several months, at least if patients are in the chronic stage of their disease. (Cardiol J 2007; 14: 561-567)

Uterine leiomyomas: correlation between histologic composition and stiffness via magnetic resonance elastography — a Pilot Study

Objectives: To evaluate magnetic resonance elastography as a tool for characterizing uterine leimyomas.Material and methods: At total of 12 women with symptomatic leiomyomas diagnosed in physical and ultrasound examinationswere enrolled in this pilot study. Before surgery, all patients underwent magnetic resonance elastography ofthe uterus using a 1.5 T MR whole-body scanner (Optima, GE Healthcare, Milwaukee, WI, USA). Surgical specimens wereforwarded for histological examination. The findings were allocated into 3 categories depending on the percentage contentof connective tissue: below 15%, from 15 to 30% and more than 30%. The median stiffness of leiomyomas for each of thegroup was calculated. The U-Mann Whitney test was used for statistical analysis.Results: The stiffness of the leiomyomas ranged between 3.7–6.9 kPa (median value 4.9 kPa). The concentration of extracellularcomponents in the leiomyomas did not exceed 40%. An increasing trend of the stiffness with the growing percentageof extracellular component was observed. Stiffness of the leiomyomas obtained by MRE varies depending on microscopiccomposition.Conclusions: The value of stiffness shows a trend of increasing with the percentage of extracellular component of theleiomyoma. Further studies are required to assess the usefulness of MRE in diagnostics of uterine leiomyomas

Czy obniżenie odcinka ST w czasie częstoskurczu nadkomorowego wskazuje na niedokrwienie serca?

W pracy przedstawiono przypadek 57-letniego mężczyzny z utajonym zespołem WPW, u którego w czasie długotrwałego częstoskurczu nadkomorowego o częstości 194/min wystąpił typowy ból dławicowy z cechami niedokrwienia w EKG. W koronarografii stwierdzono prawidłowy obraz tętnic wieńcowych. Po wykonaniu ablacji dodatkowej drogi przewodzenia częstoskurcze i bóle dławicowe nie nawracały. Obecność znamiennych dla niedokrwienia zmian ST w czasie częstoskurczu nadkomorowego nie wiąże się z występowaniem przewlekłej choroby wieńcowej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 71–76