Criticality dimension-based probabilistic framework to detect near crashes in a roundabout

Background: Preventing fatal traffic accidents towards Vision Zero is a challenge for the society. The collection of critical events from video recorded traffic data is of essential value for a better understanding on how and under what circumstances critical situations evolve. Identified behavioral patterns and derived infrastructural measures cannot only help to make driving safer, but also help to mature automated driving functions (ADFs) to make automated vehicles drive and interact more like humans especially in challenging situations. One flaw when developing ADFs is the dependency on synthetic simulated traffic scenarios. Method: In this paper, a novel probability-based framework is proposed allowing to measure the degree of criticality C(d) based on two dimensions explaining risk: severity (delta-v) and proximity (distance). Results: This metric is applied on real data of a roundabout. An initial evaluation of it was conducted using both a novel proposed method that takes the reaction of the second vehicle merged into account, and a practical application that shows a potential correlation between the traffic expert’s perceived risk and the metric. Conclusion: Quantifying risk on each of the collected real traffic scenarios makes testing ADFs possible in further more reliable and significant scenarios like near-crashes

Ecofriendly Perovskites with Giant Self-Defocusing Optical Response

[EN] The full optical control of light using sustainable green technologies is one of the incipient challenges of the Photonics community. There are, however, few optical materials able to provide a significant nonlinear refractive index change under small enough intensities (< 1 GW cm(-2)), and, more importantly, allowing the external control of the magnitude and sign of their nonlinear response. This manuscript demonstrates that Cs2SnI6 lead-free nanocrystals (NCs) present an extraordinary self-defocusing response not yet observed up to now in any material. Despite its complex structural form, these NCs are fully characterized here, both experimentally and theoretically, revealing a giant negative refractive change Delta n = -0.05 under proper illumination conditions. The nonlinear response is tuned with the intensity, concentration of NCs in the solvent, and propagation distance leading to a crossover where the media transforms to self-focusing with Delta n = +0.002. These results can provide fascinating opportunities in sensing and light-matter interactions for a future ecofriendly photonic technology.This project has received funding from the European Union's Horizon 2020 research and innovation programme under grant agreement no. 862656 (project DROP-IT) and by the Spanish MICINN through project no. PID2020-120484RB-I00 and by Generalitat Valenciana PROMETEO/2021/082.Suárez, I.; Martinez-Pastor, JP.; Oszajca, MF.; Lüchinger, NA.; Graves, B.; Agouram, S.; Milián Enrique, C.... (2022). Ecofriendly Perovskites with Giant Self-Defocusing Optical Response. Advanced Optical Materials. https://doi.org/10.1002/adom.20220212

Wpływ trybu stymulacji serca na przeżywalność w chorobie węzła zatokowego

Wstęp: Wiele retrospektywnych badań wskazuje na szkodliwość stosowania stymulacji komorowej w chorobie węzła zatokowego (SND, sinus node disease). Wyniki prospektywnych, randomizowanych prób klinicznych nie wykazały jednoznacznie zmniejszenia śmiertelności chorych ze stymulacją fizjologiczną w porównaniu z komorową w SND. Cel pracy: Retrospektywna ocena wpływu trybu stymulacji na przeżywalność osób z SND pod postacią bradykardii lub zespołu brady-tachykardii. Materiał i metody: Badaniem objęto 262 chorych, którym implantowano stymulator serca w latach 1992&#8211;1996. Pacjenci z utrwalonym migotaniem przedsionków nie zostali przyjęci do badania. Krzywe przeżywalności Kaplana-Meiera zbudowano dla 3 grup: 69 chorych ze stymulacją komorową (VVI), 8 z dwujamową (DDD) oraz 109 ze stymulacją przedsionkową (AAI). Różnice między krzywymi przeżycia oceniano testem logarytmiczno-rangowym. W analizie wieloczynnikowej posłużono się metodą proporcjonalnego ryzyka Coxa. Średni czas obserwacji wynosił 25 miesięcy. Wyniki: Badanie wykazało najlepszą przeżywalność u pacjentów ze stymulacją w trybie AAI. Nieco gorszą przeżywalność odnotowano w przypadku chorych z trybem DDD, lecz bez znamienności statystycznej. W analizie jednoczynnikowej stymulacja VVI w porównaniu z AAI była związana ze wskaźnikiem ryzyka (HR, hazard ratio) równym 7,67; dla którego 95% przedział ufności [95% CI] wynosił 2,89&#8211;20,36; a w porównaniu z DDD z HR = 4,05, 95% CI 1,79&#8211;9,17. W analizie wieloczynnikowej zwiększone ryzyko zgonu dla chorych ze stymulacją VVI nadal było statystycznie istotne (odpowiednio HR = 6,65, 95% CI 2,13&#8211;20,73 i HR = 5,28 95%, CI 1,98&#8211;14,07). Do parametrów, które obok trybu stymulacji niezależnie określały ryzyko w modelu Coxa, należało napadowe migotanie przedsionków oraz przebyty zawał serca (odpowiednio HR = 2,49, 95% CI 1,01&#8211;6,13 oraz HR = 2,5, 95% CI 1,01&#8211;6,16). Wnioski: Stymulacja AAI i DDD w porównaniu z VVI jest związana z dłuższą przeżywalnością chorych leczonych z powodu SND. Różnica ta jest istotna statystycznie również po uwzględnieniu wieku pacjenta oraz innych czynników warunkujących rokowanie i wybór rodzaju stymulacji. (Folia Cardiol. 2001; 8: 163&#8211;170

Wpływ trybu stymulacji serca na przeżywalność w chorobie węzła zatokowego

Wstęp: Wiele retrospektywnych badań wskazuje na szkodliwość stosowania stymulacji komorowej w chorobie węzła zatokowego (SND, sinus node disease). Wyniki prospektywnych, randomizowanych prób klinicznych nie wykazały jednoznacznie zmniejszenia śmiertelności chorych ze stymulacją fizjologiczną w porównaniu z komorową w SND. Cel pracy: Retrospektywna ocena wpływu trybu stymulacji na przeżywalność osób z SND pod postacią bradykardii lub zespołu brady-tachykardii. Materiał i metody: Badaniem objęto 262 chorych, którym implantowano stymulator serca w latach 1992&#8211;1996. Pacjenci z utrwalonym migotaniem przedsionków nie zostali przyjęci do badania. Krzywe przeżywalności Kaplana-Meiera zbudowano dla 3 grup: 69 chorych ze stymulacją komorową (VVI), 8 z dwujamową (DDD) oraz 109 ze stymulacją przedsionkową (AAI). Różnice między krzywymi przeżycia oceniano testem logarytmiczno-rangowym. W analizie wieloczynnikowej posłużono się metodą proporcjonalnego ryzyka Coxa. Średni czas obserwacji wynosił 25 miesięcy. Wyniki: Badanie wykazało najlepszą przeżywalność u pacjentów ze stymulacją w trybie AAI. Nieco gorszą przeżywalność odnotowano w przypadku chorych z trybem DDD, lecz bez znamienności statystycznej. W analizie jednoczynnikowej stymulacja VVI w porównaniu z AAI była związana ze wskaźnikiem ryzyka (HR, hazard ratio) równym 7,67; dla którego 95% przedział ufności [95% CI] wynosił 2,89&#8211;20,36; a w porównaniu z DDD z HR = 4,05, 95% CI 1,79&#8211;9,17. W analizie wieloczynnikowej zwiększone ryzyko zgonu dla chorych ze stymulacją VVI nadal było statystycznie istotne (odpowiednio HR = 6,65, 95% CI 2,13&#8211;20,73 i HR = 5,28 95%, CI 1,98&#8211;14,07). Do parametrów, które obok trybu stymulacji niezależnie określały ryzyko w modelu Coxa, należało napadowe migotanie przedsionków oraz przebyty zawał serca (odpowiednio HR = 2,49, 95% CI 1,01&#8211;6,13 oraz HR = 2,5, 95% CI 1,01&#8211;6,16). Wnioski: Stymulacja AAI i DDD w porównaniu z VVI jest związana z dłuższą przeżywalnością chorych leczonych z powodu SND. Różnica ta jest istotna statystycznie również po uwzględnieniu wieku pacjenta oraz innych czynników warunkujących rokowanie i wybór rodzaju stymulacji. (Folia Cardiol. 2001; 8: 163&#8211;170

Optimizing a quadruped robot: a comparison of two methods

Robots that have been optimized in simulation often underperform in the real world in comparison to their simulated counterparts. This difference in performance is often called a reality-gap. In this paper, we use two methods, genetic algorithm and topology optimization, to optimize a quadruped robot. We look at the original and optimized robots' performance in simulation and reality and compare the results. Both methods show improvement in the robot's efficiency, however the topology optimization behaves in a more predictable manner and shows similar results in simulation and in real laboratory testing. Modifying robot morphology with a genetic algorithm, although less predictable, has a potential for more improvement in efficiency.Web of Science20214355434

Current Wildland Fire Patterns and Challenges in Europe : A Synthesis of National Perspectives

Changes in climate, land use, and land management impact the occurrence and severity of wildland fires in many parts of the world. This is particularly evident in Europe, where ongoing changes in land use have strongly modified fire patterns over the last decades. Although satellite data by the European Forest Fire Information System provide large-scale wildland fire statistics across European countries, there is still a crucial need to collect and summarize in-depth local analysis and understanding of the wildland fire condition and associated challenges across Europe. This article aims to provide a general overview of the current wildland fire patterns and challenges as perceived by national representatives, supplemented by national fire statistics (2009-2018) across Europe. For each of the 31 countries included, we present a perspective authored by scientists or practitioners from each respective country, representing a wide range of disciplines and cultural backgrounds. The authors were selected from members of the COST Action "Fire and the Earth System: Science & Society" funded by the European Commission with the aim to share knowledge and improve communication about wildland fire. Where relevant, a brief overview of key studies, particular wildland fire challenges a country is facing, and an overview of notable recent fire events are also presented. Key perceived challenges included (1) the lack of consistent and detailed records for wildland fire events, within and across countries, (2) an increase in wildland fires that pose a risk to properties and human life due to high population densities and sprawl into forested regions, and (3) the view that, irrespective of changes in management, climate change is likely to increase the frequency and impact of wildland fires in the coming decades. Addressing challenge (1) will not only be valuable in advancing national and pan-European wildland fire management strategies, but also in evaluating perceptions (2) and (3) against more robust quantitative evidence.Peer reviewe

Global maps of soil temperature

Research in global change ecology relies heavily on global climatic grids derived from estimates of air temperature in open areas at around 2 m above the ground. These climatic grids do not reflect conditions below vegetation canopies and near the ground surface, where critical ecosystem functions occur and most terrestrial species reside. Here, we provide global maps of soil temperature and bioclimatic variables at a 1-km2 resolution for 0–5 and 5–15 cm soil depth. These maps were created by calculating the difference (i.e. offset) between in situ soil temperature measurements, based on time series from over 1200 1-km2 pixels (summarized from 8519 unique temperature sensors) across all the world\u27s major terrestrial biomes, and coarse-grained air temperature estimates from ERA5-Land (an atmospheric reanalysis by the European Centre for Medium-Range Weather Forecasts). We show that mean annual soil temperature differs markedly from the corresponding gridded air temperature, by up to 10°C (mean = 3.0 ± 2.1°C), with substantial variation across biomes and seasons. Over the year, soils in cold and/or dry biomes are substantially warmer (+3.6 ± 2.3°C) than gridded air temperature, whereas soils in warm and humid environments are on average slightly cooler (−0.7 ± 2.3°C). The observed substantial and biome-specific offsets emphasize that the projected impacts of climate and climate change on near-surface biodiversity and ecosystem functioning are inaccurately assessed when air rather than soil temperature is used, especially in cold environments. The global soil-related bioclimatic variables provided here are an important step forward for any application in ecology and related disciplines. Nevertheless, we highlight the need to fill remaining geographic gaps by collecting more in situ measurements of microclimate conditions to further enhance the spatiotemporal resolution of global soil temperature products for ecological applications

Global maps of soil temperature

Research in global change ecology relies heavily on global climatic grids derived from estimates of air temperature in open areas at around 2 m above the ground. These climatic grids do not reflect conditions below vegetation canopies and near the ground surface, where critical ecosystem functions occur and most terrestrial species reside. Here, we provide global maps of soil temperature and bioclimatic variables at a 1-km² resolution for 0–5 and 5–15 cm soil depth. These maps were created by calculating the difference (i.e., offset) between in-situ soil temperature measurements, based on time series from over 1200 1-km² pixels (summarized from 8500 unique temperature sensors) across all the world’s major terrestrial biomes, and coarse-grained air temperature estimates from ERA5-Land (an atmospheric reanalysis by the European Centre for Medium-Range Weather Forecasts). We show that mean annual soil temperature differs markedly from the corresponding gridded air temperature, by up to 10°C (mean = 3.0 ± 2.1°C), with substantial variation across biomes and seasons. Over the year, soils in cold and/or dry biomes are substantially warmer (+3.6 ± 2.3°C) than gridded air temperature, whereas soils in warm and humid environments are on average slightly cooler (-0.7 ± 2.3°C). The observed substantial and biome-specific offsets emphasize that the projected impacts of climate and climate change on near-surface biodiversity and ecosystem functioning are inaccurately assessed when air rather than soil temperature is used, especially in cold environments. The global soil-related bioclimatic variables provided here are an important step forward for any application in ecology and related disciplines. Nevertheless, we highlight the need to fill remaining geographic gaps by collecting more in-situ measurements of microclimate conditions to further enhance the spatiotemporal resolution of global soil temperature products for ecological applications