Giant aneurysmal bone cyst mimicking malignant tumor

Aneurysmal bone cyst (ABC) is a bone tumor which occurs mostly in young adults. Despite its benign character, it may sometimes locally turn malignant and can reach a significant size. Therefore, it is not uncommon for this disease to become similar to a malignant, destructive process and to be difficult to diagnose. We present a case of a 12-year-old girl with a rapidly growing mass in the region of the left hip joint. Imaging (X-ray, MRI, CT) showed a growing lesion in the proximal part of the femur that damaged the cortical layer of the bone. This suggested a presence of rhabdomyosarcoma. The lesion was removed surgically and the bone defects were filled with grafts. Two months after the surgery the patient reported pain in the area of the right groin and left knee. X-ray showed bone lesions in the right pubic bone and the left femoral bone. The biopsy showed no pathological lesions. One year after the surgery, lesions in the X-ray image of the right pubic bone and left femoral bone remitted spontaneously. Ten years after the diagnosis of the aneurysmal bone cyst no recurrence of the disease or other ailments was observed

Coexistence of rare varieties of palmaris profundus and flexor superficialis muscle

The superficial layer of the anterior compartment of the forearm is characterized by different morphological variations. During standard anatomical dissection, two morphological variations in the superficial compartment of the forearm were observed. The first one was the palmaris profundus, which originated from the radius and distally fused with the tendon to 3rd digit (from the flexor digitorum superficialis muscle) inserted on the medial phalanx of the third digit. The second variation was a distinct superficial flexor of the 4th digit represented by one muscle belly with originated from a common mass from the medial humeral epicondyle, passes through the carpal tunnel, and is inserted into the medial phalanx of the fourth digit. The flexor digitorum superficialis muscle was located deeply to it and it was divided only into three tendons (to 2nd, 3rd, and 5th digits). Tendons connected to the 2nd and 3rd digits were crossed with each other at the level of carpal tunnel. From the humeroulnar head of the flexor digitorum superficialis muscle, an additional muscle belly was arising and its tendon was fused with the superficial flexor of the fourth digit. Knowledge about morphological variations in this region is clinically important because of the direct correlation with the median nerve, and the possibility to cause carpal tunnel syndrome

Olbrzymia torbiel tętniakowata kości naśladująca nowotwór złośliwy

Torbiel tętniakowata kości (TTK) jest guzem kości, który występuje głównie u młodych dorosłych. Pomimo łagodnego charakteru, czasami jest lokalnie agresywny i może osiągnąć znaczną wielkość. Dlatego nierzadko choroba ta upodabnia się do złośliwego, destrukcyjnego procesu i sprawia trudności diagnostyczne. Przedstawiamy przypadek 12-letniej dziewczynki, u której zauważono gwałtownie rosnącą masę w okolicy stawu biodrowego lewego. W badaniach obrazowych (RTG, MRI, TK) stwierdzono w proksymalnej części kości udowej rozrastającą się zmianę, która uszkadzała warstwę korową kości. Sugerowało to obecność mięśniakomięsaka prążkowanokomórkowego. Zmianę usunięto operacyjnie, wypełniając ubytki kostne przeszczepami. Dwa miesiące po operacji chora zgłosiła dolegliwości bólowe okolicy prawej pachwiny oraz lewego kolana. W badaniu RTG stwierdzono zmiany kostne w prawej kości łonowej oraz lewej udowej. Biopsja nie wykazała zmian patologicznych. W rok od zabiegu operacyjnego zmiany w obrazie RTG prawej kości łonowej oraz lewej kości udowej wycofały się samoistnie. Po 10 latach od rozpoznania torbieli tętniakowatej nie zaobserwowano wznowy choroby ani innych dolegliwości

Analysis of the Results of Hip Arthroplasty with the Use of Khanuja Group 6 stems

Wstęp. Zabieg całkowitej aloplastyki stawu biodrowego jest obecnie powszechnie uznaną metodą leczenia zaawansowanych postaci choroby zwyrodnieniowej tego stawu. Wielokierunkowe badania szerokiej grupy specjalistów nad implantami, doprowadziły do powstania specjalnych wszczepów, które mogą być użyte i spełniają swoje zadanie nawet w najbardziej zaawansowanych deformacjach stawu biodrowego. Celem pracy jest przedstawienie analizy wyników zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem trzpienia anatomicznego Antega. Materiał i metody. Do badań zakwalifikowano 533 pacjentów (342 kobiet i 191 mężczyzn), u których wykonano w sumie 595 zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z użyciem trzpienia anatomicznego Antega. Średni wiek pacjentów w dniu zabiegu wynosił 56,2 lat (w zakresie od 20 do 87 lat). Średni okres obserwacji wynosił 7,3 lat (w zakresie od 5 do 15,5 lat). Wyniki. W ocenie przedoperacyjnej wszyscy pacjenci uzyskali wynik zły wg klasyfikacji Merle d‘Aubigne i Postela w modyfikacji Charnleya. Średnia poprawa po operacji według użytej skali wyniosła 6,1 punktów. Wynik bardzo dobry odnotowano w 419 przypadkach (70,4%), wynik dobry w 102 przypadkach (17,1%), wynik dostateczny w 39 (6,6%), a wynik zły w 34 przypadkach. Wyniki złe z reguły związane były z obluzowaniem jednego z elementów endoprotezy. W 37 przypadkach (6,2%) odnotowano obecność kostnienia pozaszkieletowego. Według estymatora Kaplana -Meiera 10-letnie prawdopodobieństwo przeżycia całej endoprotezy wyniosło 89,9%, a samego trzpienia 96,1%. Wnioski. 1. Nasze średnio ponad dziesięcioletnie obserwacje wskazują, że zastosowanie anatomicznego trzpienia Antega daje znakomity wynik kliniczny i funkcjonalny operowanym pacjentom. 2. Przy braku powikłań i prawidłowej technice operacyjnej ryzyko aseptycznego obluzowania jest znikome. 3. Modyfikacja techniki implantacji trzpienia Antega pozwala w znacznym stopniu ograniczyć ryzyko wystąpienia tak zwanych niewyjaśnionych dolegliwości bólowych uda pojawiających się niekiedy po zabiegach aloplastyki stawu biodrowego. 4. Ze względu na średni okres obserwacji należy liczyć się z możliwością zwiększenia się liczby obluzowań, głównie komponentu panewkowego endoprotezy wraz z biegiem lat, co stwarza konieczność regularnych kontroli w dłuższym okresie obserwacji.Background. Total cementless hip joint arthroplasty is universally recognized as a method of treatment of advanced hip osteoarthritis. Multifaceted research by a wide group of implant specialists has led to the development of special implants that fulfill their purpose even in the most severe deformities of the hip joint. The aim of the study is to present and analyse the results of hip joint arthroplasty with the Antega anatomical stem. Materials and methods. The study enrolled 533 patients (342 women and 191 men) who underwent a total of 595 hip joint arthroplasties with the Antega anatomical stem. The mean age of the patients at surgery was 56.2 years (range: 20-87 years). The mean follow-up period was 7.3 years (range: 5-15.5 years). Results. Pre-operative Merle d’Aubigne-Postel scores (modified by Charnley) were poor in all patients. Mean post-operative improvement was 6.1 points. The outcomes were classified as excellent in 419 cases (70.4%), good in 102 cases (17.1%), satisfactory in 39 (6.6%) and poor in 34 cases. Poor results were usually associated with loosening of one of the prosthetic components. Heterotopic ossification was noted in 37 cases (6.2%). According to the Kaplan-Meier estimator, 10 years’ survival probability was 89.9% for the whole implant and 96.1% for the stem alone. Conclusions. 1. Our follow-up data (from a mean follow-up period of more than 10 years) indicate that the Antega anatomical stem affords excellent clinical and functional results. 2. With good surgical technique and in the absence of complications, the risk of aseptic loosening is minimal. 3. Modification of the Antega stem implantation technique significantly reduces the risk of so-called unexplained thigh pain, which sometimes occurs following hip replacement surgery. 4. As only medium-term follow-up data are available, there may be more cases of loosening (mainly of the acetabular cup) over time, requiring regular long-term follow-up

Early Results of Cementless Hip Joint Arthroplasty with the Straight Zweymüller Stem

Wstęp. Aloplastyka stawu biodrowego jest powszechnie stosowaną metodą leczenia zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych tego stawu. Celem pracy jest przedstawienie wczesnych wyników zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem prostego trzpienia typu Zweymüller. Materiał i metody. Do badań zakwalifikowano 117 pacjentów (64 kobiet i 53 mężczyzn), u których wykonano w sumie 123 zabiegi aloplastyki stawu biodrowego z użyciem prostego trzpienia typu Zweymüller. Średni wiek pacjentów w dniu zabiegu wynosił 60,8 lat (w zakresie od 26 do 81 lat). Średni okres obserwacji wynosił 7,7 lat (w zakresie od 5 do 12,6 lat). Wyniki. W ocenie przedoperacyjnej wszyscy pacjenci uzyskali wynik zły wg klasyfikacji Merle d‘Aubigne i Postela w modyfikacji Charnleya. Średnia poprawa po operacji według użytej skali wyniosła 6,3 punktów. Wynik bardzo dobry odnotowano w 42 przypadkach (34,15%), wynik dobry w 56 przypadkach (45,53%), wynik dostateczny w 14 przypadkach (11,38%), a wynik zły uzyskano w 11 przypadkach. Wyniki złe zawsze związane były z obluzowaniem endoprotezy. W 8 przypadkach (6,5%) odnotowano obecność kostnienia pozaszkieletowego. Według estymatora Kaplana – Meiera pięcioletnie prawdopodobieństwo przeżycia całej endoprotezy wyniosło 91,1%, a samego trzpienia 95,1%. Wnioski. 1. Nasze średnio ponad siedmioletnie obserwacje wskazują, że zastosowanie prostego trzpienia typu Zweymüller daje znakomity wynik kliniczny i funkcjonalny operowanym pacjentom z zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi stawu biodrowego. 2. Przy odpowiedniej kwalifikacji do zabiegu, braku powikłań i prawidłowej technice operacyjnej ryzyko aseptycznego obluzowania jest znikome. 3. Ze względu na średni okres obserwacji należy liczyć się z możliwością zwiększenia się liczby obluzowań, głównie komponentu panewkowego endoprotezy wraz z biegiem lat, co stwarza konieczność regularnych kontroli w dłuższym okresie obserwacji.Background. Total cementless hip joint arthroplasty is a method commonly used in the treatment of advanced hip osteoarthritis. The aim of this paper is to present the early results of hip joint arthroplasty with the straight Zweymüller stem. Materials and methods. The study enrolled 117 patients (64 women and 53 men) who underwent a total of 123 hip joint arthroplasties with the straight Zweymüller stem. The mean age of the patients at surgery was 60.8 years (range: 26-81 years). The mean follow-up period was 7.7 years (range: 5-12.6 years). Results. Pre-operative Merle d’Aubigne-Postel scores (modified by Charnley) of the study group were poor in all patients. Mean post-operative improvement was 6.3 points. The outcomes were classified as excellent in 42 cases (34.15%), good in 56 cases (45.53%), satisfactory in 14 (11.38%) and poor in 11 cases. Poor results were always associated with implant loosening. Heterotopic ossification was noted in 8 cases (6.5%). According to the Kaplan-Meier estimator, 5-year survival probability was 91.1% for the whole implant and 95.1% for the stem alone. Conclusions. 1. Our follow-up data (from a mean follow-up period of more than 7 years) indicate that the straight Zweymüller stem affords excellent clinical and functional results in patients operated on for advanced hip osteoarthritis. 2. In patients correctly qualified for this procedure, with good surgical technique and in the absence of complications, the risk of aseptic loosening is minimal. 3. As only medium-term follow-up data are available, there may be more cases of loosening (mainly of the acetabular cup) over time, indicating a need of regular long-term follow-up

The return to professional activity patients treated surgically due to advanced gonarthrosis

ObjectivesThe goal of this work is to analyze the issue of return to professional activity by working-age patients who have been treated surgically with total knee arthroplasty (TKA) due to gonarthrosis.Material and MethodsOverall, 88 working-age patients were examined, with a total of 91 TKA procedures performed due to advanced gonarthrosis. The average age of the patients was 54.2 years for women and 58.1 years for men. A modified Knee Society Score scale was used to compile the results of the clinical trial. The Kellgren-Lawrence classification was used to assess preoperative radiographs. Postoperative radiographs evaluated the position of the endoprosthesis of both the femoral and tibial components in the anteriorposterior and lateral upright projections. The obtained results were subjected to statistical analysis.ResultsIn the preoperative assessment, both the clinical and radiological results obtained were unfavorable in all cases. Throughout the observation period of approximately over 3.8 years, a very good result was noted in 65 cases (71.4%), a good result in 20 cases (22%), and a satisfactory result in 6 cases. There were no bad results. The average improvement on the Visual Analogue Scale was 6.5 pts. The radiological assessment did not reveal any radiological symptoms of the aseptic loosening of the endoprosthesis, simultaneously concluding that each time the endoprosthesis components were properly seated. Only 53 (58.3%) of the examined patients were professionally active before the surgery. After completing the treatment, 46 (50.5%) of all patients returned to work, in favor of intellectual workers. The average duration of sick leave was 136.2 days, and rehabilitation allowance was granted in 19 cases.ConclusionsFirstly, in working-age patients, TKA is a valuable method for surgical treatment of advanced gonarthrosis of varying etiology. Secondly, most of the patients who worked before the surgery returned to performing work in the position held and on the same full-time equivalent basis

An assessment of the return to professional activity of patients aged ≤30 years after hip replacement surgery

ObjectivesThe study evaluated the professional activity of patients after a total cementless hip replacement surgery performed at the age of ≤30 years.Material and MethodsThe study group comprised 87 patients, with 95 total cementless hip replacements. The mean age was 25.7 years. The youngest patient was 17 years old, and the oldest 30 years old. The mean length of observation was 20.1 years, ranging 5–33 years. All patients underwent clinical and radiological evaluations before the surgery, and again in the third, sixth and twelfth months after the surgery. Further follow-up visits were performed every year. The tests were scored according to the Merle d’Aubigné and Postel (MAP) classification, as recommended by the Polish Society of Orthopaedics and Traumatology. Postoperative radiographs were used to assess the position of the endoprosthesis, and the degree of implant healing in the bone tissue. The data was subjected to statistical analysis.ResultsOf the surveyed group, 67 patients were professionally active before the surgery: 34 were white-collar workers, 29 manual workers, and 4 students or school pupils. The remaining 20 had not worked for many years, and were receiving sickness or disability benefits. An excellent result, according to the Kellgren-Lawrence classification, was noted in 22 cases, a good result in 42 cases, and a satisfactory result in 6 cases. In 25 cases, a poor result was observed. All of the patients professionally active before the surgery returned to work following the procedure. A further analysis found that 15 previously-unemployed patients commenced employment following the procedure. The mean length of the sick leave was 196.2 days, and rehabilitation payments were granted in 5 cases.ConclusionsTotal cementless hip replacement is a valuable method of treating osteoarthritis in young patients. All of the patients who worked before the surgery returned to work in the same position and on the same employment conditions. Most of the previously-unemployed patients commenced employment following the procedure

Hip joint arthroscopy in professionally active patients with osteoarthritis

Objectives The primary endpoints of the study were to assess the effectiveness of hip joint arthroscopy in the treatment of femoroacetabular impingement (FAI) in patients with joint gap stenosis and to determine if and how quickly patients were able to return to work and physical activity. Material and Methods The prospective study of patients undergoing hip joint arthroscopy due to pain in FAI has been conducted. They were divided into 2 groups depending on the degree of the radiological examination. The criterion was the width of the joint gap. The study group involved 47 patients with hip joint gap of 2–3 mm, identified by means of the standardized X-ray examination. The control group consisted of 45 patients with hip joint gap > 3 mm. The post-operative follow-up period of the patients lasted at least 2 years. In addition, the Western Ontario McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC) questionnaire together with Harris Hip Score (HHS) were applied. The patients were also evaluated for the post-operative time period enabling return to work. Results All the patients after hip joint arthroscopy returned to normal physical activity within 12 weeks after operation, enabling their return to work. However, it should be noted that during the post-operative follow-up, pain sensations either recurred or did not regress in 37 patients in the study group and 12 patients in the control group after treatment. The nearly equal results of the WOMAC questionnaire and HHS before operation significantly vary between both groups in the last follow up. In the study group they did not change expressively. Conclusions Despite the little invasiveness, hip joint arthroscopy in patients with joint gap stenosis brings about the far from satisfactory results. This procedure is not worth considering. Despite unsatisfactory pain relief, patients decided to returned to work, due to their occupational position and for fear of losing the job due to long absenteeism. Int J Occup Med Environ Health. 2019;32(1):115–12

Assessment of Motor Fitness in Soccer Players by Means of Functional Movement Screening

Wstęp. Celem badań było poznanie poziomu sprawności motorycznej piłkarzy i ich umiejętność poruszania się w obrębie podstawowych wzorców ruchu; zidentyfikowanie najczęstszych dysfunkcji, asymetrii ruchu i ograniczeń funkcjonalnych. Materiał i metody. Łącznie przebadano 89 mężczyzn w wieku od 18 do 33 lat, podzielonych na grupę treningową (59 profesjonalnych piłkarzy) i grupę kontrolną (30 osób, które nie grały w piłkę nożną). Każdy uczestnik przeszedł jednorazowo badanie FMS obejmujące 7 testów ruchowych w oparciu o podstawowe wzorce ruchowe. Wyniki. Analiza statystyczna wyników wykazała, że średni wynik dla grupy badanej wynosi 15,3667, a dla grupy kontrolnej 11,9 punktów na 21 możliwych. Sprawdzano zależności pomiędzy wynikami testów FMS a: BMI (współczynnik korelacji Pearsona dla gr. 1 =0.9848 dla gr. 2= -0.31191), latami trenowania piłkę nożną (współ. korelacji Pearsona =0.21634) oraz liczbą kontuzji (współ. cząstkowy korelacji Pearsona = -0.13952). Wnioski. 1. Piłkarze uzyskali wyższe wyniki prawie we wszystkich testach oprócz jednego. 2. Prawidłowe BMI skutkuje lepszym wynikiem FMS. 3. Wraz ze wzrostem ilości lat zawodowego treningu oraz ilości przebytych kontuzji rośnie wynik końcowej oceny testów FMS. 4. Kończyna dominująca nie uzyskała lepszych wyników w testach asymetrycznych, urazy częściej występują w kończynie dolnej niedominującej, a w kończynie górnej dominującej.Background. The aim of our study was to explore soccer players’ motor fitness level and their ability to move within the basic movement patterns; identify most frequent dysfunctions, movement asymmetry, and functional limitations. Material and methods. A total of 89 males between 18 and 33 years of age divided into training group (59 professional soccer players) and control group (30 individuals who did not play soccer). Each participant underwent one FMS testing comprising 7 motion tests based on the basic motion patterns. Results. Statistical analysis revealed that an average result was for the training 15,4, and for the control group 11.9 out of 21 scores, respectively. The relationship between FMS testing scores, BMI (Pearson correlation coefficient group 1 = 0.9848 and group 2 = -0.31191), a number of years of training (Pearson correlation coefficient = 0.21634), and a number of injuries (Pearson correlation coefficient = -0.13952). Conclusions. 1. Soccer players obtained higher scores in all but one tests. 2. Correct BMI results in FMS testing. 3. Along with increase in a number of years of professional training and incurred injuries. 4. The dominant limb achieved no higher scores in asymmetry tests and injuries occurred in the non-dominant lower limb more frequently than in the dominant upper limb